صبح دوشنبه رو دارم با اضطراب بالا شروع می‌کنم. 🥲

ماجرا از یک ابده شروع شد. قرار شد یک رویداد پرتقالی تو نوج برگزار بشه و بچه ها تو یکی از قسمت های این رویداد تجربه ی چاپ طبیعی با پرتقال و برگ هاش رو داشته باشن و در خلال این فعالیت براشون قصه رشد پرتقال از هسته تا تبدیل شدنش به تنه و میوه دادنش رو بگیم. نوشتن فصه رو گذاشتن به عهده ی من. خیلی سخت بود. نمیدونستم اصلا باید چجوری شروع کنم، از کجا شروع کنم و چی بنویسم. از یکی دو تا از دوستام کمک خواستم تا شاید رشته ی این کلاف بیاد به دستم و بتونم بنویسم، اما کمک کننده نبود. روزا و شبا بهش فکر می کردم، حتی تو خواب! تا اینکه ذهنم یه روزی جرقه ای زد و سه تا جمله اومد تو ذهنم که همون سه تا جمله سد شروع داستان.
داستان در مورد پسرکیه که تو فصل زمستون، ته جنگل حین بازی به یک درختی میرسه که اون درخت رو نمیشناسه. یه درختی که سبزه و میوه داره و میره دنبال اینکه بفهمه اون چه درختیه.
وقتی که داستان کم کم شکل میگرفت، حین نوشتن به این فکر کردم که شخصیت اول این داستان که میره و این درخت پرتقال رو پیدا می کنه چرا بافته نشه. اینجوری شد که پرتقالی ریکا متولد شد. وقتی که داشتم پرتقالی ریکارو میبافتم به ذهنم رسید که چرا این داستان رو به شکل یک کتاب در نیارم و چرا ننویسمش. و اینجوری شد که قصه ی پرتقالی ریکا مکتوب شد و به کودک درونم اجازه دادم که براش نقاشی بکشه و پرتقالی ریکا بشه اولین عروسکم که کتاب داره....
پست بعدی بخش هایی از رویداد پرتقالی نوج و اجرای داستان خواهد بود....

#پرتقالی‌ریکا #پرتقال #عروسک #عروسک‌پرتقالی #نوج #بافتنی #داستان #قصه

از رسومات خونه‌ی ما اینه که اگر ساعت ۸:۱۲ شب اتفاقی چشممون به ساعت بیفته: دست و جیغ و هورااااااا💃🎉
چون همون ساعت قشنگیه که دختر قشنگم دنیا اومده 😍😍🥹🥹

فردا یک جلسه با یک مشتری دارم که اصلا دوست ندارم توش باشم و مکالمه‌ی سخت و پرچالشی قراره داشته باشم ??‍♀️
خب بابت اون هم هست که از پایان روز تعطیلم شاد نیستم و علاقه‌ای به شروع روز کاری فردا ندارم!!!!

آخر‌ هفته‌ها برای من فقط حس بیهودگی‌ و به هیچ کاری نرسیدن داره. در واقع تا الان باید یاد میگرفتم که از آخر هفته‌هام هیچ انتظار خاصی نداشته باشم ولی باز تو ذهنم فکر میکنم قراره کلی کار مفید کنم و به ظهر نرسیده وقتی میبینم هیچ کاری رو نشد پیش ببرم، ناامید میشم…

سه‌شنبه آفم و دوباره این لیست بلندبالای کارها‌ برای اون روز رو تو ذهنم ردیف میکنم. لیست کارها هم جوریه که نمیشه حذف کرد، همه جزو واجبات روزمره است و فقط برای اینکه خونه قابل زندگی کردن بشه ??‍♀️

رفتیم دکتر. هم برای کمر همسر هم برای تب و سرفه دخترم. امروز تبش قطع شده بود. دکتر تو گوش راستش یک کم عفونت دید و آنتی‌بیوتیک داد.
رسیدیم خونه دونه‌ها رو تنش پیدا شد. حدس می‌زنم روزئولا باشه.
فردا زنگ میزنم مطب دکتر ببینم داروی جدیدی میده یا نه.
وقتی اومدیم آنتی‌بیوتیک رو بهش دادم. آنتی‌بیوتیک که مشکلی نداره؟ این چند روز هم که تایلنول و یکی دوباری ادویل میدادم.

یک تکه آشغال دستم بود، به دخترم گفتم این روز بنداز سطل آشغال. اولین بار بود اینجوری چیزی میدادم دستش بندازه تو‌ سطل و نمی‌دونستم واکنشش چیه یا متوجه حرفم میشه یا نه. گفتم در بهترین حالت میبره تو سطل گوشه‌ی هال میندازه. (تو اون سطل خودش زیاد چیز میز میندازه، اسباب بازی ریز و …
یه سری چیز میز هم تو خونه گم کردیم حدس می‌زنیم انداخته تو اون سطل و قاطی زباله‌ها رفته!)
رفت در کابینت زیر سینک رو باز کرد، انداخت تو سطل زباله، در کابینت رو بست?? قفل کودک کابینت رو هم جا انداخت!! ????

امروز ولی کلی کار کردم! فریزر رو بعد مدتها تمیز و مرتب کردم. کابینت‌ پلاستیک‌ها هم واقعا درهم برهم شده بود، مرتب کردم و یک سری خرت و پرت ریختم رفت. زیر سینک رو هم تمیز کردم. الان هنوز روی کابینت‌ها پر خرده ریزه است ولی میشه گفت داخل کابینت ظرف‌ها مرتبه. برام کار سختی بود شروعش.
دیگه با یک بچه‌ی تب‌دار بغل‌خواه و همسر در خانه از این بیشتر نمیشد. تا ببینیم فردا چطور میشه.
بعدی نوبت کابینت‌های ادویه‌ها و این چیزهاست که دیگه ببینم کی وقت میشه.

با این یک کم کابین حموم و سینک این چیزا رو شستم. چون دخترم خونه بود شوینده و اسپری درست و‌ حسابی نمی‌شود استفاده کنم ولی در مجموع خیلی خوب بود خصوصا برای من که سندروم تونل کارپال دارم و نمی‌تونم به مچ دستم فشار بیارم.