شعر: ابوالقاسم لاهوتی/ یار مست‌شاهی

@musicnostalgie

در کوچه سار شب / محمدرضا شجریان

هوشنگ‌ابتهاج / فریدون شهبازیان

آینه! تو بگو...

همه ما کم و بیش با شخصیت‌های داستان‌ها همذات پنداری می‌کنیم یا حتی در مواردی دیگران ما را شبیه به یک کاراکتر خاص می‌دانند!
ادبیات گنجینه‌ بی‌کرانی است از پیچیدگی‌های انسانی؛ و حالت‌های ذهنی ما را در موقعیت‌های مختلف بازتاب می‌دهد.
در کارگاه «آینه! تو بگو...» داستان‌ها را آینه‌ای می‌کنیم تا با کشف جنبه‌های گوناگون شخصیت‌مان به تصویر روشن‌تری از «خود» برسیم.

🔹مدرس: گیتی صفرزاده، کارشناس علوم اجتماعی- نویسنده، مروج کتابخوانی، سردبیر ماهنامه «گل آقا» و فعال در حوزه هنرهای نمایشی.

این کارگاه به شیوه تعاملی همراه با بازی و گفتگو و به صورت تک جلسه‌ای برگزار می‌شود و تنها پیش‌نیاز حضور شما علاقه به داستان است.

🔹 زمان برگزاری: دوشنبه‌‌ها ساعت ۱۶:۰۰ - ۱۸:۰۰

🔹ظرفیت: ۵-۱۰ نفر.

🔻شماره تماس برای ثبت‌نام:
۸۸۹۲۲۳۵۲- ۸۸۹۱۲۳۳۱- ۸۸۹۰۱۹۵۵

🔻شماره مخصوص واتساپ و تلگرام:
۰۹۲۱۵۲۴۴۰۹۸

#سپند‌ #گالری #هنر‌ #ادبیات #کتابخوانی #هنر_درمانی #داستان #خلاقیت #نویسندگی

قدرت ِ جمعی ِ خیال
(درباره کنسرت عجیب ِ "فرضی" پرستو احمدی)

خیال، چیز ِ قدرتمندی است. به خصوص که جمعی باشد.

دختری، در وسط یک بیابان، با حاضرانی خیالی، می‌خواند. در کاروانسرایی خالی. با مخاطبینی خیالی. می‌نویسد: "بیا خیال کنیم". دعوتی به خیالی جمعی. و چه بسیار ذهن‌ها که چشم‌هایشان را می‌بندند، و در آن سیاهی شب، با صدای او، "هم‌خیال" می‌شوند. جایی که برای دعوت به این خیال جمعی انتخاب کرده هم خیال‌برانگیز است: شبِ کاروانسرا. جایی که زمانی، رونقی داشته. نشاطی. آمد و شد و کاروان‌هایی. حالا اما، جایگاه خیال است. خیال آنچه دیگر نیست. و خیال آنچه می‌تواند باشد.

پرستو احمدی، یک وصله‌ی ناجور نیست. یک پدیده‌ی غریب و فرنگی و نچسب نیست. چیزی آشناست. در جایی آشنا می‌خواند: یک کاروانسرا. از شاعرانی آشنا. از زبان مردمان آشنای جایی که آمده: ترانه‌ی مازندرانی. ترانه‌هایی آشنا: مرا ببوس، از خون جوانان وطنِ مشروطه، ... هیچ چیزش غریبه نیست. از ماست. مثل ماست. در یک تداوم. در ادامه‌ی گذشته. در همان مسیر. اما رو به جلو. از جنس فردا.

آرزوهای جامعه، دارد آرام آرام صدا پیدا می‌کند. دارد شکل پیدا می‌کند. دارد اسم پیدا می‌کند. دارد دیده می‌شود. دارد در خیابان راه می‌رود. دارد بیان می‌یابد. دارد موسیقی و عکس و داستان و فیلم می‌شود‌. دارد به دنیا می‌آید.

چشم‌های بسته‌ی جامعه‌ای که خیال می‌کند، دارد چیزهایی می‌آفریند. جامعه، دارد علیرغم تمام "نباید"ها، خودش را به دنیا می‌آورد.

خوب نگاه کن: فردا، دارد در دل شب، زاده می‌شود.

#روشنا/#پرستو_احمدی
@raahiane/ایده‌نوشت‌های مهدی سلیمانیه/راهیانه

?
این کمینه حمایت قاطع خود را از قانون حجاب و عفاف به دلایل کوبنده زیر اعلام می‌دارم:

اولیش: اگر زنان سر باز به خیابان بیایند و پس از مدتی متوجه بشوند که موی سرشان درخشش و تشعشع لازم را تولید نمی‌کند، فی‌الفور به مسائل جزئی مانند آلودگی هوا، وفور مازوت و ازدیاد خودروی بی کیفیت وطنی گیر خواهند داد و وفاق و امنیت ملی را شرحه‌شرحه خواهند کرد.

دومیش: شل‌حجابی و کم‌حجابی و بی‌حجابی باعث مشخص شدن مردان چشم‌چران و بوالهوس خواهد شد فلذا کلیه مردان جامعه از حالت آرمانی برادر خارج شده و فضای امن و آرام و مهربانانه کنونی مختل خواهد شد. درهمین راستا استفاده از اتباع بیگانه که برادر ناتنی به حساب می‌آیند جهت تذکر جایز است. 

سومیش: زنان اگر بخاطر نوع پوشش خود جریمه نشوند، پول خود را صرف گرفتن وام بلاعوض برای خرید بسته‌های چای دبش، سفر به اقصی نقاط جهان و گرفتن تابعیت بیگانه، ساخت «مال» در هرکوی و برزن و شرکت در مناقصه‌های دولتی خواهند کرد. پس همانا جهت مبارزه با پولشویی خطرناک این قشر پیشنهاد می‌کنم در صورت داشتن حجاب هم هرماه عوارضی بابت زن بودن بپردازند تا از فساد مالی در کشور جلوگیری شود.

چهارمیش: اصولا زنان اگر در انتخاب پوشش خود مختار باشند، از فردا هوس خواهند کرد درباره سن ازدواج خود، تعداد فرزند، وضعیت شغلی، سفر رفتن و …هم اختیاردار باشند. بله، زنان چنین موجودات بی‌جنبه‌ای هستند.

آخریش هم دیگه گفتن نداره ولی: به جهت خدشه‌دار نشدن روح مردانه حاکم بر جامعه حمایتنامه خود را با نام مادر اصغر آقا امضا می‌کنم. 

جانم فدای اصغرآقاها!

#گیتی_صفرزاده

تصویر: @zetamatiq

@yekiboodyekihamnabood

"چی می‌شه گفت به این دل دیوونه"
ترانه‌سرا: کریم محمودی
آهنگساز و تنظیم‌کننده : پرویز مقصدی
خواننده: رامش
سال اجرا ۱۳۵۱

@musicnostalgie

ترجمهٔ ترانهٔ «دِنگ»دِنگ دِنگم، سه پیا من سرم جنگ اِکنن
(منگ منگم، انگار سه مرد جنگی تو سرم می‌جنگن)

رنگ بنگن دو تیام، سی کته خو خین اِکنن
(چشمام دو دو می‌زنن، واسه یه لحظه خواب خون به پا می‌کنن)

شط خین تشه من تنمه، مل زنه
(دریای خون داغی تو تنم جاري شده، جوش و خروشی می‌کنه)

کل شهر نها دمات، ا هوف دل کل اِزنه
(کل شهر دنبالت می‌کنه از داغ دل کِل می‌کشه)

مثل به کس ترین جاشوی دریا که غروب
(مثل بی‌کس‌ترین جاشوی دریا که غروب)

شرم شرجیشه هله سر خود لنج یزله کنه
(شرمش‌ رو زیر پا می‌ذاره و روی لنجش عربی می‌رقصه)

پق پق تیر و تفنگه هشمه هنگامه کشه
(شورش تیر و تفنگ رو ول کردم که (هرچی می‌خواد) غوغا کُنه)

مو دما تو، غول جنگ پشت سرم ارابه کشه
(دنبال تو می‌دوم و غول جنگ پشت سرم ارابه می‌کشه)

هرچه دریا، نخل و خرما ، هرچه موج و قایقن
(هر چی دریا، نخل و خرما، هرچی موج و قایقه)

پِی مو لهتو بزنن تا دست کشی ا رفتنت
(هم‌صدای من ضجه می‌زنن تا از رفتنت دست بکشی)

سرزمینم، لشکرم، کل سپاهم قبضته
(سرزمینم، لشکرم، تمام سپاهم قبضه‌ته)

قلب سربازون جبهه بند لحظه غمزته
(قلب سربازهای جبهه بندِ لحظه‌ایست که با ناز نگاه می‌کنی)

عزیزم... نتروم بینم جمله رنگ زنونه
{عزیزم... چشم دیدن هیچ رنگرزی رو ندارم)

که نیلی بکنن بخت آدمونه
(که به بخت آدم‌ها رنگ نیلی می‌زنن)

یه دستم همبونه، یه دست او که رزم پشت سرت
(یه دستم نی انبونه و دست دیگه‌م کاسهٔ آبه تا پشت سرت بریزم)

سر بوم سیت زنم، سیلم کنی بالا سرت
(از پشت بوم برات ساز می‌زنم تا بالای سرت نگاهم کنی)

اي ُکنارقدبلندم، نت واخون صدام
(ای (درخت) کُنار قد بلندم، ای نُتِ همراه صِدام)

نتروم بینم ای بحران، دزه ریته ا نگام
(نمی‌تونم ببینم که این بحران روی تو رو از نگاهم می‌دزده)

هرچه دریا، نخل و خرما ، هرچه موج و قایقن
(هر چی دریا، نخل و خرما، هرچی موج و قایقه)

پِی مو لهتو بزنن تا دست کشی ا رفتنت
(هم‌صدای من ضجه می‌زنن تا از رفتنت دست بکشی)

سرزمینم، لشکرم، کل سپاهم قبضته
(سرزمینم، لشکرم، تمام سپاهم قبضه‌ته)

قلب سربازون جبهه بند لحظه غمزته
(قلب سربازهای جبهه بندِ لحظه‌ایست که با ناز نگاه می‌کنی)

? آهنگ «دِنگ» با شعری از «امیرحسین طالبی»، آهنگسازی، تنظیم و صدای محیا حامدی
شعرِ این آهنگ به گویش دزفولی نوشته شده و دِنگ یعنی «مَنگ» سازندگانش گفتن این قطعه رو برای تمام عشق‌های تکه‌پاره شده توی جنگ ساختن.

@ketabgardp

?متن نامه تشکر مردم فرانسه از مقامات ایران?

?چُنین قفس نه سزای چو من خوش‌الحانیست     
      رَوَم به کشورِ ایران که مرغِ آن چمنم

بدین‌وسیله ما مردم مظلوم فرانسه از کلیه مسئولان و مقامات آزادیخواه، دلسوز و ظلم‌ستیز ایران اعم از سخنگوی دولت، مسئولین وزارت خارجه و سایر مقامات و غیر مقامات آن کشور (که با ارسال پیام تذکر، از دولت فرانسه خواستند از برخورد قهرآمیز با معترضان مظلوم خودداری کند و به خواسته‌های مردم توجه کند) صمیمانه قدردانی می‌کنیم که با ما همراهی و همدردی کردند و بدینوسیله موجبات تسلی خاطر ملت مظلوم فرانسه را فراهم آوردند.
بی‌شک اعلام انزجار مقامات و رسانه‌های حکومتی ایران از پرتاب وحشیانه گاز اشک‌آور توسط پلیس فرانسه و شلیک خشن آب از طریق شیلنگ آب‌پاش جهت سرکوب تظاهرکنندگان فرانسوی و قایم‌شدن خشونت‌آمیز نیروهای پلیس برای در امان ماندن از آتش و دود و کوکتل‌مولوتوف معترضان مظلوم از حافظه جمعی ملت ایران به این زودی‌ها پاک نخواهد شد، چرا که مردم ایران به دیدن شیوه‌های خشونت‌آمیز نیروهای سرکوب عادت ندارند و با مشاهده اندک ناملایماتی روح لطیفشان آزرده می‌شود.
از اینکه به علت نبود آزادی بیان و رسانه و قطع اینترنت و عدم دسترسی به فیلترشکن و امکان ضبط و شنود موبایل و صاحب موبایل! توفیق تشکر حضوری از مقامات ایران میسر نشد قلباً پوزش می‌طلبیم.
امیدواریم که در شادی‌های همه‌روزه و همه‌ساله مردم خوب ایران جبران کنیم.
مردم ایران، خوش به‌حالتون. 

ملت نجیب و مظلوم و تحت سرکوب فرانسه

#ترجمه_از_رویا_صدر

? جستجوی موزیک در آهنگیفای