◆ هر انسانی حق دارد که نیازهای خود را تأمین کند، به امور خود رسیدگی کند، و در جست‌وجوی خوشبختی خود باشد.

◆ همان‌طور که حفظ مالکیّت مایه‌ی سعادت ملّی است؛ هرکس که مالکیّت را نقض کند یا آن را خرد کند یا به خطر بیاندازد دشمن کشورش است.

◆ وقتی حاکم خیال می‌کند که او برای مردم ساخته نشده، بلکه مردم برای او ساخته شده‌اند؛ وقتی خیال می‌کند که او برای آن‌ها فرمان نمی‌راند، بلکه برای خودش حکومت می‌کند... پس بر هر کاری که مردم برای حفظ خود و حقوق خود انجام می‌دهند، نام فتنه و عصیان می‌گذارد.

◆ هر کشاورزی، حکومت خوب و بد را از آثار آن می‌شناسد؛ او می‌داند که آیا ثمره‌ی دست‌رنجش مال خودش است یا خیر، و آیا در آرامش و امنیّت از آن بهره می‌برد یا نه.

◆ دو قانون بزرگ جامعه‌ بشری، که همگان اصول و وظایف خود را از آن‌جا می‌گیرند، قانون انصاف و صیانت از نفس است: اوّلی مبیّن آن است همه‌ی انسان‌ها به‌طور یکسان ملزمند که به یکدیگر آسیب نرسانند؛ قانون دوم می‌گوید همه‌ی افراد حق دارند از خود دفاع کنند.

◆ بنابراین حکومت نمی‌تواند قدرتی داشته باشد، مگر آنچه که مردم قادرند به آن بدهند... و هیچ‌کس نمی‌تواند چیزی را که مال خودش نیست به دیگری بدهد.

◆ و هیچ انسانی در حالت طبیعی قدرت آن را ندارد که جان دیگری را بگیرد، مگر در دفاع از خود، یا از مال خود، یعنی از مالکیت خود. پس، آدمی، این قدرت [سلب حیات] را که هیچ انسانی ندارد، نمی‌تواند به دیگری منتقل کند.

● گزیده‌ای از نامه‌های کاتو، جان ترنچارد و توماس گوردون

➣ @Notes_On_Liberty

? تمام ایرانی‌نژاد... همیشه درصدد این است که بیرق پادشاه مملکت بالای همە‌ی بیرق‌ها باشد

➣ @Notes_On_Liberty

در میانه‌ی درگیری محمدعلی شاه قاجار و مخالفان، میرزا علی آقا ثقّةالاسلام تبریزی، در دفاع از مشروطیّت و سلطنت ایران به نگارش «عریضه‌ی مشروطه‌طلبان از زبان مشروطه‌ی بی‌زبان»، مشهور به «رساله‌ی لالان»، همّت گماشت و عقاید خود را در زمینه‌ی آزادی، سلطنت، مشروطیّت و میهن‌پرستی در آن مشروح ساخت. تصویر میرزا علی آقا تبریزی، تصویری فردی میانه‌روست که، برعکس آشوبگرانی همچون حیدر عمواوغلی که با اعمال تروریستی در پی حذف شاه بودند و «بنای خودسری گذاشتند [و] خواستند دین و دولت را از میان ببرند»، صلاح مملکت را در بقای سلطنتِ آن شاه و تحت الطاف و استرحام وی می‌دانست. رساله‌ی لالان همچنین دربردارنده‌ی نکاتی در باب سامان سیاسی بلاد مسلمین در عصر غیبت، جدایی دو قلمرو معنویّت و جسمانیّت، و ردّ عقاید امّت‌گرایانه‌ی رواج‌یافته در آن عصر است. آنچه در پی می‌آید گوشه‌هایی از این رساله به‌قلم ثقّةالاسلام است:

ملّت چه می‌خواهد؟
ملّت دو چیز می‌خواهد؛ یکی، حفظ سلطنت و شوکت اسلام و مذهب جعفری؛ و دیگری، بقای مُلک ایران بر ایرانیان. یعنی سلطنت ایران دو جنبه دارد: یکی، جنبە‌ی سلطنت اسلامیّت و مذهب، دیگری، جنبەی تاجداری ملک کیان. اوّلی به‌لحاظ روحانیّت و داخل معنویّت است. دومی به‌ملاحظەی جسمانیّت و داخل مادیّات و فعلاً این هر دو عنوان، در یک هیکل جمع است که آن را سلطنت اسلام و ایران نامند.

در عنوان اوّلی، کافّە‌ی مسلمین عموماً و شیعه‌مذهب خصوصاً، متّحدالرّأی و متّفق‌الفکر و در این مسئله، فرقی میان مسلمین ایران و دیگر ممالک روی زمین نیست و به عبارت اُخری، سیصد میلیان مسلِم، همه طالب تشیید سلطنت اسلام و اجرای احکام آن است...

...

در امر دوم که سلطنت خاک ایران و تاجداری مملکت کیان است، تمام ایرانی‌نژاد، هرجا باشد و هر مذهب داشته باشد به حکم اینکه فرزند این مادر است سعی‌اش در حراست وطن و استقلال عزّت و ثروت وطن است و همیشه درصدد این است که بیرق پادشاه مملکتش بالای همه‌ی بیرق‌ها و حکمش مافوق حکم‌ها باشد و رعیت خود را چنان نگهداری کند که محسود دیگران باشد و درخت همایون سلطنت چنان تناور و بارور گردد که همه‌ی مظلومين و ملهوفین و دلسوختگان از اقطار عالم پناه به درگاهش آورند...

? متن کامل: تمام ایرانی‌نژاد... همیشه درصدد این است که بیرق پادشاه مملکت بالای همە‌ی بیرق‌ها باشد

#ثقةالاسلام #تاریخ
#مشروطیت #قاجار
#پادشاهی #ایران
➣ @Notes_On_Liberty

نه خردمندانه‌ترین قانون اساسی و نه عاقلانه‌ترین قوانین، آزادی و خوشبختی مردمی را، که آداب و رسوم‌شان سرتاسر فاسد شده، تضمین نمی‌کنند. بنابراین، آن‌کس واقعی‌ترین دوست آزادی کشورش است که نهایت سعی و تلاش را دارد که فضیلت را در آن کشور ترویج دهد و آن را فضلیت‌مند سازد؛ و کسی، که تا آنجاکه قدرت و نفوذش اجازه می‌دهد، به شخصی که خردمند و بافضیلت نیست، برای کسب هیچ مقام قدرت اعتماد نخواهد کرد و آن را برنخواهد گزید. ما نباید صرفاً از نطق‌های آتشین درباره‌ی آزادی و جنجال و هیاهو و آزادی‌آزادی‌گفتن به این نتیجه برسیم که شخص شایسته‌ی اعتماد است. معمولاً کسانی را می‌بینیم که با صدایی غرّا از آزادی سخن می‌گویند، ولی آنگاه که با کل اعمالشان قضاوت کنیم درمی‌یابیم که مقصودی جز آزادی خودشان ندارند -آزادی سرکوب بی‌محابا یا انداختن یوغ قوانین بر همه‌ی کسانی که ضعیف‌تر از خودشان هستند.

● ساموئل آدامز، مقاله‌ای در نشریه‌ی آگاهی‌دهنده

➣ @Notes_On_Liberty

از هیتلر پرسیدم: «از آنجاکه برنامه‌ی حزب شما نقطه‌ی مقابل آن چیزی است که معمولاً سوسیالیسم دانسته می‌شود، چرا خود را ناسیونال‌سوسیالیست می‌دانید؟»

او پاسخ داد: «سوسیالیسم علم برخورد با ثروت اشتراکی است. کمونیسم، سوسیالیسم نیست. مارکسیسم، سوسیالیسم نیست. مارکسی‌ها این اصطلاح را دزدیده‌اند و معنای آن را دگرگون ساخته‌اند. من سوسیالیسم را از سوسیالیست‌ها پس خواهم گرفت.

سوسیالیسم یک نهاد باستانی آریایی-ژرمنی است. اجداد ژرمن ما زمین‌های خاصّی را به‌صورت اشتراکی در اختیار داشتند. آن‌ها ایده‌ی ثروت اشتراکی را پرورش دادند. مارکسیسم حق ندارد خود را با لباس سوسیالیسم عرضه بدارد. سوسیالیسم، برخلاف مارکسیسم، مالکیّت خصوصی را ملغی نمی‌کند. برخلاف مارکسیسم، شخصیّت را نفی نمی‌کند و برخلاف مارکسیسم، میهن‌پرستانه است.

ما می‌توانستیم خود را حزب لیبرال بنامیم، ولی نام ناسیونال‌سوسیالیست برای خود برگزیدیم. ما انترناسیونالیست نیستیم. سوسیالیسم ما ملّی است. ما خواستار تحقّق مطالبات عادلانه‌ی طبقات مولّد به‌دست دولت بر اساس همبستگی نژادی هستیم. از نظر ما دولت و نژاد یکی هستند.»

من ادامه دادم: «فقرات اصلی برنامه‌ی شما چیست؟»

«ما به ذهن سالم در بدن سالم اعتقاد داریم. اگر قرار است روح سالم باشد، بدن سیاسی [=دولت] باید سالم باشد. سلامت اخلاقی و جسمی مترادف هستند.» گفتم: «موسولینی هم همین را به من گفت.» هیتلر ذوق کرد.

وی افزود: «هیچ آدم سالمی مارکسیست نیست. مردان سالم ارزش شخصیّت را می‌شناسند. ما در برابر نیروهای فاجعه‌آفرین و منحط مبارزه می‌کنیم. باواریا نسبتاً سالم است، زیرا کاملاً صنعتی نیست. با این‌حال، تمام آلمان، از جمله بایرن، به‌دلیل کوچکی قلمرو ما محکوم به صنعت‌گرایی فشرده است. اگر می‌خواهیم آلمان را نجات دهیم، باید نظارت کنیم که کشاورزان ما به زمین وفادار بمانند. برای انجام این کار، آن‌ها باید فضایی برای تنفّس و فضایی برای کار داشته باشند.»

«این فضا را از کجا پیدا خواهید کرد؟»

«ما باید مستعمرات خود را حفظ کنیم و باید به سمت شرق توسعه‌ی قلمرو دهیم...»

● مصاحبه‌ی جورج سیلوستر ویرک با هیتلر (۱۹۲۳)

#هیتلر #نازیسم #سوسیالیسم
➣ @Notes_On_Liberty

? چندمنطق‌گرایی یا چندگانه‌انگاری منطقی | ✍? لودویگ فون میزس

➣ @Notes_On_Liberty

نازی‌ها چند‌منطق‌گرایی را ابداع نکردند. آن‌ها تنها نسخه‌ی خاصّ خود را گسترش دادند.

تا میانه‌های سده‌ی نوزدهم هیچ‌کس جرأت نمی‌کرد این واقعیّت را که ساختار منطقی ذهن تغییرناپذیر و بین همه‌ی انسان‌ها مشترک است، انکار کند. همه‌ی روابط متقابل انسانی بر این فرض از ساختار منطقی واحد استوار است. ما تنها به این دلیل که می‌توانیم به چیزی مشترک بین همه‌ی ما، یعنی ساختار منطقی عقل، متوسّل شویم، می‌توانیم با یکدیگر صحبت کنیم. برخی از انسان‌ها می‌توانند عمیق‌تر بیاندیشند و دقیق‌تر از دیگران تأمّل کنند. کسانی هستند که متأسّفانه نمی‌توانند فرآیند استنتاج را در زنجیره‌ی بلند استدلال قیاسی درک کنند. ولی تا آنجاکه انسان قادر به تفکّر و پیروی از یک فرآیند تفکّر استدلال‌محور باشد، همیشه به همان اصول نهایی استدلالی که افراد دیگر به‌کار می‌برند، می‌رسد. افرادی هستند که نمی‌توانند بیشتر از سه بشمارند؛ ولی شمارش آن‌ها تا همان جایی که پیش می‌رود، با شمارش فریدریش گاوس یا پیر سیمون لاپلاس تفاوتی ندارد. هیچ مورّخ یا سیّاحی تا به‌حال درباره‌ی افرادی که الف و غیر الف برایشان یکسان بوده و یا نمی‌توانند تفاوت بین تأیید و نفی را درک کنند، گزارشی به ما نداده است. درست است که هر روز مردم اصول منطقی در استدلال را زیر پا می‌گذارند. ولی هر کس استنباط خود را متبحّرانه بررسی کند، می‌تواند خطاهای خود را کشف کند.

چون همگان این حقایق را تردیدناپذیر می‌دانند، پس وارد بحث می‌شوند؛ آن‌ها با یکدیگر صحبت می‌کنند؛ نامه و کتاب می‌نویسند؛ سعی در اثبات یا رد دارند. اگر این‌طور نبود، همکاری اجتماعی و فکری بین ابناء بشر غیرممکن بود. ذهن ما حتّی نمی‌تواند به‌طور پیوسته جهانی متشکّل از انسان‌هایی با ساختارهای منطقی متفاوت یا ساختار منطقی متفاوت با خودمان را تصوّر کند.

با این‌حال، در طول سده‌ی نوزدهم، این واقعیّت غیرقابل انکار مورد اعتراض قرار گرفت. مارکس و مارکسیست‌ها، از جمله «فیلسوف پرولتری»، پیتر یوزف دیتسگن، می‌گفتند که جایگاه طبقاتی انسان اندیشه‌ی او را معیّن و مشخّص می‌کند...

? متن کامل: چندمنطق‌گرایی یا چندگانه‌انگاری منطقی

#چندمنطق‌گرایی #مارکسیسم
#منطق #نازیسم #بومی‌سازی
➣ @Notes_On_Liberty