ما بار دیگر تابلوی " ایران پژوه مؤسسه ی فرهنگی، غیر انتفاعی"
را بدون آنکه جایی به ثبت با تصویب بدهیم، بالا بردیم .
ما با استفاده از تجربه های مان، "ایران پژوه دوم" را چندین سال سر پا نگه داشتیم_ بدون آنکه عکسِ کوچک، متوسط ، یا بزرگِ شاه یا همسر شاه یا نزدیکان و دوران او را در جایی در دفتر کارمان یا پستوی خانه مان نصب کرده باشیم.
آسان است نه؟ حالا که حتماً آسان است.
آنوقت ها هم حتماً حتماً آسان تر از حالا بوده نه؟ اما تو خیال میکنی
شبه روشنفکران - این اختگانِ دانا در این باره چه می گفتند؟ آنها خیلی راحت با نهایت آرامش وجدان لبی تر می کردند و می گفتند ما می دانیم. ما اطلاع دقیق داریم اینها از ساواک اجازه گرفته اند که عکس شاه را به در و دیوار دفترشان نزنند تا مورد توجه روشنفکران واقع شوند....
(در واقع، آنها خودشان را خیلی باهوش و کاشف حقایق پنهان و اسرارِ پشتِ پرده می دانستند و روشنفکران را کاملاً احمق و آماده ی فریب
خوردن)
حالا اگر ما تن به خفت میدادیم و عکس شاه و نزدیکان و دورانش را اینجا و آنجا _رنگی و سیاه و سفید در حال انقلابِ سفید و تقسیم اراضی سلطنتی ، لوله ی سند به دست_ نصب میکردیم چه می شد؟ بله...
آنوقت ،باز هم این اختگان دانا استکانهایشان را پرت میکردند بالا و می گفتند: ای داد بیداد! خودشان را فروختند... معلوم بود که می فروشند... این نوکران دربار ،این سرسپردگان به رضاخان ... این فرزندان جنایتکار فلان وفلان ... بعله ... به خاطر مال دنیا ..... .
در واقع تو هر قدر هم مؤمن و پاک باخته و درستکار باشی، در مقابل این اختگان دانای درمانده ی بیکاره ی نق نقوی تریاکیِ تهمت زن، هیچ کاری نمی توانی بکنی مگر آنکه بمیری.
بله... اگر گشته شدی یا شایعه ی کشته شدنت پخش و پلا شد و خاطر اختگان دلاور جمع شد که
دیگر وجود نداری تا کله شقی کنی ،
مبارزه کنی ،بجنگی، بحث کنی، فریاد بکشی، شکنجه ها را تاب بیاوری، درد بکشی ، خون بخوری، راه های تازه ی در افتادن را بیابی، باز هم زخم بخوری و کنار نکشی و تسلیم نشوی و سازش نکنی؛ و وجود نداری تا وجودت مثل تیغ به چشم  دشمنان آزادی بنشیند، آنوقت پای بخاریها یا کنار شوفاژها، پای منقل ها یا توی کافه های خوش آب و هوا می نشینند دور هم ،
آهسته و پنهانی برایت کف می زنند ،زیر لب و مخفیانه ازت ستایش می.کنند...
و بیا و ببین که چطور از دوستی ها و رفاقتهایشان با تو_ البته اگر غریبه ی عینک سیاه آن دور و بر نباشد_ همپیاله بودنشان با تو سفرهایشان با تو، گپ زدنهای طولانی شان با تو ارادتشان به تو و اعتقاد راسخشان به اینکه فقط تو می توانستی نهضت را رهبری کنی و میهن و طبقه ی ستمدیده را نجات بدهی، سخن میگویند؛ و از اینکه "می دانسته اند" و "قطعاً می دانسته اند " که چنین سرنوشتی در انتظار توست...

فقط مرگ تو آنها را راضی می کند و قانع. فقط .

...بعد ها، من، همیشه_ غم زده و بغض کرده_در این فکر بودم که این سینمایِ هرزه ی بی آبرو، چه بی حُرمتیِ عظیمی در حقِ زنِ ایرانی کرده است و چگونه بی شرمانه کوشیده است تا به متابعت از سینمایِ غربِ وحشیِ وحشیِ وحشی، زن را لجن زاری بنماید دوشادوشِ مردِ فرورفته در لجن...
و زنِ ایرانی، چگونه این همه توهین و بی حرمتی را تحمل کرده و حتی یکبار هم دست به یک اعتصابِ خیلی ساده یِ بی سر و صدایِ بی دنگ و فنگ_ مثلا نرفتن به سینما_ نزده است؟

#ابوالمشاغل
#نادر_ابراهیمی

@NaderEbrahime1

دوست، دوست را کامل می‌کند- همانگونه که یک نیمه‌ی در، نیمه دیگر را؛ اما یک نیمه‌ی در، در نیمه‌ی دیگر، حل نمی‌شود، محو نمی‌شود، نابود نمی‌شود. این شبیه شدن‌ها، مساله‌یی است که باعث می‌شود، ما غالبا تنها بمانیم؛ چرا که ما از مقلد بیزاریم یا از اینکه تقلید کنیم؛ مگر آنکه دوستی را با دلقکی برابر بدانیم یا آنقدر درمانده و ضعیف النفس باشیم که احتیاج به لِه شدن در دیگری را حس کنیم، یا آنقدر بیمار باشیم که بخواهیم در مقام “خود همه چیز بینی”، جمعی انسان توسری خور ساده لوح را به مسخرگی وادار کنیم. ما می‌خواهیم کسی با ما باشد که “ما” نباشد، دستگیرنده‌ی ما باشد و دستگیرنده‌اش باشیم، هشداردهنده‌ی به ما باشد و هشداردهنده‌ی به او باشیم، بیدارکننده‌ی ما و بیدارکننده‌اش… رفیقی که تو را دائما تایید می‌کند یا تحسین، اسیر است نه رفیق.

#نادر_ابراهیمی
#ابوالمشاغل

@Naderebrahime1

#در_حد_توانستن
#نادر_ابراهيمی

@Naderebrahime1

از من ، همان بخواه که هستم...

#شعرگونه_ها
#نادر_ابراهيمی

@Naderebrahime1

#بازیابی_کلمات
#نادر_ابراهيمی

@Naderebrahime1

ما پرچمِ خونینِ حق‌طلبیِ مولایمان #علی را به دوش می‌کشیم، بی آنکه او را دیده باشیم. ما سلمانِ پارسی و بلالِ حبشی را از اعماقِ قلبمان می‌ستاییم، گرچه هرگز ایشان را ندیده‌ایم.

شرطِ اعتقاد به رهبری، دیدنِ شخصِ رهبر نیست، بلکه دیدنِ نتایجِ اعمال اوست؛

شرطِ پیوستن به یک نهضت، ملاقات با سرانِ آن نهضت نیست، بل برداشتنِ محصولِ مبارزه‌ی افرادِ آن نهضت است.

آقای ما #حسین برای این حسین نشده است که ما او را دیده‌ایم، دستش را بوسیده‌ایم، در آغوشش گرفته‌ایم، خاک پایش را سرمه‌ی چشمانمان کرده‌ایم، یا او از نقشه‌هایی که برای رهایی فرزندانش دارد، چیزهایی به ما گفته…

نه … ما حسین را دوست داریم به خاطرِ آنکه با نامِ او، عِطرِ نجابت در فضا پراکنده می‌شود؛
عِطرِ ایمان، عطرِ مقاومت در برابرِ ظلم – از این سو تا آن سویِ جهان، از زمین تا ستارگان...

حتی اگر حسینی هم وجود نداشت، این عطرِ حسینیِ پیچیده در فضا کافی بود تا ما را به ارادتِ حسین و مرکزِ شهادت بکشاند.
این که دستِ من – دست هایِ من – هرگز به قبای حسین نمی رسد [و] به خاطرِ او شمشیر می‌زنم و به هوای وصلِ او با کرور کرور اجنبی می‌جنگم، حسین را حسین نگه می‌دارد.

حسین، حسین نشد برایِ آنکه آفتابِ حضورش، سرمازدگانِ بی پناه را گرم کند، داغ کند و بسوزاند؛
بل حسین شد به خاطرِ حضور ازلی‌اش در ذهنِ هرکس که می‌خواهد در راه عدالت شمشیر بزند.

#بر_جاده‌های_آبی_سرخ
#نادر_ابراهيمی

@naderebrahime1