شوبرت آواکیان (آهنگ‌ساز)، سپیده (خواننده)، هانری (آرایشگر) و شهره آغداشلو (بازیگر) هرکدام ماجرای مهاجرت خودشون رو روایت می‌کنند، اما روایت شهره آغداشلو از همه تأثیرگذارتر بود. چون شهره به‌واسطهٔ سال‌ها بازیگری و خواندن فیلم‌نامه‌های جورواجور و احتمالاً مطالعهٔ بیشتر ادبیات جهان، روایتش تصویری‌تر و قصه‌گوتره. او با توصیف حس‌هاش و رنگ لباس‌ها و حال‌وهوای اتفاقات و کمی هم بازیگری و تغییر لحن روایتش رو ماندگار کرد؛ طوری که بغض خودش و مهمان‌ها و احتمالاً خیلی از بیننده‌هاش رو درآورد.

#معجزه_ادبیات
#معجزه_قصه

@ashrafi_elham

آدمتوس: «ای خانه‌ای که ساخته‌ایم، چگونه وارد تو شوم؟ چگونه زندگی کنم با این چرخش تقدیرم؟ چقدر حالا با گذشته فرق کرده‌ایم.»
هم‌سرایان: «انواع مختلفی از ناشناخته‌ها وجود دارد. بسیاری از آنچه خدایان انجام می‌دهند شگفت‌انگیز است. آنچه را که ما جست‌وجو می‌کنیم، به وقوع نمی‌پیوندد. خدا راهی برای آنچه هیچ‌کس پیش‌بینی نکرده پیدا می‌کند.»
(بخشی از نمایشنامه‌ی آلکستیسنوشته اوریپید)@ashrafi_elham

«حقیقت آینه‌ای بود که از آسمان به زمین افتاد و شکست. هرکس تکه‌ای از آن را برداشت، خود را در آن دید و گمان کرد حقیقت نزد اوست؛ حال‌آنکه حقیقت نزد همگان پخش بود.»

فیه ما فیه
@ashrafi_elham

نوشته بود: «نسبت به گذشته بی‌رحم باشید، چون خودِ گذشته بی‌رحم است.»

من آدم گذشته‌مرورکنی‌ام و می‌دونم که چطور می‌تونه ویرانگر باشه؛ گذشته مثل یه سیل مکرره؛ می‌آد، ویران می‌کنه، می‌ره، دوباره می‌آد، ویران می‌کنه، می‌ره،...

چطور می‌تونیم نسبت به گذشته بی‌رحم باشیم؟ بهش بها ندیم.
چطور می‌شه خاطراتی رو که حتی در ناخودآگاه ما و در خواب‌هامون حضور داره، نادیده بگیریم؟ برای خودمون مشغله‌های جدید و بکر درست کنیم تا سد اون سیل بشه.
به ذهنمون امان ندیم که بتونه توی دام گذشته بیفته.

اين‌همه کتاب نخونده توی دنیا هست.
@ashrafi_elham

برای «لیلا»های زندگی‌تون
@ashrafi_elham

توی آرایشگاه منتظر نشسته بودم، دو تا خانم مُسن نشسته بودن؛ یکی‌شون به اون یکی می‌گفت: «من فقط وقتی "شاهین صمدپور" توی پیجش بگه، باور می‌کنم!»

(از لحاظ شهرت و محبوبیت)

چند شب پیش خواب نگران‌کننده‌ای دیدم و بعد تمام روز نگران بودم و برای خودم و اعضای خانواده‌ام خوابم را در واقعیت بسط و گسترش می‌دادم؛ هر بار به‌طریقی، در هر تصویر ذهنی اتفاقی برای یکی از اعضای خانواده‌م دست‌وپا می‌کردم؛ بدترین‌هایش را و بعد اشک به چشم‌هام می‌نشست و بعد تمام دعاهای ازیادرفتهٔ زندگی‌ام را در ذهنم مرور می‌کردم و بعد کلاً بی‌خیال دعاها شدم و فقط منتظر بودم.
شب که بقیهٔ خانواده کنار هم شام می‌خوردیم و یک برنامهٔ چرت‌وپرتِ وقت‌پرکنی الکی نگاه می‌کردیم و گاهی هم می‌خندیدیم، با خودم گفتم «من چقدر روز تلخ عجیبی رو گذروندم، فقط به‌خاطر یه خواب کوفتی.»
خیلی از اتفاق‌ها نمی‌افتند، فقط نگرانی‌شان می‌چسبد به گریبانمان، نگرانی چنگ می‌اندازد ته ذهنمان و بعد ما می‌مانیم و یک روح داغون تَرَک‌خورده برای هیچ.

@ashrafi_elham

وقتی هرچیز دیگری در اطرافم به من می‌گفت یک گلوله توی مغزم خالی کنم، این بازی‌های خیالی بود که من را زنده نگه می‌داشت.

بخشی از یک داستان کوتاه
داستان‌های منتخب نیویورکر 2023
@ashrafi_elham

https://youtu.be/oYcaDHEnhbU?si=CGwIB9hifz-IHfnK