Мені "бәрібір" деген күйге жеткізбе.

Ақылды қызбен болу - аса қиын дүние. Өзінің пікірі, ойы бар, жеке шекарасын қоя алатын қызға кез келген еркектің әлі келе бермейді. Ақиқат.

Дүниедегі ең ғажап сезім - ақталуды қажет етпейтіндей сені жақсы білетін, айыптамайтын және қандай ниетпен істегеніңді білетін адамның жанында болу.

Қызды гүлге теңегенді ұнатпаймын. Оның солып және құлпыруы өзгеге бағынышты болғанын қаламаймын.

Мен қызды теңізге теңер едім. Қашан толқыны тасып, қашан тынышталарын білмейсің.

Менің ойымша, өмірден өтер кезде ең үлкен өкініш сол болады. "Ал егер мен әлгі махаббатыммен өмірімді сүрсем не болар еді?" деген сұрақпен кетесіз.

Және оның жауабы болмайды. Бұдан асқан өкініш бар ма?

Екі жан бір-бірін өліп-өшіп сүйіп, өмірдің бір кезеңдерінде екіге жолдары бөлініп кетуі мүмкін. Содан соң, махаббатты кезіктіруі екіталай.

Сыйластық болады, бауыр басу болады, сағыну, сезіну болады. Барыңызды жасап жүрген жолдасыңызды шын мәнінде жақсы көрмеуіңіз мүмкін. Осы жасағаны үшін сыйлауыңыз мүмкін, бірақ сүймейсіз.

Әрбірімізді жұп-жұппен жаратты дейміз ғой. Белгілі бір жасқа келгенде әр адам өз махаббатын кездестіреді деп ойлаймыз. Бірақ...

Бірақ бір құпия бар. Жүз адамның бесеуі, не оны ғана шын махаббатқа қол жеткізуі мүмкін. Ал қалған тоқсаны өмір бойы махаббаттың не екенін түсінбей өтеді.

Ұшақ - ойларыммен жеке қалу үшін таптырмас орын.

Бір адам сенің сөйлегеніңді де естімейді. Енді бір адам үнсіздігіңнен-ақ бәрін ұғады.