አይደለም ወይ?

ያለ ተግባር ብቻውን ደም በማልቀስ ድንጋይ በመንከስ  የቤተ ክርስቲያን ችግር አይወገድም። አውጥቶ አውርዶ ራስን ሰጥቶ ነገን ተንብዮ በመሥራት ነው እንጂ።

የዘመናት ወረቱን እንደተቀማ ነጋዴ አንገት ደፍቶ ልቡናን አሙቶ ተስፋን አጥቶ በመቆዘም ችግሩ አይፈታም። ትናንትን መሠረት አድርጎ ለነገ የሚደርስ የዓላማ የተግባር ዘርን በመዝራት ነው እንጂ።

እንዲያው ላይሆን ከንቱ እስኪሞት ድረስ እንጀራ ከመፈለግ እስኪሞቱ ድረስ የቤተ ክርስቲያንን ዕረፍት መፈለግ  የተሻለው ዓላማ ነው።

ምክንያቱም መኖራችን እንኳን የሚታወቀው ለፍትህ ለእውነት  እሺ ፦ ለጥፋት እና ለውድመት ግን እንቢ ማለት ስንችል ነው።
ሁሉም ዘመዶች ሁሉም ወገኖቻችን የምቾት ጊዜ ጌጦች ናቸው እንጂ የፍትሕ የእውነት ጊዜ ማደንዘዣዎች  ማስቀየሻዎች አይደሉም።

@ ምሥራቀ ጸሐይ ጉባኤ ቤት

ሰው መኾን :- ቅውም ማንነት state of bing "እነት" ነው
ብሔር:- ማኅበረሰባዊ ስሪት social construction

አጋግና  አጋጋውያን

አማሌቃውያን በሰማርያ በረሃ የሚኖሩ ወራሪ ሕዝቦች ናቸው። ከኢየሩሳሌም በደበብ በኩል ሲኖሩ ከሙሴ ጀምሮ እስከ ሕዝቅያስ ድረስ ኢየሩሳሌምን የሚቃወሙ ነበሩ። ዘጸ.17

አማሌቅ ኤሊፋዝ (የኤሳው ልጅ) የተወለደ ነው። የኤሳው ትውልድ ውስጥ ጎሳ ነው። አማሌቃውንያ ከእስራኤላውያን በዝምድና ሩቅ ናቸው። እስራኤልን ለማጥፋት በመጀመርያ የተነሡ ሕዝቦች ናቸው። 
አማሌቅ በኢየሩሳሌም የእግዚአብሔር ስም የሚነሳባቸውን ሁሉንም ነገር ለማጥፋት ቆርጠው የተነሡ ነበር። 

በንጉሡ ሳኦል ዘመን እግዚአብሔር አማሌቃውያን ውጋ አለው። በተደጋጋሚ የመለኮት ትዕዛዝ በሳሙኤል አማካኝነት ደርሶታል። "አሁንም ሄደህ አማሌቅን ምታ፥ ያላቸውንም ሁሉ ፈጽመህ አጥፋ፥ አትማራቸውም፤ ወንዱንና ሴቱን ብላቴናውንና ሕፃኑን በሬውንና በጉን ግመሉንና አህያውን ግደል" 1.ሳሙ.15:8

አማሌቃውያን እግዚአብሔርን ባለመፍራት ብዙ ክፉ ዘር ዘርተዋል። ምንም እንኳ እግዚአብሔር ብዙ ቢታገሳቸውም ጥጋበኛ መቀጣቱ አይቀርምና ፍርድ መጣባቸው። 

አጋግ የአማሌቃውያን ንጉሥ ነው። እጅግ ጨካኝ ከመኾኑ የተነሣ ሕጻናትን በመግደል ይደሰት ነበር። እርጉዝ እናቶችን በሕይወት ሳሉ በሰይፍ ሆዳቸውን እየሰነጠቀ የጽንሱ አቀማመጥ እንዴት ነበር እያለ ያያል በስቃያቸው ይቀልድ ነበር። 
ሳኦል አስር ሺኽ ሠራዊት አዘጋጅቶ ዘመተ "ሳኦልም አማሌቃውያንን ከኤውላጥ ጀምሮ በግብጽ ፊት እስካለችው እስከ ሱር ድረስ መታቸው"

ሳኦል የአማሌቅን ንጉሥ አጋግን ከነ ሕይወቱ ማረከው። እግዚአብሔር በሳኦል አልተደሰተም። ማንንም እንዳትምር ሰውንም እንስሳውንም አጥፋ ብሎት ነበር። ሳኦል ግን ከሰው ክፉውን አጋግን ከእንስሳቱ የደለቡትን የአማሌቅ ንብረት ይዞ መጣ እግዚአብሔር አዘነበት። 

እግዚአብሔር ለሳሙኤል ማዘኑን ነገረው ሳኦልን ናቀው። ለምን እንስሳቱን እንደተዋቸው ሲጠየቅ "ለእግዚአብሔር መስዋዕት ይሆናሉ ብዬ ነው አለ"

እግዚአብሔር አጋግን በሳሙኤል እጅ ሊቀጣው አዘዝው። ደም አፍሳሽ የሚሞተው ደሙ ፈሶ ነው። ደም ማፍሰስ ደም መፍሰስን ይወልዳል። ዘፍ.9:6

ሳሙኤል አጋግን አምጡልኝ አለው። አጋግ ፍርሃት ፍርሃት አለው መቆም አቃተው። ሞት ሸተተው። "ሳሙኤልም፦ የአማሌቅን ንጉሥ አጋግን አምጡልኝ አለ። አጋግም እየተንቀጠቀጠ ወደ እርሱ መጣ። አጋግም፦ በውኑ ሞት እንደዚህ መራራ ነውን? አለ" 1.ሳሙ.15:32

በሠራዊት በወታደር በመሳሪያ የተከበበ ኹሉ ጀግና አይደለም ሴትና ሕጻናት የገደለ ኹሉ ጀግና አይደለም። ጀግና ማለት ብቻውን ኾኖ በልበ ሙሉነት የሚቆም ማለት ነው። አጋግ ብቻውን ሲኾን ጉልበት ከዳው። በደሉ ታየው። 
የሞት አስከፊነት በትክክል ገባው። "በውኑ ሞት እንደዚኽ መራር ነውን" አለ። ጀግና  ሰው በሰው ሞት ይማራል ፈሪ ሰው በራሱ ሞት ይማራል። 

ብዙ መሪዎች በጦር ሠራዊት ሲከበቡ በመሳሪያ ታጥረው ሲናገሩ ጀግና ይመስላሉ እንጂ ለብቻ ሲያዙ የመጨረሻ ፈሪ ናቸው። 

"ሳሙኤልም፦ ሰይፍህ ሴቶችን ልጆች አልባ እንዳደረገቻቸው እንዲሁ እናትህ በሴቶች መካከል ልጅ አልባ ትሆናለች አለ፤ ሳሙኤልም አጋግን በእግዚአብሔር ፊት በጌልገላ ቈራረጠው" ይላል

ሳሙኤል አጋግን በሰይፍ እንደ መስዋዕቱ ቆራረጠው። የአጋግ ታሪክ ተደመደመ።

ዛሬ አጋጋውያን በእግዚአብሔር ሕዝብ ላይ ቆመው ይፎክራሉ የቤተ ክርስቲያን ጉልላት መስቀል ታቦት ማዕተብ አያሳየን እያሉ ነው። 
የእግዚአብሔርን በዓል ማየት አይፈልጉም። 
አጋጋውያን በሳሙኤል እጅ ገብተዋል። በሕጻናትና እርጉዞች ላይ የሰነዘሩት ስለት በራስቸው አንገት ተሰንዝሯል። 

አጋግ የሰይጣን ቋሚ ግብረ አበር ነበር። ሳሙኤል እንደ መስዋዕት በግ አወራረደው። 
የእኛ አባቶች በአማሌቅ ገንዘብ ይራኮታሉ። ጵጵስና ሹመት የአማሌቅን ገንዘብ እንደ ማትረፍ ተቆጥሯል። ገንዘብ አማሌቅ ኾኖብናል። እግዚአብሔር የአማሌቅን ንብረት ወደ መቅደሱ ወደ ከተማው እንድዲገባ አይፈልግም። 

አጋጋውያን ዋጋቸውን ማግኘታቸው ጥርጥር የለውም። ሴቶችን ልጅ አልባ ሲያደርጋቸው ወላጅን ገድሎ ልጆችን የሙት ልጅ። ልጆችን ገድሎ ወላጅን ያለ ቀባሪ አስቀርቶ ነበር። ሌላው ሲያልቅ እሱና መኳንንቱ ይስቁ ነበር። እግዚአብሔር ቅን ፈራጅ ነውና መጣበት ታሪኩን በክፉ ሞት ደመደመው። 

ንዋይ ካሳሁን

የቤተሰብ ጠላቶች

፩ ሰይጣን
፪ ግለሰባዊ ጠባይ፣ እውቀት፣ ብስለት ማጣት
፫ ሥልጣኔ

ስለ ቁልቢ ገብርኤል

ብዙ ሰው የሚያውቀው አይመስለኝም ካወቀም አይናገረውም ይንሾካሾካል። በተለይ ልጅ መውለድ አንችልም ያሉ ሰዎች "ቀልቢ ገብርኤል ሄዳችሁ ግቢው ውስጥ ግብረ ሥጋ ግንኙነት አድርጉ" የሚል ወሬ ከሰው ይሱማሉ።
ይኽ ከፍተኛ የአጋንንት ሥራ ነው። መናፍስት ቦታውን ሲዋጋ ሰዉን በንግስ ስም ዩሚያረክስበት መንገድ ነው።
ሰይጣን ቁልቢ ላይ ድል ስለኾነ በዚኽ ምክንያት ሰዉን ያረክሰዋል። ቁጣን ይጠራል።

ከትራምፕ ጋር በተያያዘ ያስቀመጥኩት የዛሬ ዓመት በፊት "ትንቢት" ሊለይ ጥቂት ቀናት ቀሩት!! 😳

ማትረፍ ከፈለጋችሁ የምመክራችሁ አንዱ ይኽንን ዩቲዩብ ነው። ተከተሉት!!

ኃጢአትንም ጽድቅንም የሠሩት በጋራ ነው ቅጣትም ሽልማትም የሚያገኙት በጋራ ነው።

ገማልያም ይኽንን ምሳሌ ተነግሯል:- ዐይነ ስውር እና እግረ ልምሾ ሰው መንገድ ሲሄዱ ይርባቸዋል። ፍራፍሬ ሰርቀው ሊበሉ ያስባሉ እና እንዴት ያድርጉ ዐይነ ስውሩ ፍሬውን አያይም ልምሾው ደግሞ ዛፉ ላይ አይደርስም። ተመካከሩና ዐይነ ስውሩ ልምሾውን ሰው እሽኮኮ ብሎት ወደ ተክሉ ገብተው ቆርጠው በሉ። ባለቤቱ ዳኛ ፊት አቅረባቸው። ዳኛው ማነው የሰረቀው ብሎ ይፍረድ? አንዱ በማየት አንዱ በመሄድ ተባብረዋል። ኹለቱንም ቀጣቸው። ዕውር ያለ ልምሾው ልምሾው ያለ  ዕውሩ ምንም ሊያደርጉ አይችሉም። ስለዚኽ ዳኛው ልምሾውን ሰው ዐይነ ስውሩ ትከሻ ላይ አስቀምጦ በጋራ ፈረደባቸው። ጽድቅን ባደረጉበት በጋራ ይሸለማሉ፣  ኃጢአትንም በሠሩበት መንገድ በጋራ ይፈረድባቸዋል። 

ነፍስ እንደገና ወደ አካሏ ትመለሳለች። አካልም እንደ ገና ሕያው ይኾናል። ይኽ ዳግም ትንሣኤ የምንለው ነው። ከትንሣኤ በኋላ ግን ፍጹም ምድራዊ እውቀቸው ይጠፋል ይቀየራል እንደ መላእክት ስለ ምስጋና ይኾናል። ቤተሰብ ሚስትና ባል እናትና ልጅ አይተዋወቁም። 

ንዋይ ካሳሁን

መጸነስና መሞት በንጽጽር

በጽንስ ወቅት ነፍስ ለመጀመሪያ ጊዜ ከግዙፉ ዓለም ጋር ትገናኛለች። ወሊድ በጣም ሕመም ያለው ክስተት ነው። ቅዱስ ዳዊት “አባቴና እናቴ ትተውኛልና፥ እግዚአብሔር ግን ተቀበለኝ።” ይላል መዝ.27:10

ቅዱስ ዳዊት “አባቴና እናቴ ተዉኝ” ሲል ይኽ በጽንስ ግዜ ስለነበረው ነገር ነው የተናገረው። ቅዱስ ዳዊት የእግዚአብሔር ነቢይ የተቀባ ነው። ወደ ኋላ ሄዶ በማኅጸን ስለ ኾነው ነገር አስታወሰ። 

ቅዱስ ዳዊት በእናትና በአባቱ በሩካቤ እንደተገኘ ያውቃል። ዳዊት በማኅጸን በተጸነሰ ጊዜ ተጸንሶ ሲያገኝ ከየት መጣሁ ብሎ እንደ መጠየቅ ነው። እናቱም ተኝታለች አባቱም ተኝቷል ዳዊት ግን ጽንስ ኾኗል። እኔን ለመፍጠር ኃላፊነቱ የማን ነው? ከየት መጣኹ እያለ ይጠይቃል። ብቻውን በማኅጸን ነበር። ጥያቄውን ይጠይቅና መልሱን መንፈስ ቅዱስ ይነግረዋል። “እግዚአብሔር ተቀበለኝ” ይላል። ኹሉም እንዲከናወን ያደረገው እርሱ ነው ይላል። 

እናትና አባቴ ደክሟቸው ተዉኝ ያለው ተኝተው ነበር ነው። እግዚአብሔር ግን ይንከባከበኝ ነበር። ይኽ ለመጀመሪያ ጊዜ ነፍስና ሥጋ ሲገናኙ ነው። ሰው የኾነበትን ቅጽበት። 

ከጽንሱ ከ40 ቀን በኋላ አካሉ ኹሉ ተሰርቶ ያልቃል። በሦስተኛው ወራት አካላት ተግባራቸውን ይጀምራሉ። አዕምሮ ወደ ጭንቅላት mind to brain ፣ መስማት ወደ ጄሮ hearing to ear ፣ ማየት ወደ ዐይን vision to eye ይሄዳሉ። መክሊታቸውን ያገኛሉ። ከአካል ጋር ይያያዛሉ። settling in ቀስ በቀስ ሙሉ ሰው ኾኖ ዘጠኝ ወር ያድጋል። 

ቅዱስ ዳዊት ይቀጥልና “በሞት ጥላ መካከል እንኳ ብሄድ እንኳ አንተ ከእኔ ጋር ነኽና ክፉውን አልፈራም“ ይላል። መዝ.22:4 

የሞት ጥላ ያለው መወለድን (ልደትን ነው) ምክንያቱም በጣም ምቹ ከኾነው ሕይወት ከማኅጸን ውጭ ወደ ኑሮ ዓለም እየመጣ ነው። በነዚኽ መካከል በሸለቆ ውስጥ ያልፋል። አደገኛ መንገድ ነው። ለመጀመሪያ ጊዜ ራሱን ችሎ ሊተነፍስ ነው። በጣም አስፈሪ መንገድ ነው። ይኽ ጠባቡ የማኅጸን በር ምጥ ነው። 

በዚኽ ሸለቆ ውስጥ ሲያልፍ እግዚአብሔር ብቻ ነው ማሳለፍ የሚችለው። ሞትን ሊያይ ይችላል በዚኽ ሸለቆ። 

ሞትን መጋፈጥ ከመወለድ ጋር ተመሳሳይ ነው birth and death. ልደትም ለሞት የቀረበ ተሞክሮ ወይም ልምምድ ነው። በዚያ መካከል እግዚአብሔር ብቻ ነው ሊጠብቅ የሚችለው። በመወለድም በሞትም ወቅት የሚያሳልፈው እግዚአብሔር ብቻ ነው። ተመሳሳይ ናቸው። አስፈሪ ነገር ያልፋሉ። ከጽንስ 30 ቀን በኋላ ልጁ ፍጹም ነው። ነፍስ ከሥጋ ፍጹም ስምም ትኾናለች። 

በሞትም ጊዜ ተመሳሳይ ነው። ሞት በቅጽበት የሚኾን አይደለም። ደረጃ አለው። 

ብዙ ሰዎች ከሞታቸው 40 ቀን በፊት ሞት እየመጣ መኾኑን ያውቁታል። አስተውለው ስለማያውቁ ነው። ስሜት አላቸው። የሞትን ሽታ ይሸታቸዋል። ሞት በአስፈሪ ኹኔታ አይመጣም። ለዚኽ ነው ቅዱሳንም አንዳንድ ሰዎች ሞታቸውን አውቀው ኑዛዜ ያደርጋሉ፣ ይሰናበታሉ፣ ስለሞታቸው ይናገራሉ። እየመጣ መኾኑን ይታወቃቸዋል። 

ሞት በጣም አስደንጋጭ ነው። ለክርስቲያኖች ግን ሞት አስደንጋጭ አይደለም። ሂደቱ ግን ቀስ ብሎ ነው የሚከናወነው። መጀመርያ ስሜት ይፈጠራል። ነፍስ ከሥጋ እንደ ተለየች ወዲያው ሥጋን ጥላው አትሄድም። ሥጋዋ ባለበት ስፍራ ትቆያለች። ሰባት ቀን ድረስ ከሥጋው ውጭ አካሉ ላይ ትቀመጣለች። ቶሎ ትታው አትሄድም። ለዚኽ ነው ሰባት ቀን ኀዘን የመቀመጥ ባሕል የመጣው። በአይሁድ seven days of shivah ይሉታል። ቋሚ ሰዎች የሚሰማቸውን ኀዘን ነፍስም ይሰማታል። ነፍስ የሚሰማትን ነው እኛ የሚሰማን። 
ዮሴፍ ለአባቱ ያዕቆብ ሲሞት ሰባት ቀን አለቀሰ። “በዮርዳኖስ ማዶ ወዳለችው ወደ አጣድ አውድማ መጡ፥ እጅግ ታላቅ በሆነ በጽኑ ልቅሶም አለቀሱለት፤ ለአባቱም ሰባት ቀን ልቅሶ አደረገለት።" ዘፍ.50:10

ሦስት ቀን በጣም ከባድ ኀዘን ነው። ኀዘንተኛው ምግብ እሺ አይለውም፣ እንቅልፍ ያጣል፣ በጣም ግራ ይገባዋል። አስፈሪ ግን አይደለም ኀዘኑ ግን ጽኑዕ ነው። አራቱ ቀን ኀዘኑ እየቀነሰ ይሄዳል። በሰባተኛው ቀን ነፍስ ደግማ ከሥጋ ጋር እንደማትዋሐድ ታውቃለች። ሥጋን ለቃ ትሄዳለች። በዚኽ ምክንያት ኀዘንተኞች መቀመጥ ያቆማሉ። ነፍስ ተረጋግታለች። ለራስህ ግን ማዘንህ ይቀጥላል። 

30 ቀን በኋላ በሰማያት መኖር ትጀምራለች። ቢበዛ 12 ወር ነፍስ በምድር የነበራትን ትዝታ እየቀነሰች ትመጣለች። ይኽ ወቅት የሽግግር ወቅት ነው። ከምድራዊ ኑሮ ወደ ሰማያዊ ኑሮ ይቀየራል። ይኽ ኁኔታ ሲኦልም ገነትም ሊኾን ይችላል። እንደ ነፍስ ጽድቅ ኹኔታ። ወደ ደስታ አልያ ወደ ለቅሶ ይቀየራል። ገነት ከገባች ደስታን መደሰት ትጀምራለች። አይታው ሰምታው ወደ ማታውቀው ደስታ። ሲኦልም የገባችው አይታው ሰምታው ወደማታውቀው ስቃይ። የገነትም ደስታ ቀስ በቀስ እያደገ እያደገ ይመጣል። 

ሕጻን ልጅ በምጥ ወደ ዓለም እንደሚመጣ ወደ ሞትም በምጥ ነው የሚኬደው። ነፍስ ወደ ሰማይ የሚደረግ ጉዞ መኾኑን ታውቃለች። ነፍስ በምድር ላይ የኾነውን ነገር ሙሉውን ታውቀዋለች። ትውስታዋ አለ። የኖረችው ምድር ላይ ነው። የኾነውን ኹሉ ታውቃለች። እውቀቷ፣ የነፍስ ረቂቅ አካሏ አይጠፋም። በተለይ ቤተሰቧን አትረሳም፣አይጠፋም። 
በምድር ስላሉት ታስባለች። እንደውም ከሥጋ በኋላ ነፍስ ቀድሞ ከነበራት በላይ መስማት ማየት መገንዘብ ትችላለች።  ከሥጋ መለየት በኋላ ከፍ ትላለች። በሥጋ አካል አትገደብም። ስሜቷም ከምድር ይልቅ ከፍ ያለ ስሜት አላት። ለደስታም ይኹን ለስቃይ። ስለ እኛም ይጸልያሉ። 
“ዛሬስ በመስተዋት በድንግዝግዝ እንደምናይ ነን በዚያን ጊዜ ግን ፊት ለፊት እናያለን፤ ዛሬስ ከእውቀት ከፍዬ አውቃለሁ በዚያን ጊዜ ግን እኔ ደግሞ እንደ ታወቅሁ አውቃለሁ።” 1 ቆሮ.13:12

ባለጠጋው ነዌ ከሞተ በኋላ በሲኦል ሳለ ወንድሞቹን አስቧቸዋል። “እርሱም፦ እንኪያስ፥ አባት ሆይ፥ ወደ አባቴ ቤት እንድትሰደው እለምንሃለሁ፤ አምስት ወንድሞች አሉኝና” ሉቃ.16:27

ሙሉ በሙሉ ትውስታ memory የሚጠፋው ከዳግም ምጽዓት በኋላ ነው። ነፍስ አትሞትም። ሞት ማለት ሥጋ ነፍስን ሲለቃት ማለት ነው። የሚሞተው ሥጋ ነው። ነፍስ ሕያውነቷ ይቀጥላል። ሥጋና ነፍስ ሲለያዩ ነው ሞት የምንለው። 
በገነት ያለችም ነፍስ እንዲኹ ቤተሰቦቿን እያሰበች እርሷ ወዳለችበት እንዲመጡ ትመኛለች ትጸልያለች። “ሙታን ይስዕሉ ለሕያዋን” የሚለው ይኽንን ነው

በሞት የማናዝንበት ምክንያት ምድራዊ ሕይወት አጭር መኾኑን ማወቃችን ነው። ሞትም ጊዜያዊ ነው። ነፍስ ተመልሳ ሥጋን ለመዋሐድ ትጠብቃለች። የዛሬ ኹለት ሺኽ የሞተ ሰው ነፍስ ተመልሳ ወደ ሥጋዋ ለመመለስ ትጠቃለች። አካሏ ነው። The Resurrection of body. 
ይቀጥላል

ንዋይ ካሳሁን

👇

ስንት ጊዜ ይቅር ልበል?

ቅዱስ ጴጥሮስ ጌታችንን፡- “ጌታ ሆይ! ወንድሜ ቢበድለኝ ስንት ጊዜ ልተውለት? እስከ ሰባት ጊዜን? አለው፡፡ ኢየሱስ እንዲህ አለው፦ እስከ ሰባ ጊዜ ሰባት እንጂ እስከ ሰባት ጊዜ አልልህም” አለው። ማቴ.18:21

ስምዖን ጴጥሮስ እንዲህ ማለቱ በአንድ ቀን ቁጣ ምክንያት ብዙ ኃጢአቶች እንዲሰለጥኑበት ባለመገንዘቡ ነበር፡፡ ቁጡ ሰው ወዳጆቹንና ጠላቶቹን እኩል ይጎዳል፡፡ በእርሱ ሁሉም የኃጢአት ዓይነቶች ከመዛግብቶቻቸው ወጥተው ይቀጣጠላሉ፡፡

አንድ ሰው ድንገት አንድ ቁጡ ሰው ተነሥቶ ክፉ ቢናገረውና በይቅር ባይነት መንፈስ ቢያልፈው ቀኑን ሙሉ በቁጣ ላይ ሰልጥኖ ይውላል፡፡ እንዲህም ስለሆነ መድኀን ዓለም ክርስቶስ “እስከ ሰባ ጊዜ ሰባት እንጂ ሰባት ጊዜ አልልህም” በማለት ስምዖንን ቀኑን በይቅር ባይነት እንዲጀምር አስተማረው።

ስምዖን ግን ለይቅር ባይነትና ለጸጋው ገደብ እንዳላቸው ይኽም ገደብ በቀንና በሰዓት የተወሰነ እንደሆነ አስቦ ቍጥሩ ሲፈጸም እርሱም በተራው ብድራቱን ሊመልስ እንደሚችል አስቦ ጌታችንን መጠየቁ፡፡ ቢሆንም ግን አንድ ሰው በአንዲት ቀን ውስጥ ይህን ያህል ቍጥር ሊበድል ይችላልን? ሊበድል አይችልም፡፡ ስለዚህ ቅዱስ ጴጥሮስ ይቅር ለማለት ወሰን እንዳለው በማሰቡ ይቅርታ የምናደርግበትን ጊዜ አስልተን ኃጢአት ለመፈጸም እንደፍራለንና በዚኽ አስተሳሰቡ ቅዱስ ጴጥሮስ ተላልፎአል፡፡

በስተመጨረሻም የፍርዱ ቀን ይገለጣል፡፡ በፀሐይ መጥለቅ ቀኑ እንዲያልፍ እንዲሁ መታሰቢያውም አብሮ ያልፋል፡፡ በእኛ ልቡና ውስጥ የሚያበራው መብራት የሚመክረን ይህን ነው። ይኽ የሚታየው ብርሃን ሲያልፍ ቁጣችንን ልንተው ይገባናል፡፡ ካልሆነ ግን ይህ ቀን በፍርድ ቀን በእኛ ላይ ምስክር ይሆንብናል።

ምንም በጫና ውስጥ ብናልፍ በእኛ ውስጥ ተጸንሶ ያለ ቁጣ ነፃነታችንን ድንገት ሊያጨነግፍብን ይችላል። ይኽ ብዙ ጊዜ ከእኛ ሊወለድ ራሱንም የመሰለ ፍሬን ሊያፈራ ሲያጎነቁል የምናገኘው ነው፡፡ እንዲህ ስለሆነ ሐዋርያው በእኛ ላይ የተዘራው የቁጣ ዘር እንዳይበቅል “ተቆጡ ኃጢአትንም አታድርጉ፤ በቁጣችሁ ላይ ፀሐይ አይግባ፥ ለዲያብሎስም ፈንታ አትስጡት” ብሎ መከረን።

ምንም ስንኳ ሰይጣን የዘራው ዘር የሚያስጎመጅ መስሎ ቢታይም በእኛ ውስጥ ፍሬን ከማፍራቱ በፊት ከሥሩ ነቅለን ልንጥለው ይገባል። ነፍስ እስከ ማጥፋት መድረስ ያለ አንዳች ምክንያት አይፈጸምምና። ጠላትም ያለ መሣሪያ በቀሉን ሊፈጽም ከቶ አይችልምና። እርሱም ቁጣ ነው። 
@ኅብረ ወንጌል 

ንዋይ ካሳሁን