🌱

**درود و سلام بر اعضای محترم «رسانه فرهنگی ضیاءالدین خالقی»

حالا که حضورتان در این رسانه از 1000 گذشته، الهی که هر یک هزار شوید که بودنتان نشانه‌ی هم‌فکری‌ست و ماندنتان عطر مهر و دوستی؛ بودن و ماندنی که شکلِ رفتن و رسیدن است.
شادمانیم از حضورتان. لطفا برای غنی‌تر شدن این رسانه، ما را از نظرها و پیشنهادهای خود بهره‌مند سازید.

با احترام: ضیاءالدین خالقی**

🌱

?یک حکایت سرخپوستی

سرخپوست پیری برای کودکش از حقایق زندگی چنین گفت: در وجود هر انسان، همیشه مبارزه ای وجود دارد، مانند مبارزه‌ی دو گرگ!
که یکی از گرگ‌ها سمبل بدی‌ها مثل، حسد، غرور، شهوت، تکبر، خودخواهی، و دیگری سمبل مهربانی، عشق، امید، و حقیقت است.
کودک پرسید: پدر کدام گرگ پیروز می‌شود؟
پدر لبخندی زد و گفت: گرگی که تو به آن غذا می‌دهی.

اهمیّت زبان فارسی

زبان فارسی برای ما ایرانیان از جهات مختلف اهمیت و شاخصیت دارد. نخستین شاخصیت زبان فارسی در حال حاضر این است که وسیلۀ تفاهم و گفت‌وگو بین اقوام مختلف ایرانی است. چنان‌که همگی می‌دانید، ایرانیان دارای قومیت‌های مختلف هستند و هر کدام از این قومیت‌ها برای خودشان زبان خاص دارند. گیلک، لر و بلوچ هر یک برای خود زبان خاص دارد، ولی وسیلۀ تفاهم بین این اقوام زبان فارسی است. یک گیلک با یک کرد به زبان فارسی صحبت می‌کند. یک آذربایجانی با یک بلوچ به زبان فارسی سخن می‌گوید. از این نظر زبان فارسی درواقع جزوی از هویت ماست. اگر اغراق نکنم، جزو بسیار مهمی از هویت ماست. در نظر بگیرید اگر زبان فارسی نبود هویت ایرانی چه حالی داشت؛ بنابراین باید زبان فارسی را از این جهت پاس بداریم. 
دومین اهمیت زبان فارسی در این است که در این زبان آثار بسیار مهمی به وجود آمده است. دانشمندان زبان‌شناس می‌گویند در جهان شش هزار زبان وجود دارد. بین این شش هزار زبان شما چند زبان می‌شناسید که در آن اثری مثل شاهنامه مثل غزلیات مولوی و سعدی و حافظ، مثل رباعیات خیام به وجود آمده باشد. درواقع تعداد این زبان‌ها بسیار اندک است، حتی می‌گویند که به سی تا هم نمی‌رسد که بسیار اندک است. از این نظر زبان فارسی اهمیت خاص خود را دارد. در صدر این آثار که به زبان فارسی اهمیت و شکوه می‌دهد شاهنامه قرار دارد. شاهنامه بزرگ‌ترین یادگار ادبی ماست.
مرحوم #محمدعلی_فروغی می‌نویسد که اگر به من ایراد نمی‌گرفتند، می‌گفتم که شاهنامه بزرگ‌ترین یادگار ادبی نوع بشر است؛ ولی یک دانشمند اروپایی به نام ویسلل که در حماسه‌های قدیم پژوهش کرده، دربارۀ شاهنامه می‌گوید: شاهنامه را باید در کنار کمدی الهی دانته، ایلیاد هومر و در کنار آثار شکسپیر قرار داد و این چهار تا را یادگار شکوهمند نبوغ بشری دانست.

دکتر حسن انوری

??
انسان فرزانه
کسی است که همچون طبیعت سود می رساند، بدون انتظار سپاس.
کارها را به پایان می رساند، بدون ادعای برتری.
پیروز می شود، بدون نمایش پیروزی.

لائوتسه

@sharabezendegi1

✍️انسان امروز برای فردا تدارک می‌بیند و کاملاً فراموش می‌کند وقتی در حال انجام تدارکات است، امروزش را می‌کشد. هر روز برای روز بعد تدارک می‌بیند، و نگران فرداست. همواره زمان حال را می‌کشد. و چیزی جز لحظه حال وجود ندارد. فردا هرگز نمی‌آید. هر وقت که می‌آید امروز است.

او امروز به دنبال امنیت برای فرداست و در آخر می‌بیند که زندگی از دستانش لیز خورده و برای همیشه رفته است.

#اشو

عاشق شده‌ام بر تو
تدبیر چه فرمایی
از راه صلاح آیم، یا از در رسوایی؟

#نظامی

?جنگ تصورات⁉️

يووال نوح هراری معتقد است که علاوه بر قلمرو ، پول نیز یک توهم است.

او می‌گفت، پول هیچ‌گونه ارزش ذاتی ندارد و صرفا بر اساس يك قرارداد اجتماعی تعیین شده.

پول زاییده ذهن انسان‌هاست تا بتوانند به هم اطمینان کنند.
انسان اولیه صرفا برای این‌که مبادله کالایی آسان‌تر داشته باشد و تجارت کند، مجبور به اختراع پول شد. همین عامل باعث شد که نابرابری اقتصادی و اختلاف طبقاتی در طول تاریخ به‌وجود بیاید.

هراری این نظر را درباره‌ی ملیت نیز دارد.
پس انسان‌ها در طول تاریخ برای توهمات خود جنگیده‌اند.

‍ ✍️زبان فارسی در این یکصدساله پیشرفت نمایانی کرده؛ از تعقید و تکلّفِ دوره‌ی قاجار خارج گردیده و نمونه‌های استواری از نثر به دست داده است. بازگشت به نثرِ ساده‌ی قرن پنجم از نوع بیهقی و قابوس‌نامه و سیاست‌نامه، نوشتنِ فارسی را تا حدّی به نثرِ جهانی نزدیک کرد، و آن را با منطق و نظم همراه نمود. قدری از غُلُوها، تعارف‌ها، لفّاظی‌ها و تکلّف‌ها کاست و فاصله‌ی میانِ اندیشه و کلام را نزدیک‌تر کرد. با این حال یک مشکل در نثرِ این صد ساله بر جای بوده است و آن "فقدانِ آزادیِ فکر" است که کلام را از شکفتگی و پویش باز داشته، از آهسته‌رَوی و تمجمج برکنار نداشته و حتّی گاه کار را به پَـر بستگی کشانده. رشدِ زبان که در گروِ اندیشه‌ی بی‌بیم است، نمی‌تواند تأمین گردد، مگر آنکه "تحرّکِ فرهنگی" در کشور، او را به جلو رانَد.
ما در این دوره‌ها، جنب و جوشِ سیاسی و روزنامه‌ای داشته‌ایم، ولی جوششِ عمیقِ فرهنگی کم داشته‌ایم. در هر زمان، مسائلِ روزمرّه‌ی خاصّ خود، ذهن‌های مستعد را به خود مشغول می‌داشته و مانع از آن بوده که به آن سـوتر نگاه افکنده شود. ایران در برزخِ تجدّد و سنّت، در حکمِ ارّابه‌ای بوده است که به دو اسبِ متقابل بسته باشد، یکی به جلو بکشد و یکی به عقب، چنانکه اگر این ارّابه تاکنون گسیخته نشده، از سخت جانی‌اَش بوده.
فکر، که بیشتر بر التهاب‌های درونی حرکت می‌کرده تا بر عمق، تنها انقباضِ دستگاهِ حکومت مانعِ کارش نبوده، بلکه از آن موذی‌تر، «خود سانسوری» بوده که بر اثر جوّ جامعه بر قلم تحمیل می‌شده.

?هشدار روزگار
#محمدعلی_اسلامی‌ندوشن