‌ سكوت من هيچ وقت از رضايت نبود،
من اگه راضی بودم بلند می‌خنديدم .

لیلا حاتمی یه دیالوگ فوق‌العاده توی فیلم "بمب یک عاشقانه"، میگه:
«یه‌‌کاری واسه من بکن؛ چه‌ می‌دونم، مثلاً ساعتت رو در بیار بذار رو میز، بگو واسه تو کردم.
یه روز غیر کاریت بیا اینجا، بگو اومدم تو رو ببینم.
سر راهت گل دیدی ازش عکس بگیر بگو یاد تو افتادم.
یه‌جا شعر شاعر مورد علاقه‌م رو دیدی بفرست واسم.
ولی دروغی نباش! یعنی اگه دیدی هیچ کاری نیست که دلت بخواد بخاطر من انجامش بدی، منو حذف کن از زندگیت.»

صدایت کردم «جانم»،
گفتی «مانده ام با این صد سالی که به
عمرم اضافه شد چه کنم!»

• عباس معروفی

آن عشق که در پرده بماند به چه ارزد؟
عشق است و همین لذت اظهار و دگر هیچ!

#شفایی_اصفهانی

انگار هنوز گفتن از جزییات ریز احساساتی که یک آدم در مواجهه با اتفاقات مختلف تجربه کرده برای بعضی‌ها تابو هست.
"وای چطور روت شد اینقدر بی‌پرده حرف بزنی؟"، "حالا لازم نبود اینقدر با جزییات تعریف کنی"، "همه آدما این چیزا رو تجربه کردن نیازی نیست تو بوق و کرنا کنی"، "حیا هم خوب چیزیه"، "حالا اگر نمی‌گفتی بقیه از ندونستن می‌مردن؟" و قطعا شما هم هزاران جمله سرزنشگری دیگه می‌تونید به این‌ها اضافه کنید. سرزنش‌هایی که نتیجه‌ی حرف‌زدن از تجربیات و احساساتیه که برای این تجربیات بهمون دست داده. قطعا تجربه‌ش رو داشتید، مگه نه؟

نیکولا داره تجربه‌ سقط جنینش رو می‌نویسه و یکی دیگه از گذروندن یک روز به ظاهر عادی با حال افسردگی‌اش نوشته. اون یکی قبل‌تر از روزهای جدایی‌اش نوشته بود و شاید زنان اندک دیگه‌ای از تجربیات دیگر خودشون بگن.
خوندن هر کدوم از این تجربه‌ها و روایت‌ها خیلی از ماها رو با چیزهایی که برامون ناشناخته هستند، آشنا می‌کنن و خیلی هامون رو به مرور تجربیات مشابه خودمون مجبور می‌کنن.
این تجربه‌ها که بی‌منت و کاملا در عین سادگی نوشته می‌شن، بسیار ارزشمندن؛ چرا که زنان هیچ‌گاه به راحتی نتونسته‌ن از روزهاشون بنویسند. تا بوده کسی اون‌ها رو از قضاوت‌ها ترسونده یا با چیزهای دیگری تهدید کرده‌. هزاران اتفاق معمولی زندگی رو به حیا و عفت زن ربط دادند که مبادا کسی دهان باز کنه و اتفاقاتی که از سر گذرونده رو روایت کنه. ما می‌دونیم که عاشق‌شدن، عاشق موندن، ترک‌شدن، باردار شدن، مادر شدن، سقط جنین، افسردگی و هزار تجربه دیگه هم بخشی از زندگیه و هیچ‌کس نباید ما رو بابت بازگو کردن اون‌ها شماتت کنه. همه این زن‌ها دارن زندگی می‌کنن و از زندگیشون می‌گن و این هیچ چیز فاجعه‌باری نیست.

محمد یه سفر کاری کوتاه رفته. من و سپهر توی آشپزخونه مشغول جمع کردن ظرف‌ها بودیم که یهو گفت حالا که بابایی نیست من همسرتم!

بگذار سر به سینه ی من تا بگویمت
اندوه چیست، عشق کدامست، غم کجاست…

@lifeasusual

درک‌شدن خیلی مهمه بچه‌ها. وقتی با کسی از رنجی صحبت می‌کنی و اون آدم تو رو می‌فهمه و درکت می‌کنه، حتی اگر هیچ راه‌حلی برای مشکلت نداشته باشه، همون درک‌شدنه باعث می‌شه حس کنی چقدر سبک‌تری. انگار حالا می‌تونی راحت‌تر به تحلیل مشکلت بپردازی، انگار به پذیرش می‌رسی و میفتی دنبال حل‌کردنش.
درک کنید دوستان. درک کنید که اهمیت زیادی داره.

در این چند سالِ بعد از کرونا خوب یاد گرفته‌ایم «کارهایمان» (به معنی فعالیت‌های روزمره) را اینترنتی و از راه دور انجام بدهیم؛ کلاس آنلاین شرکت کنیم، خرید اینترنتی بکنیم، برای هر امر سادهٔ بانکی از خانه بیرون نرویم و چیزهایی شبیه این. اما عجیب است که هنوز یاد نگرفته‌ایم می‌شود بعضی «کارها» (به معنای شغل‌) را هم به شکل دورکاری انجام داد. فکر می‌کنیم کسی که از راه دور و از خانه کار می‌کند، بیکار است؛ می‌توانیم هر ساعتی دلمان خواست بهش زنگ بزنیم، طبق وقت آزاد خودمان با او قرار بگذاریم، بخواهیم برنامه‌هایش را به‌خاطر ما جابه‌جا کند و با گفتن جمله‌هایی مثل: «تو که نشستی پای کامپیوتر، حالا یه ساعت این‌ور اونور چه فرقی داره؟» برویم روی اعصابش.

نمیدانم چه حکمتی دارد که همه‌چیز در میان مردم ما نصفه و نیمه جا می‌افتد. مثلاً مترو خیلی زود جایش را پیدا می‌کند اما فرهنگ مترو سواری نصفه و نیمه شکل می‌گیرد؛ استفاده از شبکه‌های مجازی به سرعت رایج می‌شود اما فرهنگش چنگی به دل نمی‌زند؛ دورکاری در عرض چند ماه پذیرفته می‌شود اما فرهنگش...

بگذارید خودمانی بگویم. خلاصهٔ حرفم این است که چقدر خوب می‌شد اگر همه می‌فهمیدند آن‌کسی که دورکاری می‌کند، «کار» می‌کند و اگر اینطور نبود، اسمش می‌شد دوربیکار!