«موهایش را که کنار زد، می‌توانستی چشمانش را ببینی. قهوه نبود، قهوه‌خانه بود. انگار یک فنجان قهوه به همراه مورفین به تو تعارف می‌کرد. او را دلبر شرقی نامیدم. غم‌دیده هم‌چون افغانستان و رنج‌دیده هم‌چون ایران!»
- #آبان‌دخت.

اگه کانال یا گروهی دارید، ممنون می‌شم یه پست از کانالمون فور بزنید و از این‌جا حمایت کنید.??

نویسنده: آبان‌‌دخت
گوینده: #سید_محمد_موسوی

«یک‌روز بالاخره پرتقال‌های دلت را می‌چینم و تو را که صدهزار بیت درون نگاهت داری یک‌روز می‌بوسم. عیبی ندارد اگر بروی و تمام آرزوهایم را با خود ببری؛ من این‌جا زیر نور آبی نشسته‌ام تا یک‌روز در آغوشت برای همه‌ی این‌ها گریه کنم.»
- #آبان‌دخت.

«و من وقتی که به تو فکر می‌کنم بوی یاسِ باران خورده می‌گیرم. چنان که انگار همه‌چیز قبل از تو به بطالت گذشت و حالا که این‌جایی دوست دارم تمامت را شعر کنم و در گوش شهر بخوانم. ما آلوده به گناهی هستیم که جز با بوسه‌ی مکرر، چیزی آن را از بین نمی‌برد.»
—نامه‌های‌فرهادبه‌لوکا، ژانویه ۱۸۶٠
- #آبان‌دخت.

آبی‌ِ مایل به غم و شعر حافظی در چشمانش پنهان است؛ تو را می‌گویم.