روزنامه اعتماد در گزارشی از اخراج دو نماینده کارگران ارکان ثالث صنعت نفت به دلیل پیگیری حقوق صنفی و قانونی همکاران‌شان خبر داد. این دو کارگر به همراه ۱۳ کارگر دیگر که در خطر اخراج قرار دارند، نماینده غیررسمی ۱۲۰ هزار کارگر شرکت ملی حفاری ایران و صنعت نفت بوده‌اند. آنها از خردادماه امسال تحت فشار قرار گرفته و به هسته گزینش معرفی شده‌اند. این کارگران خواستار یکسان‌سازی مزد و بهره‌مندی از مزایای کارگران قراردادی و پیمانی بودند، اما در پی اعتراضات خود با برخوردهای امنیتی مواجه شدند.
به گفته منابع خبری، کارگران از تبعیض‌های حقوقی و مزدی شکایت دارند و تاکید کرده‌اند که وزارت نفت هیچ اقدام مؤثری برای رفع این تبعیض‌ها انجام نداده است. برخوردهای امنیتی با کارگران در ماه‌های اخیر افزایش یافته و اعتراضات صنفی زیادی در صنایع مختلف برگزار شده است.
#اعتراض_تجمع_حق_مسلم_ماست
#نه_به_حکومت_سرکوب
@nedaeziran

« #وریشه_مرادی» و « #پخشان_عزیزی»، دو زندانی سیاسی کُرد محکوم به اعدام، روز یکشنبه ۲دی۱۴۰۳، پس از ماه‌ها محرومیت از ملاقات، توانستند در زندان اوین با خانواده‌های خود دیدار کنند. این ملاقات که تنها یک ساعت به طول انجامید، در سالن ملاقات زندان اوین برگزار شد.

بر اساس گزارش‌ها، «وریشه مرادی» از تاریخ ۱۷اردیبهشت و «پخشان عزیزی» از ۱۶تیر سال جاری از حق ملاقات و تماس با خانواده‌های خود محروم بوده‌اند.

گزارش‌ها حاکی از آن است که «وریشه مرادی» با وجود ابتلا به بیماری‌های جدی از جمله خونریزی دستگاه گوارش، مشکلات روده و کمردردهای شدید، همچنان از دسترسی به خدمات پزشکی و اعزام به مراکز درمانی محروم است. این زندانی تنها داروهای از پیش تجویز شده را مصرف می‌کند و وضعیت جسمانی او روزبه‌روز وخیم‌تر می‌شود.

همچنین وکلای خانم مرادی، با اعتراض به صدور اتهام «بغی» علیه این زندانی سیاسی، پرونده او را به دیوان عالی کشور ارجاع داده‌اند، اما تاکنون پاسخی دریافت نکرده‌اند.

در قانون مجازات اسلامی، «بغی» از جمله اتهامات امنیتی با مجازات حدی مرگ است. بنا بر ماده ۲۸۷ قانون مجازات اسلامی، «باغی» کسی است که علیه «اساس نظام جمهوری اسلامی» دست به مبارزه و اقدام مسلحانه بزند.

فعالان حقوق بشر می‌گویند فشارها و ممنوعیت‌ها علیه زندانیان سیاسی بخشی از سیاست نهادهای امنیتی برای تسلیم کردن آنان است. با وجود اعتراضات شدید داخلی و بین‌المللی، محرومیت از ملاقات، تماس و خدمات درمانی همچنان به‌عنوان ابزار سرکوب علیه زندانیان سیاسی به کار گرفته می‌شود.

پرونده این دو زندانی سیاسی کُرد، یکی از نمونه‌های آشکار نقض حقوق بشر در ایران است که با واکنش‌های گسترده‌ای از سوی سازمان‌های حقوق بشری و نهاد های مردمی روبرو شده است.
وکیل  پخشان عزیزی از  ضرب العجل دادستانی در اجرای حکم اعدام و شرایط خطرناک برای وی خبر داده بود و بدنبال آن پتیشن نجات جان پخشان تا کنون با بیش از ۳ هزار نفر امضا در مخالفت با حکم اعدام در جریان است.

پتیشن لغو حکم اعدام ??
https://t.me/nedaeziran/67825

#انقلاب_ژینا
#زن_زندگی_آزادی
#نه_به_حجاب_اجباری
#نه_به_آپارتاید_جنسیتی
#زندانی_سیاسی_آزاد_باید_گردد
@nedaeziran

.
زنان روستایی دهستان «تکاب» کرمان درآمد پته‌دوزی‌، سوزن‌دوزی و حصیر‌بافی‌های خود را برای لای‌روبی و مرمت قنات‌ها گذاشتند و روح زندگی را به روستاها بازگرداندند.
«فریبا رادی»، «نجمه راز»، «سمیه ابرهیم‌فر»، «زهرا شفیع‌آبادی»، «اسما شایگان» و «فاطمه رادی» شش زنی هستند که هسته اولیه پروژه «توان‌افزایی زنان جوامع محلی در دست‌یابی به معیشت‌ پایدار از طریق منابع آبی (قنات)« را شکل دادند و حالا پس از ۱۰ سال فعالیت، بیش از ۱۵۰ زن مسیر آن‌ها را پیش گرفته‌اند.
«زهرا مهدی‌آبادی تکابی»، یکی از زنانی که محصولات دست‌بافت خود را با نام «گوجینو» به نفع احیای قنات‌ها می‌فروشند، به «ایران‌وایر» می‌گوید: «احیای قنات از طریق فروش پته‌دوزی و صنایع‌دستی باعث شد مردها هم کار ما را بهتر ببینید و ارزش کار دست ما را بیشتر درک کردند.»
درست در روزهایی که کرمان یکی از خشک‌ترین پاییزهایش را می‌گذراند و بر اساس آمار سازمان هواشناسی، میزان بارندگی‌هایش نسبت به سال گذشته حدود ۳۰ درصد کاهش یافته است، مردم هم‌جوار با کلوت‌های شهداد به خوبی قدر آب را می‌دانند.
در شرایطی که مدیران و برنامه‌ریزان به فکر پروژه‌های عجیب و غریب انتقال آب از دریا به کرمان هستند، زنان روستایی کرمان احیای قنات‌های این منطقه را در پیش گرفته‌اند.

sina_ghanbarpour

#محیط_زیست #قنات #احیای_قنات #پته_دوزی #زنان #کرمان #تکاب
#انقلاب_ژینا
#زن_زندگی_آزادی
#نه_به_حجاب_اجباری
#نه_به_آپارتاید_جنسیتی
#زندانی_سیاسی_آزاد_باید_گردد
@nedaeziran

مینا سلطانی (دایه مینا)، مادر دادخواه جاویدنام شهریار محمدی، ضمن انتشار تصاویری از یلدای چند سال پیش با فرزندانش، دلنوشته‌ای به شرح زیر منتشر کرد:
«شب یلدا برای من همیشه فقط یک شب نبود؛ یک دنیا بود. شبی که تمام دلخوشی‌ها و آرزوهایم را کنار هم می‌دیدم؛ شهریار، اسرین، میلاد، و خنده‌هایی که خانه را پر می‌کرد. این عکس‌ها برایم همه‌چیز هستند؛ یادآور شب‌هایی که دور سفره یلدا کنار هم بودیم. نگاهشان می‌کردم؛ لباس‌های مرتب، چهره‌های شاد، و فکر می‌کردم: «این‌ها همان بچه‌هایی هستند که روزهای سخت را با من پشت سر گذاشتند.» اشک شوق در چشمانم جمع می‌شد، ولی کسی نمی‌دانست پشت این اشک‌ها چه زخم‌هایی پنهان است.

می‌گفتند: «دایه مینا، چرا گریه می‌کنی؟ ناراحتی؟» و من فقط می‌گفتم: «نه، این اشک شادی است.» اما حقیقتش این بود که دلم همیشه پر از تناقض بود؛ شادی برای دیدنشان، غم برای سختی‌هایی که کشیدند. شهریارم، فرزند مظلومم، که کمتر کنارم بود. او که همیشه یا در زندان بود یا در حال مبارزه. شب‌هایی که جای خالی‌اش کنار سفره حس می‌شد، دیگر طعم انار و هندوانه برایم بی‌معنی بود. وقتی فکر می‌کردم که او زیر شکنجه است، دور از ما، قلبم می‌سوخت؛ جانم آتش می‌گرفت.

شهریار، عزیزم، هر وقت کنارت نبودم، فقط به این فکر می‌کردم که چطور تحمل می‌کنی. تو فرزندی بودی که حتی وقتی شوخی می‌کردی و می‌گفتی: «دایه مینا، من ازدواج نمی‌کنم که تو تنها نمانی»، باز هم غمت در نگاهت پیدا بود. حالا تو نیستی و این زخم نبودنت قلبم را می‌شکند. این عکس‌ها تنها چیزی است که از تو برایم مانده.

می‌دانی شهریار؟ من هنوز امیدوارم؛ امید به روزی که عدالت برقرار شود. قسم به خونت که تا آن روز دست از دادخواهی برنمی‌دارم. قاتلانت باید بدانند که صدای تو خاموش نمی‌شود. دایه مینا سکوت نمی‌کند. تو بودی که به من قدرت دادی، شهریارم، و این قدرت را تا آخرین لحظه در وجودم زنده نگه می‌دارم.

این شب یلدا، به یاد تو و همه شب‌هایی که جای خالی‌ات را حس کردیم، دوباره دور هم می‌نشینیم؛ اما دیگر آن شادی‌ها نیست. سفره یلدای ما حالا پر از خاطره‌هاست؛ پر از دلتنگی برای تو. اما قسم به همان هندوانه و انارهای شب یلدا، که همرنگ خون تو هستند، که تا نفس دارم، یاد تو را زنده نگه می‌دارم و برای عدالت می‌جنگم.»

#دادخواهی
#نه_میبخشیم_نه_فراموش_میکنیم
#انقلاب_ژینا
#زن_زندگی_آزادی
#نه_به_حجاب_اجباری
#نه_به_آپارتاید_جنسیتی
#ایستاده‌ایم_تا_پایان
@nedaeziran

دادخواهان:
طاهره بجروانی همسر زنده یاد #علی_فتوحی از جانباختگان #آبان_خونین_۹۸ به مناسبت یلدا با انتشار کلیپی نوشت:
ما چله نشین غم خویشتنیم
غمی که هر ساله با خون عزیزان در کف خیابان یا سربه دار شدن عزیزانی تازه میشه
ماها بعد عزیزانمون هیچ مناسبتی رو جشن و شادی نکردیم چون فرصت نکردیم که از زیر غم های پی در پی خارج بشیم .
یلدا علاوه بر جای خالی علی و نبودنش یاد آور هزاران درد و رنج ایست که کشیده ام
در این پنج سال هم درد سوگ علی و غم از دست دادنش رو به جان کشیدم هم تهدید و سرکوب هایی که هرگز آرامم نذاشت .
یا به منزل مون هجوم آوردن یا تهدید های تلفنی خودم یا خانواده ام یا یورش وحشیانه به محل کارم .
سال ۱۴۰۱ بود در چنین روزی صبح روز چهارشنبه ۳۰ آذرماه نزدیک ۲۰ نفر به محل کارم حمله کردن صورت هاشون رو پوشونده بودن دوربین به دست وارد اتاق کارم شدند بجز  بازجو ،یک خانم چادری و یک مرد دیگه همگی نقاب به چهره منحوسشان بود .
بعد از نشون دادن حکم بازداشت ضبط وسایل کارم، گوشیم ، لپ تاپ شرکت ، تبلت همکارم و گوشی خواهرم ، با همکارام درگیر شدند من برای اینکه آسیبی نبینن سریع همراهشون رفتم توی ماشین
ولی اونها به روی همکارام و خواهرم  اسلحه کشیدن و تهدید کردن اونموقع خواهرم همکارم بود و چند ماهه باردار بود حتی با دیدن وضعیت بارداری خواهرم ، دو نفر به روش اسلحه کشیدن و تهدید کردن دخالت نکنه وگرنه اونم بازداشت میشه
بعد اینکه من و از شرکت خارج کردند فیلم دوربین های شرکت رو پاک کردن تا مبادا این وحشیگری شون جایی پخش بشه وعلاوه بر جنایت شون در ابان ۹۸ ننگ دیگه ای بر پیشانی شون نفش ببنده .
من چنین روزی بعد از تفهیم اتهام به زندان اوین تحویل داده شدم روزها از خانواده ام بی خبر بودم و اونها هم از وضعیت من ،  روزهای زیادی رو توی انفرادی گذروندم بدون اینکه بدونم خواهرم بخاطر این حمله وحشیانه اونها و وارد شدن شوک و استرس به فرزند توی شکمش دو هفته در بیمارستان بستری شده بود تا وضعیت فرزندش به حالت طبیعی و نرمال برگرده و هنوزم هم بخاطر این حجم از فشار روی خانواده ام ازشون شرمنده ام و دلیل شو  رو نمی فهمم ،
یلدا برای من سالهاست خاطرات تلخی روی توی ذهنم حکاکی میکنه
ولی من به امید زنده ام و ایمان دارم پایان این شب ها به روشنایی خواهد رسید و سایه منحوس ظالمین از سر ما مردم ایران و وطن مون بر چیده خواهد شد .
به امید آزادی و صبحی روشن ?
یلدابتان پر از نور و امید ??
#سید_علی_فتوحی
#آبان_۹۸
#زندان_اوین
#بند_۲۰۹
#یلدا
یلدا را به یاد جانباختگان راه آزادی گذر میکنیم،باشد که سحر دادخواهی فرا رسد!

#دادخواهی
#انقلاب_ژینا
#زن_زندگی_آزادی
#نه_به_حجاب_اجباری
#نه_به_آپارتاید_جنسیتی
#ایستاده‌ایم_تا_پایان
#نه_میبخشیم_نه_فراموش_میکنیم
@nedaeziran

? اخبار یک هفته اخیر بازنشستگان و
دانش آموزان با نگاهی به روزنامه ها

تهیه کننده: محبوبه فرح زادی

شنبه 17 آذر  1403
    توسعه ایرانی ✅
نا همگونی سقف همسان سازی یا حذف نیازهای بازنشستگان ؟

    اعتماد ✅
مسئله خود کشی دانش آموزان و چالش های پیش روی آموزش و
پرورش: نظم مدرسه از جان دانش آموزان مهم تر است.

یکشنبه 18 آذر  1403
    کار و کارگر ✅
مزد کارگران و بارنشستگان  190 درصد کمتر از تورم رشد کرده است.

    اقتصاد آینده ✅
افزایش حقوق بازنشستگان باید بر مبنای تورم باشد.
حقوق بازنشستگان چرا هنوز کفاف زندگی را نمی دهد ؟

دوشنبه 19 آذر 1403
    کار و کارگر ✅
برخی بازنشستگان برای تامین دارو؛ خانه های خود را می فروشند.

روژان ✅
تعطیلی مدارس؛ در میزان ترافیک و آلودگی هوا چندان تاثیری نداشته است ؛ دولت بهتر است به جای اتخاذ چنین تصمیماتی به وظایف خود برای کاهش آلودگی هوا عمل کند.

    جمهوری اسلامی ✅
پول دارو کمر بازنشستگان را خم کرده است.

    توسعه ایرانی ✅
پول دارو کمر بازنشستگان را شکسته است.

سه شنبه 20 آذر  1403
    روژان ✅
فقر و قانون های بر زمین مانده چالش دانش آموزان بازمانده از تحصیل.
حتی اگر امکان تحصیل در مدارس دولتی فراهم باشد؛ هزینه های جانبی تحصیل که به خانواده ها تحمیل می شود؛ می تواند شرایطی را فراهم کند که از حضور بچه ها در مدارس توسط والدین جلوگیری شود  " فقر "

    کار و کارگر ✅ 
پول صندوق های بازنشستگی صرف مگامال ها شد.

    جمهوری اسلامی ✅ 
رئیس مجلس " قالیباف " :
متناسب سازی حقوق بازنشستگان از پنج شنبه اجرا می شود.

چهارشنبه 21 آذر  1403
    رویش ملت ✅
مدارس و ادارات استان تهران چهارشنبه و پنج شنبه به علت تداوم آلودگی هوا تعطیل است.
" به غیر از دماوند و فیروزکوه "

    مهد تمدن ✅
برخی خانواده ها فرزندانشان را
از مدرسه محروم می کنند؛ چرا که توان پرداخت هزینه ها را ندارند. کودکان قربانی های معصوم فقر و تنگ‌دستی.

پنج شنبه 22 آذر 1403
    کار و کارگر ✅
زندگی فعلی بازنشستگان در شان هیچ انسانی نیست.

@nedaeziran

‌
محمدهادی جعفرپور، وکیل دادگستری در ایران:
اعمال‌کنندگان فیلترینگ اینترنت در ایران، مرتکب جرم شدند

محمدهادی جعفرپور، وکیل دادگستری ساکن شیراز، می‌گوید بنا بر قانون هر رفتاری که مانع حق دسترسی به اطلاعات شود و یا اعمال هرگونه سیاستگذاری که معیشت و حقوق اجتماعی و فرهنگی و سلامت جسمی -روانی مردم را با آسیب مواجه کند ممنوع است.

به نوشته این وکیل دادگستری به موجب ماده ۵۷۰ قانون مجازات اسلامی هریک از مقامات دولتی یا وابسته به دستگاه‌های حکومتی که برخلاف قانون، آزادی شخصی افراد را سلب کند یا آنان را از حقوق مقرر در قانون اساسی محروم کند مستحق کیفر حبس و محرومیت از مشاغل دولتی شناخته شده است.

به اعتقاد این عضو کانون وکلای دادگستری شیراز به موجب قانون انتشار و دسترسی آزاد به اطلاعات، حق دسترسی شهروندان به فضای سایبر یکی از مصادیق حقوق اساسی ملت است که مقدمه‌ی تحقق چنین حقی تامین اینترنت با سرعت متعارف است ماده۲ قانون مورد اشاره به صراحت مقرر می‌کند: هر شخص ایرانی حق دسترسی به اطلاعات عمومی را دارد.

در نتیجه به گفته این وکیل دادگستری حق دسترسی به اطلاعات از جمله حقوق ابتدایی مردم است که کلیه ارکان حاکمیت مکلف هستند تا طریق و راهکار مناسبی جهت دسترسی مردم به فضای سایبر و دسترسی آسان به اطلاعات مورد نیاز ملت را فراهم کنند.

#فیلترینگ
#انقلاب_ژینا
#زن_زندگی_آزادی
#نه_به_حجاب_اجباری
#نه_به_آپارتاید_جنسیتی
@nedaeziran

نرگس محمدی در تماس تصویری با کمیته نوبل؛ اجازه نخواهم داد که زندان صدای من را خاموش کند
نرگس محمدی، برنده جایزه صلح نوبل که به مدت سه هفته از زندان اوین برای انجام امور درمانی پس از عمل تومور و پیوند استخوان آزاد شده است، در یک تماس تصویری با کمیته نوبل در تاریخ بیست‌ودوم آذرماه گفت؛

«هرچند در خارج از زندان می‌توانم فعالیت‌های بیشتری داشته باشم، اما اجازه نخواهم داد که زندان صدای من را خاموش کند.»

در این گفتگو، نرگس محمدی تأکید کرد که تعهد به حقوق زنان و حقوق بشر هیچ‌گاه نمی‌تواند محدود به دیوارهای زندان شود و افزود؛ «دفاع از حقوق بشر و حقوق زنان نباید به عنوان جرم محسوب شود.»

او همچنین به محکومیت کشتار بی‌صدای زندانیان سیاسی توسط جمهوری اسلامی پرداخت و گفت؛
«من باید آزاد باشم تا به کارهایم ادامه دهم.»

این برنده جایزه صلح نوبل تصریح کرد که حتی اگر جمهوری اسلامی بتواند او را ساکت کند، تغییر چندانی در اوضاع نخواهد داد، زیرا مردم ایران به پا خاسته‌اند.

سازمان ملل، کمیته نوبل نروژ و دیگر نهادها و افراد خواستار آزادی دائمی و بدون قید و شرط او شده‌اند. یورگن واتنه فریدنیس، رئیس کمیته نوبل نروژ، در حین اهدای جایزه صلح نوبل سال ۲۰۲۴ به سازمان ژاپنی «نیهون هیدانکیو» از جمهوری اسلامی خواست تا به حبس نرگس محمدی پایان دهد.

#نرگس_محمدی
#انقلاب_ژینا
#زن_زندگی_آزادی
#نه_به_حجاب_اجباری
#نه_به_آپارتاید_جنسیتی
#زندانی_سیاسی_آزاد_باید_گردد
@nedaeziran

بیانیه
⁨5 دسامبر، 2024⁩ توسط ⁨کانون نویسندگان ایران⁩

در ۲۶اُمین سالگرد قتل‌های سیاسی-حکومتی
یاد رهروان راه آزادی، ستم‌کشتگان کانون نویسندگان ایران، محمد مختاری و محمد جعفر پوینده را گرامی می‌داریم!

بی‌گمان نابخردی و کوربینی سیاسی است اگر اوضاعی را در نظر نگیریم که قتل‌های سیاسی خزان سال ۱۳۷۷ بر زمینه‌ی آن رخ داد. حاکمیت جمهوری اسلامی از پس یک دهه از خونین‌ترین سرکوب‌های سیاسی تاریخ معاصر ما در دهه ۱۳۶۰ هزاران تن از گردن‌فرازترین مبارزان حق‌طلب این آب و خاک را راهی قتل‌گاه‌ها کرد، فقط در یک قلم نزدیک به ۵ هزار زندانی حکم گرفته‌ی کت‌بسته را طی یک ماه از نو در «دادگاه‌ها»ی یکی-دو دقیقه‌ای محکوم به اعدام کرد و به دار کشید، به سرکوب گسترده و روز به روز زنان برخاست، آپارتاید جنسی را به صورت مذهب مختار حکومتی درآورد و سرانجام با گسترش دامنه‌ی سانسور به هر گوشه و کنار این کشور بلازده آخرین روزنه‌های آزادی بیان را کور کرد، و بدین‌گونه به گمان خود پهنه‌ی مبارزه‌ی اجتماعی-سیاسی را از مخالف و منتقد و آزادی‌خواه تهی کرد. نیمه‌ی دهه‌ی ۱۳۷۰ حاکمیت سرمست از پیروزی بر هر آن کس که جرئت مخالفت با یکی از واپسمانده‌ترین حکومت‌ها را به خود داده بود، سایه‌ی مرگ‌زای خود را بر سراسر کشور گسترد و به شکار مخالفان در بیرون از مرزها دست برآورد. در چنین اوضاع و احوالی بود که گروهی از متعهدترین نویسندگان گرد هم آمدند تا به احیای فعالیت یکی از مستقل‌ترین نهادهای آزادی‌خواه و سانسورستیز سراسر تاریخ ایران، کانون نویسندگان ایران، بپردازند. متن «ما نویسنده‌ایم»، مشهور به «۱۳۴ نویسنده» حاوی مفهومی بود که حاکمیت در سراسر عمر خود کوشیده بود با سرکوب‌های بی‌سابقه‌ی خود آن را از خاطره‌ها بزداید، و آن کوشش جمعی برای رسیدن به حقوق فردی و اجتماعی و سیاسی خود بود. واژه‌ی «ما» اسم رمزی بود که بر زبان آوردن آن حکم مخالفت با استبداد و خودکامگی داشت. نخست، در پرده‌ای از ابهام، اما با نشانه‌های روشن، به تک‌زنی پرداختند: سعیدی سیرجانی، غفار حسینی، احمد تفضلی، پیروز دوانی، مجید شریف، احمد میرعلایی، حمید و کارون حاجی‌زاده و ده‌ها تن دیگر در گمنامی به قتل آمدند و آن‌گاه، شمشیر از رو بسته و بی‌پرده، نخست دو تن از منتقدان سیاسی، داریوش فروهر و پروانه اسکندری، را، فقط به جرم نابخشودنی اعلام نظر و مخالفت با سیاست‌های حاکم، به فجیع‌ترین وجه سلاخی کردند و سپس در آستانه‌ی نخستین مجمع عمومی کانون نویسندگان ایران در پاییز ۱۳۷۷، محمد مختاری و محمد جعفر پوینده، اعضای سربلند کانون نویسندگان ایران، را به قتل‌گاه بردند. هنگامی که راز جنایت عوامل امنیتی وزارت اطلاعات از پرده بیرون افتاد و ناگزیر از اعتراف شدند، نخست دادگاهی عَلَم کردند، متهمان را بدون حضور خانواده‌های قربانیان جنایت و وکیل خانواده‌ها در دادگاهی سرهم بندی شده شتاب‌زده «محاکمه» کردند، سپس چندی بعد آن‌ها را به مرخصی و تعطیلات ابدی فرستادند و در عوض وکیل شجاع خانواده‌های ستم‌کشتگان، ناصر زرافشان، را به ۵ سال زندان محکوم کردند و به زندان فرستادند: سنگ را بستند و سگ را رها کردند!
اما چنان که در همه‌ی ۲۶سالی که بر این جنایت تاریخی گذشته است بارها مکرر کرده‌ایم، اگر هزار سال بر این تبهکاری سیاسی-حکومتی بگذرد هرگز از دادخواهی قدمی واپس نخواهیم گذاشت و خواهان روشن‌شدن همه‌ی ابعاد این جنایتیم و آزادی بیان و مبارزه‌ی بی‌تخفیف و بی‌وقفه با سانسور و طلب جامعه‌ای عاری از ستم و آزادی‌کشی را چون میراث گران‌قدر و فراموش‌نشدنی محمد مختاری، محمد جعفر پوینده، بکتاش آبتین و سعید سلطانپور به جان پاس خواهیم داشت.
مطابق مرسوم همه‌ساله روز ۱۶ آذر ساعت ۳ عصر بر مزار جان‌باختگان راه آزادی در امامزاده طاهر کرج گرد می‌آییم و مزار محمد مختاری و محمد جعفر پوینده را گلباران می‌کنیم.
کانون نویسندگان ایران
۱۵ آذر ۱۴۰۳

#قتلهای_زنجیره_ای
#انقلاب_ژینا
#زن_زندگی_آزادی
#نه_به_حجاب_اجباری
#نه_به_آپارتاید_جنسیتی
#۲۵نوامبر
#۱۶روزنارنجی

@nedaeziran