موقت، برای #سیدجوادذبیحی
سیّد جان، چند شب است از این پنجره خیره میشوم به بی بیکران آسمان و میروم به آن جمعه ی شوم بیست و چهارم تیرماه پنجاه و نُه
چهار نفر بودند، اسم خودشان را گذاشته بودند "گروه شاهین"
حوالی ساعت ده بود، زنگ در به صدا در آمد
گفتند میخواهند نیایش پیش از نماز جمعه را تو بخوانی
برای آخرین بار، حیاط آن خانه ی محقر را در خیابان سرچشمه از نظر گذراندی
سوار بر بلیزر آمریکایی راه نماز جمعه را پیش گرفتید، اما خودرو راه جنوب را در پیش گرفت
در بیابان های اطراف ورامین پیاده ات کردند و به بهانه ی اجرای نیایش در دربار شاه، وحشیانه سلاخی ات کردند.
تکه تکه ات کردند،
بیابان غرق در خون و #فینه ی سبزت، سرخ شد
چطور دلشان آمد؟ چطور توانستند آن گلو و حنجره ی داوودی را از دم تیغ بگذرانند؟
همان حنجره ای که اگر سعدی بود، غرق در بوسه اش میکرد که اینگونه شعرش را زیبا مناجات میکنی:
ثنا و حمد بی پایان خدا را
که صنعش در وجود آورد ما را
وز انعامت همیدون چشم داریم
که دیگر باز نستانی عطا را
______________________
برنامه ی برگ سبز رادیو را، داوود پیرنیا به دلیل علاقه به صدای ذبیحی بنیان نهاد و ذبیحی آنجا آوازها خواند، بدون همراهی ساز، چون تربیت مذهبی اش، آواز با ساز را نمی‌پسندید
نوازندگان مینواختند، سپس سازها بر زمین گذاشته میشد و آنگاه ذبیحی، استودیو را با استحکام صدا و آواز به لرزه در میآورد
جایی جلیل شهناز گفته که وقتی ساز ما تمام میشد، نوبت ذبیحی بود و قاعدتا ما کاری نداشتیم و میتونستیم بریم هوایی بخوریم تا اتمام آواز، اما مگه کسی دلش میخواست آن صوت زیبا را رها کند؟
نه تنها ما که خود پیرنیا هم چای بدست از اتاقش خارج شده و پشت شیشه ی اتاق ضبط می ایستاد و سیگار اشنو ویژه اش رو روشن میکرد و غرق میشد در صدای ذبیحی
مظلوم بود و مظلوم رفت
_____________________
سید جان، من هم امشب پشت این قاب شیشه ای مسحور صدای زیبایت هستم
امشب و سالها...
@mehdiahmadian1985

در قضیه #رومینااشرفی چیزی که وحشتناک تر از سلاخی آن قناری کوچک توسط پدر داعشی اش است، افرادیست که در همین فضای مجازی، نه تنها این عمل را شنیع نمیدانند که به آن جانورِ پدرنما حق هم میدهند، حق حفظ #آبرو
واقعا آبرو چیست،چرا این مفهوم فلاکت بار ایرانی آنقدر مهم است که فرزند را قربانی آن میکنند؟ براستی آنقدر مهم است که دخترت را آنهم در خواب سلاخی کنی؟ و آیا اصولا الان آبرویی برای پدر رومینا مانده است؟
پنج سال پیش عاطفه هجده ساله هم در وضعیتی مشابه در کنگاور توسط پدرش سربریده شد،
راه دور نرویم، همین پارسال بود در کهگیلویه و بویراحمد زینب چهارده ساله به جرم دوست داشتن، توسط برادرش کشته شد،کمی بعد تر از آن دو دختر نوجوان در آبادان توسط عمویشان به همان جرم کشته شدند، دقت کنید، توسط عمو، نه حتی برادر و پدر، بلکه این غیرت و آبروی وامانده، حبل المتینِ عمو و دایی هم هست
اکنون در کمال وقاحت، نام قاتل بعنوان پدر متوفی در اعلامیه هم جا خوش کرده است، فرزند گرامی و دلبند کربلایی رضا اشرفی، همان قاتل دیشب و صاحب عزای امروز،براستی که مضحک است
اما نه، قسمت مضحک ماجرا قانون است،قانون مجازاتی که پدر را احتمالا به پرداخت دیه به جیبِ دیگرش محکوم کرده و به نص صریح خواهد نوشت: قتل فرزند توسط پدر مشمول قصاص نخواهد بود، هرچند خود من با قصاص مخالفم، اما کسی که توان قتل طفل خود را دارد، پتانسیل قتل هر آدمی را دارد، پس اصولا آزادی او، تهدید جامعه است.
_____________________
براستی که پدر بودن مفهوم پیچیده ای است، چطور یک پدر از تمام پیچ و خم های عشق به فرزند راه خود را با #داس باز میکند و ضربه ی آخر را می زند؟ تفاوت را شعور و تفکر ایجاد میکند، آنجا که یکی میشود پدر #ریرا و یکی پدر #رومینا
و ماهم ، وامانده و خسته از این غیرت داعشی چشمانمان را میبندیم، رومینا را با سر بریده تصور میکنیم و دل نگران، با چشمانی تَر میپرسیم: بِایِّ ذنبِِ قُتِلَت؟

استاد ابوالحسن خوشرو، پدر موسیقی مازندران بود و بسیار علاقمند بودم به ایشان.
دیروز در هفتاد و سه سالگی درگذشت و من اینجا تصنیف مورد علاقه ام را "اکبر پهلوان" یا (آی مه مریم جان) به یاد او با شما به اشتراک می گذارم.
روحشان شاد

بنا بر درخواست تعدادی از دوستان، تصنیف مرغ شب رو که ۱۵ ثانیه شو برای وفات استاد بنان گذاشته بودم، اینجا بصورت کامل آپلود میکنم.