یک هفته است که دکتر سهراب طاووسی رمان موری را برای ترجمه به انگلیسی دست گرفته است. بی هیچ تعارف و مجامله‌ای یکی از آرزوهایم این بود که سهراب این رمان را ترجمه کند و حال این آرزو متحقق شده است. متنی چند لایه همراه روابط بینامتنیت گسترده و ساختی چهل‌تکه و پازلی که گاهی رنگ محلی‌اش آن‌قدر پررنگ است که می‌دانم مترجم برای ترجمه‌ی آن چه رنجی خواهد کشید. امروز در همه‌ی پیام‌های سهراب استیصال را دیدم و دلم برایش کباب شد، اما یقین دارم یک ترجمه‌ی معرکه خواهد آفرید. من ترجمه را نه‌ فقط قرائت یا واسازی بلکه آفرینش می‌دانم. مترجم گاهی در زبان مقصد متن را دوباره می‌آفریند، چه بسا حتی بهتر و زیباتر از نویسنده.
این هم پست سهراب...

این هم نظر نویسندهء ... (خودش میدونه این سه نقطه معنیش چیه😂)

#Zizel_Peliko, a living myth

توقیف شد. همین

چیزی که درباره تاریخ برایم جالب است همانست که ویل دورانت کناره های رود می نامید، همان مردمانی که زندگی کردنشان در خفقان تاریخ خود نوعی مبارزه است. به قول حراری من ندیدم حکومتی ریاضیات را سانسور کند اما تقریبا همه نظام های خودکامه تاریخ را سانسور می کنند. راستی چرا؟ مگر تاریخ را پادشاهان و فاتحان ننوشته اند؟ چرا یک ستمگر حتی ستمگر دیگری را نمی تواند تحمل کند؟ آیا ستم هم مثل املت انواع دارد؟ ستم با نون اضافه، ستم با سس، ستم رژیمی، و...
به نائف ابوزید فکر می کنم که اولین بار دوازده سال پیش روی دیوار مدرسه ای در درعا خیلی کوتاه نوشت: «اجاک الدور یا دکتر! (بعدی شمایی آقای دکتر)» و سیلی به راه انداخت که همین سه روز پیش دمشق را درنوردید و بشار اسد را آواره جغرافیا کرد. به میدان روبروی کمیته مرکزی حزب کمونیست در بخارست فکر می کنم که ساعت ده و چهل و شش دقیقه روز ٢١ دسامبر ١٩٨٩ ناگهان کارگری در میان اولدروم بولدروم های دیکتاتور، خودجوش، هو کوتاهی کشید. همین هو کوتاه نقطه آغاز سیلی بود که تمام رومانی را در گرفت و دیگر هیچ گوشی به تضرع های «آرام باشید، آرام باشید» چائوشسکو بدهکار نبود. او سالها پیش اقتدار خود را از دست داده بود. این هو و آن شعار کوتاه یاداور همان کودک معروف است که به پادشاه می گفت تو برهنه ای، اما نه دیکتاتور برهنگی خودش را می دید و نه اطرافیانش این را به او گوشزد می کردند.
معادله خیلی ساده است: چائوشسکو و اسد فرق بین قدرت و اقتدار را نفهمیده بودند. اقتدار بر پایه های مشروعیت مردمی استوار است ولی قدرت افسارگسیخته است و به هیچ حد و مرزی پایبند نیست. اقتدار رودخانه ایست که آبش بالا می آید و حاصلخیزی می آورد اما قدرت سیل لجام گسیخته ایست که ویرانی در پی دارد.اقتدار متعلق به تاریخ است و قدرت مخصوص پادشاهان.
حالا، بشار رفته و این قوم هم که من از آنها سخن رانده ام همه رفته اند جز یک دو تن که در گوشه ای افتاده اند، شاید با لبخند. بشار و چائوشسکو جایی به اندازه یک مگس در تاریخ اشغال می کنند، مگسی بر برگ کاه و بول خر، به قول مولوی.
@dr_tavousi

تبریک به دوست عزیزم دکتر علی زاهد

شعر، درونمایه‌ای دارد که آیا نان و مادیت مانع آب و معنا شده یا آب و معنا سبب گردیده زندگی مادی و روزمره‌ی آدمها نابود گردد. با درک این مطلب است که هنوز کورسویی از امید به چشم می‌خورد. اگر بدانیم که ما از کجا می‌خوریم و درد می‌کشیم، تازه روشنگری را آغاز کرده‌ایم. این اصطلاح آب سد نان است نه تنها سخن عارفان و دیگران و به‌ویژه فقیهانی که نشان‌دهنده‌ی راه آب‌اند را نقیضه می‌کند، به ما یک معنای عمیق عامیانه را که پیش‌پا افتاده شده است، دگرسان زنده می‌کند؛ به زبان دیگر، با گزاره‌گردانی ویژه‌ای که خاصِ آقای قلی‌پور است، مَثَلِ انقلابیِ فکر نان کن که خربزه آب است را از آن معنای خودکارشده‌اش نجات می‌دهد (نجات معنا از معنا... بهترین حادثه در نظریه و عمل شعر پس از نطریات نیماست است). شعر در لیس زدن و موارد دیگر نیز همین‌کار را می‌کند. در مقاله‌ای به این مضمون: شعر ایران بر پایه‌ی چند گزاره‌ی بنیادی ویتگنشتاین، احساسم را برای شعر امروز بازگو کردم که شعر واقعی امروز بیشتر شعر خراسانی و نه عرفانی را زنده می‌کند، زیرا شعر خراسانی ما را به خاک و واقعیت نزدیک می‌سازد.  آب در برابر نان، ایماژی برابر، با فکر آسمانی بر ضد خاک دارد که این آسمان به نام هدایتگر حتی با آن‌همه خیانت خاک گمراه کننده‌تر است. واژه‌های تعلیق‌دهنده‌ی "نه" تفاوط و گاهی طفاوط‌آفرین است؛ آیا مزاج این روزها تباه است؟ مدلول در اینجا معلق است: اگر تباه نیست، چرا می‌گوید نه؟ چرا می‌گوید خیانت است؟ چرا می‌گوید دیکتاتورها را لیس می‌زنند؟ اگر تباه است چرا می‌گوید نه؟ چرا می‌گوید هنوز بوی گلی هست؟ چرا از یقین خوب "تو" می‌گوید؟ شعر قلی‌پور در این زمینه هم با دیگران فرق می‌کند: نه مانند ‌کهن‌سرایان سرخوش و سرشار از هدف است و نه مانند پیشروان امروز، ابسورد و بازی بی‌هدف. مکانیزم این کار وی نیز اجتماعی بودن شعر اوست. نه جامعه‌گرا و ایدئولوژیک است و نه منفعل که عزا نمی‌گیرد. او این معنا را هم زنده می‌کند.

تحشیه خواندیدنی بالا از:
استاد گرانقدرم جناب اقای دکتر علی تسلیمی است در مورد شعری که به دوست گرانقدرم جناب آقای دکتر سهراب طاووسی تقدیم شده است?*❤️

به: دکتر سهراب طاووسی
نه
مزاج این روزها تباه
نه
می‌شود
هنوز
بوی گلی هست
که
برای ماندن  ما مدارا کنند
که
جناب عشق کوتاه است
که
نان‌ها سد راه آب‌ها نیستند
که
مقام اصلی موهایت وسط خیابان است
آن‌ها داشتند دیکتاتور ها را لیس می زدند
آن‌ها داشتند لب‌های کام گرفته را با باتوم‌های خود که
آن‌ها
خلاصه خاک آستانه‌ها شدند
و خاک با تو زیباست
مرا به آسمان چه
که دارد خاک‌ها خیانت می‌کنند که دارد صحرا‌های‌مان نزدیک‌تر می‌شوند
که دارد اسمت را بوسه می‌زنند
و پس از دست‌هایت
آن‌ها که پوسیده‌اند صداهای‌شان بیشتر است
و آتش‌ها همیشه صبور بوده‌اند
و دارم برای اندکی شادی استغفار می‌کنم
آب و نان از جنس تو نیستند
مرا از زیر درختانی بیدار کن که میوه ندارند
من
هنور گمان می‌کنم
تو
همیشه یقین داشته‌ای
که
آب‌ها سد راه نان‌ها شده‌اند

مراد قلی پور