حسرت به نام بوسه عبث فال می‌زند
نقش تبسمی به نگین تو کنده نیست

#بیدل | لعلیات

ز وصل مدعا سعی طلب مایوس می‌گردد
به بی‌کاری نشاند التیام زخم مرهم را

#بیدل | لعلیات

جز تحیّر رتبهٔ دیگر ندارم در نظر چون زمین نظم خود بی‌آسمانم کرده‌اند #بیدل | لعلیات

جز تحیّر رتبهٔ دیگر ندارم در نظر
چون زمین نظم خود بی‌آسمانم کرده‌اند

#بیدل | لعلیات

یا وفا خود نبود در عالم
یا مگر کس در این زمانه نکرد

کس نیاموخت علم تیر از من
که مرا عاقبت نشانه نکرد

#سعدی | لعلیات

سایه‌ای بر دل ریشم فکن ای گنج روان که من این خانه به سودای تو ویران کردم #حافظ | لعلیات

سایه‌ای بر دل ریشم فکن ای گنج روان
که من این خانه به سودای تو ویران کردم

#حافظ | لعلیات

آزادی و تعلّق، فرصت شمار شوقت
بوی سبک‌ عنانی، رنگ گران رکابی

#بیدل | لعلیات

نخواهم داد دربان تو را بهر درون زحمت
بسند است آن‌که بوسم گه گهی دیوار بیرون را

#امیرخسرو_دهلوی | لعلیات

به لعیا می‌گویم که سر جلسه‌ی آزمون ارشد یکی از دغدغه‌هایم این بود که فلان بیت را جستجو کنم یا یک خط را چند بار می‌خواندم و از سماجتش برای فهمیده نشدن لذت می‌بردم. انگار یادم رفته بود که باید آن چهار گزینه را بخوانم و انتخاب کنم.
می‌گوید: «منم می‌خواستم توی گوشی یادداشت کنم و بذارم توی کانال!»
می‌گویم: «نظم سخت بود.» تایید می‌کند اما ادامه می‌دهد که یک کارشناس ادبیات می‌توانست به همه‌ی سوالات پاسخ دهد و حیف که سوادش را نداشتیم.
درست می‌گوید هر دویمان با تمام علاقه‌ای که به ادبیات داریم کارشناس نیستیم اما فکر می‌کنم اگر ادبیات به تخصص تبدیل شود لذتش را از دست بدهد.
من کیف می‌کنم از اینکه مدام زیر یک کلمه خط بکشم و معنی‌اش را ندانم. یک بیت را بخوانم و نفهمم و به مرور رازش را کشف کنم.
ادبیات حکمِ گرمای تدریجی زیر پتو در یک روز برفی را دارد. آرام آرام در جانت نفوذ می‌کند و عجله ندارد.
کتاب احمد اخوت را دست گرفته‌ام. در عالم خیال کنارم نشسته، شاید با سیگاری در دست و از خود و خاطرات کتابی‌اش می‌گوید. از خاطرات کوچک و بِکری که تنها یک خواننده‌ی معمولی درکشان می‌کند.
شاید اگر در چنین لحظاتی آن سوال مسخره‌ی احساس خوشبختی می‌کنی را بپرسند جواب بدهم:
«تا ادبیات هست بله. حتی اگر روزهایی از بودنش در زندگی‌ام گله‌مند باشم؛ حتی اگر روز‌هایی فکر کنم در جهان امروزی کاری از دستش برنمیاد؛
هنوز بودنش گرمابخش است.»

- ادبیات -