به عقیده‌ی یاسوزُو ماسومورا، که در ۱۹۵۸ «به دلیل همدستی جریان اصلی سینمای ژاپن با سرکوب هویت فردی، سینماگران را به نابودی آن فراخوانده بود»، اومانیسم و فردگرایی خاص پس از جنگ هیچ‌گاه بر سینمای ژاپن مستولی نشد؛ «بنا بر ادعای او، فیلم‌های جریان اصلی کاملاً با سنت ادبی ژاپن همخوانی داشت. شخصیت در تمام این روایت‌ها همواره تسلیم دنیای اطراف و هویت جمعی بود.»

از مجموعه‌ی «آگراندیسمان»، نشر خوانه.

#فیلمها_و_احساسها #آگراندیسمان #نشر_خوانه #بصیر_علاقه_بند #دیوید_دسر #موج_نو_سینمای_ژاپن

کانال فیلم‌ها و احساس‌ها

برخلاف آن‌چه رنوآر می‌گوید، فیلمِ یک کارگردان هرگز نمی‌تواند مثل رمان سیمنون یا نقاشی پیکاسو امضا داشته باشد. نویسندگی و نقاشی حرفه‌هایی انفرادی‌اند. درست است که سیمنون کاغذها و ماشین تحریر خود را نساخته، اما جدای از اینها رمان او کاملاً کار خودش است. ظاهراً سینماگران کایه در فرآیند علَم‌کردن کارگردان تا حدودی بازیگران، فیلمبرداران، آهنگسازان و سایر عوامل را طوری معرفی می‌کنند که چیزی بیش‌تر از همان افراد فنی عادی در سطح تأمین‌کنندگان کاغذ و رول‌های ماشین تحریر سیمنون نیستند. فکرش را بکنید آیا کارگردانان موج نو بدون فیلمبرداری رائول کوتار به جایی می‌رسیدند؟

از مجموعۀ «یک فیلم، یک جهان»، نشر خوب.

#فیلمها_و_احساسها #ژان_رنوار #میشل_سیمون #بودو #ریچارد_باستن #مهدی_جمشیدی #نشر_خوب #یک_فیلم_یک_جهان

کانال فیلم‌ها و احساس‌ها

ناگیسا اُوشیما در سال ۱۹۵۹ «شهر عشق و امید» را روانه‌ی پرده‌ی سینماها کرد. داستان جوانی زاغه‌نشین که به همان بی‌پروایی پروتاگونیست گدار مرتکب جرم می‌شد. موج جدیدی از فیلم‌سازی با هدف به‌چالش‌کشیدن فضای مسلط بر جامعه و البته سینما ژاپن را نیز فراگرفت. ظهور شورشی‌گر‌ی را در غرب می‌توان به گرایش‌های طبیعی جوانان و جوش‌وخروش نوجوانان نسل «انفجار جمعیتی» نسبت داد، اما در ژاپن این جریان دوچندان شگفت‎انگیز و غیرمنتظره بود. در جامعه‌ای که ثبات، هویت جمعی، احترام به بزرگ‌ترها و سنت‌هاشان و خودداری از بروز احساسات شخصی در میان جمع را می‌ستود، فیلم اُوشیما بشارتی به رخدادهای دهه‌ی ۱۹۶۰ و بازتعریف رادیکال جامعه‌ی ژاپنی بود.

از مجموعه‌ی «آگراندیسمان»، نشر خوانه.

#فیلمها_و_احساسها #آگراندیسمان #نشر_خوانه #بصیر_علاقه_بند #دیوید_دسر #موج_نو_سینمای_ژاپن

کانال فیلم‌ها و احساس‌ها

در تابستان ۱۹۹۱، تلما و لوییز فیلمی بسیار بحث‌برانگیز بود و مناقشۀ عمومی گسترده‌ای را برانگیخت دربارۀ زنان، مردان، اسلحه‌ها و سرنوشت زنانی که قانون‌شکنی می‌کنند. می‌توان گفت این بحث‌وجدل‌ها کماکان، یعنی یک نسل بعد، به انحای مختلف اما تقریباً در راستای همان مناقشات ادامه دارند. امروزه ظهور جنبشِ می تو به نحو چشمگیری گفت‌وگوی عمومی دربارۀ تجاوز و آزار جنسی را تغییر داده و فرهنگ عامۀ مصرف‌گرای سیاسی بیش‌ازپیش آکنده از بازنمایی‌هایی دربارۀ توانمندسازی زنان شده. بااین‌حال آن جنبش صرفاً نشان داده که چه تغییرات اندکی در مورد سوءاستفاده از قدرت مردانه و واکنش‌ها به آن صورت گرفته‌اند. امروزه درک تلما و لوییز به معنای درک این است که چقدر روابط مبتنی بر قدرت جنسیتی تغییر کرده‌اند و چقدر خواه‌ناخواه به همان شکل باقی مانده‌اند.

از مجموعۀ «یک فیلم، یک جهان»، نشر خوب.

#فیلمها_و_احساسها #یک_فیلم_یک_جهان #نشر_خوب #تلما_و_لوییز #ماریتا_استرکن #حسین_جوادی

کانال فیلم‌ها و احساس‌ها