‌
🌸‌ اقْرَأْ بِاسْمِ رَبِّكَ الَّذِي خَلَقَ ﴿۱﴾
🌸‌ خَلَقَ الْإِنْسَانَ مِنْ عَلَقٍ ﴿۲﴾
🌸‌ اقْرَأْ وَ رَبُّكَ الْأَكْرَمُ ﴿۳﴾
🌸‌ الَّذِي عَلَّمَ بِالْقَلَمِ ﴿۴﴾
🌸‌ عَلَّمَ الْإِنْسَانَ مَا لَمْ يَعْلَمْ ﴿۵﴾

🌷🍃 مبعث نبی رحمت، پیامبر خاتم، حضرت محمد مصطفی(ص) بر تمام جهانیان مبارک باد.

❇️ کانال معاونین فناوری مدارس
➖➖👇👇➖➖
🆔 @moavenha
🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺

*?*? نسخه 4.99.16 Geph منتشر شد! ?** (۱۶ آبان‌ماه ۱۴۰۳)

? سایت ‌‎Geph‏: https://geph.io/en

? مرتبط با این فرسته:
t.me/moavenha/8974
‌‌
#Geph #GephVPN

از معلم، تا مدرس
(درباره‌ی ورافتادن تیپ «معلم شورمند»)

برایمان وقت می‌گذاشته. مسأله فقط یکساعت و نیم کلاس نبود. تمام زندگی‌اش انگار کلاس است. اصلاً انگار مهم‌ترین بخش زندگی‌اش همین بوده. پیام که می‌دادی، به روز بعد نرسیده، جواب داده بود. مفصل. بعد از کلاس رها نمی‌کرد: گاهی به اندازه‌ی کل زمان کلاس، بعد کلاس نشسته‌بود به بحث. بعد هم وقت نهارش در سلف دانشکده. متن‌ات چنان با دقت می‌خواند و بر حاشیه‌اش می‌نوشت که جمله‌هایش در حاشیه‌ی کاغذ در هم می‌شدند. تمام زندگی‌اش معلمی است. مسأله فقط دانستن‌ات هم نیست: حال‌ت اگر خوب نباشد، حالش خوب نیست. بارها درگیر مسائل شخصی دانشجوهایش شده. مریضی آن یکی. عیادت این یکی. قرض‌های آن یکی. ازدواج و طلاق آن دو تا. سفرهایی پنهایی کرده برای سر زدن به آن دانشجوی افسرده و آن یکی که سرطان گرفته. و خاکی. طوری که نمی‌توانی اندکی تعریف و تمجیدش کنی. و برای هیچکدامش ذره‌ای دستمزد نگرفته. گذاشته که برنداشته. همان حقوق حداقلی معلمی. اینطور استادی بود.

پانزده سالی هست که می‌شناسم‌ش. هیچ‌وقت استاد رسمی‌‌ام در کلاس نبوده. استخدام هیچ دانشگاهی هم نشده‌بود. اما به قدر ده‌ها کلاس،‌ از نشست و برخاست با او آموخته‌ام: از چیزهایی که نوشته. از ملاقات‌های گاه و بی‌گاه‌مان در دفتر کارش. از موسیقی‌هایی که میفرستد. از کتاب‌هایی که معرفی می‌کند. از فرصت‌هایی که برای کار و دیده شدن و قد کشیدن‌مان فراهم کرده. از پل‌هایی که برای بالاتر پریدن‌مان با اعتبار و رابطه‌هایش زده. چنین طور استادی. و فراری از مرید و مرادبازی.

حالا اما مرتب گلایه می‌شنوم: از دانشجویانی که مدرس رسمی کلاس‌هایشان، جواب ایمیل‌هایشان را هم نمی‌دهد. در کلاس، تهدید می‌کند و منت می‌گذارد که از وقت ارزشمندش برای دانشجویان به قدر یک کلاس و یک ترم، مایه گذاشته. متن‌هایشان را نمی‌خوانند. از نقدشان برمی‌آشوبند و تهدیدشان می‌کنند. با ابزار نمره - نمره!- می‌خواهند که مطیع‌شان کنند. انقدر سرشان شلوغ پروژه گرفتن و جنگ راهنمای پایان‌نامه‌های بیشتر و استاد تمام شدن و پست و مقام گرفتن در این دولت و حکومت‌اند، که وقتی و انگیزه‌ای برای معلمی نمی‌ماند. این‌ها دیگر معلم نیستند. مدرس‌اند. چیزی را فقط درس می‌دهند. و می‌روند.

به قول یکی از همان آموزگاران شبانه‌روزی ِ عاشق: آخر این‌ها، خودِ معلمی را دوست ندارند. معلمی، شور می‌خواهد. با ساعت زدن و حقوق گرفتن و ارتقاء و پایه، کسی شورمند نمی‌شود.

گرچه هنوز هم معلم شورمند، تک و توک در هر دانشگاه و مدرسه‌ای هست، اما اگر نشانه‌های زوالی در جامعه‌ی ما در این چهار دهه بجوریم، این یکی از آن‌هاست: خالی شدن نهاد دانشگاه و مدرسه، از معلمین شورمند.

و سؤال سخت‌تر اینجاست: چطور نسل آن معلمان شورمند ور افتاد؟ چطور می‌شود شور این اندک باقیمانده‌ها را حفظ کرد؟ چطور دوباره آفریدشان؟ قطعاْ حاکمان از مقصران اصلی این وضعیت‌اند. اما این تمام پاسخ نیست.

راهیانه|ایده‌نوشت‌های مهدی سلیمانیه|@raahiane
#آموزش|#دانشگاه|#نقد_خویشتن|#جامعه

?نسخهٔ 4.11.0 اندروید Geph
(۱۸ مردادماه ۱۴۰۳)

? دانلود از گوگل‌پلی? سایت ‌‎Geph‏: https://geph.io/en

? مرتبط با این فرسته
‌
#Geph #GephVPN