🎥 پرویز امینی استاد دانشگاه در گفت‌وگو با ویژه‌نامه فرهیختگان: در شرايطی که ما هستیم گفتمان عدالت و توسعه کم و بیش از نظر اجتماعی، ظرفیت بیشتری نسبت به گفتمان آزادی دارند.

📲 برای تهیهٔ ویژه‌نامه‌ٔ «آیندهٔ ایران» به شمارهٔ زیر پیامک بزنید.  
09108106533

@FarhikhteganOnline

**چرا جبهه مقاومت زیر فشار تضعیف نمی‌شود بلکه تقویت می‌شود؟

▪️سرکوب سخت‌افزاری، مقاومت را خاموش می‌کند؟**

🔹بازخوانی ۱۲ پرسش افکار عمومی و پاسخ‌های رهبر معظم انقلاب درباره سوریه در گفتگوی تسنیم با پرویز امینی، استاد دانشگاه و جامعه‌شناس سیاسی - بخش پنجم
@TasnimNews

**آیا ایران «نخواست» یا «نتوانست» سوریه را نجات دهد؟

▪️علل دفاع ایران از سوریه در سال ۲۰۱۱ چه بود؟

▪️تفاوت سوریه ۲۰۲۴ با سوریه ۲۰۱۱ کدام است؟
🔹**بازخوانی ۱۲ پرسش افکار عمومی و پاسخ‌های رهبر معظم انقلاب درباره سوریه در گفتگوی تسنیم با پرویز امینی، استاد دانشگاه و جامعه‌شناس سیاسی - بخش چهارم
@TasnimNews

? «توسعه اجتماعی» به مثابه ایده مرکزی دولت چهاردهم

▫️پرویز امینی استاد دانشگاه:
?ایده‌ای که متناسب با فیگور آقای پزشکیان است و در شرایط اجتماعی ما هم کارساز است، نه توسعه سیاسی است و نه توسعه اقتصادی بلکه ایده «توسعه اجتماعی» است.

?با توجه به دهه ۹۰ که دهه پسرفت‌هاست و ما دچار عقب‌ماندگی شده و آمارها هم حاکی از نابرابری‌ها در حوزه فقر، آموزش و بهداشت است یک ایده بینابینی بین توسعه و عدالت، مفهوم «توسعه اجتماعی» است. هم از طرفی توسعه است و هم از طرفی نابرابری‌ها را هم کاهش دهد.

?سه وزارتخانه هم در این ایده مهم می‌شوند، یک وزارت رفاه، دو وزارت آموزش و پرورش و سه وزارت بهداشت که اینها می‌بایست نابرابری‌‌ها در حوزه فقر، سلامت و آموزش را کاهش دهند.

? برشی از گفت‌وگوی پرویز امینی و محمدرضا خاتمی در برنامه آزاد

@FarhikhteganOnline

✅ متن گفتگو با قدس درباره برنامه شیوه

? اهمیت فرم در ژورنالیسم اندیشه

دکتر پرویز امینی، استاد دانشگاه که از میهمانان برنامه «شیوه» بوده است درباره تاثیر این برنامه در باز شدن باب گفتگو در جامعه بویژه جامعه نخبگانی می‌گوید: انتخاب فرم در حوزه ژورنالیسم اندیشه در مدیوم تلویزیون مهم است و باید فرمی انتخاب شود که هم از عهده طرح مباحث معرفتی و اندیشه‌ای بر بیاید و هم وجه رسانه‌ای داشته باشد؛ یعنی مخاطب‌پذیر باشد. او با تاکید بر اینکه رسانه با مخاطب معنا پیدا می‌کند، می‌افزاید: باید فرمی را انتخاب کرد که مخاطب‌پذیر باشد. کما اینکه برنامه‌های اندیشه‌ای همچون سخنرانی‌ها و گفتکوهای یک طرفه ساخته می‌شود که وجه رسانه‌ای در آنها ضعیف است اما بهترین فرم رسانه‌ای برای طرح مباحث اندیشه‌ای، فرمی است که توأمان دارای مناسبات معرفتی و مخاطب‌پذیر باشد.

? آزادی و گفتگو؛ دو مؤلفه اصلی در ژورنالیسم اندیشه

طرح اندیشه در رسانه به دو ویژگی "آزادی" و "گفتگو" نیاز دارد. امینی توضیح می‌دهد: آزادی به این معناست که افراد آراء و نظراتشان را در نظام معرفتی خودشان بدون خودسانسوری و دیگرسانسوری مطرح کنند و فشارهای درونی و بیرونی به آنها تحمیل نشود. از سوی دیگر باید ظرفیت‌ها و بسترهای گفتگو فراهم شود چون آزادی بدون گفتگو، کافی نیست. معنای گفتگو هم این است که طرفیتی و دگری برای طرح اندیشه‌ها وجود داشته باشد و ثانیا فضای استدلال‌پذیر کردن و شواهدپذیر کردن بحث‌ها نیز فراهم شود.

او شرط لازم برای طرح مباحث اندیشه‌ای در بستر رسانه را «گفتگو با مخالف» دانسته و می‌گوید: در یک گفتگوی خوب، آزادی مخالف وجود دارد و مباحث بایستی استدلال‌پذیر و شواهدپذیر باشد نه اینکه یکسری گزاره‌ها بدون استدلال طرح شود.

? شیوه، کم‌وبیش موفق در آزادی و گفتگو

امینی با تشریح این فرم رسانه‌ای در طرح مباحث اندیشه‌ای عنوان می‌کند: برنامه «شیوه» کم‌وبیش دارای این ویژگی‌هاست و در برخی از برنامه‌ها، کفه آن سنگین‌تر بود و در برخی از برنامه‌ها، سبک‌تر.

? ادای آزادی

این استاد دانشگاه درباره اینکه گاهی نظرات تند برخی کارشناسان این برنامه باعث تنش‌هایی در فضای اجتماعی می‌شود آیا کفه آثار مثبت برنامه سنگین‌تر از تبعات و حواشی آن است؟ پاسخ می‌دهد: مسئله این است که با خودمان روراست باشیم که داریم ادای آزادی و گفتگو را در می‌آوریم؟ مثلا در برنامه اخیر «شیوه» یک معلم جامعه‌شناسی، عبارت غلط و نادرستی را به کار برد و عذرخواهی هم کرد، برکناری او از ریاست دانشکده، تناسبی با خطای او ندارد. انتصاب و برکناری افراد از ریاست دانشکده، تابع ضوابط، اقتضائات و فرآیندهایی است و بخاطر اینکه آن فرد در تلویزیون چه گفته، نمی‌توان او را برکنار کرد. چنین اتفاقاتی باعث بالا رفتن هزینه‌های آزادی می‌شود.

او ادامه می‌دهد: در برنامه دیگری به اسم «زاویه» با اجرای حبیب رحیم‌پور، مهمانی درباره رئیس‌جمهور حرفی زد، برنامه را تعطیل و مجری را از کار برکنار کردند. همان کسانی که ادای آزادی را در می‌آورند، از برکناری آقای انتظاری (که با ایشان اشتراکات نظری ندارم) از ریاست دانشکده خوشحال شدند. یکی به غلط، حرفی را زده و بعد هم عذرخواهی کرده است، اینکه بخاطر فلان حرف او را از ریاست دانشکده برکنار کنند، شکل حرفه‌ای ندارد.

در مناظرات انتخاباتی آقای پزشکیان تعبیر سوءتفاهم برانگیزی درباره شهید سلیمانی به کار برد و در مناظره دوم هم عذرخواهی کرد و مسئله حل شد. بخاطر چنین خطاهایی نباید باب گفتگو و آزادی را بست و مخالف خود را تخطئه کرد. این امور، خواهی نخواهی پیش می‌آید و با تحمل و مدارا باید با آن روبرو شد.

? کسی با آزادی مخالف نیست جز آزادی مخالفانش

این تحلیلگر سیاسی خاطرنشان می‌کند: به هر حال، آزادی هزینه‌هایی دارد و بخاطر هزینه‌هایش نمی‌توان از آن صرف‌نطر کرد. وقتی گفتگوی درست و مستدل را رواج دادید، فرهنگ آن هم رواج می‌یابد اما نمی‌توان منتظر ماند تا شرایط ایده‌آل شود و سپس گفتگو را رواج داد. راه‌اندازی گفتگوی درست باعث می‌شود که حواشی و تبعات آن در جامعه کم شود و فوایدش ماندگار.

امینی درباره اینکه آیا تلویزیون در مقاطع خاصی همچون انتخابات، باب گفتگوی آزاد را در شبکه‌هایش باز می‌کند؟ می‌گوید: تقریبا هیچ گروه و مجموعه فکری را نمی‌بینید که ملتزم به گفتگوی آزاد باشند. فقط رسانه ملی نیست؛ مگر آزادی و گفتگو در روزنامه‌ها و مجلات دیگر رواج دارد؟ هرکسی به اندازه امکانات و ظرفیت‌هایش باید ارزیابی شود. آیا آن مجلات و روزنامه‌ها هم به مخالفینشان تریبون می‌دهند و اصلا شخصیت و فکر مخالفشان را به رسمیت می‌شناسند یا فقط غوغاسالاری می‌کنند؟ آنچه امروز در جامعه وجود دارد این است که کسی با آزادی مخالف نیست مگر آزادی مخالفانش! این پدیده فقط مربوط به صداوسیما نیست.
@Parvizamini_ir

?فایل صوتی پانصد و سی‌امین اپیزود رادیو جدال منتشر شد.

? #اپیزود ۵۳۰: پیام کابینه پزشکیان چیست؟

? گفتگو با پرویز #امینی

? ۲۲ مرداد ماه ۱۴۰۳

⏱ مدت زمان: ۱۳۶ دقیقه

? این فایل را در کست‌باکس رادیو جدال بشنوید.

? castbox.fm/vb/727314348

? مصاحبه این گفتگو را در کانال یوتیوب جدال ببینید.

? youtu.be/_NT2aMOK-ww

? دیگر برنامه‌ها را در سایت جدال دنبال کنید.
? jedaal.tv/radio

✅ درباره دولت وفاق یا وحدت ملی

? نهادهای یک سازمان حکمرانی به یک اعتبار به دو بخش نهادهای "رقابت‌پذیر" و نهادهای "اجماعی" تقسیم می‌شوند. نهادهای رقابت‌پذیر در معرض چالش و اختلاف و نمایندگی گروه‌های مختلف اجتماعی و سیاسی‌اند؛ مثل نهادهایی که از دل رقابت‌های انتخاباتی مثل قوه مجریه یا پارلمان یا شوراهای محلی شکل می‌گیرند و نهادهای اجماعی، نهادهایی‌اند که کلیت اجتماعی و سیاسی سازمان حکمرانی در بخش‌های مختلف را نمایتدگی می‌کنند و نباید در معرض جانبداری از گرایش‌های متفاوت گروه‌های سیاسی و اجتماعی باشند و خاصیت اجماعی داشته باشند مثل دستگاه قضایی. بنابراین شعار وفاق یا دولت ملی که ماهیت اجماعی دارد، تناسبی با ماهیت و کارکرد قوه مجریه ندارد که نهادی رقابت‌پذیر و محل چالش و اختلاف بین بخش‌های مختلف اجتماعی و سیاسی است.

? شعار دولت وفاق ملی یا دولت وحدت ملی در شرایطی به میدان اجتماعی و سیاسی فراخوانده می‌شود که جامعه دستخوش نزاع‌های عمیق مذهبی یا قومی یا سیاسی باشد که کلیت و یکپارچگی آن در معرض از دست رفتن باشد و یا در آستانه جنگ داخلی یا در حال تجربه جنگ داخلی باشد. به این معنا که با این شعار، مسئله در فوریت و اولویت وحدت و وفاق ملی باشد و همه این منازعات را به حالت تعلیق دربیاورد. این وضعیت در برخی کشورها که چه به لحاظ اجتماعی و یا به لحاظ ساختار حقوقی چندپاره‌اند و موقعیت‌های سیاسی بر اساس مذهب یا قومیت تقسیم شده باشد (عراق و لبنان)، محل اعتناست و تناسبی با ساختار حقوقی و وضعیت اجتماعی و سیاسی ایران ندارد و طرح این شعار حتی با وجود برخی اختلاف سیاسی یا برخی شکاف‌های اجتماعی در ایران، از ناحیه قوه مجریه بی‌معناست.

? به رغم خطای مفهومی و معنایی انتخاب شعار وحدت ملی از سوی جریان پیروز انتخابات، این شعار با رویه انتخاباتی این جریان ناسازگار و در تضاد است. بخش مهمی از آراء کسب شده فرد پیروز در انتخابات از موضع نه به دیگری (جلیلی) به دست آمده است و طرف مقابل تا سرحد طالبان و تحجر و مفاهیم و مصادیق منفور دیگر معرفی شده است. تکلیف شعار وفاق ملی با این بخش و تفاوت‌ها و تضادهای طرف پیروز با آنها چه می‌شود؟ آیا بناست این بخش، تفاوت‌ها و تضادهایش را به نفع طرف پیروز کنار بگذارد یا طرف پیروز دست از دعاوی و اختلافاتش با آنها کوتاه بیاید؟

? حتی در دوران پساانتخابات نیز این شعار مصداقی پیدا نکرد (اگر فرض بگیریم که می‌توانست مصداقی پیدا کند) و در مجموعه سازوکار مشورت‌دهی به رئیس‌جمهور برای انتخاب وزرا، گرایش‌ها و گروه‌ها و افراد متفاوت با طرف پیروز نه‌تنها در تناسب  با آراء کسب‌شده (در حد ۱۳ در ۳۰) موضوعیتی نداشتند بلکه جایگاه صفر یا نزدیک به صفر داشتند.

? با این توضیحات مشخص است که شعار دولت وفاق یا وحدت ملی به لحاظ معنایی و مصداقی حرف مشت پرکن و محصلی نیست اگر نگوییم گزاره‌ای توخالی است. اما اگر بخواهیم به شکلی این گزاره را تا حدی معنادار کنیم، می‌توان شعار دولت وحدت ملی را به شعار "دولت فراگیر" (کم و بیش شبیه دولت اول هاشمی) یا دولت "ائتلافی" (کم و بیش شبیه دولت اول خاتمی و روحانی) تفسیر کنیم که این دو نیز البته با هم متفاوت‌اند. اما هر دو یک مشکل مشترک دارند. مشکل این است که دولت فراگیر و ائتلافی که از گروه‌های متفاوت و حتی متعارض سیاسی شکل می‌گیرد، به شرطی می‌تواند کارکرد پیدا کند که حول و حوش یک ایده مرکزیِ سامان‌بخشِ قوه مجریه، صورت‌بندی شود و به تناسب ایده مرکزی، از نیروهای سیاسی متفاوت استفاده کند و تعارض‌ها و تفاوت‌ها، در چارچوب وحدت ایده مرکزی به همکاری تبدیل گردد.

? مشکل اینجاست که رئیس‌‌جمهور و جریان پیروز، چه در طول انتخابات و چه پس از آن، فاقد این ایده مرکزی در اداره قوه مجریه‌اند و بنابراین تفسیر دولت فراگیر یا ائتلافی از شعار دولت وحدت ملی نیز چندان بکار نمی‌آید و احتمالا به مناقشات مضاعفی در درون و بیرون قوه مجریه چهاردهم منجر خواهد شد.

@Parvizamini_ir

✅ درباره کابینه دولت چهاردهم

? در انتخاب کارگزاران ارشد قوه مجریه، مهمترین و اصلی‌ترین معیار، تناسب افراد انتخابی با "ایده مرکزی" است و این تناسب از دو جهت مهم است؛ یکی اشراف و باورمندی نظری اعضای دولت و دوم توانایی عملیاتی کردن آن در حوزه مسئولیت است.

? معیارهای دیگر مانند تجربه و تخصص و سن، معیارهای بعدی است که در مقایسه با ایده مرکزی اهمیت کمتری دارند و در مرتبه بعد باید به آن پرداخت. بنابراین مشکل اول دولت چهاردم فعلا استفاده از افراد مجرب یا متخصص یا جوان نیست؛ بلکه فقدان ایده مرکزی است و در این شرایط انتخاب کارگزاران ارشد چندان معیارمند نیست و نمی‌تواند چندان سودمند باشد.

? یکی از مشکلات تشکیل شورای راهبری و کمیته‌ها برای مشورت‌دهی برای انتخاب کابینه دولت چهاردهم، همین بود که این افراد بر اساس کدام ایده مرکزی انتخاب و قرار بود بر اساس کدام ایده، افراد را برای بر عهده گرفتن مسئولیت ارشد دولت پیشنهاد دهند؟

? در چنین شرایطی یعنی فقدان ایده مرکزی، امکان شکل‌گیری دولت منسجم و یکپارچه و هارمونیک و کارآمد، سخت خواهد شد و هر بخش از دولت از سیاست داخلی تا سیاست خارجی و از فرهنگ تا اقتصاد به شکل پاره پاره و متناسب با آشنایی‌ها و اعتماد شخصی یا لابی‌های سیاسی و نظایر آن شکل می‌گیرد. این چندپارگی در رأس قوه مجریه ناشی از فقدان ایده مرکزی، حتی ممکن است دولت چهاردهم را به صورت چند دولت در یک دولت تبدیل کند.

@Parvizamini_ir