ابلیس نیستم که به عصیان ِ دیگری
کافر شوم به سجده ی انسان ِ دیگری

تنها برای زیستنم ، آه می کشم
ای خوش به حال ِ مردم ِ دوران ِ دیگری !

این تشنگی کفاف ِ لبم را نمی دهد !
باید سفر کنم به بیابان ِ دیگری

گاهی چنان غریبم گویی که این جهان؛
دنیای دیگرست و من؛ انسان ِ دیگری

تا جلوه های غربت ِ من، تازه تر شود
هرروز می روم به خیابان ِ دیگری

ای عشق ای لطیفه ی شیرین ِ بزم ها !
دلها شدند اسیر ، به دستان ِ دیگری

مقصود اگر تو باشی با هر فداشدن؛
میخواهم از خدای خودم ؛ جان ِ دیگری

عالم به آیه های خدا سجده می کند
مردم هنوز در پی ِ قرآن ِ دیگری!
#سیروس_عبدی

عطرِ نفَس، شمیم ِ مو، حالتِ حاد را ببین
عاملِ اغتشاش ها ! ، شورش ِ باد را ببین

داده جَلا، لَوَندی اش، هیبت ِ هگمتانه را
جلوه ٔ آریاییِ دخترِ ماد را ببین

هفت زمین و آسمان، دست به دست داده اند ؛
تا نشود نصیب من ، اوجِ عناد را ببین

چاره بجز فرو-شدن، نیست به چالِ گونه اش
ای دل اگر تَهَمتَنی، چاهِ شغاد را ببین

بازوی مرد اگر چُدن، نرم شود به مکر و فن
جاذبه ی کمر-شکن ، زورِ زیاد را ببین

بین خیالِ روی او ، با نوسانِ نبض ِ من
رابطه ای ست ظاهراً، قدرت ِ یاد را ببین

#سیروس_عبدی

مردمِ شهر ، اگر، پیروِ هر آیین اند
عید ؛ روزی ست که لبخند تو را می بینند

صبحِ روزی که به سیمای تو آغاز شود
عابران در شُرُفِ اوّلِ فروردین اند

ای نفس های تو صبحانهٔ سُکر-آورِ باد !
بادها می گذرند از تو و عطر-آگین اند

سایهٔ سقفِ تو امنیّتِ آبادیِ ماست
خانه ها ، مزرعه های همه ، بی پرچین اند

پیشِ رویِ قَدَم ات منظره ها مشتاق اند
هر چه رد می شوی اشیای پسین ، غمگین اند

آخرین فرصت ِ احیای بشر ، بر لبِ توست
مُردگان از نفس ات منتظرِ تلقین اند 
#سیروس_عبدی

چه سهمی دارد از عطرت ، پریشان-زادِ بی چاره
دماغِ بوکشیدن هم ، ندارد بادِ بی چاره

مخدّر می شود بعد از نفس های تو اکسیژن
مسیرش هم نمی افتد به تو معتادِ بی چاره

"غمِ محرومیت" یعنی ؛ نمی بینند رویت را
همین اقشارِ مستضعف ، همین افرادِ بی چاره

ببین دلتنگی ات کج کرده راهِ آفرینش را
که من در اصل ، آزادم ولی آزادِ بی چاره

خدا ذوقی به من داده که تنها از تو "ننویسم" !
چه ظلمی کرده ام در حقّ ِ استعدادِ بی چاره

نمی نالم که در شأنِ شریفم نیست رسوایی
اساساً بغض ؛ یعنی توده ای فریادِ بی چاره

ببین دلتنگی ات در خون من جاری ست،بعد از من :
چقدر اندوه موروثی ، چقدر اولادِ بی چاره

نمی داند که با عطرت چه سُکری می فشاند ؛ باد
- همین جریانِ سرگردانِ بی بنیادِ بی چاره .
#سیروس_عبدی

جانسوز ترین فراق، یعنی ؛ مادر
انگیزه ی اشتیاق، یعنی ؛ مادر

خط-خوردن و تعویض، نمی داند؛ عشق
معشوقه ی بی طلاق، یعنی ؛ مادر

#سیروس_عبدی

#مادر
#روز_مادر

بر صورت ِ صبح، یک شب ِ تافتنی ست
زیبایی موهای تو نایافتنی ست

مشکی و بلند بودنش را به کنار
گفتم؛ شب ِ چلّه هم مگر بافتنی ست؟!
#سیروس_عبدی

آئین باستانی شب چّله بر همه ایرانیان
و گویشوران پارسی در جهان فرخنده
و پیروز باد?**

#شب_یلدا
#شب_چله
#یلدا

من ؛ دهکده ای دورم و تو مثل قطاری
تنها هیجانم شده ای ، گاه-گُداری

لب های تو کشفِ همه ٔجاذبه ها بود
وقتی که به لبخند تو افتاد ، اناری

در معرض ِلبخند تو بسیار شبیه است
احوال ِدل ِدلهره_دارم به شکاری

تقدیرِ منِ طعمه و تمثیلِ زمان است؛
معصومیتِ جوجه در اندیشهٔ ماری

رفتار زمان با منِ متروکه ٔخاموش؛
بادی که گذر می کند از روی مزاری

حس می کنم این خانه مرا می خورد آخر
مثل بشرِ عصرِ حَجَر ، در دلِ غاری

زایندهٔ زاری شده طبعی که طَرَب داشت
این قابِلِه بعد از تو شده "خاک-سپاری"

وقتی که نباشی گذر ِعمر به چشمم
هرچند غنیمت ، نمی ارزد دو هزاری

در هر مطبی رأیِ پزشکان من این بود ؛
دلتنگ ِبه دیوانگی ِمحض ، دچاری

تنهاییِ من، مشکلِ فقدانِ بشر نیست
گفتم به همه خیر ، که گویم به تو آری .

#سیروس_عبدی

حنجرهٔ لال را قوّت ِ آواز نیست
روح من آزرده، پس؛ مشکل از این ساز نیست

نیست سزاوارِ من؛ سنگ، خطابم کنی
حس به تو دارم ولی، جرأت ِ ابراز نیست

لنگ شد از فاصله، پایِ طی الارض من 
بالی اگر بود هم، قدرت ِ پرواز نیست

با تو معاصر شده شعرِ من امّا چه سود
دورهٔ ما دورهٔ سعدیِ شیراز نیست!

روحِ تو زیباتر از رویِ دل انگیزِ توست
حیف بر آن منظره، پنجره ای باز نیست

در کشش ِ عشق شد؛ کشتۀ کوشش؛ شهید
بیش تر از نقدِ جان، مشتریِ ناز نیست.
#سیروس_عبدی