فرضا که با شدت و سلطه، کسی اطاعت از انسان کند، چون قلب او همراه نشود، از خیانت، انسان مأمون نخواهد شد،

ولی رفق و دوستی، دل را رام کند که با رام شدن آن، تمام قوای ظاهره و باطنه رام شود، و فتح قلوب از فتح ممالک بالاتر است ...

با فتح قلوب، فتح ممالک نیز شود. فتوحات اسلامیه در اثر فتح قلوب نظامی اسلامی بود و إلّا با آن عدِّه و عُدّه، این پیشرفت‌ها غیر ممکن بود.

امام خمینی؛
شرح حدیث جنود عقل و جهل/ص ۳۲۸

نون شد قد همچون الفم بی تو ولیکن
بر حال پریشانی من زلف تو دالست..

خواجو

شايسته است بر تو كه از معاشرات‌هاى خالى از تعليم با مردم بكاهى؛ به ويژه با ثروتمندان و مترفين و دنيا خواهان. بايد آنچه را كه آخرت را از ياد تو مى‌برد و ميل و رغبت به دنيا را در تو ايجاد مى‌كند رها كنى. و با صالحان و پارسايان و اهل عبادت همراه گردى. زيرا اين عمل به طور كلى در تهذيب نفس موثر است.

در آسمان معرفت، ص۱۴۲

پیراهن وصل تو چو اندازه من نیست
جز چشم به مهمانی تو من چه بپوشم
.
#محمد_سهرابی
#معنی
#محمد_سهرابی_معنی
#معنی_زنجانی
@sohrabimohammad

- بیش از هرچیز، «مردان ترسو» حالم رو بهم میزنند!

سَلِ المَصانِعَ رَکباً تَهیمُ في الفَلَواتِ
تو قدرِ آب چه دانی که در کنارِ فراتی؟

شبم به رویِ تو روز است و دیده‌ها به تو روشن
و إِن هَجَرتَ سَواءٌ عَشِیَّتي و غَداتي

اگر چه دیر بماندم امید برنگرفتم
مَضَی الزَّمانُ و قلبي یَقولُ إِنَّکَ آتٍ

من آدمی به جمالت نه دیدم و نه شنیدم
اگر گِلی به حقیقت عَجین آبِ حیاتی

شبانِ تیره امیدم به صبحِ رویِ تو باشد
و قَد تُفَتَّشُ عَینُ الحیوةِ فِي الظُّلماتِ

فَکَم تُمَرِّرُ عَیشي و أنتَ حاملُ شهدٍ
جوابِ تلخ بدیع است از آن دهانِ نباتی

نه پنج روزهٔ عمر است عشقِ رویِ تو ما را
وَجَدتَ رائِحَةَ الوُدِّ إِن شَمَمتَ رُفاتي

وَصَفتُ کُلَّ مَلیحٍ کما یُحِبُّ و یَرضیٰ
مَحامدِ تو چه گویم؟ که ماورای صفاتی

أخافُ مِنکَ و أرجو و أستَغیثُ و أدنو
که هم کمندِ بلایی و هم کلیدِ نجاتی

ز چشمِ دوست فتادم به کامهٔ دلِ دشمن
أحِبَّتي هَجَروني کَما تَشاءُ عُداتي

فراقنامهٔ سعدی عجب که در تو نگیرد
و إِن شَکَوتُ إِلی الطَّیرِ نُحنَ في الوُکَناتِ

چرا ما ملت مبالغات و غلوهای خِرَدسوزیم؟

شادروان استاد رضا بابایی این سوال رو طرح کرده و از منظر جالبی بهش پاسخ داده:

«شاید هیچ ملتی را در جهان نتوان یافت که به اندازه‌ی ما شعر گفته باشد و شعر خوانده باشد و شاعرانه زیسته باشد. شعر زبان تخیل است و تخیل گاهی به ‎بیراهه می‌رود.

جان‌مایۀ شعر، ‎غلو و ‎مبالغه است و اگر ما ملت مبالغات و غلوهای خردسوزیم، از آن روست که شاعرانه اندیشیدیم و خیمه در صحرای خیالات زدیم. آیا شعر نیست وقتی از مقامی زمینی و سیاسی، معشوقی آسمانی و مقدس می‌سازیم؟ شاعرانگی نیست که سراچۀ بی‌رونق خویش را پایتخت جهان می‌بینیم.

در هزاران مسئلۀ نظری و انسانیِ جهان، نیندیشیدن و همه را پشت گوش انداختن و فروکاستن معضلات فرهنگی و فکری و اجتماعی به دوستی با فلان و دشمنی با بهمان، اگر تغزل نیست، چیست؟ شاعرانه‌تر از این چیست که می‌خواهیم با چند گزارۀ ساده، تمدن بسازیم و فلک را سقف بشکافیم و طرحی نو دراندازیم؟به خدا پناه باید برد از روزی که تخیل، از آسمان فرود آید و زمام زمین را در دست گیرد.

شعر در جهان خویش سلطان است؛ اما اگر به تاریخ شبیخون زند و دستگاه‌های معرفتی را تسخیر کند، آدمی را در هپروتی بی‌پایان رها می‌کند. دریغا که جهان میخانه نیست؛ تخته‌بند هشیاری و بیداری است.»

کثرت عمل ملاک تقرب نیست؛ بلکه تعقل و تفکر می‌باید.

علامه حسن‌زاده