Значнае месца ў дыскурсе беларускага мыслення займае Мікалай Ігнатавіч Крукоўскі (1923-2013) — філосаф, культуролаг, філолаг, грамадскі дзеяч і педагог. Творца сучаснай эстэтыкі і канцэпцыі беларускай нацыянальнай ідэі.

Па спасылцы - матэрыял пра Мікалая Ігнатавіча ад каналу "Адвечна думка".

#Крукоўскі #Каўчэг_беларушчыны

Telegraph

Мікола Крукоўскі: культурфіласофія, дыялектыка, нацыянальная ідэя.

Значнае месца ў дыскурсе беларускага мыслення займае Мікола Ігнатавіч Крукоўскі (1923-2013) - філосаф, культуролаг, філолаг, грамадскі дзеяч і педагог. Творца сучаснай эстэтыкі і канцэпцыі беларускай нацыянальнай ідэі. Сярод асноўных прац: «Логика красоты»…

​​Напісаць літаратурны твор – прозу ці верш – мне, колькі сябе памятаю, ніколі не хацелася, выказванні такога характару не з’яўляліся ў маёй галаве, сэрцы ці пячонцы. Жаданне напісаць крытычны артыкул ці штосьцінібытазнаўчы агляд з’яўляецца з даволі частай перыядычнасцю. Зрэшты, гэта канал праз такія жаданні і быў створаны.

Гэтаксама і з чытаннем. Чытаць прозу, а тым больш вершы, асабліва чытаць так, як хочацца – засяроджана і павольна – атрымліваецца рэдка. Для крытыкі, каментароў той ці іншай ступені глыбіні, час знаходзіцца параўнальна рэгулярна. Такі матэрыял і засвоіць прасцей, і падрыхтоўкі асаблівай не трэба – але ж таксама чытанне, пры тым часам даволі асэнсаванае.

Тым больш, калі трапляюцца такія выдатныя працы, як праца Ганны Кісліцынай “Blonde attack”. Першы ж радок, назва першага артыкула – “Крытыка – жаночая справа” – і вось я ўжо ў пастцы (насамрэч, у пастку я трапіў ужо праз вокладку, але “это другое”).

Пра вокладку: на ёй прызнаны беларускі літаратуразнаўца і крытык, прафесар і доктар адпаведных навук, Ганна Мікалаеўна Кісліцына in propria persona (уласнай асобай). Якая глядзіць… падазрона? іранічна? Ці можа быць КРЫТЫЧНА?

“Увогуле, крытык - той, хто любіць літаратуру, але не літаратараў. На пісьменнікаў ён глядзіць у задуменні…” – тлумачыць Кісліцына. І на сваіх чытачоў, чытачоў крытыка, яна таксама глядзіць “у задуменні”.

Выданне 2003-га году, таму ў асноўным разглядаецца тагачасны літаратурны і калялітаратурны працэс – “ліхія” 90-ыя, свабодныя, з юнацкая эгаістычнай адмовай ад мінулага, а таму ў пошуках новых формаў. А значыць, правакацыйныя, гучныя і даволі прыдуркаватыя. І з зацікаўленым і задуменным крытыкам.

Мне некаторыя актыўныя аўтары тых часоў падаюцца актуальнымі і сёння, таму пры нагодзе абавязкова працытую тут асобныя фрагменты. Што яшчэ бачу паказальнага: многія крытычныя развагі і заўвагі Ганны Кісліцынай як пра аўтараў, так і пра працэс агулам таксама не страцілі сваёй актуальнасці і дакладнасці, нават з улікам кардынальна новай рэальнасці. Бо, як вядома, што зроблена якасна, зроблена назаўсёды.

Гэту кніжку ў электронным выглядзе не знайшоў, таму, калі цікавіцеся беларускім літаратурным працэсам, раю звярнуць увагу на іншыя матэрыялы ад Ганны Кісліцынай, што можна нагугліць, іх нямала.

#Беларуская_глыбіня #Кісліцына

Прэмія Гедройця — самая заўважная літаратурная прэмія ў Беларусі (апошнія гады, праўда, за межамі Беларусі, але ўсё яшчэ для беларускіх пісьменнікаў).

Запачаткавалі яе прысуджэнне палякі — тут ужо пачынаецца звычайная беларуская іронія. Назвалі прэмію ў гонар ураджэнца Мінска, польскага публіцыста і палітыка Ежы Гедройця (у Мінску ёсць вуліца Гедройця, дарэчы).

Пераможцаў вызначае нешматлікае журы, праца якога —абмеркаванне і галасаванне па выніках — адбываецца таемна. Што цалкам зразумела: творцы часта вельмі злапамятныя, часам нават помслівыя, таму засцярога не перашкодзіць. Тым больш, што добрых літаратурных крытыкаў у нас зусім не шмат.

У спісе намінантаў у розныя гады можна было пабачыць ці не ўсіх актуальных беларускіх пісьменнікаў. Адпаведна, былі і свае скандалы: напрыклад, Альгерд Бахарэвіч за шэсць гадоў чатыры (!) разы займаў другое месца, пасля чаго наогул адмовіўся прымаць удзел (не дацярпеў, як Леа Дзі Капрыа).

Пазітыўны бок усёй гэтай гісторыі можна пабачыць у тым, што літаратурны працэс ідзе, у спісе намінантаў і лаўрэатаў можна знайсці багата цікавага. А мітусня і скандалы вакол прэміі нагадваюць, што літаратуру ствараюць не алімпійцы якія, а жывыя людзі — пры жаданні можна далучыцца.

#Каўчэг_беларушчыны

Wikipedia

Літаратурная прэмія імя Ежы Гедройца

Літаратурная прэмія імя Ежы Гедройца — прэмія, заснаваная 28 снежня 2011 года, якая прысуджаецца за найлепшую кнігу прозы, якая выдадзена (у папяровым або электронным варыянтах) у папярэднім годзе (аднасна часу прысуджэння прэміі), на беларускай мове ў жанрах…

У допісах Адама Глобуса знайшоў жывы і прыгожы фрагмент пра народнага мастака Беларусі Анатоля Бараноўскага (пра яго рабіў тут допіс раней):

*"Мы ўсе з радасцю хадзілі ў кінатэатры, бо толькі там можна было пабачыць вялікі каляровы Парыж, вялікі вечны Рым, вялікую паэтычную Верону. У кінатэатрах на паўтары гадзіны знікала жалезная заслона, што падзяляла тагачасны свет на СССР і астатніх.

Фільм “Рамэа і Джульета” рэжысёра Франка Дзэфірэлі Бараноўскі паглядзеў 15 разоў. Ён агітаваў усіх нас хадзіць у кіно і глядзець бессмяротнага Шэкспіра. Ён нават не саромеўся прызнавацца, што плача ў кіназалах".*

Вельмі цешуся такім сведчанням, разбаўляюць цынізм і абыякавасць навокал.

#Беларуская_глыбіня #Бараноўскі #Глобус

Telegram

Admyslova

9 мая нарадзіўся выбітны пейзажыст і настаўнік шэрагу цікавых мастакоў сучаснасці, а таксама адзін з апошніх (на сённяшні дзень) народных мастакоў Беларусі, Анатоль Бараноўскі. Прапаную вашай увазе фрагменты з фільма пра Анатоля Бараноўскага (аўтар Алег…