«گاه باید آنچه را فرد به آن علم دارد، برای او باز گفت. این سخن مردود است که گفتن یا شنیدن، همواره باید معطوف به «حرف تازه» باشد. دشواری‌های آدمی، همه زاده‌ی نادانی نیست، پس همه‌ی دشواری‌های او نیز با «علم» چاره نمی‌شود. پاره‌ای از این دشواری‌ها زاده‌ی نادانی، پاره‌ای دیگر زاده‌ی علم رنگ‌پریده و بی‌خاصیت‌شده و پاره‌ای دیگر نیز زاده‌ی نسیان است. آنچه مایه‌ی هبوط آدم شد، نادانی نبود، زیرا او همه‌ی علم را داشت (وَعَلَّمَ آدَمَ الْأَسْمَاءَ كُلَّهَا) و آنچه نداشت «ذکر» بود و همین عامل وسوسه‌پذیری و شکستن عزم او شد.»

- خسرو باقری؛ نگاهی دوباره به تربیت اسلامی.

قَالَ (علیه السلام): أَزْرَى بِنَفْسِهِ مَنِ اسْتَشْعَرَ الطَّمَعَ، وَ رَضِيَ بِالذُّلِّ مَنْ كَشَفَ عَنْ ضُرِّهِ، وَ هَانَتْ عَلَيْهِ نَفْسُهُ مَنْ أَمَّرَ عَلَيْهَا لِسَانَه.

علی علیه السلام فرمود: آن که طمع را شعار خویش ساخت خودش را خوار کرد، و آن که [گرفتاری و] سختی خویش را فاش نمود به پستی و ذلّت تن داد، و آن که زبانش را فرمانده‌‌ی خویش ساخت ارزش خود را کاست.

- نهج‌البلاغه؛ حکمت ۲.

از هر سنخ ابراز وجود که در فضای مجازی فرم می‌گیرد، تا اطلاع ثانوی منزجرم.

این چند روز یکی دو مورد بدن‌نمایی عجیب دیدم. چند مورد در مترو و چند تا هم کلیپ تبلیغ لباس یک بوتیک زنانه در تبریز. که آن وضعیت شاید احتمالاً می‌توانست یا می‌بایست یک سکانس از فیلم پورن می‌بود. اما داریم این لحظه‌ها را زندگی می‌کنیم. و ذهنم مشغول شده. یاد جمله‌ی آقای غنوی افتادم که می‌گفت: «وحشتناک‌ترین چیز، آلودگی خیال است.» که می‌تواند آدم را به درهٔ هلاکت بکشاند. چشم! خیال! عجیب است.
ما شاهد انتقال امر جنسی از خانه و اتاق خلوت، به خیابان هستیم. به کوچه، مترو و بازار. این ماجرا به روزمره‌ی عمومی ما پا گذاشته. گیریم حتی آن جوان آلوده، هفته‌ای یک‌بار زنا بکند. ته‌ ماجرا این نیست. وضعیتی وحشتناک‌تر از آن وجود دارد. سوژهٔ اروتیک و به‌حرکت درآورنده نیاز جنسی او، در مترو کنار دستش می‌نشیند. در سوپرمارکت مشتری اوست و در اسنپ‌ مسافرش. یعنی قرار نیست حتی با زنا، آن نیاز خاموش شود. خیلی ترسناک است این چیزی که می‌گویم. گمان می‌کنم تشدید این وضعیت در عرصه عمومی، حتی کار آدم متاهل را هم سخت کند.

این‌ها را نفرستادم که در جمع خودمانی‌مان خودی نشان دهم. و اصلاً مگر می‌شود در جهانِ شوخی‌دستی و همستربازی و فلافل با نان بزرگ چهل و پنج تومان، به پاچه‌خواری چهارتا بچه بی‌نوا بالید؟

این دستخط‌ها به من می‌گویند که باید در همین راه بمانم؛ در جایی بی‌اجر و بی‌صدا. این خط‌های خرچنگ قورباغه می‌گویند ما برای کسی که خشی به ساختارهای گچی بیندازد دلمان می‌تپد؛ حتی اگر سطحی و کم‌دوام باشد.

اگر از من بپرسید می‌گویم که هیچ کار خاصی نکردم و هیچ - ابداً هیچ - برنامه خاصی نداشتم. فقط احساس کردم که آتشی در جانم افتاده و باید بال بال بزنم تا کمی خنک شوم.

هیچ خانواده‌ای از من تشکر نکرد و برای مدرسه هم ذره‌ای اهمیت نداشت که دارم چه می‌کنم. بعضی از بچه‌ها فقط از سر و وضعم خوششان آمد که شبیه معلم‌ها نبود، بعضی‌ها از شوخی‌هایم که خاص مدارس پسرانه است، بعضی‌ها از این که برگه‌هاشان را هیچ‌وقت تصحیح نکردم، بعضی‌ها از این که گفتم چای مدرسه مزه شاش می‌دهد، بعضی‌ها از دیر آمدنم و عده کمی هم از این که وسط درس به جاده کربلا می‌زدم و گودرز را به شقیقه ربط می‌دادم.

خوشحالم؛ نه برای یک میلیون و دویستی که دستمزد می‌گرفتم؛ بلکه برای بچه‌هایی که اگر همه حرف‌هایم را فراموش کنند، هرگز از یادشان نمی‌رود که ادبیات مشتی خزعبل گردگرفته نیست؛ آن چیزی است که ما را بالاخره نجات خواهد داد و کشتی پاره‌پاره‌مان را دوباره به آب خواهد انداخت.

@veykhaterneshankard

مقایسه‌ی عملیاتی جریان انقلابی‌مردمی با مواضع ۲ جریان اشراف اصولگرا و لیبرال اصلاح‌طلب.

- ارائه‌ی حجت‌الاسلام والمسلمین محسن خاکی، مدرّس اقتصاد در حوزه و دانشگاه.

حكومت و رهبر در يك جامعه مسلكى در درجه اول #مربى است، در درجه دوم #مدير است. اداره آن جامعه، آهنگ تربيت دارد.

منبع: #شهیدبهشتی، ولایت رهبری روحانیت(۱۳۹۰) صص 190-191

@shahiddoctorbeheshti