☑️ حشدالشعبی و دانشگاه تهران

?در چند روز اخیر خبری در رسانه‌ها منتشر شده مبنی بر اینکه دانشگاه تهران طی یک قرارداد قصد دارد تا نیروهای حشدالشعبی را به عنوان دانشجو وارد این دانشگاه کند.

?ما دانشجویان دانشگاه ملی قاطعانه این اقدام مدیران دانشگاه تهران را محکوم می‌کنیم و در حد توان خود در مقابل آن می‌ایستیم.

?به همه دانشجویان و افرادی که دغدغه دانشگاه و بطور کلی نهاد آکادمی دارند این هشدار را می‌دهیم که حضور نیروهای حشدالشعبی یک گام دیگر از سوی جمهوری اسلامی برای میلیتاریزه کردن دانشگاه و سرکوب دانشجویان است.

?فراموش نکنیم درست است که این پروژه از دانشگاه تهران شروع شده‌ است ولی به دانشگاه تهران محدود نخواهد ماند.

کانال اخبار قیام بهشتی

? @SBURevolution

#دریافتی
#یادداشت

? چپ، دوگانهٔ کاذب داخل و خارج و خوش‌رقصی برای جمهوری اسلامی

?یک ژانر سیاسی‌نویسی هم وجود دارد که بر اساس آن مسئول رکود جنبش نیروهای سیاسی خارج از کشور  معرفی می‌شوند. نویسندگان این ژانر نق می‌زنند که اپوزیسیون خارج از کشور با دزدیدن عاملیت از مردم کف خیابان و انتقال آن به گعده‌های خود در خارج از کشور، جنبش را از حرکت انداخته‌اند.

?بیایید درستی و نادرستی این تحلیل را بررسی کنیم و ببینیم سود این دست تحلیل‌ها در نهایت به حساب کدام جریان واریز خواهد شد.

?ضعف اول این دست تحلیل‌ها این است که می‌خواهند بدون اینکه خود را درگیر تشریح مفاهیم مبهمی مانند مردم، خیابان، پیروزی و انقلاب کنند، کل جنبش و توازن نیروهای آن را با موضعگیری‌های شعارگونه و اخلاقی توضیح دهند. مفروض آنها این است صفر تا صد تحولات در داخل و متکی بر فاعلیت مردم درون کشور باید باشد. این مفروض که در نگاه اول درست و اخلاقی می‌نماید، به دلیل نپرداختن به جزئیات مبتنی بر تجربیات و واقعیات تاریخی ایران، پیشاپیش به چیزی در حد شعارهای اخلاقی سقوط می‌کند.

?در برخورد اول باید از این تحلیلگران عمدتاً چپ‌زده پرسید که چگونه در غیاب رهبر/رهبران مستقر در داخل کشور، «مردم» بدون امکان سازماندهی در سطح گفتمانی و تشکلاتی و بدون راهکارهای عملی می‌توانند از طریق تسخیر «خیابان» بر جمهوری اسلامی پیروز شوند؟ اصلاً مگر سرکوب‌های بی‌امان جمهوری اسلامی اجازه می‌دهد در داخل کشور افرادی هدایت جنبش را بر عهده بگیرند؟ این تحلیلگران رمانتیک درک نمی‌کنند که انتقال مرکز ثقل رهبری جنبش به خارج از کشور ناشی از تجربهٔ تاریخی چند سال اخیر بوده‌است، تجربه‌ای که ثابت کرده جمهوری اسلامی هیچ مخالفِ ولو معتدلی را در داخل کشور تحمل نمی‌کند و با بگیر و ببندهای خود امید به شکل‌گیری هر نوع رهبری بالقوه‌ای را در نطفه خفه می‌کند. در نتیجه انتقال بخشی از جنبش (و نه همهٔ آن) به خارج از کشور محصول یک ضرورت تاریخی برای زنده نگه داشتن انقلاب است.

?دوم اینکه این تحلیل‌ها نقش سرکوب‌های وحشیانه و چندلایهٔ جمهوری اسلامی در رکود خیابان را نادیده می‌گیرند، به طوری که انگار مردمِ در آستانهٔ پیروزی، از دزدیده شدن فاعلیت جنبش‌شان به‌دست مشتی متفنن خارج‌نشین سرخورده شده و با خیابان قهر کرده‌اند. عاملیت جمهوری اسلامی در سرکوب‌های وحشیانه و ایجاد وحشت از حرکت‌های خیابانی کجای این تحلیل‌ها جای دارد؟

?اما سود این نوع تحلیل‌های چپ‌زده در نهایت به جیب چه جریانی سرازیر می‌شود؟ جواب واضح است: جمهوری اسلامی به‌خصوص جناح اعتدالی و اصلاح‌طلب آن. این دست تحلیل‌های چپ‌گرایانه خود توان گفتمان‌سازی و سازماندهی در داخل را ندارند. در شرایطی که جمهوری اسلامی تمام نیروهای مخالف داخلی را به بند کشیده‌است، این تحلیل‌ها با مشروعیت‌زدایی از نیروهای تبعیدشده به خارج از کشور، آگاهانه یا ناآگاهانه در میدان جریاناتی بازی می‌کنند که جمهوری اسلامی فعالیت آنها در داخل کشور را تحت شرایطی مجاز می‌کند: اصلاح‌طلبان و اعتدالی‌ها!

✍ ناصر نیاسری

? @SBURevolution