در دلم چيزي ویران شده، چیزی که نمی‌دانم چیست.اضطراب و دل‌شوره مثل مِهی در ته درّه‌ای بی‌آفتاب جایش را گرفته است. باید خودم را بالا بکشم. به‌سوی روشنایی و چشم‌اندازهای دور

شاهرخ مسکوب

@Spirit_and_life

می‌دونی، یه وقتایی با خودم فکر میکنم شاید قراره تا همیشه ‌همینطوری باشم. شاید این تاریکی بخش جدا ناپذیر منه. شاید کلا آدم تاریکی‌ام.
احتمالا قراره تا همیشه در مقابل هر اتفاقی فقط درد و رنجش رو با پوست و جونم حس کنم.
تصورم راجع به زندگی کلا منفی شده. احساس می‌کنم هیچ راه نجاتی در کار نیست، و فقط باید تحمل کرد.

انگار سال‌ها برای رسیدن دویده‌ام،
و بعد از رسیدن دوباره مثل اول غمگینم.

نیازمند یک دست به عنوان بالشت زیر سر.

وقتی بدن ما همش در حال تحمل تنش و استرس باشه، خودمون نمیفهمیم ولی بهش عادت کردیم و یجورایی رنج کشیدن به زندگیمون معنا داده.
حالا زمانی که محیطمون آروم میشه، ممکنه احساس کنیم چقدر دچار روتین زندگی شدیم و حوصلمون سررفته و کلافه ایم و دلمون هیجان میخواد!
اون حوصله سر رفتنه برخلاف چیزی که فکر میکنیم چیز خوبیه، نشون میده بدن ما در امنیته، ولی از اونجایی که بهش عادت نداریم فکر میکنیم نشونه بدیه و حتما باید کاری بکنیم یا یه هیجان وارد زندگیمون بکنیم!
در صورتی که بدن و روان ما بدنبال هیجان مثبت نیست، به دنبال هیجان منفی و استرس و تنشه، چون بهش اعتیاد پیدا کرده.
#روانشناسی

اگه بخوام تعریف خودم از زندگی رو بگم، می‌تونم‌ اینطوری بگم که معتقدم زندگی کردن یعنی یاد گرفتن. یعنی بفهمی اشتباهاتت کجاست و تلاش کنی که اصلاحشون کنی. یه روزی‌ام دیوار باورهات فرو میریزه. حالا دوباره باید تلاش کنی و آجر به آجر بسازیش. باور کن زندگی همینه.

با بغض گفتم می‌دونی چیه؟ من یه جا خوندم اگه یکی داره غرق میشه نباید بهش شنا یاد بدی، کافیه اون لحظه نجاتش بدی. وقت واسه شنا یاد دادن زیاد هست. ولی تو چکار کردی؟ وقتی داشتم دست پا می‌زدم هی گفتی بدو، تغییرش بده، اشتباه نکن. خسته‌م کردی، ترسوندیم، توانم رو ازم گرفتی. بعد رهام کردی گفتی خب مشکل خودته، خودت باید حلش کنی.
سال‌هاست این روح زخمی رو دارم از این ور به اونور حمل می‌کنم. سال‌هاست دارم به خودم میگم نترس، زندگی کن. سال‌هاست این درد دست و پام رو بسته. سال‌هاست اون صداها توی سرمه و یک لحظه‌ام رهام نمیکنه.
کاش بفهمی چقدر بهم سخت میگذره. چقدر دارم تلاش می‌کنم درستش کنم. چقدر از خودم بدم میاد ولی به خاطر تو دارم ادامه میدم.

نشسته ام وسط زندگی، صبور، غمگین، امیدوار، خسته و ادامه دهنده و ادامه دهنده.

تا وقتی که خودت رو در جریان زندگی قرار ندی، نه یاد میگیری، نه رشد میکنی.
جایی خوندم نوشته بود یگانه پاسخ به رنج زندگی، زندگی کردنه. انگار که تو از رنج و ملال زندگی باید به خود زندگی پناه بیاری.

اگر از شکوه لب بستم، سکوتم را تماشا کن.