من که محکوم آمدم در کشتن شور خود،
با خدنگ تیر غیبت ذوق‌ها را کشته‌ام،
لیک اینک در سرای بی‌کسی؛ در جان خویش،
یک نوا و یک صدا رقص غمینی دارمی،
گرچه محبوسم که تاب آورده با بار الم،
گرچه این جبرست و تقدیرم که با غصه و غم!

#رامیلا_طریقی

پ ن:
الم به معنی درد و رنج است

هرگز آرزو نکرده ام
یک ستاره درسراب آسمان شوم
یا چو روح برگزیدگان
همنشین خامش فرشتگان شوم
هرگز از زمین جدا نبوده ام
با ستاره آشنا نبوده ام

روی خاک ایستاده ام
با تنم که مثل ساقهٔ گیاه
باد و آفتاب و آب را
می مکد که زندگی کند
باروَر ز میل
باروَر ز درد
روی خاک ایستاده ام
تا ستاره ها ستایشم کنند
تا نسیمها نوازشم کنند

از دریچه ام نگاه می کنم
جز طنین یک ترانه نیستم
جاودانه نیستم
جز طنین یک ترانه جستجو نمی کنم
در فغان لذتی که پاکتر
از سکوت سادهٔ غمیست
آشیانه جستجو نمی کنم
در تنی که شبنمیست
روی زنبق تنم

بر جدار کلبه ام که زندگیست
با خط سیاه عشق
یادگارها کشیده اند
مردمان رهگذر :
قلب تیر خورده
شمع واژگون
نقطه های ساکت پریده رنگ
بر حروف در هم جنون
هر لبی که بر لبم رسید
یک ستاره نطفه بست
در شبم که می نشست
روی رود یادگارها
پس چرا ستاره آرزو کنم ؟

این ترانهٔ منست
- دلپذیر ، دلنشین
پیش از این نبوده بیش از این

#فروغ_فرخزاد
شعر: روی خاک

عنقا سُخن شیرین مگو

مردم این شهر بد گمانند!

‏پنجه در خاکَش زنید مُشتی #شرف بردارید ...
‏⁧

بمان -
با طراوت ابر سپید دی،
همچون برفی که بی‌وقفه می‌بارد بر زمین.
در میان سکوت زمستانی، صدای تو،
چون نغمه‌ای از آرامش و مهر است.

ضرباهنگ فروزنده سحر،
و نشاط سپیدار در باد،
همچون فرشته‌ای از آسمان،
با بال‌هایی از سپیدی و لطافت می‌آید.

بخوان -
شعرم، که دو ضربان حیات است،
کلماتی که از دل سرخ انار می‌جویند،
و بیتی که تاجدار است،
در آغوش زمستان، چون گنجی پنهان.

ثانیه‌ها در گذر،
چون جویبارهای یخی،
و ردپای پرندگان در برف،
سرودی از عشق و تداوم می‌سرایند.

آه عنقا،
آهنگ زمستان را ببین،
که با برفی آرام و بی‌صدا،
آرامش را به دل‌ها می‌آورد.

پس «آسوده بخواب» -
کنار شعله‌های گرم،
و دیوان حافظ،
که عشق را به سادگی نگاشت،
اما به پیچیدگی‌های زندگی نیاندیشید.

آسوده بخواب،
زیرا که ما بیداریم،
در آغوش زمستانی‌ات،
با دل‌هایی گرم و مطمئن.

-س.ماه‌زاده
#سارینا_احمدزاده

بمان -
به طراوت ابر اسپید دی؛
و خواب زمستانی - در تبسم ماه !
ضرباهنگ تلطیف فروزنده سحر،
و نشاط بی‌مرز سپیدار،
به افتادگی بید مجنون،
طنین شکوه عاشقانه قناری،
بخوان -
شعرم، که دو ضربان حیات است،
کلمه‌اش رنگ سرخ انار،
بیتی که تاجدار است،
از زبان پهلوی وام دارد.
ثانیه‌ها را که گذر می‌کنند؛
جوی جاری اردک‌هایی راست
که دغدغه‌شان برف است،
و ردپای پلیکانی که کنار جویبار زمستانی
با جفت خود می‌خرامد.
آه عنقا؛
ببین که این‌ها آهنگ زمستان است.
پس «آسوده بخواب»؛
کنار آتش زرتشت،
و دیوان حافظ؛
که عشق را آسان نگاشت -
لیک به مشکلات نیاندیشید؛
«آسوده بخواب»
- زیرا که ما بیداریم.

#پ_عنقا
اول دی ماه ۱۴۰۳

به فصل دانه های برف خوش آمدید
به مرواریدهای آسمانی
و فروغ کمینه آفتاب
و سجده سرما بر زمین .....

#پ_عنقا

- سحر؛ دیدم به یلدایی سراسر،
و جاری مخلمل زلفت که افشان،
به باد سرد پاییزی که رویش،
و زلفت گشته بر دوش‌ات چو پیدا،
به آتشباری ققنوس و آتش،
به موج فصل سرما پر طراوت!
خروشان بحر مواجی که سرکش،
و رود جاری جوش و خروشی،
بیا ای آتش زرتشت اینک،
بزن بر تار مژگانم چو اخگر،
من آن آذر به فصل سرد پاییز،
و برفی را که با دی مه جبین شد،
به ماه ایزدی، یزدان پر مهر،
منم در جان «دَذوَه» سوزآوا،
و جانسوزم به شام تار یلدا،
میان تار و پود فصل دی ماه،
تو را نادر به جام پر تلاطم،
تو را بس دوست می‌دارم هم آوا،

#پ_عنقا
یلدای ۱۴۰۳

پ ن:
دی درحقیقت صفت خدای یگانه و بزرگ در آیین زرتشت، اهورامزدا است. دی از صورت پهلوی «دَی» و اوستایی #دَذوَه به معنی آفریننده است. در سراسر ادبیات زرتشتی، اهورامزدا با صفت دادار یا آفریننده نامیده شده، زرتشت هم در گاهان او را «آفریننده زندگی» می‌خواند.

داد از ایـن دسـتـاربـنـدان، داد! داد!
رفت شـرع و ملّت از ایشـان به بـاد

آنچـه بـا دیـن، خـامـه ایـشـان کُـنَـد
کی دَمِ شـمشـیـرِ بـدکـیشـان کـنـد؟

کاش نوک خامه شان بشکسته باد!
وین زبانهـاشـان ز گفتن بسـته باد!

#ملا_احمد_نراقی