« انسان ِ تنهای خاموش »

رسم ِ زمانه را می بینی !
که چگونه در برهوت ِ تردیدها گرفتار می آیی
و از بودن ات؛ تنها شکلی ، و از رویاهایت ؛ تنها تردیدی نابکار باقی می ماند.
هجوم تنهایی و یاس آنقدر بی محابا در گستره ی قلب ات سایه می افکند که در شادمانه ترین لحظه هایت حتا ، غمگین ترین تجربه های فرسودگی و هول انگیز ترین کابوس ها باز هم تو را تنها نمی گذارد.
می بینی که چگونه قطره قطره در روز مرگی فرو می روی و در دشواری ِ راه ، گام هایت آرام آرام تو را از رفتن باز می دارد. آنگاه در تقلای آسایشی هر چند کوتاه در محیطی که دوستش نمی داری تو را به اسارتی جانکاه می رساند و آرمان های بی شمارت را در شمارشی معکوس به زوال می کشاند .
حالا دیر زمانی ست که فرو تکیده و خاموش ، در متن ِ بی قراری های گم شده ات در فراموشی ِ اندوهبار ِ رویاها ، روزگار می گذرانی و دغدغه های بزرگ ات در غفلتی خاموش احاطه گشته است . حالا به اندک نانی و جرعه آبی در سفره ی سفر اَت می اندیشی که ملازمه ایست کم بها در استحاله ی فرساینده ی راه .
آه انسان تنهای خاموش !

#احمد_نجاتی

کهکشانی بی خورشیدم
با سیاره گانی خوف انگیز

تنها
گاهی
شهاب سنگی
خواب هایم را
آشفته می کند

#احمد_نجاتی
#هایکو

https://t.me/nejati_ahmad

دلتنگ توام
مثل بهار
که پس از لشگرِ برف
سر بر می آورد از زمین
نفسی تازه می کند
می روید
می رویاند
زیبا می شود.

#احمد_نجاتی

اسب ِ خیال ِ من
رها شده در بیشه های وهم
در انتظار ِ هیچ نیست
به جز درک ِ حادثه
در این خزان ِ سرد

#احمد_نجاتی

ناگهان
این همه سکوت در من زیسته است !
و رویاهایی که می جستم و نبود
و حرف هایی که گفتم و باد هوا شد و رفت...

این همه شعر در من چه می کند
وقتی که من از عبور هوا حتا
عطر آزادی را در نمی یابم

#احمد_نجاتی

زخم ها پنهان نمی مانند
به راه که بیفتی
مسیر راهت پر از خونابه هایی خواهد شد ،
که سال هاست در زخم هایت پنهان کرده ای
چونان توفان
وقتی که آغاز می شود
شاخ و برگ های سست را با خود می برد
چونان سیل
وقتی که جاری می شود
سنگ ها ی کوچک را از جا می کند

زخم ها پنهان نمی مانند
در تو به استحاله می رسند .

#احمد_نجاتی

https://t.me/nejati_ahmad

Loreena Mckennitt

#احمد_نجاتی

تو آشکارترین راز ِ شعر های منی
هر چه پوشیده ترت می کنم
                  عریان تر می شوی!

#احمد_نجاتی
#هایکو

از آخرین باری که دیدمت
قرنی گذشته است
کجای کهکشان مانده ای
ستاره ی پنهان ِ رویاهای من

#احمد_نجاتی

https://t.me/nejati_ahmad

بی گاهِ روز
خلوت گزیده گانِ ساحلِ آرامِ زندگی
در زیرِ آفتابِ فرو رفته در غبار
خمیازه می کشند
ابلیس
از خوفِ خاطراتِ کج اندیشِ شومشان
یک لحظه می گذرد
بی گدار و مست
و اضطراب
با پایِ آبله
در کوچه های بی هدفِ باردارِ روز
آبستنِ تخیّلِ مرموز می شود

خلوت گزیده گان
انگشت بر تصّورِ بیهوده می کِشند
اندام ِ سست شان
در استحاله ی خاموشِ خاطره
تکثیر می شود

و روزِ بی فروغ
در غربتِ تباهیِ اندیشه هایشان
تکرارِ قصه ی بی حاصلِ شکست
تکرارِ هر چه بود
تکرارِ هر چه هست.

#احمد_نجاتی