بهترین پناه‌گاه درون است نه بیرون

#مارکوس_اورلیوس در #تأملات می‌گوید:

«مردم برای کسب آرامش از شهر به دریا و کوهستان می‌روند. تو نیز به احتمال زیاد چنین کاری می‌کنی. اما چنین کاری می‌کنی. اما چنین کاری ویژگی افراد دون‌مایه است، چراکه همیشه می‌توان پناهگاهی درون خود یافت. هیچ‌جایی آرام‌تر و کم‌مشغله‌تر از روح تو نیست، به‌ویژه اگر مملو از آرامش باشد، آرامشی که نتیجه سامان درست است. به این پناهگاه زیاد سر بزن تا هر بار از نو زنده شوی.»

آیا تعطیلات نزدیک است؟ منتظرید آخر هفته شود تا کمی آرامش کسب کنید؟ با خودتان فکر می‌کنید شاید بعد از این که این قضیه حل شد یا بعد از این که آن داستان تمام شد. اما واقعاً تابه‌حال چقدر اوضاع به این شکل پیش رفته است؟

یک مربی ذِن می‌گوید: «هر جا بروید همان جا هستید» همیشه می‌توانیم با نگاه به درون، پناهگاه بیابیم. می‌توانیم با چشمان بسته بنشینیم و به دم و بازدم خودمان فکر کنیم. می‌توانیم به موسیقی گوش دهیم و دنیا را فراموش کنیم. می‌توانیم فناوری را کنار بگذاریم یا افکار آزاردهنده‌‌ی درون مغزمان را خاموش کنیم. فقط این کار می‌تواند برای‌مان آرامش به ارمغان بیاورد، نه چیز دیگر.

#روزنگار_رواقیگری

https://t.me/Stoicismin21

چگونه زیستن

شما دو وظیفه اساسی در زندگی دارید: انسانی نیک بودن و دنبال کردن کار و شغلی که دوست دارید. هر چیز غیر از این‌ها اتلاف وقت و انرژی و هدر دادن توانایی‌های بالقوه‌تان است.

فرد چگونه چنین می‌کند؟
بسیار خوب، این پرسش دشواری است.
اما فلسفه‌ای که از #رواقیون می‌بینیم این پرسش را به اندازه کافی آسان می‌سازد: به عوامل حواس‌پرتی نه بگویید، به هیجانات مخرب، به فشارهای بیرونی.

از خودتان بپرسید: چه کاری هست که فقط من می‌توانم انجامش دهم؟

بهترین طرز استفاده از زمان محدودم بر روی این سیاره چیست؟
سعی کنید وقتی موقعیت می‌طلبد کار درست را انجام دهید.
و بدانید که هر انتخاب کوچک و موضوع ریزه‌میزه فرصتی است برای جامه عمل پوشاندن به این اصول.

همین.
این همان چیزی است که به مهم‌ترینِ همه مهارت‌ها منجر می‌شود:
چگونه زیستن.

#روزنگار_رواقیگری

https://t.me/Stoicismin21

مراسم صبحگاهی

#اپیکتتوس در #گفتارها می‌گوید:

اولین کاری که صبح می‌کنید پرسیدن این‌ها از خودتان باشد:

? در مسیر رهاشدن از دلبستگی‌ها چه چیزی کم دارم؟
? برای رسیدن به آرامش چه چیزی کم دارم؟
? من چه هستم؟ فقط یک کالبد، یک صاحب ملک یا یک آواره؟ هیچ‌کدام.
? پس چه‌چیزی هستم؟ موجودی صاحب منطق.
? از من چه توقعی می‌رود؟ که به اعمالم فکر کنم.
? چطور از مسیر آرامش دور افتادم؟
? کدام رفتار غیردوستانه، غیراجتماعی یا بی‌مسئولیتی بود؟
?از انجام چه‌چیزی غافل شدم که حاصلش شد چنین رفتارهایی؟

بسیاری از آدم‌های موفق برنامه‌ی صبحگاهی دارند؛ برخی مراقبه می‌کنند، برخی ورزش می‌کنند، بسیاری افکار، ترس‌ها و امیدهای‌شان را یادداشت می‌کنند. در همه‌ی این موارد، نوع کاری که انجام می‌دهند چندان مطرح نیست، بلکه شکل‌دادن عادت به تأملی مراسم‌گونه است. هدف این است که زمانی را برای بررسی درون‌تان در نظر بگیرید.

درنظرگرفتنِ زمانی برای این کار، چیزی است که رواقیون تقریباً بیشتر از هر چیزی بر آن تأکید می‌کنند. نمی‌دانیم مارکوس اورلیوس کتاب تأملات را صبح‌ها نوشته است یا شب‌ها، اما می‌دانیم در زمان‌های تنهایی و برای خودش و نه کس دیگری این کار را کرده است. اگر برای شکل‌دادنِ عادت روزانه‌تان دنبال نمونه می‌گردید، می‌توانید از الگوی مارکوس اورلیوس و فهرست اپیکتتوس شروع کنید.

از امروز، هر صبح این سوالات دشوار را از خودتان بپرسید. اجازه دهید فلسفه و تلاش‌تان شما را به‌سمت پاسخ‌های بهتر راهنمایی کنند، هر روز یک جواب اما در طول مسیر زندگی.

#روزنگار_رواقیگری

لازم نیست از همه‌چیز مطلع باشید

#اپیکتتوس می‌گوید:

«اگر به پیشرفت تمایل دارید، رضایت دهید درباره مسائل بی‌ربط، بی‌اطلاع یا نادان جلوه کنید؛ نخواهید که دانا به نظر برسید و اگر افرادی شما را مهم می‌بینند، به خودتان شک کنید.»

در دنیای کنونی با شبکه‌های ارتباطیِ پیشرفته‌اش، یکی از مهم‌ترین کارهایی که می‌توانید به‌عنوان انسان انجامش دهید، این است که بگویید: «اطلاع ندارم.» یا به‌طور صحیح‌تر: «اهمیت نمی‌دهم» به نظر می‌رسد بیشترِ افراد ضروری می‌دانند که از تک‌تک اتفاقات روز اطلاع داشته باشند، همه‌ی قسمت‌های سریال‌های معروف را تماشا کنند، اخبار را کامل دنبال کنند و خود را به‌عنوان فردی آگاه و به‌روز معرفی کنند.

اما چه مدرکی هست که بگوید این همه کار لازم است؟ آیا نیروی انتظامی چنین چیزی را واجب کرده یا شما از این‌که در یک مهمانی نادان به نظر برسید می‌ترسید؟ بله، شما در قبال خانواده و جامعه وظیفه دارید که از چیزهایی که مستقیماً آن‌ها را تحت‌تأثیر قرار می‌دهند مطلع باشید، اما فقط همین و نه بیشتر.

چقدر وقت، انرژی و اعصاب بیشتری خواهید داشت اگر استفاده از رسانه‌ها را به مقدار چشمگیری کاهش دهید؟ چقدر آرام‌تر و آماده‌تر خواهید بود اگر برای هر رسوایی، خبر بد یا بحران احتمالی (که اکثرا هم اتفاق نمی‌افتند) هیجان‌زده یا عصبانی نباشید؟

#روزنگار_رواقیگری

منشأ آشفتگی

#اپیکتتوس در #گفتارها می‌گوید:

«وقتی فرد مضطربی را می‌بینیم، از خودم می‌پرسم او در طلب چیست؟ چون اگر فردی در طلب چیزی خارج از حوزه‌ی کنترلِ خودش نباشد، چه دلیلی برای آشفتگی وجود دارد؟»

پدر مضطرب نگران فرزندان است. او چه می‌خواهد؟ جهانی که همیشه امن باشد. مسافری پریشان، او چه می‌خواهد؟ هوا خراب نشود و ترافیک باز شود تا او به پروازش برسد. سرمایه‌گذاری نگران چطور؟ می‌خواهد شرایط بازار طوری رقم بخورد که سرمایه‌گذاری‌اش بازدهی داشته باشد.

همان‌طور که #اپیکتتوس می‌گوید، تمام این داستان‌ها یک وجه اشتراک دارند: خواستنِ چیزی خارج از حوزه‌ی کنترلِ ما. عصبی‌شدن، هیجان‌زده‌شدن، با نگرانی به هر دری زدن: این لحظاتِ پرفشار و پردرد و پریشان بیهوده‌ترین و پست‌ترین حالت ما انسان‌ها هستند.

خیره‌شدن به ساعت، به بلیت، به صندوق پرداخت بغلی، به آسمان: انگار همه‌ی ما اعضای مذهبی هستیم که در آن خدایانِ تقدیر فقط زمانی خواسته‌مان را اجابت می‌کنند که آرامش ذهنی‌مان را برای‌شان قربانی کنیم.

وقتی حس کردید نگران و آشفته‌اید از خودتان بپرسید: چرا از درون به هم ریخته‌ام؟ آیا من شرایط را کنترل می‌کنم یا اضطراب اوضاع را در دست گرفته؟ و از همه مهم‌تر: آیا آشفتگی برایم منفعتی دارد؟

#روزنگار_رواقیگری

@Stoicismin21

اوضاع را از آنچه هست سخت‌تر نکنید

#مارکوس_اورلیوس در #تأملات می‌گوید:

«اگر کسی از تو بپرسد نامت چطور نوشته می‌شود، آیا تک‌تک حروف را با فریاد به او می‌گویی؟ و اگر عصبانی شود تو هم عصبانی خواهی شد؟ بهتر نیست هر حرف را آرام برایش بازگو کنی؟ پس به‌خاطر داشته باش وظایفت متشکل از رفتارهای مجزا هستند. وقتی کاری انجام می‌دهی، به این اجزا توجه کن و کار را مرتب‌وتمیز کامل کن.»

یک ماجرای خیلی رایج: در محل کار همکاری اعصاب‌خردکن یا رئیسی سخت‌گیر دارید. او از شما درخواستی می‌کند و چون از آن فرد خوش‌تان نمی‌آید درخواست را قبول نمی‌کنید؛ حالا به هر دلیل یا بهانه‌ای، مثل این‌که درخواستش پررویی یا بی‌ادبانه بوده است، پس می‌گویید: «خیر، من چنین کاری نمی‌کنم.» بعد این فرد متقابلاً با انجام‌ندادن خواسته‌ی شما تلافی می‌کند و این خصومت روزبه‌روز بدتر می‌شود.

اما اگر یک قدم از صحنه فاصله بگیرید و بیطرفانه به موضوع نگاه کنید، متوجه خواهید شد همه‌ی خواسته‌هایش غیرمنطقی نیستند. برعکس، برخی از آن‌ها بسیار آسان یا حداقل قابل تحمل هستند و اگر آن‌ها را انجام دهید، احتمالأ بقیه‌ی کارها هم آسان می‌شوند. و خیلی زود می‌بینید کل کار را انجام داده‌اید.

زندگی و شغل‌های ما به‌اندازه‌ی کافی سخت‌اند. پس با احساسی‌شدن در خصوص مسائل پیش‌پاافتاده یا دنبال دعوا بودن در مواردی که برای‌مان واقعاً اهمیتی ندارند آن‌ها را سخت‌تر نکنیم. اجازه ندهیم احساسات جلوی «کاتِکان» یا همان اعمال ساده و درست در مسیرِ رسیدن به فضیلت را بگیرند.

#روزنگار_رواقیگری