🟣 شریفه محمدی برای بار دوم به اعدام محکوم شد

محمدرضا نظری‌نژاد و محمدرضا سروری، وکلای شریفه محمدی، امروز پنج‌شنبه ۲۵ بهمن از صدور مجدد حکم اعدام علیه این عضو پیشین کمیته هماهنگی برای ایجاد تشکل‌های کارگری خبر دادند.

این خبر را کمپین دفاع از شریفه محمدی در کانال تلگرامی خود منتشر کرده است.
پیش از این در مهرماه گذشته امیر رئیسیان، وکیل دیگر شریفه محمدی گفته بود دیوان عالی قضایی کشور پس از رسیدگی، حکم موکلش را نقض کرده است.
نیروهای امنیتی شریفه محمدی را آذر ۱۴۰۲ بازداشت کردند. او برای مدت طولانی در بازداشتگاه‌های مختلف حبس و تحت آزار و شکنجه قرار گرفت.
شعبه یک دادگاه انقلاب رشت تیر ۱۴۰۳ شریفه محمدی را بابت اتهام «بغی» به اعدام محکوم کرده بود.

⚪️ جان خواهران مبارزمان  #شریفه_محمدی، #پخشان_عزیزی و #وریشه_مرادی در خطر جدی اعدام قرار دارد. زندانیان بسیاری در زندان‌های سراسر کشور زیر حکم ارتجاعی و غیرانسانی اعدام قرار دارند.

پایان قدرت این حکومت طاعونی، نیازمند خروش و قیامی فراگیر است. برای حق حیات و نفس کشیدن نیز می‌بایست به‌پاخاست.

#قیام_علیه_اعدام
#ژن_ژیان_آزادی
#اعتراضات_سراسری

@bidarzani

ترجمه فارسی «بین‌الملل فمینیستی»_ ورونیکا گاگو_ نسخه کامل

*🔻از نکبت تا غزه: شعر و مقاومت در فلسطین*
هنگامه هویدا

محمود درویش (۱۹۴۱-۲۰۰۸) به صدای رسای آرمان فلسطین بدل شد، چرا که شعر او نه تنها کنشی از مقاومت،که حامل پیامی جهان‌شمول بود. با این حال، شعر فلسطین مجموعه‌ای متنوع است که از نکبت ۱۹۴۸ تا رویدادهای اخیر غزه، زنان و مردان بسیاری در نسل‌های متوالی را به نوشتن درباره آینده‌ای آزاد و مستقل واداشته است.
از سال ۱۹۴۸، شعر در فلسطین اشغالی جایگاهی ویژه و برتر نسبت به دیگر انواع ادبی پیدا کرد. این امر نه تنها از وابستگی عمیق نویسندگان فلسطینی به این قالب کهن و محبوب در جهان عرب حکایت داشت، بلکه نشان‌دهنده عزم آن‌ها برای مقاومت در برابر قوانین اشغالگری اسرائیل بود؛ قوانینی که امتداد قوانین قیمومت بریتانیا در فلسطین (۱۹۱۷-۱۹۴۸) به‌شمار می‌رفت. در برابر اقدامات سرکوبگرانه استعمارگران، شعر به‌عنوان ابزاری انعطاف‌پذیر و قابل انتقال که به‌سادگی از چنگ سانسور می‌گریخت، انتخابی مناسب بود.
در واقع، از طریق جشنواره‌های واقعی شعر یا همان «مهرجان‌ها» بود که نسل نخست شاعران پس از ۱۹۴۸ توانستند مخاطبان گسترده‌ای را در سرزمین‌های فلسطینی تحت اشغال جذب کنند. در این میان، شاعرانی که در این جشنواره‌ها درخشیدند، نام‌های بزرگی از خود به یادگار گذاشتند: توفیق زیاد (۱۹۲۹-۱۹۹۴)، سمیح القاسم (۱۹۳۹-۲۰۱۴)، محمود درویش (۱۹۴۱-۲۰۰۸)، سلیم جبران (۱۹۴۱-۲۰۱۱) و رشید حسین (۱۹۳۶-۱۹۷۷). این شاعران که در سال‌های پس از نکبت ۱۹۴۸ به بلوغ رسیدند، عمدتاً از طبقات کارگر برخاسته بودند و برای بهبود شرایط زندگی کارگران و کشاورزان نیز مبارزه می‌کردند. این گرایش، به شعر فلسطینی رنگ و بویی از اندیشه‌های چپ‌گرایانه بخشید.
بیشتر این شاعران، چه در فلسطین اشغالی و چه در خارج از کشور، به دو زبان عربی و عبری تحصیل کرده بودند. در میان آن‌ها، تنها فدوی طوقان (۱۹۱۷-۲۰۰۳) بود که به صورت خودآموخته به شعر روی آورد و این مسیر را با راهنمایی برادرش، ابراهیم طوقان (۱۹۰۵-۱۹۴۱)، که خود نیز شاعری برجسته بود، آغاز کرد. بسیاری از این شاعران معلمانی بودند که در مدارس تحت نظارت مقامات اسرائیلی تدریس می‌کردند. این مدارس، همانند جشنواره‌های شعر و دیگر گردهمایی‌های عمومی همچون عروسی‌ها و مراسم مذهبی، تحت نظارت دقیق نیروهای امنیتی استعماری قرار داشتند که می‌کوشیدند از رشد ناسیونالیسم فلسطینی جلوگیری کنند.
این شاعران از طریق آثارشان نقشی کلیدی در تولید و انتقال اندیشه‌های سیاسی ایفا کردند. شرکت در جشنواره‌های شعر خود عملی از مقاومت بود. اشعار آن‌ها که غالباً بر اساس قواعد سنتی عروض عربی سروده می‌شد، به‌آسانی قابل فهم، خواندن و حفظ کردن بودند. این اشعار در جمع مردمی خوانده می‌شد که از جهان عرب و فلسطینیان در تبعید جدا افتاده و از فجایع ارتش اسرائیل به‌شدت آسیب دیده بودند. درون‌مایه این اشعار اغلب امیدها و آرزوهای انقلابی برای آزادی و استقلال را به تصویر می‌کشید و در عین حال به جنبه‌های تلخ‌تری چون احساس فقدان، خشونت‌های جسمی و نمادینی که بر آن‌ها تحمیل شده بود، می‌پرداخت.
در همین جشنواره‌ها بود که مفهوم مقاومت و صمود، یا همان پایداری در برابر دشواری‌ها، شکل گرفت و به یکی از درون‌مایه‌های اصلی شعر فلسطینی بدل شد. این مفهوم به‌ویژه در آثار توفیق زیاد برجسته است، از جمله در شعر معروف او «اینجا خواهیم ماند»، که همچون بیانیه‌ای سیاسی و شاعرانه طنین‌انداز شده است:

اینجا خواهیم ماند
پاسداران سایه درختان پرتقال و زیتون
اگر تشنه شویم، سنگ‌ها را می‌فشاریم
اگر گرسنه شویم، از خاک خواهیم خورد، اما نمی‌رویم!
اینجا گذشته، حال و آینده‌ای داریم.

شرکت در این جشنواره‌ها، بسیاری از شاعران، از جمله توفیق زیاد و حنا ابراهیم (۱۹۲۷-)، را در معرض دستگیری و محکومیت به زندان یا حبس خانگی قرار داد. با این حال، این شرایط نیز آنان را از سرودن باز نداشت. خشم و اعتراض در بسیاری از اشعارشان موج می‌زد. نمونه‌ای از این احساسات را می‌توان در قطعه‌ای از شعر رشید حسین یافت؛ شاعری کاریزماتیک که محمود درویش او را “نجم” (ستاره) می‌نامید و ادوارد سعید در مقدمه کتابش درباره فلسطین از او تجلیل کرده است:

بی‌پاسپورت
بی‌پاسپورت
به سوی شما می‌آیم
و بر شما می‌شورم
پس مرا بکشید
شاید تنها آنگاه حس کنم که دارم می‌میرم
بی‌پاسپورت.

برخی از اشعار به ترانه‌های مردمی تبدیل شدند که در فلسطین اشغالی و فراتر از آن شهرت یافتند و مورد علاقه همگان قرار گرفتند. نمونه‌ای از این اشعار، شعر معروف کارت شناسایی است که محمود درویش در سال ۱۹۶۴ سروده است:

ثبت کن
من عربم
شماره کارت من پنجاه هزار است
هشت فرزند دارم
و نهمی… تابستان خواهد آمد
آیا خشمگین خواهی شد؟

▪️متن کامل را در لینک زیر بخوانید:

🔗 https://telegra.ph/از-نکبت-تا-غزه-شعر-و-مقاومت-در-فلسطین-02-08@hengamehhoveyda
🔻پارهسیا

از ۷ اکتبر ۲۰۲۳ تحقیقات خود را آغاز کرده‌ایم و نتیجه‌گیری ما بر پایهٔ یک تحلیل حقوقی دقیق، شهادت‌ها، تصاویر ماهواره‌ای، ویدئوها، اظهارات رسمی سیاستمداران و موارد بسیار دیگر است.

برای شروع، نسل‌کشی چیست؟ نسل‌کشی بر اساس تعریف حقوقی کنوانسیون پیشگیری و مجازات جرم نسل‌کشی به معنای انجام هر یک از اعمال زیر، با قصد نابودی کلی یا جزئی یک گروه ملی، قومی، نژادی یا مذهبی به عنوان یک گروه است:
- قتل اعضای گروه
- آسیب جدی به سلامت جسمی یا روانی اعضای گروه
- قرار دادن عمدی گروه در شرایطی که به نابودی فیزیکی کلی یا جزئی آن منجر شود
- اعمالی برای جلوگیری از زاد و ولد در میان گروه
- انتقال اجباری کودکان گروه به گروهی دیگر

برای اثبات نسل‌کشی، کافی است که فقط یکی از این پنج عمل ثابت شود. سپس باید اثبات شود که این اعمال با قصد نابودی صورت گرفته‌اند، اما به این موضوع بعداً خواهیم پرداخت.

در این مورد خاص، سه مورد از این پنج عمل توسط مقامات اسرائیلی انجام شده است:
۱- قتل اعضای گروه
بین اکتبر ۲۰۲۳ و اکتبر ۲۰۲۴ بیش از ۴۲,۰۰۰ نفر کشته شده‌اند، بدون احتساب اجسادی که هنوز زیر آوار هستند. ۶۰ درصد قربانیان شامل کودکان، زنان و سالمندان بوده‌اند. خانواده‌هایی در چندین نسل به طور کامل نابود شده‌اند. ارتش اسرائیل همچنین از تسلیحاتی با شعاع تخریب گسترده در مناطق پرجمعیت استفاده کرده است.
۲- آسیب جدی به سلامت جسمی یا روانی اعضای گروه
بیش از ۲۲,۰۰۰ نفر به شدت زخمی شده‌اند، شامل ۲,۰۰۰ مورد سوختگی‌های شدید و ۲,۰۰۰ آسیب جدی به نخاع و جمجمه. حتی اگر این افراد زنده بمانند، با آسیب‌های ماندگار روبه‌رو خواهند بود.
۳- قرار دادن عمدی گروه در شرایطی که به نابودی فیزیکی منجر شود
بیش از دو میلیون نفر در غزه در معرض خطر گرسنگی قرار دارند. ۸۰ درصد از مردم به آب آشامیدنی دسترسی ندارند. ۹۰ درصد از جمعیت غزه مجبور به جابه‌جایی اجباری شده‌اند.

این شرایط به مرگی آرام و برنامه‌ریزی‌شده منجر می‌شود.

اکنون فقط یک مورد باقی مانده است: اثبات قصد.

قصد چیست؟ قصد، تمایل آگاهانه به نابودی کلی یا جزئی فلسطینیان غزه به عنوان یک گروه است. شواهد متعددی این قصد نسل‌کشی را اثبات می‌کنند، از جمله اظهارات مقامات مسئول، الگوهای رفتاری و تخریبی، حملات مستقیم به غیرنظامیان و اموال غیرنظامی، بمباران‌های هدفمند و گسترده، ویدئوهای سربازان اسرائیلی که برای نابودی غزه فراخوان می‌دهند، و بسیاری موارد دیگر.

ما همچنین ۱۰۲ اظهارنظر از مقامات دولتی و نظامی و اعضای کنست را تحلیل کرده‌ایم که بسیاری از آن‌ها غیرانسانی و نژادپرستانه هستند.

این‌گونه است که اثبات می‌شود، آنچه در غزه رخ می‌دهد، نسل‌کشی است.

به تمام کشورهایی که همچنان از اسرائیل حمایت می‌کنند، باید گفت: شما در خطر همدستی در یک نسل‌کشی قرار دارید. اکنون باید با هم اقدام کنیم. از امانوئل ماکرون بخواهیم که نسل‌کشی در جریان در غزه را به رسمیت بشناسد و خواستار آتش‌بس شود.

#غزه #نسل‌کشی #ژنوساید

@hengamehhoveyda
?پارهسیا

?آنچه در غزه در حال وقوع است، بی‌شک یک نسل‌کشی‌ست. این موضوع پاسخ به جدلی‌ست که جهان را دربارهٔ حمله نظامی اسرائیل به غزه به لرزه انداخته‌است. پاسخ روشن است: این یک نسل‌کشی‌ست
اما چرا و چگونه می‌توان این ادعا را اثبات کرد؟

?ادامه

#غزه #نسل‌کشی

@hengamehhoveyda
?پارهسیا

…ادامه?

ما فریب نمی‌خوریم. ریاکاری اروپایی نسبت به مبارزه شجاعانه و الهام‌بخش زنان ایرانی، که قربانی سوءاستفاده کسانی شده‌اند که مبارزاتشان را ابزار سیاسی کرده‌اند، بی‌تفاوت است. این مبارزه باید فراتر از بهره‌برداری‌های سیاسی و فرصت‌طلبانه ادامه یابد. ما باید آزادی فوری تمام زنانی را که به دلیل امتناع از پوشیدن حجاب زندانی شده‌اند، بدون حمله به زنانی که با انتخاب خود حجاب دارند، مطالبه کنیم.

ما باید از تمامی متحدان واقعی این مبارزه برای آزادی‌ها، برای همه آزادی‌ها، حمایت کنیم و پذیرای پناهجویان ایرانی باشیم که به خاطر تعهد و ایستادگی‌شان مورد آزار و تعقیب قرار گرفته‌اند. اتحادیه اروپا، با گرفتار شدن در استانداردهای دوگانه، اعتبار سیاسی و دیپلماتیک خود را به‌طور مداوم از دست می‌دهد.
زن، زندگی، آزادی برای تمام زنان تحت ستم.»

⁧#ژن_ژیان_ئازادی

@hengamehhoveyda
?پارهسیا

*?ژن ژیان ئازادی برای تمام زنان تحت ستم
?*ریما حسن مبارک، نماینده فلسطینی تبار فرانسه در پارلمان اروپا :
⁩
‏« برای برخی، مبارزه فمینیستی به معنای نادیده گرفتن سرنوشت گروهی از زنان است، مانند زنان فلسطینی، و برخوردی گزینشی و ایدئولوژیک با سرنوشت دیگران. این مسئله به‌ویژه در مورد زنان ایرانی صادق است.

چپ همواره برای حق زنان در داشتن اختیار کامل بر بدن خود، آزادی در انتخاب مسیر زندگی و تضمین حقوق بنیادینشان مبارزه کرده است. اما امروز، راست افراطی و راست تلاش می‌کنند با مصادره مبارزه فمینیستی، آن را به ابزاری در خدمت وسواس‌های ایدئولوژیک و اسلام‌هراسانه خود تبدیل کنند.

?ادامه

@hengamehhoveyda
?پارهسیا

انجمن قلم(پن) فرانسه به همراه خانه روزنامه‌نگاران پاریس
در روز جهانی نویسندگان در بند
برگزار می‌کند:

فلسطین: نوشتن در بند آسمان
دیدار با شاعران فلسطین
جاد هلال
کریم کتان

فردا، جمعه، ۱۵ نوامبر ۲۰۲۴
ساعت ۱۶، خانه روزنامه‌نگاران پاریس

@hengamehhoveyda
?پارهسیا

#Ilunrmusic #WakeUp

@hengamehhoveyda
?پارهسیا

زبان بدن زنانه، زبان زنان است

در کوچه، در خیابان، در هرآنجا که قدرت مذکر، در همدستی‌اش با قانون بر زن اعمال ‌شود، روسری‌ای که جلو آورده می‌شود، تنی که با خشونت هل داده می‌شود، سری که به لبه‌ی جدول خیابان برخورد می‌کند و زن که کنار جدول می‌نشیند؛ زن در ارتباطش با قدرت، به بدن خود تقلیل می‌یابد، به بدنی، که به نمایش گذاشته، و با آن نشانه‌گذاری می‌شود و همان پشتوانه‌ی گفتمان‌های مخالف است.
زبان‌ها نمی توانند زنان را به عنوان یک زن بیان کنند.
زبان بدن زنانه، زبان زنان است: زبان بدن با رقص‌هایش، خلسه‌ها، خفگی‌هایش / گاهی خفگی / و هذیان / هذیان / غر زدن‌هایش همچون پابرهنه‌ای سرمست / حرکات مجنونانه‌اش / به ناگاه قفل شدن‌هایش.
این زبان خارج از قواعد بیان شفاهی و بدنی، و بلکه حتی خارج از قوانین اجتماعی آشکار می‌شود. این زبان بدن به زنان اجازه می دهد تا چهارچوب‌های یک بیان و ژست مدون را درنوردند. این برون رفت ناتوان کننده است، زیرا بدن نه دیگر از عقل، و نه از قانون پیروی نمی‌کند. این زبان خلسه بخشی از یک اقتصاد اجتماعی‌ست: در مواقع فشار شدید نیاز به تخلیه بیش از حد است… و این همان چیزی‌ست که فرانتز فانون هم از آن، و در درباره‌ی جلسه خلسه مردان در دوره استعمار صحبت می کند.

#هنگامه_هویدا
پارسیا?

#ژن_ژیان_ئازادی
#زن_زندگی_آزادی
#انقلاب_ژینا
#ژینا_امینی
#مهسا_امینی
#زنان
#بدن_زنان
#انقلاب۱۴۰۱
#JinaAmini
#mahsaamini
#womanlifefreedom
#پارسیا
#parrhèsia #parrhesia