من چیزی از عشقمان به كسى نگفته‌ام؛
آن‌ها تو را هنگامى كه در اشك‌هاىِ
چشمم تَن مى‌شسته‌اى، دیده‌اند!❳

مولانا:
مَن باشم
و وِی باشد
و مِی باشد
و نِی
کِی باشد
و کِی باشد
و کِی باشد
و کِی!

ما از دلگیریِ روزهایمان به شب پناه می بردیم و از دلتنگیِ شب هایمان به روز؛
و اینگونه بود که تمام جوانیمان در ناتمامِ
یک انتظار، تمام شد.

**شده دردی به دلت ریشه کند، آب شوی؟ 
همه شب با غمِ دلتنگی خود، خواب شوی؟

شده آیا ک غمی ریشه به جانت بزند؟
گره در روح و روانت، به جهانت بزند؟ 

شده دلتنگ شوی غم به جهانت برسد؟ 
گره‌ات کور شود غم به روانت برسد؟

شده دلتنگ شوی چاره نیابی جز اشک؟ 
من به این چاره‌ی بیچاره دچارم هرشب:)!**

کار دلم به جان رسد کارد به استخوان رسد
ناله کنم بگویدم دم مزنو بیان مکن
ای دل پاره پاره ام دیدن او است چاره ام
او است پناهو پشت من تکیه بر این جهان مکن

یاد عبور ماه از آن کافه‌ها بخیر
از یاد رفت قصه‌ی ما یاد ما بخیر
در کوچه‌های برف، کسی ساز مینواخت
یاد شبی که با تو شدم آشنا بخیر!

صبح است و صبا مُشک‌ فِشان میگذرد
برخیز چه خُسبی که جهان میگذرد!
#مولانا

في النهاية ستدرك أنك
لم تكن تطلب الكثير،
لكنك كنت تسأل الشخص الخطأ. 

در نهایت متوجه خواهید شد
که چیزِ زیادی نمی‌خواستید،
بلکه از شخصِ اشتباهی می‌خواستید.

خطاب به تمام خستگان جهان:
باشد که اشک بعدی شما ، اشک شوق باشد!

گاهی چنان دلم گرفته
و از غصه پرم که از خود می‌پرسم:
آیا مرگ مُرده است که هیچ سراغ مرا نمی گیرد؟