نویسنده و منتقد آثار هنری؛
Johan van meer
گوینده؛
Martijn kluit

هنرمندی که سفری طولانی را آغاز کرده از سرزمین هزار و یکشب آوازهایی با خود آورده است، از هنرش پلی ساخته که دنیای مدرن امروز را به اصالت خط ایرانی پیوند داده است،
آنچه از وطنش به عنوان میراث آورده نه باری است بر دوش که توشه ای است از معنا و راز لبریز، او هویتش را بازنمایی کرده و قطره قطره در ظرف آثارش چکانده است،
او که دل در گرو تاریخش دارد بارها عناصر و نمادهای فرهنگش را در دیگر سرزمین ها به نمایش گذاشته، از کره تا هند، از روسیه تا فرانسه، و اروپای شرقی و شوق پذیرندگی اش.
او ‌مسافر نیست سفیری است که مخاطب را دعوت می کند به تماشای نقش های تنه ی تنومند ارزشهای پارسی که با اراده دستان توانایش با هویتی تازه نوآفرینی می کند.
خط ایرانی به تنهایی برای نشان دادن ذوق و هنر یک فرهنگ کافی است، هنری که در طول قرنها با همه حوادث تاریخی از نفس نیفتاده یعنی سزاوار احترام است، سزاوار این است که هنرمندی امروز، در این عصر مختصات طلایی آن را به تصویر بکشد،
هنری که مانند عشق مرز را نمی شناسد، شاعری که واژگانش را از لای کاهگل باران خورده و خطوط سفال ها و کاشی های کهن دیارش بیرون کشیده است.
حروف رام را به رقص وا می دارد، کلام را ارج می گذارد و کلمات را احترام و عزت. شناخت او از هنر روز دنیا در ژانری که هست یعنی فیگور حروف، به یقین تنها حاصل تمرین و ممارست نیست بلکه نوعی دریافت است ماحصل ترکیبی از مطالعه، روحی بیقرار و و هوشی سرشار.
او هر بار گذشته اش را به چالش می کشد و در خلق هر اثر هم بیینده را غافلگیر می کند هم خود را، ضربات قلم مو را چنان با شور و دانش ذاتی ترکیب می کند که گویی گره بر فرش ایرانی می زند، بوم را نه نقاشی که به آتش می کشد.
زمینی که حاصلخیز باشد برای پرورش نستعلیق، آن خاک نیست که دُر و گوهر است. مگر حروف و کلمات معنی مختص به خود را ندارند چطور می توان بر تن یک کلمه جامه ی نو پوشاند و آن را تعریف و تصویر اصلی خود خارج کرد، شمس الدین مرادی این کار را کرده است.
اکنون به اقتضای مرز بندی های سیاسی و محدودیت ها برای بازدید جهانیان از موزه های ایران، به نظر نماینده های شایسته ای نیاز است که این گنجینه را به بیرون از مرزها بیاورند، با زبانی فارغ از مرزها و خط کشی ها با دیگران سخن بگوید، زبان مشترک همه فرهنگ ها و آداب ها را بداند.
مرادی جهانش مملو از حس امید و‌ زندگی است، مصاحبتش دلپذیر و مفید، فرزندی شایسته از دیار شعر و شعور، ادییات را خوب می فهمد، نیک سخن می گوید چنان که برازنده هر هنرمند اصیلی است،
او هنرمندی رها وخلاق است که از آرکی تایپ های تاریخی سرزمینش تقلید نمی کند بلکه خود آرکی تایپ می سازد، حتمأ برای نسل های بعد.

بخش هایی از مستند
#از_ایران_با_عشق
زندگی و آثار شمس الدین مرادی
@shamsodinmoradi

بخش هایی از مستند بلند
“از ایران با عشق”
زندگی‌ و آثار شمس الدین مرادی
کاری از مرکز فرهنگی؛
#Nieuwsplien33
و با همکاری گالری/کتابخانه ی بزرگ شهر آمرسفورت هلند 2024؛
#Eemhuis
#From_Iran_with_love
Nederland
Amersfoort
@shamsodinmoradi

https://www.instagram.com/reel/DAsx99WMe-l/?igsh=NzBidW9kMXg5dGN3

..
Opening: Sunday, October 6th, from 2:00 to 3:30 PM. The exhibition will be open for three months until January 2nd, 2025.

Gis is an abbreviation of “gisu,” which refers to women’s hair (Burhan Qati). In the Avesta, “gesu” also means “the one who possesses long hair” (Yashts, Vol. 1, p. 199). However, the purpose here is not to trace the etymology of the word, but rather to reference the history that demonstrates the life and authenticity of a word over the centuries.

Among the Kurds, this word gains such prestige that they swear by it, not for another woman, a girl, or even a sister, but specifically for their mother’s hair. Not every word is fortunate enough to reach such a level of respect and reverence.

The hair nourishes the heart; according to popular belief, the happier and more joyful the heart is, the longer and healthier the hair grows (Proverbs and Sayings of Dehkhoda, p. 1339).

The collection of works from the “Gis” exhibition, which will be on display for three months starting from October 6th at the gallery of the “Eem huis” library, is the result of this thought expressed through modern Iranian calligraphy-painting and narrated by me.

گیس مخفف گیسو باشد که موی سر زنان است(برهان قاطع). در اوستا نیز گئسو یعنی دارنده یا دارای گیس(یشتها ج ۱ ص ۱۹۹).
اما در اینجا منظور کدیابی این واژه نیست، تنها رفرنسی است به تاریخ که زنده‌گی و اصالت یک واژه را در طی قرون نشان می دهد.
این واژه در میان کُردها تا جایی منزلت پیدا می کند که به آن سوگند یاد می کنند، آن هم نه برای دختر، خواهر و یا همسر، بلکه تنها برای گیس مادر از آن استفاده می شود، هر واژه ای این شانس را ندارد که به این مرتبه از احترام و قدر، دست یابد.
گیس آب دل را میخورد؛ به عقیده ٔ عامه هر قدر دل خرم و شادتر گیسوان بلندتر و شادابتر باشد. (امثال و حکم دهخدا ص 1339).
مجموعه آثار نمایشگاه «گیس» که از ششم اکتبر به مدت سه ماه در یکی از گالری/کتابخانه های با شکوه جهان به نمایش در می آید حاصل این اندیشه از زبان خوشنویسی مدرن ایرانی ست
به روایت من.

گشایش: یکشنبه ۶ اکتبر از ساعت ۱۴ تا ۱۵/۳۰ بعدازظهر. نمایشگاه به مدت سه ماه دایر است.

#شمس_الدین_مرادی
#نمایشگاه_نقاشیخط_شمس_الدین_مرادی #اروپا #هلند #آمستردام #اترخت #آمرسفورت
#eemhuisbibliotheek #amersfoort #shamsedinmoradi #kalligraphypainting

ما روزهای خوبِ در پیشیم

محمدرضا رستم پور

بر ما ستم بسیار رفت اما،
ما همچنان‌جان سخت و دل‌نرمیم
با نور رویاهایمان روشن
با آتشی از دور دل گرمیم

کوه یخیم و هرکسی از دور 
ما را کف تسلیم می بیند
ما را فقط  اعماق اقیانوس
آنگونه که هستیم می بیند

در ما حقیقت دارداین‌رویا
این دلخوشی‌هانقش بازی نیست
ما به نخورده مست معروفیم
این سرخوشی از کشف رازی نیست

ما آشکاران نهان در خود
فریاد پنهان کرده در خویشیم
ما آیه های‌روشن فردا
ما روزهای خوبِ در پیشیم

با زخم های تاره خندیدیم
با تاول بسیار رقصیدیم
انگار اصلا هیچوقت اینجا
از هیچکس دشنام نشنیدیم

نوریم و از گستردگی هامان
ما را کسی هر گز نمی بیند
برگشت را ناچیز می داند
بر بام ما هرکس که بنشیند

تا صبح یعقوبیم در گریه
تا شب پر ازلبخند بهلولیم
ترکیبی از لبخند و از گریه
ما آن معماهای مجهولیم

در گیرو دار مار بردوشان‌
آزادگان دار بر دوشیم
استادصبریم وسکوت اما
چشم از ستم‌ها‌شان نمی‌پوشیم

از چهچهه دل بر نمی داریم
هرچند خیلی هم کلک دیدیم
در دست هر کس که تفنگی بود 
ما لوله اش را نی لبک دیدیم

عاشق دلانیم  از خیال از عشق
آوازها تفسیرها داریم
بر گردن افکارمان هرچند
زنحیر ها، شمشیر ها داریم

افتاده در نیرنگ شغادیم
ما رستم دستان بی دستیم
آزاد راه خورده به گودال
رویای برخورده به بن بستیم

بر بال هامان زخم بسیار است
پرواز اما در درون ماست
با میله‌ها هر روز درگیریم
هر روز  روز آزمون ماست

ما بطری افتاده بر دریا
پیغام آزادی به خود بستیم
توفان بیاید موج باشد باز
سربسته و بی های و هو، هستیم

هم‌گرم از روح بهاران و
هم سرد از دست زمستانیم
تا جیم اما بر سر زندان
باغیم اما گیر گلدانیم

سنگی که بر پرهایمان بستند
در فکرمان پرواز را جان داد
ما زخمی و دل بسته ی  اوجیم‌
ما رفتن تا هر چه باداباد

هر دانه که بر خاک می افتد
یک فرصت روییدن تازه است
ما دانه ایم و هر کسی ما را
از هم بپاشد زندگی داده‌است