روزی خواهی فهمید که تو در این جهان
کاملاً تنهایی.

هر کس که برای آموزش به سمت تو می‌آید نیز بخشی از توست. هیچ کسی نمی‌تواند چیزی به تو بیاموزد. زیرا آن که یاد می‌دهد و یاد می‌گیرد، همه و همه تو هستی.

تو در آینه‌ی جهان با خودت رو به رو هستی، یاد می‌گیری و یاد می‌دهی و گمان می‌کنی که دیگرانند، اما او خودت هستی.

منتظر کسی نباش، روزی که تنهابودنِ خود را بپذیری دل از انتظار برای دیدار با استادان بر خواهی داشت و به استاد درون خود سجده خواهی کرد.

انسان زمانی که به تنهایی خود پی ببرد شروع می‌کند به رشد کردن. آن زمان دیگر به هیچ کس در جهان تکیه نمی‌کند.

@jaaanodel

سمی ترین روش
در تربیت انسان
تحریک او برای بهترین شدن است
فشار برای این که به او تحمیل کنند :
تو می تونی ، باید بتونی ، مگه میشه نتونی؟
این نگاه انگیزشی ، چه دستاوردی داشته؟
عده ایی از پا افتادند تا بهترین شان را به دیگران اثبات کنند

گروهی مایوس شدند که چرا نتوانستند در جدول امتیازها
بهترین باشند و از حداقل استعدادهایشان هم بهره ایی
نبردند و منفعل شدند
آیا پرسیدیم :
چرا " بودن" را تجربه نکنیم؟
مگر کار طبیعت ، رقابت و برنده شدن است؟
دربند ِ برنده شدن بودن
به نوعی درگیر بازنده شدن هم هست
زیرا هر آن چه در افکار ما خلق می شود
با ضد ِ خود، آمیخته
تولد با مرگ، جوانی با پیری
اندوه با شادمانی و بردن با باختن
در هم اند

تنها حضور ...
با کیفیت تسلیم
ما را در نقطه تعادل
نگه می دارد
جای کوچکی به بزرگی کهکشان ها
برای خلق کردن از صفر
یا هیچ

#هله_پتگر

@jaaanodel

وقتی انزجار یا خشم ما افزایش یابد، پیام های منفی مخابره میکنیم که مردم را از ما دورتر می کند. گاهی بی آن که بخواهیم، نوعی انرژی پیرامون خود ایجاد میکنیم که پیامش این است: «از من دور باش! حتی اگر احساس می کنی هر دوی ما خواهان همدلی و صمیمیت هستیم».
ترس از همدلی و صمیمیت در بسیاری از ما از دوران کودکی آغاز شده است. شاید در آن دوران احساس کرده ایم مطابق تصورات و انتظار والدین یا معلــم هــای خود عمل نکرده ایم. پس خود را به قضاوت میکشیم و احساس میکنیم آن گونه که دیگران از ما انتظار داشتند، عمل نکردیم.
بسیاری از تجارب کودکیمان در بانک حافظه ما ذخیره شده اند و میگویند که دیگران فقط بر اساس کیفیت عملکردهایمان ما را دوست خواهند داشت. از آنجا که از قضاوت منفی احتمالی دیگران دربارۀ خودمان می ترسیم، از پذیرفتن ارتباطات اجتماعی می هراسیم.
با این نگرش اطمینان نداریم چه کلماتی به زبان بیاوریم، یا به دلیل احساس عدم کفایت خود نمی خواهیم با مردم ارتباط بگیریم، زیرا می ترسیم که این ارتباط، دیر یا زود منحرف شود یا عملکرد ما مورد قضاوت منفی دیگران قرار گیرد.

#جرالد_جمپالسکی

@jaaanodel

دل شیدا
علیرضا افتخاری

ای فارغ از حال من،
چون یاد آورم رو گرداندن تو را
ترسم سوز درد من،
آه سرد من
گیرد دامن تو را
کردی جفا دیگر مکن
چشم عاشق را تر مکن

ای چشم من، گریان مباش
این‌گونه اشک افشان مباش
حیران و سرگردان مباش
در گردش گیتی
رسد روزی، به پایان هر غمی
دست نگار ما
داغ دل را، گذارد مرهمی

????

غصه‌ی این را نخور که به اندازه‌ی کافی در شرایط و موقعیتی، خوب نبودی!
برای همه پیش می‌آید که گاهی وقت‌ها خوب نباشند، برای همه پیش می‌آید که از فشار کار خسته شوند، برای همه پیش می‌آید که کارها که زیاد شد، دست و پای خودشان را گم کنند و نتوانند عالی عمل کنند و همه چیز را خوب پیش ببرند، برای همه پیش می‌آید که استرس بگیرند و دست‌هاشان بلرزد و پیشانی‌شان عرق کند و گیج شوند.
چرا فکر می‌کنی این تویی که نا واردی و کافی نیستی؟
چرا یک‌بار فکر نمی‌کنی تو انسانی و طبیعی‌ست که یک‌جاهایی را نتوانی طبق انتظار، بی‌نقص عمل کنی؟
چرا دست از سرزنش خودت بر نمی‌داری؟ اصلا خوب کردی که یک‌جاهایی به خودت فرصت اشتباه کردن دادی.
خوب کردی که دست و دلت لرزید، خوب کردی که گیج شدی، کند پیش رفتی، بلد نبودی، کم آوردی...

#نرگس_صرافیان

@jaaanodel

هستی در این لحظه کامل است و هرگز کامل تر از این نخواهد

وقتی در جستوجو هستید، فردا اهمیت می یابد و هدف مهم می شود
وقتی جستوجو نکنید، لحظه ی حال، تنها زمان موجود است؛ آینده ای نیست و نمی توانید چیزی را به تأخیر بیندازید. نمی توانید بگویید:
«فردا شاد خواهم بود.»

ما امروز را به وسیله ی فردا نابود می کنیم. ما با خیالبافی، واقعیت را نابود می کنیم.
شاید بگویید:
«باشد، امروز غمگینم، اما اشکالی ندارد. فردا شاد خواهم بود.»
پس امروز را میتوان تحمل کرد

اما اگر فردا و آینده ای در میان نباشد، اگر چیزی برای جستوجو و یافتن وجود نداشته باشد، راهی نیز برای به تأخیر انداختن نخواهد بود. به این شکل،تأخیر اساسا ناپدید می شود.
آن گاه به عهده ی خود شماست که شاد باشید یا نه، این لحظه باید تصمیم بگیرید و من تصور نمی کنم کسی بخواهد غمگین باشد.
چرا و برای چه باید غمگین بود؟ 
گذشته دیگر وجود ندارد. آینده ای وجود ندارد.
پس می توان این لحظه را جشن گرفت.
می توان در این لحظه عشق ورزید، دعا کرد، ترانه خواند، پایکوبی و یا مراقبه کرد. می توانید این لحظه را هر طور که می خواهید، سپری کنید و لحظه چنان کوتاه است که اگر هشیار نباشید، از دست خواهد رفت.
برای بودن و وجود داشتن، باید بسیار هشیار بود.
در حالی که عمل کردن، نیاز به هشیاری ندارد و بسیار مکانیکی است.
عبارت «صبر کن» را به کار نبرید؛ زیرا صبر کردن، یعنی آینده دوباره از در پشتی وارد شده است.
نباید منتظر چیزی شد.
هستی در این لحظه کامل است
و هرگز کامل تر از این نخواهد.

#اشو

@jaaanodel

ساده تر زندگی کنید تا بتوانید زندگی خود را در تعادل نگه دارید
و زمان بیشتری را به کارهای ارزشمند دیگری که باعث رضایت و شادی شما می شوند اختصاص دهید.
اکثر مردم بیش از حد کار می کنند و در نتیجه زمانی برای لذت بردن از چیزی باقی
نمی گذارند.
با داشتن کارهای زیاد، نه می‌توانند کاری را با میل انجام دهند و نه می‌توانند کاری را به خوبی به انجام رسانند.

پاراماهانسا یوگاناندا

@jaaanodel