?تیپا زدن به غرغروی درون

از آن روزهایی‌ست که غرغروی وجودم بالا آمده و هی سرک می‌کشد به کارهایم. کوچک‌ترین تلنگری کافی است تا کافه را به‌ هم بریزم. نه توان تمرکز دارم و نه حوصله‌ی کار فکری.

در این میان اما، تعهدهایی وجود دارد. تعهدهایی کوچک که زمینه‌ساز حرکت‌های بزرگند. شاید با یک بار زیر پا گذاشتن پیمان، اتفاق خاصی نیفتد. مسئله این‌جاست که پس از آن تو دیگر همان آدمِ متعهدِ سابق نیستی؛ تو یک پیمان‌شکنی که مغزت انتظار هر بدعهدیِ دیگری از تو دارد.

همین می‌شود که رشته‌ی امور از دستت در می‌رود. کلافه می‌شوی. تمام تلاش‌های قبلی‌ات را زیر سوال می‌بری و اعتمادت را به خود از دست می‌دهی: «من هیچ‌وقت نخواهم توانست این کار را انجام دهم». تا به حال چند بار این جمله را به خود گفته‌ای؟ من که صدها بار!

ولی این‌بار با تمام جانم مقاومت می‌کنم تا از عهدم حفاظت کنم. فدا می‌کنم تا فدا نشوم. تجربه‌هایی ارزشمند از دست می‌دهم تا تجربه‌هایی بامعناتر بدست آورم. سختی‌هایی اختیاری به جان می‌خرم تا مغلوب سختی‌هایی جبری نشوم.

✨ تا به حال اندیشیده‌ای با همین عهدشکنی‌های درونی، چه بر سر عزت‌نفست آورده‌ای؟

? پروچیستا | ناعمه سجادی
? @procheasta

? نوشتنْ سنگ‌ِبنای مدرس‌محتواگری‌ست. مدرسی که ننویسد، مصداقی از این بیت سعدی‌ست:

«خواجه در بند نقش ایوان است
خانه از پایبند ویران است»

? پروچیستا | ناعمه سجادی
? @procheasta

? وقتی جیک‌جیک مستونته، فکر زمستونت باش

چیزهایی در بدنم تغییر کرده. نظمش به هم ریخته. روزهاست می‌خواهم آزمایشی ساده بدهم و پشت گوش می‌اندازم. عضلات و مفاصلم خشک و بی انعطاف شده. حس می‌کنم بدنم می‌خواهد فریاد بزند. شاید همین حالا هم با انواع و اقسام دردها و احساساتی که می‌کوشد به من منتقل کند، دارد فریاد می‌کشد. اما من نمی‌شنوم. چه دوست ناخلفی هستم برایش!

بعد از مدت‌ها بی‌اعتنایی به بدنم، دو ماهی منظم ورزش می‌کردم. حال روحی و جسمی‌ام به شکل قابل توجه و ملموسی بهتر شده بود. تا اینکه چند روزی روحیه‌ام افسرد و نتوانستم ورزش کنم. تداوم کار از بین رفت. این وقفه‌ی کوتاه همان و قطع شدن زنجیره همان. دوباره رها شد.

با کار می‌شنگم و حواسم به جسمم نیست. حس می‌کنم بد خیانتکاری شده‌ام. از بدنم خرکاری می‌کشم و وقت مراقبت از او -که تنها ابزارم برای مکاشفه‌ی دنیاست- خود را به خواب می‌زنم. اگر این تهِ بی‌معرفتی و بی‌محبتی به خود نیست پس چیست؟

نمی‌دانم چرا به خرجم نمی‌رود. می‌ترسم از روزی که این بدن دیگر نتواند برای خواسته‌هایم به من خدمت‌رسانی کند.

? پروچیستا | ناعمه سجادی
? @procheasta

? این حس‌های مشترک‌ِ التیام‌بخش

می‌گفت: «می‌ترسم. اگر خوب نباشم چه؟ اگر جلوی جمع همکارانِ حرفه‌ای خرابکاری کنم و همه بفهمند هیچی بارم نیست چه؟ اگر سوتی بدهم چه؟»

این را دوستی می‌گفت که سال‌ها سابقه‌ی تدریس داشت. بارها برای گروه‌های مختلف آموزش داده بود. حالا فقط یک چیز تغییر کرده بود. این بار مخاطبش همکارانی بودند که بسیار او را قبول داشتند و این برایش استرس‌زا بود.

پیش خودم فکر کردم من هم این حس‌ را بارها تجربه کرده‌ام؛ احساس ضعف و ناکافی بودن در معلمی. بارها با شرایط خاص و چالشی در کلاس‌های رسمی و آموزش‌های آزادم مواجه شده‌ام که توانایی‌ام را زیر سوال برده و هریک از همین چالش‌ها زمینه‌ای برای رشدم شده.

یادم آمد همین چند وقت پیش در یکی از کلاس‌هایم با مشکل ویژه‌ای مواجه شدم. آنچنان حس بدی را تجربه کردم که برای ساعاتی با خودم می‌گفتم تو برای معلمی ساخته نشده‌ای. تو از اولش هم اشتباهی بودی‌!

در آن لحظات تنها چیزی که به دادم رسید خواندن سطرهای این کتاب بود:
«در حالی به سمت کلاس درس قدم می‌زدم که سه دهه از معلم شدنم می‌گذشت. تدریس بیش از هر کار دیگری در این دنیا، روحم را ارضاء می‌کند. بنابراین شکرگزار از اینکه فرصتی دیگر برای درس دادن یافته‌ام وارد کلاس شدم. اما عصر که به خانه بر می‌گشتم، دلخور از برخی شاگردان و مایوس از اشتباهاتم، قانع شده بودم هرگز نخواهم توانست از پسِ این حرفه‌ی دشوار برآیم.»

در تمام لحظاتی که این کلمات را می‌خواندم به این می‌اندیشیدم وقتی مدرسی کارکشته که در زمره‌ی ۱۰ چهره‌ی تاثیرگذار در نظام آموزشی آمریکاست، با تجربه‌ی سال‌ها تدریس در دانشگاه چنین حسی دارد و از سایر معلم‌ها تجربه‌های مشابهی را می‌شنود، وقتی چنین افکاری از ذهن من و دوستم می‌گذرد، احتمالاً این حسِ مشترکی است که هر معلم در گرماگرمِ انجام شغل محبوبش با آن مواجه می‌شود.

یک حس مشترک و طبیعی؛

پس زیاد نباید به خود سخت بگیریم و درگیر این احساس شویم. این حس به ما کمک می‌کند به راه‌حل بیاندیشیم و کار خود را بهبود دهیم، اما به معنای ناکافی بودن یا نابلد بودن ما نیست.

اتفاقاً به این معناست که ما با تمام جان خود درگیر این حرفه‌ایم و برای آن ارزش قائلیم. شاید این حس یعنی ما برای معلمی ساخته شده‌ایم.

? پروچیستا | ناعمه سجادی
? @procheasta

? آیا ربات‌ها هویت ما را از بین می‌برند؟

مقاله‌ای از سایت The Curious Brain می‌خواندم که نقدی بر پیش‌بینیِ ایلان ماسک درباره‌ی بیشتر شدنِ تعداد ربات‌ها از انسان‌ها تا سال ۲۰۴۰ بود. دیدگاه نویسنده درباره‌ی بی‌هویتی انسان به نظرم جالب آمد. او معتقد بود زمانی که ربات‌ها اغلبِ کارهای انسانی را انجام دهند، ممکن است افراد هویت و هدف خود را از دست بدهند.

چنین مشکلی از این نشأت می‌گیرد که برای قرن‌ها، انسان‌ها از طریق شغلشان، هویت، روتین‌ها، افتخارات و جایگاه خود در اجتماع را می‌یافتند. حالا که بناست ربات‌ها بخش زیادی از این کارها را بکنند، با چالشی بزرگ مواجه می‌شویم: چگونه بدون شغل و نقشی مشخص، هویت و هدف خود را حفظ کنیم؟

?شما چه می‌اندیشید؟ چه اقداماتی می‌توان انجام داد تا چنین نشود؟ چه در سطح فردی و چه در سطح اجتماعی؟

✨چند پیشنهاد در ابعاد شخصی:

?تکنولوژی‌های جدید را صرفاً به‌عنوان ابزار نشناسیم. بهتر است بدانیم این تکنولوژی‌ها چیستند، چه قابلیت‌هایی دارند و چگونه می‌توانیم بر آن‌ها مسلط شویم و هدایتشان کنیم، نه اینکه آن‌ها ما را هدایت کنند.

مثال ساده:
بهره‌گیری هوشمندانه از هوش مصنوعی به گونه‌ای که از قدرت تفکر و خلاقیت ما نکاهد. در عوض زاویه‌های تازه‌ای را که به‌تنهایی نمی‌توانستیم ببینیم، روشن کند و درباره کارمان بازخورد ارائه دهد.

? بر مقاومت ذهنی خود در برابر پذیرش پیشرفت تکنولوژی و قابلیت‌های آن غلبه کنیم و به جای مقاومت، بیندیشیم چگونه می‌توانیم کارهایی کنیم که هوش مصنوعی قادر به انجام آن‌ها نیست. چگونه می‌توانیم از قابلیت‌های انسانی خود استفاده کنیم؟ از قدرت تحلیل و تفکر نقادانه، از توانایی خلق چیزهایی که حتی به عقل جن هم خطور نمی‌کند، چه رسد به هوش مصنوعی?.

مثال ساده:
بیشتر بنویسیم. بیشتر درباره چیزهایی که می‌بینیم و تجربه می‌کنیم بیندیشیم و آن‌ها را تحلیل کنیم. به خلق چیزها و مفاهیم جدید فکر کنیم. در کنار مهارت‌های سخت که اهمیتشان آشکارتر است، به مهارت‌های نرم خود نیز توجه کنیم.

?محتمل است دنیا به این سمت پیش رود که اصطلاحاً کارهای گِل به ربات‌ها سپرده شود و انسان‌ها زمان بیشتری برای فعالیت‌های خلاقانه، هنر، رشد شخصی و تقویت روابط اجتماعی داشته باشند.

?در این میان، مسیرهای نسبتاً تازه‌ و رو به رشدی مانند مدرس‌محتواگری که به نظر می‌رسد بخش زیادی از آموزش آکادمیک را زیر پرتو خود قرار دهد، اهمیت بیشتری خواهند یافت. این حرفه با تکیه بر خلاقیت، دانش، و ارتباطات انسانی، به گسترش تفکر و آموزش کمک می‌کند.

?در کنار این تغییرات، مفهوم هویت انسانی از کار کردن صرفاً برای بقا فراتر می‌رود و بر پایه‌ی ارزش‌هایی چون ارتباطات انسانی، رشد فردی و خدمت به جامعه بازتعریف می‌شود.

چنین نگاهی می‌تواند به انسان‌ها کمک کند تا در دنیای تکنولوژی‌محورِ پیش رو، معنای تازه‌ای برای هدف و هویت خود بیابند.

? پروچیستا | ناعمه سجادی
? @procheasta

? قالب محتوایی «اولین پروژه: راهنمای گام‌به‌گام»

برای تولید محتوای آموزشی در قالب «اولین پروژه: راهنمای گام‌به‌گام» لازم است مخاطبان خود را توجیه کنید که اولین گام‌ها، فرصتی بی‌نظیر برای رشد است و بنا نیست آن را به عنوان چالشی نفس‌گیر ببینند.

برای اینکه چنین محتوایی برای آغازکنندگانِ مسیر واقعاً کاربردی باشد، می‌توانیم نکات زیر را در نظر بگیریم:

? پیش از هر چیز در این مرحله ضروری است مخاطب خود را تشویق به شروع کردن کنیم. او نیاز دارد بداند که می‌تواند. باید او را با ترسِ آغازیدن مواجه کنیم و به او یادآوری کنیم که هر متخصصی روزی اولین قدم را برداشته است. شروع و حتی اشتباه کردن، بخش مهمی از پروسه‌ی یادگیری است.

مثال: فرض کنید مدرس تصویرسازی هستید. در زمینه تصویرسازی، اولین گام‌ها ممکن است ترسناک به نظر برسند. به مخاطب یادآوری کنید که تمام تصویرسازان حرفه‌ای روزی از کشیدن یک خط ساده شروع کرده‌اند. حتی خودِ شما، برای یادگیری پرسپکتیو و طراحی، شروع به کشیدن مکعبی ساده در جهات مختلف کردید. تاکید کنید که اولین قدم‌ها همواره سخت هستند، اما نتیجه‌ی آن‌ها ارزشمند است.

? پروژه‌ای ساده برگزینید. برای اولین پروژه، پیشنهاد انجام کاری کم‌چالش و قابل مدیریت به آن‌ها بدهید. کارهای پیچیده ممکن است حس ناامیدی ایجاد کنند. عملی کردنِ گامی هرچند کوچک، بسیار ارزشمند است.

مثال: برای شروع در تصویرسازی، می‌توانید به مخاطب پیشنهاد دهید که اولین پروژه‌اش مکعبی ساده باشد که از زوایای مختلف کشیده شود. طراحی مکعبی در پرسپکتیو دو بعدی از جهات مختلف، برای بسیاری از تازه‌کارها کار ساده‌ای است و در عین حال به آنها این امکان را می‌دهد که مهارت‌های پایه‌ای پرسپکتیو را تمرین کنند.

? یادتان باشد در صورت نیاز پروژه را به مراحل کوچک تقسیم کنید. پروژه‌های بزرگ می‌توانند ترسناک باشند. از قدیم گفته‌اند: «سنگ بزرگ، نشانه‌ی نزدن است». برای عملی شدن پروژه، آن را به بخش‌های کوچک‌تر تقسیم کنید و هر بخش را به ترتیب پیش ببرید. این کار به مخاطب کمک می‌کند احساسِ کنترل و پیشرفت داشته باشد.

مثال: در طراحی مکعب، ابتدا می‌توانید به مخاطب آموزش دهید که یک مکعب ساده را در پرسپکتیو دو بعدی طراحی کند. سپس، در مرحله بعدی، نحوه کشیدن همان مکعب در پرسپکتیو سه بعدی را آموزش دهید. این تقسیم‌بندی به مخاطب کمک می‌کند که هر مرحله را به راحتی انجام دهد و پیشرفت خود را ببیند.

? به آن‌ها منابع تکمیلی معرفی کنید تا برای کسب اطلاعات بیشتر در موضوع، میانِ انبوهِ محتواهای موجود سردرگم نشوند. منابع آنلاین، کتاب‌ها و ویدیوهای آموزشیِ گلچین‌شده توسط شما می‌توانند آن‌ها را در مسیر درست هدایت کنند.

مثال: برای آموزش پرسپکتیو، می‌توانید منابع معتبری را معرفی کنید مانند ویدیوهای آموزشی در یوتیوب، کتاب‌های پایه‌ای در زمینه طراحی و پرسپکتیو، یا وب‌سایت‌هایی که تمرین‌های تصویری و رایگان برای کشیدن اشکال هندسی به‌طور دقیق دارند.

? به مخاطب پیشنهاد دهید پس از پایان پروژه از دیگران بازخورد بگیرد. این بازخوردها در بهبود عملکرد او در پروژه‌های بعدی کمک خواهد کرد.

مثال: پس از کشیدن مکعب‌ها، از مخاطب بخواهید که کار خود را با دیگران به اشتراک بگذارد و بازخورد دریافت کند. می‌تواند آن را با شما، یا در گروه‌های آنلاین یا با دوستان خود به اشتراک بگذارد تا نقدهای سازنده دریافت کند و پروژه‌های بعدی‌اش را بهتر انجام دهد.

بر مبنای این ساختار می‌توانید محتوای آموزشی خود را درباره‌ی انجام اولین پروژه‌ی تخصصی برای تازه‌کارها منتشر کنید.

#محتوافرم

? پروچیستا | ناعمه سجادی
? @procheasta

? چرا مدرس‌محتواگر شدم؟*

✨چون از زندگیِ روزمره دلزده‌ام و دلم تکاپو می‌خواهد.

✨چون تأثیرگذاری حتی بر یک نفر و به اندازه‌ی سرِ سوزنی، به روزهایم معنا می‌بخشد.

✨چون می‌خواهم بیشتر تجربه کنم و ژرف‌تر بیاموزم.

✨چون می‌خواهم دوستان و معاشرانِ باکیفیتی داشته باشم.

✨چون می‌خواهم لذتِ عمیق شدن در یک حوزه‌ی خاص را بچشم.

✨چون می‌خواهم نامم با واژه‌هایی که برایم ارزشمندند همسایه شود.

✨ چون می‌خواهم در روزهای پیری، از تک‌و‌تاافتاده نباشم و به واسطه‌ی معلمی با پیشرفت‌های روز همراه شوم.

✨چون می‌خواهم ارتباطاتِ حرفه‌ایِ ارزشمندی بسازم و از رهگذرِ آن، بینشِ تخصصی‌ام را گسترش دهم.

✨چون می‌خواهم متفکرتر و نقادتر باشم.

✨چون می‌خواهم ارزش بیافرینم.

✨چون می‌خواهم درآمدی مستقل و پایدار داشته باشم.

✨چون می‌خواهم زمان و مکانِ کار کردنم دست خودم باشد.

✨چون می‌خواهم آموزش دهم و آموزش ببینم.

? تو چطور؟ چرا مدرس‌محتواگر شدی؟

• فهرستِ «چرا مدرس‌محتواگر شدمِ» من!
  اگر شما هم فهرست مشابهی در زمینه‌ی کاری خود منتشر کردید، در کامنت‌ بازنشر کنید. مشتاقم فهرست‌های خلاقانه تان را بخوانم.

? پروچیستا | ناعمه سجادی
? @procheasta

?فهرست‌های طلایی برای مدرس‌محتواگران

اُمبرتو اکو در مقاله‌ی «فهرست‌های من»* دو نوع فهرست را معرفی می‌کند:
فهرست‌های کاربردی و فهرست‌های خلاقانه.

اغلبِ ما با چک‌لیست‌ها آشنایی داریم و برای بهره‌وری بیشتر در انجام کارها از آن‌ها کمک می‌گیریم؛ اما درباره‌ی اثربخشیِ فهرست‌ها چندان چیزی نمی‌دانیم.

داشتن بعضی فهرست‌ها کمک می‌کند تا از موضوعاتْ ابهام‌زدایی شود. فهرست‌ها در جاهایی که توی گل گیر می‌کنیم یا زمان زیادی نداریم، دسترسی به اطلاعات و حتی احساسات و انگیزه‌هایمان را برایمان سهل‌تر می‌کنند.

در ادامه چند فهرست کاربردی و چند فهرست خلاقانه پیشنهاد می‌دهم که نوشتنشان می‌تواند در افزایش سرعت و کیفیت عملکرد مدرس‌محتواگران کمک‌کننده باشد.

✨فهرست‌های کاربردی برای مدرس‌محتواگران:

1. فهرست «سوال‌های بی‌پاسخ»
   سوال‌هایی که هنوز جواب دقیقی برای آن‌ها ندارید و می‌خواهید در آینده درباره‌شان تحقیق کنید.

مثال: چرا یک اثر هنری خاص در دوره‌‌ی مشخصی محبوب می‌شود، اما در دوره‌ای دیگر نادیده گرفته می‌شود؟
?این فهرست شما را در مسیر یادگیری عمیق‌تر هدایت می‌کند.

1. فهرست «چیزهایی که همیشه جواب می‌دهند»
   فعالیت‌ها، تکنیک‌ها یا فرمت‌های محتوایی که همیشه از آن‌ها بازخورد خوب گرفته‌اید.
   مثال: ویدیوهای آموزشی 3 دقیقه‌ای، کارگاه‌های تعاملی.
   ?این فهرست تضمین‌کننده موفقیت شماست.

2. فهرست «درس‌هایی از شکست‌ها»
   تجربیاتی که به خوبی پیش نرفته‌اند و چیزهایی که از آن‌ها یاد گرفته‌اید.

مثال: وقتی یک مقاله‌ی طولانی بدون مثال منتشر کردم، بازخورد کمی داشت.
?این فهرست یک گنجینه برای پیشرفت مداوم است.

1. فهرست «سفرهای ذهنی مخاطبان»
   نقشه‌ی ذهنی از دغدغه‌ها، آرزوها و چالش‌های مخاطبانتان.

مثال: می‌خواهند اعتماد به نفس بیشتری پیدا کنند.
?این فهرست شما را به قلب مخاطب نزدیک‌تر می‌کند.

1. فهرست «پرسش‌های زیرپوستی»
   سوال‌هایی که دوست دارید مخاطبانتان بپرسند، اما نمی‌پرسند!

مثال: چطور بفهمم عزت نفسم پایین است؟
?این فهرست به شما کمک می‌کند محتوای عمیق‌تر و تأثیرگذارتری تولید کنید.

✨فهرست‌های خلاقانه برای مدرس‌محتواگران:

1. فهرست «الهام‌های روزمره»
   چیزهایی که روزانه شما را به وجد می‌آورند و الهام‌بخش تولید محتوا هستند.

مثال: نقل‌قول‌های انگیزشی، صحنه‌های طبیعت، یا جمله‌ای جذاب از یک کتاب.

1. فهرست «چرا تدریس می‌کنم؟»
   دلایل و انگیزه‌هایی که شما را به این مسیر کشانده است.

مثال: خودم از نداشتن عزت‌نفس آسیب دیده‌ام و حالا می‌خواهم به دیگران کمک کنم.

1. فهرست «داستان‌های شخصی»
   تجربیات و لحظات خاصی که می‌توانید برای ارتباط بهتر با مخاطبان به اشتراک بگذارید.

2. فهرست «مفاهیم استعاری»
   ایده‌هایی که می‌توانید از آن‌ها به عنوان استعاره یا داستان برای توضیح بهتر مفاهیم استفاده کنید.

مثال: عزت نفس مانند آینه است، اگر بر آن غبار بنشیند نمی‌توانیم خودمان را به درستی ببینیم.

1. فهرست «آرزوهای بزرگ»
   اهداف بلندمدت و رویاهایی که می‌خواهید با تدریس و محتوا به آن‌ها برسید.

مثال: نوشتن یک کتاب تاثیرگذار آموزشی

? شما چه فهرستی پیشنهاد می‌دهید؟

• فصل چهارم از کتاب «اعترافات یک رمان‌نویس جوان»

? پروچیستا | ناعمه سجادی
? @procheasta

? بپا غلط نکنی!

حتماً یادت هست که قرار بود باورهای نادرست در حوزه‌ی تخصصت را پیدا کنی و دنبال راهی برای آگاهی رسانی در این حوزه باشی.می‌خواهم چند روش ساده برای شناسایی چنین باورهایی معرفی کنم.

قبل از هر چیز باید بدانیم که شناسایی و تحلیل موضوعات شبه‌علمی نیازمند یک رویکرد سیستماتیک و دقیق است. پس نمی‌توانیم با چنین موضوعی سرسری و بنداز برو برخورد کنیم.

اگر کارمان را به درستی انجام دهیم، این رویکردْ عمق فهم و تخصص ما در موضوع را نشان می‌دهد و باعث ایجاد تمایز می‌شود. اعتبار حرفه‌ای ما را بالا می‌برد و باعث می‌شود مخاطبْ اعتماد بیشتری به ما داشته باشد. مخاطبان آگاه‌تری را که به دنبال یادگیری واقعی هستند به سمت ما جذب می‌کند و موجب ارتقای دانش عمومی می‌شود. از گسترش اطلاعات نادرست جلوگیری می‌کند و به گسترش برند شخصی ما سرعت می‌بخشد.

برای اینکه از باورهای رایج در زمینه‌ی تخصصتان آگاه شوید، می‌توانید در شبکه‌های اجتماعی هشتگ‌‌های مرتبط را جستجو کنید و ببینید دیگران چه می‌گویند. با متخصصان و فعالان حوزه‌ی کاری خود گفتگو کنید و از آن‌ها بخواهید باورهای اشتباه رایجی را که به تجربه دریافته‌اند با شما به اشتراک بگذارند.

کتاب‌ها و منابع عامه‌پسند و پرفروش را که معمولاً پشتوانه‌‌ی علمی ندارند بررسی کنید. محتواهای تبلیغاتی و آموزشی اغراق‌آمیز در زمینه‌ی کاری‌تان را زیرنظر بگیرید. به داستان‌ها و مفاهیمی که در فرهنگ عمومی جا افتاده حساس باشید، خیلی از مواقع مبنای علمی ندارند. نقدها و مطالعات علمی را رصد کنید.

با انجام فعالیت‌هایی از این دست و هشیارتر بودن نسبت به امکانِ نادرستی یا شبه‌علمی بودن اطلاعاتی که پذیرفته‌ایم، می‌توانیم تفکر نقادانه را در خود و همراهانمان تقویت کنیم؛ مهارتی که این روزها با حضور هوش مصنوعی در زندگی روزمره‌مان، بیش از پیش اهمیت یافته‌است.

? پروچیستا | ناعمه سجادی
? @procheasta