ولی توی سال‌های اخیر، توجه و تمرکز رفقای انقلابی رسانه‌ای ما به جشنواره فیلم فجر بیشتر از توجه به خود دهه‌ فجره. @fatemedadashi_jazavat

ولی توی سال‌های اخیر، توجه و تمرکز رفقای انقلابی رسانه‌ای ما به جشنواره فیلم فجر بیشتر از توجه به خود دهه‌ فجره.

@fatemedadashi_jazavat

🔶 شاید شما هم تجربه کرده باشید که در یکی‌‌دو دهه اخیر، کمتر امر روزمره‌ای برایتان تبدیل به خاطره‌ای ماندگار شده؛ درحالی‌که در گذشته، از همان زندگی معمولی خاطره‌هایی مانده است که یادآوری آن، انبوهی از احساسات و طعم‌ها و بوها و اشخاص را با خود به همراه می‌آورد.

من فکر می‌کنم هرچیز زمانی خاطره می‌شود که تو به‌اندازه‌ی کافی فرصت گره خوردن با آن را داشته باشی؛ ولو به گره‌خوردن با آن خودآگاهی نداشته باشی. دوران غیرماشینی گذشته که انسان در مدار سرعت نبود و همه‌چیز کُند پیش می‌رفت، زندگی با تأمل و طمأنینه همراه بود. تجربه‌های روزمره درونی می‌شدند و به اعماق آگاهی (و ناخودآگاه) انسان نفوذ می‌کردند.

در عصر سرعت و تکنولوژی، نه تنها تجارب انسان‌ها درونی نمی‌شود؛ که او خاطره‌هایش را هم باید «بسازد». به‌خلاف گذشته، انسان امروز برای ساختن خاطره، باید از زندگی روزمره و همگانی فاصله بگیرد و جهانی – ولو کوچک – برای خودش دست و پا کند. جهانی انفرادی و بعضاً منقطع از جهان عمومی، که بتواند با تأمل و طمأنینه با جهان خویش تعامل کند؛ تجارب خود را درونی کرده و خاطره‌هایش را متولد کند.

✍️ #فاطمه_داداشی
@fatemedadashi_jazavat

🎶 موسیقی پیش‌از آنکه صناعت باشد، طبیعت است. #فاطمه_داداشی @fatemedadashi_jazavat

🎶 موسیقی پیش‌از آنکه صناعت باشد، طبیعت است.

#فاطمه_داداشی
@fatemedadashi_jazavat

🎶

از بهر گرفتاریِ ما زلف مَیارای
ما بسته‌ی دامیم؛ تو فکرِ دگری کن
‌
@fatemedadashi_jazavat

🎶
بر سر بازار عشق، آزاد نتوان آمدن
بنده باید بودن و در بیع جانان آمدن

@fatemedadashi_jazavat

‌‌
🔺از روزهای ابتدایی طوفان الاقصی به این فکر می‌کردم «رسانه همه‌چیز است». اما چرا؟

نوع مواجهه‌ی انسان با آنچه پیرامون او اتفاق می‌افتد، برملاکننده‌ی پنهانی‌ترین خصلت‌های انسانی اوست. خصلت‌هایی که لزوماً التزام یا عدم التزام به دین و شریعتی خاص، نمی‌تواند آن را بپوشاند. واقعیت‌های پیرامونی هرچه مهیب‌تر و بی‌پرده‌تر باشند، از لایه‌های عمیق‌تری از تشخصات و خصائص نفسانی انسان پرده برمی‌دارند. اما این «رسانه» است که امکان چنین مواجهه‌ای را با وقایع پیرامون فراهم می‌کند. «رسانه‌» به معنای عام آن، همان چیزی‌ست که انسان را با واقعیت بیرون پیوند می‌دهد و آشکارگیِ ذات و جوهره‌ی انسان را بر عهده می‌گیرد. درست است که رسانه و آنچه از واقعیت می‌سازد دارای سوگیری‌‌ها و قالب‌های فراوان است؛ اما از سوی دیگر، مخاطبان رسانه‌ها نیز بنا به گرایش‌های قبلی و قلبی خود با وقایع مواجهه‌ پیدا کرده و مسیرشان را برای اخذ روایت از رسانه انتخاب می‌کنند.

در واقعه‌ی عاشورا، حسین ابن علی(علیه‌السلام) به کسانی که در یاری او تردید داشتند، فرمود چنان از اینجا دور شوید که صدای «هل من ناصر» من به گوش شما نرسد؛ آنگاه اگر شنیدید و یاری نرساندید، گرفتار عذاب خواهید شد. امروز و در عصر رسانه به معنای خاص آن، امکان فرار از مواجهه با واقعیت و بی‌خبری امکان‌پذیر نیست. تا یک قرن پیش اگر گوشه‌ای از دنیا جنایتی رخ می‌داد، گوشه‌ای دیگر بی‌خبر از آن به زندگی عادی خود ادامه می‌داد؛ امروز اما رسانه، پیرامونِ انسان را به وسعت جهان گسترش داده است.

رسانه امروز به سنگ محکی می‌ماند که جوهره‌های انسانی را از پسِ صدها پوشش مدنیت و ژست‌های اینتلکچوال و پوزیشن‌های آکادمیک، بیرون می‌کشد و آنچه پیش‌روی او می‌گذارد، واقعیتِ بیرونی نیست، بلکه ذات خود او است که برای خود و جهان انسانی آشکار می‌کند. همچون امروز و اکنونِ فلسطین؛ که «رسانه» وقایع باریکه‌ی کوچک غ.z.ه را به مواجهه‌ی جهان انسانی کشاند، و توانست از ژست‌های دروغین مدنیت و علم و تکنولوژی و روشنفکری پرده برداشته و بربریت انسان پرمدعای قرن ۲۱ را به نمایش بگذارد؛ که «رسانه» توانست سنگ محک میلیون‌ها مسلمانِ بی‌جوهره‌ی انسانیت، و میلیون‌ها آزاده‌ی غیرمسلمان باشد. آزاده‌هایی که اگر در سال ۶۱ هجری، رسانه‌ای صدای هل من ناصر حسین علیه‌السلام به آن‌ها می‌رسانید، از یاری او دریغ نمی‌کردند.

✍️ #فاطمه_داداشی

@fatemedadashi_jazavat