در ره منزل لیلی که خطرها است در او
شرط اول قدم آن است که مجنون باشی

می‌توان همیشه از خطر در امان بود؟! 

چند ماه تمرین کرده‌ای، سختی کشیده‌ای، نفس نفس زده‌ای، از وقت مفید (از عمرت) زده‌ای، از کار برای خانواده کم گذاشته‌ای، نصیحت و نکوهشت کرده‌اند، هزینه کرده‌ای و پوشاک و وسایل مناسب را (تا جایی که شرایط می‌گذارد) خریده‌ای، و برنامه ریخته ای که سر و ته دو تعطیلی را با گرفتن دو سه روز مرخصی از رییس عبوست به هم وصل کنی تا بتوانی به دیدار عشقت… آن کوه سربلندِ سرکشِ ناآرام بروی. دو روز پیش از برنامه می‌بینی که هواشناسی و «عاقلان» می‌گویند قرار است هوا خراب شود و نباید به کوه رفت!

هوای «خراب»؟! همان زلف‌آشفتگی طبیعتِ کوهستانی که من کسب جمعیت از آن می‌کنم؟! یعنی بارش باران که دل در گروِ آن دارم؟! یعنی نواخت باد بر سر و صورتم که به‌خاطر کوچک بودن من در برابر معشوق سترگم، تازیانه‌وار می‌نماید؟! یعنی فرو رفتن پاهایم در برف چنان که در عشق فرو می‌شود؟ این‌ها که عشق‌اند! فرصت کم است و معلوم نیست که باز بتوانی برنامه بریزی و این صعود را اجرا کنی؛ پس کوله را برمی‌داری و به کوه می‌زنی. با خود می‌گویی اگر کار را به انجام برسانم، سال‌ها در نشئه‌ی دست‌وپنجه نرم کردن با آن شرایطِ سخت حال خواهم کرد، نکوهش‌گران احساس غبن خواهند کرد، و دوستان برایم هورا خواهند کشید! 

فلسفه‌ی کوه‌نوردی در شرایط سخت و در زمستان، بسیار ساده است: فراتر رفتن از روزمرگیِ کسالت‌بار و شکستن مرزهای ناتوانیِ خویش. اما توضیح منطقی این فلسفه برای دیگران سخت است. زیرا توجیه احساسات با ذکر دلایل کم‌وبیش ناممکن است؛ حس تن سپردن به مهر تندخوی طبیعت را نمی‌توان به به استدلالیان منتقل کرد. حس آزاد بودن از دغدغه‌های معیشتیِ هرروزه‌، و لذت متمرکز بودن همه‌ی حواس روی چیره شدن بر باد و سرما را نمی‌شود در میان کسانی که غرق در منطق بازار و گذران زندگی آرام‌اند همرسانی کرد.

سخنِ ساده‌انگارانه و توضیح واضحات است که «ما برای مردن به کوه نمی‌رویم» اما ما برای خفه شدن در غوغای شهر و سپری کردن روزهای یکنواخت و تسلیم شدن به شرایط موجود هم پا به جهان نگذاشته‌ایم. به همین دلیل، کوله برمی‌داریم و گاه در سخت‌ترین شرایط به کوه می‌زنیم تا در قمار زندگی بخت خود را بیازماییم!

آسیب‌شناسی برنامه‌های کوه‌نوردی و بررسی انتقادی حادثه‌ها فقط به این کار می‌آید که به کسانی که نمی‌دانند، یادآور شویم کوهستان و کوه‌نوردیِ جدی خطرها در بر دارد. یاد بگیریم به آنان که آگاهانه خطر می‌کنند، احترام بگذاریم… .

#کوهنوردی #کوهنوردی_و_خطر
https://www.instagram.com/p/DGVvsD2CN_W/?igsh=M2lvdjljb2M4OTN4

چرا درباره‌ی کوه‌نوردی و کوه‌ها بنویسیم، و چگونه
درست بنویسیم؟ زبان ابزار بیان تفکر است و نوشتن وسیله‌ی ثبت زبان. نوام چامسکی، زبان‌شناس برجسته، می‌گوید که کاربرد عادی زبان یک جنبه‌‌ی خلاق از وجود انسان، و منحصر به گونه‌ی آدمی است. او اشاره می‌کند که این موضوع را اندیشمندان بسیاری واکاوی کرده‌اند و برای نمونه دکارت در نظریه‌ی خود درباره‌ی ذهن و محدودیت‌های تبیین مکانیکی، و پژوهش در فلسفه‌ی اجتماعی و سیاسیِ ضد اقتداریِ عصر روشنگری به این موضوع پرداخته است.

می‌توان گفت که زبان و شیوه‌ی ثبت آن یعنی نوشتن، در انجام هر کار اجتماعی و هرگونه تغییر و اصلاح مثبت نقش پایه‌ای دارد. سخن گفتنِ درست و دقیق، با حرف زدن عادی که انسان به‌شکلی غریزی و خودبخودی فرامی‌گیرد، تفاوت دارد. درست‌نویسی و دقیق نوشتن، مهارتی است که باید آن را بیاموزیم. هر کس که بخواهد تجربه‌ای یا گزارشی را با دیگران در میان بگذارد، بخواهد آموزشی بدهد، برنامه‌ای برای اصلاح و تغییر داشته باشد، قصد بیان انتقادی و نظر به گذاشتن ردی از خویش بر زمانه، و یا قصد بر کاغذ و جهان دیجیتال نهادنِ دل‌نوشته‌ای را دارد، اگر می‌خواهد این کارها را به شیوه‌ای فهمیدنی و دل‌نشین صورت دهد، باید وقت‌هایی را به یادگیری شیوه‌های نوشتنِ درست اختصاص دهد.

https://www.instagram.com/share/p/BA4zbdBB3n

روز جهانی کوهستان و جنگل‌های شمال - خبرآنلاین
https://www.khabaronline.ir/news/1996694/%D8%B1%D9%88%D8%B2-%D8%AC%D9%87%D8%A7%D9%86%DB%8C-%DA%A9%D9%88%D9%87%D8%B3%D8%AA%D8%A7%D9%86-%D9%88-%D8%AC%D9%86%DA%AF%D9%84-%D9%87%D8%A7%DB%8C-%D8%B4%D9%85%D8%A7%D9%84

جشنواره‌ی کوه‌نوشته‌ها، فرصتی برای ارج نهادن به قلم‌زنانِ
عرصه‌ی کوه‌نوردی و حفاظت کوهستان، و موقعیتی برای دیدار و گپ‌وگفت‌های کوه‌نوردانه

#بنیاد_محمدی_فر #انجمن_کوه‌نوردان_ایران #محیط_زیست_کوهستان #جشنواره_کوهنوشته_ها #روز_جهانی_کوهستان #جشنواره_کوه_نوشته_ها
#internationanl_mountain_day
#mountain_literature #mountain_literature_festival
https://www.instagram.com/reel/DCesJrZCX0p/?igsh=MTY3ZzZuMWZnMDdnMg==

به بهانه‌ی درگذشت مجتبی صفالویی

عکس‌های زیادی دارم که یک یا چند یا همه‌ی چهره‌های آن درگذشته‌اند؛ این، برای کسی که شصت‌وپنج سال دارد و اهل کوه‌نوردی (این فعالیت پرخطر) هم بوده، البته چیز شگفت‌آوری نیست! 

اما در این عکس که در تیر ماه ۱۳۶۳ در منطقه‌ی علم‌کوه گرفته شده، چند چیز غم‌انگیز هست. نخست این که نوجوان خوش‌تیپ وسط عکس که فقط سر او پیدا است، همین چند روز پیش در پی یک بیماری سخت، سرانجام بازی را واگذار کرد و رفت! مجتبی صفالویی در اوایل دهه‌ی شصت وارد گروه کوه‌نوردان آرش شد؛ گروهی که من عضو آن و در آن سال‌ها عضو هیأت مدیره‌اش بودم. با وجود آن که کمی چاق بود، اما سنگ‌نوردی خوبی می‌کرد و بخصوص با محمد موثق (نفر جلویی عکس) دیواره‌های مختلفی را صعود کرد. دوران کوه‌نوردی او کوتاه بود، اما خاطره‌های خوبی از خودش به جا گذاشت. از کارهای شاخص او که به یاد مانده، حضور در برنامه‌های گشایش "مسیر آرش" روی دیواره‌ی علم‌کوه در سال‌‌های ۱۳۶۱ تا ۱۳۶۳ است. 

دوازده تن در عکس هستند و یکی هم عکس را گرفته؛ از این سیزده تن، هفت تن از ایران رفته‌اند! از آنان که در ایران مانده‌اند، یک تن بر اثر تصادف رانندگی به‌شدت معلول شده و زندگی سختی را می‌گذراند و یک تن به‌شکل دردناکی جان خود را در دهه‌ی شصت از دست داد… که نمی‌بایست چنین می‌شد… . یک تن از حاضران در عکس هم در خارج و کم‌وبیش نابهنگام مُرد که شاید اگر در میهن می‌ماند و آن‌قدر سختی نمی‌کشید، می‌شد این‌طور نشود! در مورد خودم هم مطمئنم که اگر کشور این‌قدر درگیر معضل‌های گوناگون نبود و من هم درگیر مثلا حل(!) این معضل‌ها و گذران سخت معیشت، قطعا تحصیلات و موفقیت‌های اجتماعی و اقتصادی بسیار بهتری داشتم!

راستی، چرا چنین شد؟!
@arashclub.official
#کوهنوردی
https://www.instagram.com/p/C_WKD_Xi7FT/?igsh=eXdhcW9qd2pocGFp

نشست نمایندگان سازمان‌های مردم‌نهاد با خانم انصاری

در روز هشتم اسفند حدود پنجاه تن از کنشگران محیط زیست، با پیگیری شبکه‌ی تشکل‌های محیط زیست و منابع طبیعی، با خانم شینا انصاری رئیس جدید سازمان محیط زیست نشستی چهار ساعته داشتند. در این نشست، یک "اطلس از مشکلات محیط زیستی استان‌های مختلف" (به تعبیر محمد الموتی، دبير شبکه) ارائه شد. خانم انصاری هم ضمن بیان این که "نخواهد توانست معجزه کند" بر عزم جدی در همکاری با سازمان‌های مردم‌نهاد و مشارکت با آن‌ها در کاستن از فشار بر محیط زیست کشور تأکید کرد.

من در فرصت کوتاهی که داشتم، گفتم آقای پزشکیان برنامه‌ی مشخصی برای محیط زیست اعلام نکرده و در زمینه‌های مختلف فقط گفته که مطابق برنامه‌ی هفتم توسعه و قوانینِ موجود، با نظر کارشناسان کار خواهد کرد. واقعیت اما این است که اولا بسیاری از قانون‌ها و مقررات، از جمله همین برنامه‌ی هفتم توسعه پر ایراد هستند و دیگر این که کارشناس-مدیران‌ ارشد دستگاه‌های دولتی مانند وزارت نیرو و وزارت جهاد کشاورزی بوده‌اند که زمینه‌ساز وضعیت فاجعه‌بار منابع آب، و جنگل‌ها و مراتع کشور بوده‌اند. اگر اصلاحات اساسی و ساختاری در شیوه‌ی حکمرانی صورت نگیرد، با این قانون‌ها و کارشناسان وضع محیط زیست کشور خراب‌تر خواهد شد...!

همچنین گفتم که اگر دولت نتواند رابطه‌ی کشور را با اروپا و آمریکا اصلاح کند، نخواهیم توانست وضع اقتصادی خود را بهبود بخشیم. خرابی وضع اقتصاد سبب حیف‌ومیل درآمدهای ارزی و فشار بیشتر بر منابع جبران‌ناشدنی مانند سنگ و خاک کوه و دشت‌های کشور خواهد شد که به بهانه‌ی ارزآوری به تاراج می‌روند.

نکته: در ابتدای نشست، بطری‌های یک‌بارمصرف آب روی میز بود، من عکسی برای #دکتر_حسین_آخانی فرستادم که او بلافاصله استوری کرد؛ خوشبختانه، خیلی زود بطری‌ها را جمع کردند و تنگ آب گذاشتند (اسلاید نخست را با اسلاید چهارم مقایسه کنید!)

@shina_ansari
@iran.engos
@doe.ir
@hosseinakhani
#محیط_زیست_و_مسائل_اجتماعی #پزشکیان
#حکمرانی_خوب #حکمرانی_بد
https://www.instagram.com/p/C_TOIX2Cffm/?igsh=cmhxc2VlMHM3bHo4

درباره‌ی طرح مرمت جانپناه کارگر 

جانپناه "کارگر" در قله‌ی توچال به سال ۱۳۴۳ به دست گروهی از کارگرانِ پایبند به مبانی مشارکت و کنش اجتماعی ساخته شد. این جانپناه حدود ده مترمربع مساحت و سقفی کوتاه دارد و با سنگ‌های اطراف قله بنا شده است.

اگرچه امروزه ساخت پناهگاه و جانپناه در کوهستان‌های کشور، به علت پایین آوردن ارزش‌های کوه‌نوردی اصیل، و به لحاظ مسائل محیط زیستی (تخریب پوشش گیاهی، افزایش آمدوشدها، ریخت‌وپاش زباله و فضولات، تغییر سیمای طبیعت،…) به‌هیچ‌روی به صلاح نیست، اما حفظ و مرمت جانپناه کوچک کارگر که با مصالح "بوم‌آورد" ساخته شده و یکی از قدیمی‌ترین سازه‌ها از این نوع و یادگار یک نسل خاص و از جان گذشته است، وظیفه‌ای در مقوله‌ی حفظ میراث‌های فرهنگی به شمار می‌رود. مرمت این جانپناه در سال‌های ۶۹، ۹۳ و ۹۵ هم صورت گرفته اما امسال، به شکلی اساسی‌تر و با هدفِ بازگرداندن اصالت و هویت نخستینِ آن در حال اجرا است. این کار با کمک‌های مالی و کار داوطلبانه‌ی گروه‌ها و باشگاه‌های کوه‌نوردی، و همکاری یک شرکت متخصص در بازسازی بناهای تاریخی، با مجوز سازمان میراث فرهنگی پیش می‌رود.

در کنار کار مرمت جان‌پناه کارگر، با موافقت فدراسیون کوه‌نوردی و در پی پیشنهادهای پرشمار کوه‌نوردان، پی‌کنی مربوط به طرح ساخت یک پناهگاه بر روی قله که در دهه‌ی هشتاد انجام شده بود، با سنگ‌های اطراف یله پر شد.

@alpineclubofiran
#توچال #جانپناه_کارگر #ارزش_های_طبیعی_تاریخی_توچال #توچال_میراث_طبیعی_تهران #توچال_میراث_ملی
https://www.instagram.com/p/C-yBIYriOJk/?igsh=MTdlMG52N3c3ZHJkMg==

بدلیل شرایط جوی زمان برنامه‌ی پاک‌سازی جنگل عباس‌آباد را به پنجشنبه بعدی منتقل کردیم?