‌

صبح شد برخیز مطرب گوشمالِ ساز ده
عیش‌های شبْ پریشان گشته را آواز ده

هیچ ساز از دلنوازی نیست سیر آهنگ‌تر
چنگ را بگذار، قانونِ محبت ساز ده

جام را لبریزتر از دیدهٔ عشاق کن
از صفِ دریاکشان آنگه مرا آواز ده

تیره منشین در حریمِ می‌کشان چون زاهدان
پیشِ یوسف‌طلعتان آیینه را پرداز ده

کوری بی منت از چشم به منت خوشترست
گر توانی بوی پیراهن به یوسف باز ده

خنده‌های بی‌غمی در کوهساران مفت نیست
همچو کبکان تن به زخمِ چنگلِ شهباز ده

دیوان صائب تبریزی، به‌کوشش محمد قهرمان: ۳۱۹۳ (از غزل شمارهٔ ۶۵۸۷)

https://t.me/bozorgmehr_persianlt

‌

‌

دردا و حسرتا که عنانم ز دست رفت
دستم نمی‌رسد که بگیرم عنانِ دوست

رنجورِ عشقِ دوست چنانم که هرکه دید
رحمت کند مگر دلِ نامهربانِ دوست

«سعدی»

https://t.me/bozorgmehr_persianlt

‌

▨ شعر: تصویر هستی
▨ شاعر: عالمتاج قائم مقامی #عالمتاج_قائم‌مقامی
▨ با صدای: مریم کوشا
♬ تهیه و تنظیم: شهروز

دیدن متن کامل شعر
─────♬ ─────شعر با صدای شاعر | @schahrouzk

کانال ادبی بزرگمهر:

https://t.me/bozorgmehr_persianlt

‌

‌‌

ای غنچهٔ خندان چرا خون در دلِ ما می‌کنی
خاری به خود می‌بندی و ما را ز سر وا می‌کنی

از تیرِ کج‌تابیِ تو آخر کمان شد قامتم
کاخت نگون باد ای فلک، با ما چه بد تا می‌کنی

ای شمعِ رقصان با نسیم آتش مزن پروانه را
با دوست هم رحمی چو با دشمن مدارا می‌کنی

آتش پرید از تیشه‌ات امشب مگر ای کوهکن
از دست شیرین دردِدل با سنگ خارا می‌کنی

با چون منی نازک‌خیال ابرو کشیدن از ملال
زشت است ای وحشی غزال اما چه زیبا می‌کنی

امروزِ ما بیچارگان امّید فرداییش نیست
این دانی و با ما هنوز امروز و فردا می‌کنی

دیدم به آتش‌بازی‌ات شوقِ تماشایی به سر
آتش زدم در خود بیا گر خود تماشا می‌کنی

آهِ سحرگاهِ ترا ای شمع مشتاقم به‌جان
باری بیا گر آهِ خود با ناله سودا می‌کنی

ای غم بگو از دستِ تو آخر کجا باید شدن
در گوشهٔ میخانه هم ما را تو پیدا می‌کنی

ما شهریارا بلبلان دیدیم بر طرفِ چمن
شورافکن و شیرین‌سخن اما تو غوغا می‌کنی

دیوان شهریار، زرین، ۱۳۶۸: ۱/۲۳۸

https://t.me/bozorgmehr_persianlt

‌

‌

به روی دلبری گر مایلستُم
مکن منعم گرفتار دلستم
خدا را ساربان آهسته می‌ران
که مو واماندهٔ این قافله‌ستم
‌             
به سر شوقِ سرِ کوی تو دیرُم
به دل مهر مه روی تو دیرم
بت من کعبهٔ من قبلهٔ من
تویی هر سو نظر سوی تو دیرم
‌             
خدایا دل ز مو بستان به زاری
نمی‌آید ز مو بیمارداری
نمی‌دونم لب لعلش به خونم
چرا تشنه‌ست با این آبداری
‌     ***
کسی که ره به بیدادم بره نی
خبر بر سرو آزادم بره نی
همه خوبان عالم جمع گردند
کسی که یادت از یادم بره نی

«منسوب به باباطاهر»

آواز: جانسوز دادبه
نوازنده: رضا ورزنده

https://t.me/bozorgmehr_persianlt

‌

‌

به جانِ جان‌پرورم که اگر در حُسن شهود شعرات دردناکم در محبت جمله جان گردد و جانان در آن عیان گردد، هریکی دیده‌ای شود و معشوق بدان دیده، دیده شود، هنوز سماع جان‌پرورم بر کمالِ مشاهده نیست و بلبل تنزیه‌سرایم؛ هنوز او را نُطق «أنا الحق» نیست. ای صدف اخضر قاف قلزم‌صفت! لؤلؤ معرفت در دهانِ محبت کجا داری؟ ای عنقاء بیداء ازل! به جناح قِدم بپر! در هوای‌آباد در آشیان حدث چه کار داری؟ این رنگِ خودپرستان است و بانگِ سالوسان، که به هرزه‌رهی ده نعره‌ها کنند و از بهر فُلان و بهمان از خری و خَرْخَری به هر لحظه آنچه ندارند در صد بازار بها کنند. اگر این جمال نیابند، شاید؛ زیراکه از رعنایی چون خر هرساعتی می‌درایند. از بهر افسوس حلقه گیرند و از صادقان حضرت نصیحت نپذیرند.

ای دهر دهار! کجاست شهقهٔ شبلی؟ کجاست زعقهٔ حُصرى؟ ای عصر عالم! کجاست ترنّم ابوالحسین نوری؟ کجاست آوه ابوحمزهٔ صوفی؟ اى ظلّ سماوات! کجاست دور سمنون و عشق ذوالنّون و تأوّهِ سمنون و فریاد بهلول؟....

روزبهان بقلی، شرح شطحیّات، هنری کوربن، طهوری، ۱۳۸۳: ۱۸۴

تنظیم: مریم کوشا

https://t.me/bozorgmehr_persianlt

‌