★★★

جهان رو فقط یک گروه نخبه از آدم ها داره پیش میبره ، بقیه ما فقط نقش انگل رو داریم و با این حال جوری زندگی و رفتار میکنیم که انگار ما در مرکز جهان قرار داریم و کل سیارات دارن به دور ما میچرخن !

ماجرای اشک و مژگان تا کجا گیرد قرار؟

_بیدل دهلوی

ما همانند شیشه بودیم!
اگر پاکمان میکردند، می درخشیدیم
اما آنها شکستند و ما هم بریدیم.

★★★

My loneliness can’t even be described: I’ve forgotten how to talk, and I surprise myself even if I accidentally say a loud word. For going on four weeks now I haven’t heard my own voice.

_Fyodor Dostoevsky in a letter to his wife, Anna Dostoevskaya, 28 August 1879

کیـــم من
در این شب
شبِ خِش خِشِ برگ
شب سایه جغد
رو گهواره مرگ
★★★

«من اساساً وطن پرست نیستم. فکر می کنم وطن آدم نه جایی است که به دنیا آمده بلکه سرزمینی است که به او مکانی برای ماندن، کار کردن و تشکیل زندگی می دهد.»
از گفت‌و‌گو‌های سهراب‌شهید‌ثالثشماره۲۲۳مجله فیلم
مردادهزاروسیصدوهفتاد‌و‌هفت
#مجله_فیلم
#سهراب_شهید_ثالث
#Sohrab_ShahidSaless
Parsi.euronews.com
https://t.me/hasnis

انسان می کُشَد. برای خوردن می کُشد، برای شفا دادن می کُشد، برای آمرزیدن می کشد، برای پوشش، برای پول، برای جنگ کردن، برای علم، برای تفریح و بلاخره می کُشد... "فقط برای کُشتن !" 

-فواید گیاهخواری 
صادق هدایت

در فیلم طعم گیلاس هیچ کدام از بازیگران با دیگری برخورد نداشتند و همدیگر را ندیدند.
حتی در هنگام فیلم‌برداری !
در تدوینِ فیلم، نماها به گونه چیده شده اند که شما گمان میکنید بازیگر ها باهم در حال گفت و گو هستند نه با شخص دیگری ولی حقیقت امر این هست؛ در سکانس‌هایی که گفتگوی دو نفره ایجاد شده است خود شخص کیارستمی به جای آنها می‌نشست و در تمام سکانس هایی که بدیعی ( نقش اصلی) با آدم های مختلف صحبت می‌کرد در اصل شخص مقابلش، کیارستمی بود و همینطور، باقی بازیگران به جای بدیعی با کیارستمی صحبت می‌کردند.
دلیل این امر این بود که بازیگران موقع گفتن دیالوگ ها آدم‌های متفاوتی را تصور کنند و همین باعث می‌شد سخنان آنها ، صرفا برای بدیعی " شخصی سازی " نشده باشند.

همچنین مشخص نشدن انگیزه بدیعی از تصمیم خودکشی باعث می‌شد هر شخصی که در زندگی به خودکشی فکر کرده یا می‌کند، خودش را جای بدیعی گذاشته و احساس نزدیکی بیشتری با او داشته باشد.

در سکانسی از این فیلم وقتی که بدیعی با کارگری صحبت می‌کند در آخر، چهره کارگر را نمی‌بینیم و فقط از چهره بدیعی فیلم برداری شده است، گویی که بدیعی دارد با مخاطب حرف می‌زند و از مخاطب سوال میپرسد، اما چون ما آنجا حضور نداریم به گونه ای دارد با خودش حرف می‌زند و این امر باعث ایجاد یک فاصله گذاری می‌شود که به تماشاگر فرصت میدهد تا در حال و هوای درونی شخصیت شرکت کند.

در کار های کیارستمی تاکید و توجه دوربین بر روی شخص شنونده، بیشتر از شخص گوینده است زیرا احساسات شخص شنونده موقع شنیدنِ کلماتِ شخص مقابل، اهمیت و حرف بیش تری برای گفتن دارد!

کیارستمی خود در مورد این فیلم گفت: تفاوت و شباهت کار ما کارگردان‌ها با روان‌شناسان در این است که کارگردان، در سطح جامعه معضلات را می‌بیند و نقطهٔ درد را نشان می‌دهد ولی همان‌جا رها می‌کند و از اینجا به‌بعد، حیطهٔ او نیست. این جامعهٔ روانپزشکی است که پس از تشخیص، به درمان درد هم می‌پردازد.

✍ زینب عابدینی