پشتم به تو گرم است چون سقفي به ديوارش
مانند يك لشكر به تمهيدات سردارش

رجعت به آغوش تو رويايي ست ،گويي شاه
برگشته از یک جنگ طولانی به دربارش

در هر بناي كهنه طاقي بوده ،شكي نيست
الگو گرفت از نقش ابروي تو معمارش

پيچيده عطرت در ميان شهر و عطاري
اينروزها از رونق افتاده ست بازارش

ازبس كه بي‌همتاست سيماي‌تو ،بي‌خود نيست
حتي براي آينه سخت است تكرارش

رنگين كمان هم عاقبت وارونه خواهد شد
پيش تو هر اخمي به خنده مي كشد كارش

#جواد_منفرد

بی تو من تندیسی از یک آدم وا رفته ام
پادشاه سرزمین های به یغما رفته ام

مرگ را بی شک جوابی نیست اما بعدِ تو
بارها تا مرز حل این معما رفته ام

اوج در راه تو بی معناست ، من با این حساب
گویی از کوهی بدون قله بالا رفته ام

من شبیه تشنه ای هستم که دنبال سراب
بارها گفتم نخواهم رفت اما رفته ام

از ازل خود را به جای سایه ام جا زد ،مدام
بخت بد همراه من بوده است هر جا رفته ام

نیستی و عایدم دستی ست خالی،این منم
رود بی آبی که با ذلت به دریا رفته ام

#جواد_منفرد

شبیه عنکبوتی محو آزار خودم هستم
گرفتار جهان تیره و تار خودم هستم

تنم بدجور روی‌دست روحم‌مانده و عمری‌ست
خجالت میکشم ازاین که سربار خودم هستم

همه حتی خودم انگار با من دشمنی دارند
تنی از جمع بدخواهان بسیار خودم هستم

به لالایی شباهت می‌دهد توجیه رفتارم
پی خواباندن وجدان بیدار خودم هستم

نمی افتد در آن این روزها تصویر من از بس
جلوی آینه مشغول انکار خودم هستم

عجیب‌است اینکه‌می‌پرسی‌چرا مشکی به‌تن دارم
به رغم این که می دانی عزادار خودم هستم

#جواد_منفرد

نیست و نابودم و از بس نمی آیم به چشم
آینه کم مانده تصویر مرا حاشا کند

یاد تو افتادم و بدجور داغم تازه شد
وای از وقتی که زخم کهنه ای سر وا کند

#جواد_منفرد

بی رب خود پیغمبری یک لا قبایم
از ناتوانی تکیه کردم بر عصایم

عالم به من بی اعتنا هستند ، حتی
از کوه ها هم بر نمی گردد صدایم

چندی ست حتی سایه ام رنجیده از من
دیگر نمی آید پس از تو پا به پایم

مرغ سعادت از فرازش پر کشیده است
از بس که لرزیده است بی تو شانه هایم

پیش تو هیچ ، از آن زمان پیش خودم هم
رنگی ندارد آنچنان دیگر حنایم

رفتی و من‌ماندم که گویی ریشه کرده‌ست
مثل مترسک در میان خاک پایم

تو روح من بودی ، فقط یک لحظه بس‌بود
دورت کنند از من که از پا در بیایم

#جواد_منفرد

حیف آنطوری که می بایست یار ما نشد
بخت آن چتر نجاتی که به موقع وا نشد

آخر قصه دلم ترکید از دوری تو
هرچه کردم بمب کنج سینه ام خنثا نشد

گفته بوم آسمان را بر زمین می آورم
داغ بودم ، فکر کردم میشود اما نشد

هیچ چیزی با تو پیوندم نداد ، از بخت بد
حلقه مفقوده این داستان پیدا نشد

تو وسیعی برخلاف من که ناچیزم ، کمم
امتحان کردم ولی در تنگ دریا جا نشد

از تو وقت سجده تنها خالقم بو برده ، شکر
رازهای سربه مهرم پیش خلق افشا نشد

#جواد_منفرد

افتادن از چشمان تو یعنی تباهی
یعنی سقوط از عرش در اعماق چاهی

چندی ست همدرد کسی هستم که پایش
لغزیده هنگام عبور از پرتگاهی

با شب یکی شد ، رفتی و بعد از تو روزم
پیشی گرفت از گیسوانت در سیاهی

سر می کنم بی تو به ناحق روزها را
آنسان که محکومیتش را بی گناهی

زندانی ام در خانه، ماه از پشت نرده
از نو تنم کرده لباس راه راهی

می بینمت با غیر ، گویی کشورش را
در چنگ دشمن دیده باشد پادشاهی

#جواد_منفرد

پیش بینی حاکی از یک اتفاق شوم بود
آخر این داستان از اولش معلوم بود

کور بودن بهتر است ، اصلاً چگونه میشود
با دو چشم سالم از دیدار تو محروم بود

دورم از دل خوش کنک پر بود اما دلخوشی
قبل تو یک واژه همواره نامفهوم بود

از کف دست تو بهتر خوانده می شد بی گمان
طالع مردی که در مشت تو مثل موم بود

هیچ چیزی بدتر از آزادی این مرد نیست
که در آغوشت به زندان ابد محکوم بود

عشق شیرین تو کام را به شدت تلخ کرد
آنچه با لذت به خوردم داده ای مسموم بود

#جواد_منفرد

شبیه حس رسیدن به نقطه ی جوش است
مرا ببوس که هنگام رفتن از هوش است

تو خیره می شوی و برق می زند چشمم
چو برکه ای که به تصویر ماه منقوش است

بیا و شعله ورم کن که زندگی بی عشق
به پوچیِ زدنِ پُک به پیپِ خاموش است

تو آن دُری که برای همیشه هر صدفی
در آرزوی گرفتن میان آغوش است

به روی هرکس و هرچیز خط زدم ،جز تو
هر آنچه دور و برم هست و نیست مخدوش است

خدا کند که همیشه حواسمان باشد
که عشق بازیِ یادم تو را فراموش است

#جواد_منفرد
@javadmonfared_official