«آنچه نامَش عشق بود،
ما را بِکُشت.»

• «اعلام وضعیت» این روزها مشغول به خود هستم، یعنی تمام وقت خود را صرف آن عملی می‌کنم که عاشقش هستم، بدون اینکه لحظه‌ای فکر کنم انجام این عمل برای فرداهایم مفید است یا نه در وضعیت کنونی از زندگی لذت می‌برم. بعد از مدت‌ها، شاید هم برای اولین بار است که این چنین…

«شب‌های وطن بی غمِ ایران نشود سَر
تکه تکه غم‌های وطن رفته به زی دَر
چله شبِ تنهایی و طولانیِ خویش است
ظلم و ستم و درد و فشار هر دو سه هم پَر!
از درد و غم و ظلم و ستم دو چَشم ایران
از بچه‌کُشی و ارتداد او شده است تَر
بانوانِ این بوم همگی نشسته بر داغ
تا کِی بشود سنت زندان و عدم پَر
آزادیِ صحبت همه شب خسته از اعدام
چون حافظ شیرازی شده خسته ز هر دَر
چشمان غم‌انگیزِ هوسناک زمین کنون دگر گرد
گوشانِ پُر از هجرِ وطن هر لحظه‌ای کَر
وقتی که صدا هر صدم ثانیه مرگ است
ما سکوتِ پر معنی را هم شده‌ایم بَر
ایران وطنم در شب چله پُر تبی تو
استعاره و کنایه و تشبیه را ما شده‌ایم بَر»

-غزل‌حمیدی

برای بلوط عزیزم.
از سری #نامه‌هایی_برای_هیچ

«اولین و آخرین نیاز من بودی، دیگر به فردی احتیاجی نیست، برای روزهایی که دیگر نیستی، تا ابد! بدرود.»