گشودن دریچه‌های امید در عمل: استراتژی‌های عملی برای تقویت انتظارات مثبت در رواندرمانی

امید، این مفهوم به ظاهر ساده، می‌تواند نقشی حیاتی در فرآیند درمان ایفا کند. فرانک (1968) امید را به عنوان یک مهارت درمانی مهم معرفی کرد، و پژوهش‌های متعدد نشان داده‌اند که انتظارات مثبت می‌توانند نتایج درمان را بهبود بخشند. اما چگونه می‌توانیم این مفهوم انتزاعی را به ابزاری کاربردی در جلسات درمان تبدیل کنیم؟

1. تمرکز بر نقاط قوت:
یکی از روش‌های موثر برای تقویت امید، استفاده از لیست «ویژگی‌های تغییردهندگان موفق»* است. این تکنیک که توسط میلر و رولنیک (2013) معرفی شده، شامل ارائه لیستی از 100 صفت مثبت به مراجعان است. از آنها بخواهید صفاتی را که در مورد خودشان صادق می‌دانند، انتخاب کنند. سپس، درباره این ویژگی‌ها عمیق‌تر صحبت کنید.

مثال عملی:
درمانگر: «می‌بینم که شما «پشتکار» را انتخاب کرده‌اید. می‌توانید مثالی بزنید که این ویژگی را در خودتان نشان داده باشید؟»
مراجع: «خب، من برای ترک سیگار چندین بار تلاش کردم و هر بار که شکست خوردم، دوباره سعی کردم.»
درمانگر: «پس شما فردی هستید که تسلیم نمی‌شود. این پشتکار می‌تواند در مسیر بهبودی بسیار ارزشمند باشد.»

1. استفاده از تجارب گذشته:
   از مراجعان بخواهید درباره تغییرات موفقی که در گذشته داشته‌اند صحبت کنند. این کار نه تنها امید را تقویت می‌کند، بلکه خودکارآمدی را نیز افزایش می‌دهد.

مثال عملی:
درمانگر: «آیا می‌توانید زمانی را به یاد بیاورید که با یک چالش بزرگ روبرو شدید و موفق شدید بر آن غلبه کنید؟»
مراجع: «بله، وقتی که شغلم را از دست دادم و مجبور شدم در سن 40 سالگی حرفه جدیدی را شروع کنم.»
درمانگر: «چه مهارت‌هایی به شما کمک کرد تا از آن چالش عبور کنید؟ چگونه می‌توانیم از آن مهارت‌ها در شرایط فعلی استفاده کنیم؟»

1. ایجاد تصویر مثبت از آینده:
   از مراجعان بخواهید آینده‌ای را تصور کنند که در آن مشکل فعلی‌شان حل شده است. این تمرین می‌تواند انگیزه و امید را افزایش دهد.

مثال عملی:
درمانگر: «اگر یک سال از الان به آینده سفر کنیم و ببینیم که شما بر اضطراب اجتماعی خود غلبه کرده‌اید، چه تغییراتی در زندگی‌تان می‌بینید؟»

1. استفاده از مقیاس‌بندی اطمینان به خود:
   از مراجعان بخواهید میزان اطمینان خود به توانایی‌شان برای ایجاد تغییر را در مقیاس 1 تا 10 رتبه‌بندی کنند. سپس درباره دلایل انتخاب این عدد و نه عددی پایین‌تر صحبت کنید.

مثال عملی:
درمانگر: «در مقیاس 1 تا 10، چقدر مطمئن هستید که می‌توانید این تغییر را ایجاد کنید؟»
مراجع: «شاید 6.»
درمانگر: «جالب است. چه چیزی باعث شد 6 را انتخاب کنید و نه 4 یا 5؟»

1. ارائه شواهد امیدبخش:
   اطلاعاتی درباره نرخ موفقیت درمان و داستان‌های موفقیت (با حفظ محرمانگی) را با مراجعان به اشتراک بگذارید.

مثال عملی:
درمانگر: «پژوهش‌ها نشان می‌دهد که 70% افرادی که این روش درمانی را کامل می‌کنند، بهبودی قابل توجهی را تجربه می‌کنند. من شخصاً شاهد تغییرات موثری در مراجعانم بوده‌ام.»

به یاد داشته باشید که تقویت امید باید همیشه با واقع‌بینی همراه باشد. هدف، ایجاد انتظارات غیرواقعی نیست، بلکه کمک به مراجعان برای دیدن پتانسیل‌های واقعی خود برای تغییر است. با استفاده از این استراتژی‌ها، می‌توانید امید را از یک مفهوم انتزاعی به یک ابزار قدرتمند در جلسات درمان تبدیل کنید.

*چند مثال دیگر: پذیرنده، مصمم، صبور، سازگار، مشتاق، پیگیر، هوشیار، وفادار، معقول، جاه‌طلب، انعطاف‌پذیر، قابل اعتماد، قاطع، متمرکز، ثابت‌قدم، شجاع، بخشنده، قوی، مراقب، امیدوار، کامل، متعهد، مبتکر، قابل اعتماد، با ملاحظه، بالغ، راستگو و خلاق
منابع:
Frank, J. D. (1968). The role of hope in psychotherapy. International Journal of Psychiatry, 5(5), 383-395.
Miller, W. R., & Rollnick, S. (2013). Motivational interviewing: Helping people change (3rd ed.). Guilford Press.
Snyder, C. R., Ilardi, S. S., Cheavens, J., Michael, S. T., Yamhure, L., & Sympson, S. (2000). The role of hope in cognitive-behavior therapies. Cognitive Therapy and Research, 24(6), 747-762.
Cheavens, J. S., Feldman, D. B., Woodward, J. T., & Snyder, C. R. (2006). Hope in cognitive psychotherapies: On working with client strengths. Journal of Cognitive Psychotherapy, 20(2), 135-145.
منبع اصلی:
Miller, W. R., & Moyers, T. B. (2021). Effective psychotherapists: Clinical skills that improve client outcomes. Guilford Press.
https://t.me/AcademyofPsychotherapy

«می‌دانم که موثر است!
نقش باورِ درمانگر در اثربخشی درمان»

در دنیای رواندرمانی، اغلب تمرکز بر تکنیک‌ها و روش‌های درمانی است. اما آیا تا به حال به این فکر کرده‌اید که باور خود درمانگر به روش درمانی چه تأثیری بر نتیجه درمان دارد؟ تحقیقات جالبی در این زمینه انجام شده که نتایج آن می‌تواند دیدگاه ما را نسبت به آموزش و اجرای رواندرمانی تغییر دهد.

نیتان آزرین و همکارانش (1976) در یک سری آزمایش‌های کنترل شده، رویکرد تقویت جامعه‌محور را با درمان "سنتی" برای افراد مبتلا به اختلالات مصرف الکل مقایسه کردند. در سه مطالعه متوالی، *CRA نتایج بسیار بهتری نسبت به درمان سنتی نشان داد. اما نکته جالب اینجا بود که هر دو درمان توسط همان رفتاردرمانگرانی ارائه شده بود، درمانگرانی که به CRA متعهد بودند و درمان سنتی را ناکارآمد می‌دانستند.

اما داستان اینجا تمام نمی‌شود. در یک آزمایش بعدی که توسط میلر، مایرز و تونیگان (2001) انجام شد، CRA و درمان سنتی مبتنی بر مدل بیماری توسط درمانگران متفاوتی ارائه شد، درمانگرانی که هر کدام در رویکرد خود آموزش دیده و به آن متعهد بودند. در این حالت، مزیت CRA در پیگیری 6 ماهه اندک بود و در پیگیری‌های 18 و 24 ماهه هیچ تفاوتی در نتیجه مشاهده نشد.

این یافته‌ها چه معنایی دارند؟ به نظر می‌رسد باور درمانگر به اثربخشی روش درمانی که استفاده می‌کند، نقش مهمی در نتیجه درمان دارد. این پدیده قدرت باورمندان پرشور را نشان می‌دهد.

اما چگونه می‌توانیم از این دانش در عمل استفاده کنیم؟ در اینجا چند پیشنهاد کاربردی ارائه می‌شود:

1. انتخاب آگاهانه رویکرد درمانی: درمانگران باید رویکردهایی را انتخاب کنند که واقعاً به آنها باور دارند.

2. آموزش مداوم: به روز ماندن با آخرین تحقیقات و یافته‌ها می‌تواند اعتماد درمانگر به روش درمانی را تقویت کند.

3. تمرین خودآگاهی: درمانگران باید نسبت به باورها و نگرش‌های خود در مورد روش‌های درمانی آگاه باشند.

4. انتقال اعتماد به مراجع: درمانگران می‌توانند اعتماد خود به روش درمانی را به شکلی سازنده با مراجعان در میان بگذارند.

5. انعطاف‌پذیری در انتخاب روش: اگر درمانگر به روش خاصی برای یک مراجع خاص اعتماد ندارد، باید آماده تغییر رویکرد باشد.

6. نظارت و بازخورد: دریافت بازخورد منظم از همکاران و ناظران می‌تواند به تقویت اعتماد درمانگر کمک کند.

با این حال، باید مراقب بود که این یافته‌ها به اشتباه تفسیر نشوند. هدف این نیست که درمانگران "کورکورانه" به یک روش خاص ایمان بیاورند. بلکه، این یافته‌ها اهمیت تطابق بین باورهای درمانگر و روش درمانی مورد استفاده را نشان می‌دهند.

این یافته‌ها می‌توانند تأثیر عمیقی بر نحوه آموزش و اجرای رواندرمانی داشته باشند. به جای تمرکز صرف بر آموزش تکنیک‌ها، ممکن است لازم باشد توجه بیشتری به پرورش باور و اعتماد درمانگران به روش‌های درمانی شود. این می‌تواند شامل ارائه شواهد قوی‌تر از اثربخشی روش‌ها، فراهم کردن فرصت‌های بیشتر برای تمرین و کسب تجربه، و ایجاد فضایی برای بحث و تبادل نظر در مورد چالش‌ها و موفقیت‌های درمانی باشد.

با درک عمیق‌تر از نقش باور درمانگر، می‌توانیم گامی فراتر از آموزش صرف تکنیک‌ها برداریم و به سمت پرورش درمانگرانی حرکت کنیم که نه تنها مهارت، بلکه اعتماد و باور عمیق به کار خود دارند.
*Community Reinforcement Approach
منابع:
Azrin, N. H. (1976). Improvements in the community-reinforcement approach to alcoholism. Behaviour Research and Therapy, 14(5), 339-348.
Azrin, N. H., Sisson, R. W., Meyers, R., & Godley, M. (1982). Alcoholism treatment by disulfiram and community reinforcement therapy. Journal of Behavior Therapy and Experimental Psychiatry, 13(2), 105-112.
Hunt, G. M., & Azrin, N. H. (1973). A community-reinforcement approach to alcoholism. Behaviour Research and Therapy, 11(1), 91-104.
Miller, W. R., Meyers, R. J., & Tonigan, J. S. (2001). A comparison of CRA and traditional approaches. In R. J. Meyers & W. R. Miller (Eds.), A Community Reinforcement Approach to Addiction Treatment (pp. 62-78). Cambridge University Press.
Shaw, B. F. (1999). How to use the allegiance effect to maximize the efficacy of cognitive therapy. In D. S. Janowsky (Ed.), Psychotherapy Indications and Outcomes (pp. 23-38). American Psychiatric Press.
منبع اصلی:
#رواندرمانی_اثربخش #تبحر_در_رواندرمانی #امید_و_انتظار
#Hope_and_expectancy
منبع:
Miller, W. R., & Moyers, T. B. (2021). Effective psychotherapists: Clinical skills that improve client outcomes. Guilford Press.
https://t.me/AcademyofPsychotherapy

«قدرت انتظارات درمانگر: چگونه خوش‌بینی ما می‌تواند نتایج درمان را شکل دهد»

انتظارات و باورهای درمانگر درباره توانایی مراجعان برای تغییر، نقش مهمی در نتایج درمان ایفا می‌کند. این موضوع در مطالعه‌ای که توسط لیک و کینگ (1977) انجام شد، به خوبی نشان داده شده است. در این مطالعه، درمانگرانی که باور داشتند برخی از مراجعان پتانسیل بالایی برای بهبودی دارند، شاهد نتایج بهتری در این مراجعان بودند، حتی زمانی که این مراجعان به طور تصادفی انتخاب شده بودند.
این پدیده که به عنوان «پیشگویی خودکامبخش» شناخته می‌شود، نشان می‌دهد که انتظارات مثبت یا منفی درمانگر می‌تواند بر نحوه درک و رفتار با مراجعان تأثیر بگذارد و در نهایت، این انتظارات را محقق کند. به عبارت دیگر، خوش‌بینی و بدبینی هر دو تمایل دارند به واقعیت تبدیل شوند.

اما چگونه می‌توانیم از این دانش در عمل (رواندرمانی و پژوهش) استفاده کنیم؟ در اینجا چند راهکار کاربردی ارائه می‌شود:

1. پرورش خوش‌بینی آگاهانه: به طور مداوم بر نقاط قوت و پتانسیل‌های مراجعان تمرکز کنید. این کار را می‌توان با استفاده از تکنیک‌هایی مانند "ویژگی‌های تغییردهندگان موفق" انجام داد، که در آن از مراجعان خواسته می‌شود صفات مثبتی را که در خود می‌بینند، مشخص کنند.

2. انتقال امید: زمانی که مراجعان امید کمی دارند، می‌توانید امید خود را به آنها "قرض" دهید. این کار را می‌توان با به اشتراک گذاشتن تجربیات موفق قبلی، ارائه شواهد علمی درباره اثربخشی درمان، و بیان اعتماد خود به توانایی مراجع برای تغییر انجام داد.

3. تمرکز بر نقاط قوت: از مراجعان بخواهید درباره تغییرات موفقی که در گذشته داشته‌اند صحبت کنند. این کار می‌تواند اعتماد به نفس آنها را افزایش دهد و یادآور شود که تغییر ممکن است.

4. مراقبت از خود: درمانگران باید مراقب سوگیری‌های منفی ناشی از کار مداوم با مراجعان دشوار باشند. مطالعه تحقیقات مربوط به انعطاف‌پذیری انسان و نتایج مثبت درمان می‌تواند به حفظ دیدگاه متعادل کمک کند.

5. ارائه مداخله فوری: به جای قرار دادن مراجعان در لیست انتظار، سعی کنید همیشه چیزی مفید برای شروع به آنها ارائه دهید. حتی یک مداخله کوتاه یا دادن یک کتاب خودیاری می‌تواند از بی‌عملی ناشی از انتظار جلوگیری کند.

تحقیقات نشان می‌دهد که انتظارات درمانگر می‌تواند نتایج درمان را پیش‌بینی کند. برای مثال، در مطالعه‌ای که توسط کاتز و هویت (2014) انجام شد، مشخص شد که پیش‌بینی‌های درمانگران درباره پیش‌آگهی مراجعان، پیش‌بینی‌کننده خوبی برای نتایج واقعی درمان است.

با این حال، باید توجه داشت که خوش‌بینی بیش از حد نیز می‌تواند مشکل‌ساز باشد. کنستانتینو و همکاران (2011) هشدار می‌دهند که تلاش‌های افراطی برای القای امید ممکن است با دیدگاه‌های مراجعان در تضاد باشد و به اعتبار درمانگر و اتحاد درمانی آسیب برساند.

پرورش و حفظ نگرش خوش‌بینانه نسبت به توانایی مراجعان برای تغییر، یک مهارت حیاتی برای درمانگران است. این نگرش نه تنها می‌تواند نتایج درمان را بهبود بخشد، بلکه می‌تواند به حفظ انگیزه و رضایت شغلی درمانگران نیز کمک کند. با تمرین مداوم و آگاهی از تأثیر انتظارات خود، درمانگران می‌توانند از این اثر قدرتمند برای کمک به مراجعان خود در دستیابی به تغییرات مثبت استفاده کنند.
منابع:

1. Leake, G. J., & King, A. S. (1977). Effect of counselor expectations on alcoholic recovery. Alcohol Health & Research World, 1(3), 16-22.

2. Constantino, M. J., Glass, C. R., Arnkoff, D. B., Ametrano, R. M., & Smith, J. Z. (2011). Expectations. In J. C. Norcross (Ed.), Psychotherapy relationships that work: Evidence-based responsiveness (2nd ed., pp. 354-376). Oxford University Press.

3. Katz, M., & Hoyt, W. T. (2014). The influence of hope on the therapeutic alliance in goal-focused group counseling. The Journal for Specialists in Group Work, 39(3), 243-261.

4. Miller, W. R., & Rollnick, S. (2013). Motivational interviewing: Helping people change (3rd ed.). Guilford Press.
   منبع اصلی:
   #رواندرمانی_اثربخش #تبحر_در_رواندرمانی
   منبع:
   Miller, W. R., & Moyers, T. B. (2021). Effective psychotherapists: Clinical skills that improve client outcomes. Guilford Press.
   https://t.me/AcademyofPsychotherapy

«روایتی از سفر یک درمانگر به سوی اصالت»

دکتر سارا، روانشناس بالینی با 10 سال تجربه، همیشه خود را فردی حرفه‌ای و کنترل شده می‌دانست. او معتقد بود که حفظ فاصله عاطفی با مراجعان ضروری است. اما یک مراجع خاص، این دیدگاه را به چالش کشید.

آنا، زن 35 ساله‌ای که برای درمان افسردگی مراجعه کرده بود، به طرز عجیبی سارا را یاد مادرش می‌انداخت. سارا متوجه شد که در جلسات با آنا، احساسات قوی و گاه متناقضی را تجربه می‌کند؛ گاهی خشم، گاهی غم، و گاهی محبت شدید.
در ابتدا، سارا سعی کرد این احساسات را نادیده بگیرد و حرفه‌ای باقی بماند. اما متوجه شد که این رویکرد باعث ایجاد فاصله بین او و آنا می‌شود. پیشرفت درمان کند شده بود.

سارا تصمیم گرفت رویکرد متفاوتی را امتحان کند. او با ناظر خود صحبت کرد و تصمیم گرفت با آنا درباره احساساتش صادق باشد. در جلسه بعدی، سارا به آنا گفت: «می‌خواهم چیزی را با شما در میان بگذارم. گاهی اوقات، تعامل با شما احساسات قوی‌ای در من ایجاد می‌کند که مرا یاد رابطه‌ام با مادرم می‌اندازد.»

این لحظه صداقت، نقطه عطفی در درمان بود. آنا احساس کرد که درک شده و شروع به صحبت درباره رابطه خودش با مادرش کرد - موضوعی که تا آن زمان از آن اجتناب کرده بود.

سارا متوجه شد که اصالت، به جای تضعیف اقتدار حرفه‌ای‌اش، باعث تقویت رابطه درمانی شده است. او یاد گرفت که چگونه از احساسات خود به عنوان ابزاری برای درک بهتر مراجعانش استفاده کند. این تجربه، رویکرد سارا به درمان را تغییر داد. او یاد گرفت که اصالت، وقتی با مهارت و حساسیت به کار گرفته شود، می‌تواند ابزاری قدرتمند در رواندرمانی باشد.

#رواندرمانی_اثربخش #تبحر_در_رواندرمانی #اصالت #همخوانی #مدیریت_انتقال_متقابل
#genuineness
#Congruence
منبع:
Miller, W. R., & Moyers, T. B. (2021). Effective psychotherapists: Clinical skills that improve client outcomes. Guilford Press.
https://t.me/AcademyofPsychotherapy

اصالت و آسیب‌پذیری در رواندرمانی: دو روی یک سکه

اصالت در رواندرمانی اغلب به عنوان یک ویژگی مثبت و ضروری در نظر گرفته می‌شود. اما آیا همیشه اینطور است؟ این متن به بررسی رابطه پیچیده بین اصالت و آسیب‌پذیری در رواندرمانی می‌پردازد.

اصالت، همانطور که توسط کارل راجرز مطرح شد، به معنای همخوانی بین تجربه درونی و بیان بیرونی است. اما این همخوانی می‌تواند درمانگر را در موقعیت آسیب‌پذیری قرار دهد. وقتی درمانگر احساسات واقعی خود را بیان می‌کند، خود را در معرض قضاوت، انتقاد یا حتی رد شدن از سوی مراجع قرار می‌دهد.

نکات کلیدی:
**1. آسیب‌پذیری مثبت: گاهی اوقات، آسیب‌پذیری درمانگر می‌تواند به ایجاد اعتماد و عمق در رابطه درمانی کمک کند.

1. خطرات خودافشاگری بیش از حد: افشای نامناسب یا بیش از حد می‌تواند به رابطه درمانی آسیب برساند.

2. تعادل قدرت: اصالت می‌تواند تعادل قدرت در رابطه درمانی را تغییر دهد، که می‌تواند هم مفید و هم چالش‌برانگیز باشد.

3. مرزهای حرفه‌ای: حفظ مرزهای حرفه‌ای در عین حفظ اصالت می‌تواند چالش‌برانگیز باشد.

4. تفاوت‌های فردی: برخی مراجعان ممکن است از آسیب‌پذیری درمانگر استقبال کنند، در حالی که برخی دیگر ممکن است احساس ناامنی کنند.**

راهکارهای عملی برای مدیریت تنش بین اصالت و آسیب‌پذیری:

**1. خودآگاهی: درمانگران باید از انگیزه‌های خود برای افشا آگاه باشند.

1. دریافت نظارت: بحث در مورد چالش‌های اصالت با یک ناظر ممکن است مفید باشد.

2. آمادگی: از قبل برای سناریوهای چالش‌برانگیز آماده شوید.

3. بازخورد: از مراجعان در مورد راحتی آنها با سطح اصالت شما بازخورد بگیرید.

4. انعطاف‌پذیری: آماده باشید تا رویکرد خود را بر اساس نیازهای هر مراجع تنظیم کنید.**

تحقیقات نشان می‌دهد که اگرچه اصالت به طور کلی با نتایج بهتر درمان مرتبط است، اما رابطه پیچیده‌ای با آسیب‌پذیری دارد. یافته‌های پژوهشی نشان از آن دارد که درمانگرانی که سطح متوسطی از آسیب‌پذیری را نشان می‌دهند، نسبت به آنهایی که بسیار محافظه‌کار یا بسیار افشاگر هستند، نتایج بهتری به دست می‌آورند.

نتیجه‌گیری:
اصالت و آسیب‌پذیری در رواندرمانی مانند دو روی یک سکه هستند. درمانگران موفق کسانی هستند که می‌توانند تعادل ظریفی بین این دو برقرار کنند. آنها می‌دانند چه زمانی اصیل بودن به معنای آسیب‌پذیر بودن است و چگونه از این آسیب‌پذیری به نفع فرآیند درمان استفاده کنند. در نهایت، هنر رواندرمانی در توانایی حرکت ماهرانه بین اصالت و محافظت از خود، با در نظر گرفتن بهترین منافع مراجع، نهفته است.

#رواندرمانی_اثربخش #تبحر_در_رواندرمانی #اصالت #همخوانی
#genuineness
#Congruence
منبع:
Miller, W. R., & Moyers, T. B. (2021). Effective psychotherapists: Clinical skills that improve client outcomes. Guilford Press.
https://t.me/AcademyofPsychotherapy

«چالش‌های اصالت: مدیریت احساسات منفی و خودافشایی در رواندرمانی»

اصالت در رواندرمانی، اگرچه ارزشمند است، اما می‌تواند چالش‌برانگیز باشد. دو چالش عمده در این زمینه، مدیریت احساسات منفی نسبت به مراجعان و تصمیم‌گیری درباره خودافشایی است.

تجربۀ احساسات منفی نسبت به مراجعان، مانند خشم، ناامیدی و یا حتی انزجار، امری غیرمعمول نیست. تحقیقات نشان می‌دهد که بسیاری از درمانگران گاهی چنین احساساتی را تجربه می‌کنند. چالش اینجاست که چگونه این احساسات را به شیوه‌ای سازنده مدیریت کنیم.

راهکارهای عملی برای مدیریت احساسات منفی:

1. خودآگاهی: اولین قدم، شناسایی و پذیرش این احساسات است.
2. خودبررسی: از خود بپرسید آیا این احساسات ناشی از تاریخچۀ شخصی یا ارزش‌های شما هستند؟
3. همدلی: سعی کنید درک کنید که چرا دیگران ممکن است چنین واکنشی به این مراجع داشته باشند.
4. بهوشیاری: تمرینات ذهن‌آگاهی می‌تواند به تنظیم هیجانی کمک کند.
5. نظارت گرفتن: در مورد این احساسات با یک ناظر یا همکار مشورت کنید.

خودافشاگری چالش دیگری است که درمانگران با آن مواجه می‌شوند. سوال این است که آیا، چه زمانی و چگونه اطلاعات شخصی را با مراجعان به اشتراک بگذاریم.

راهنمایی‌های عملی برای خودافشاگری:

1. هدف: همیشه بپرسید آیا این افشا به نفع مراجع است؟
2. محتوا: افشای تجربه‌های مشابه یا انسانیت درمانگر معمولاً مفیدتر است.
3. زمان‌بندی: زمان مناسب برای افشا را در نظر بگیرید.
4. میزان: از افشای بیش از حد خودداری کنید.
5. پیگیری: واکنش مراجع به خودافشاگری را به دقت مشاهده کنید.

تحقیقات نشان می‌دهد که خودافشاگری مناسب می‌تواند به بهبود رابطه درمانی و نتایج درمان کمک کند. با این حال، خودافشاگری نامناسب می‌تواند مضر باشد.

یک موقعیت خاص که نیاز به تصمیم‌گیری درباره خودافشاگری دارد، زمانی است که مراجع سوال شخصی می‌پرسد. در این موارد، درمانگران می‌توانند:

1. دلیل سوال را بررسی کنند: «می‌توانید به من بگویید چرا این برایتان مهم است؟»
2. نگرانی زیربنایی را منعکس کنند: «به نظر می‌رسد نگران هستید که من نتوانم شما را درک کنم.»
3. اطلاعات را به شیوه‌ای حرفه‌ای ارائه دهند: «من اینجا هستم چون...»

در نهایت، اصالت در رواندرمانی نیازمند تعادل ظریفی میان صداقت و ملاحظه، خودافشاگری و حفظ مرزها است. با تمرین مکرر و افزایش خودآگاهی، درمانگران می‌توانند این مهارت را بهبود بخشند و از آن برای تقویت رابطه درمانی و بهبود نتایج درمان استفاده کنند.

#رواندرمانی_اثربخش #تبحر_در_رواندرمانی #اصالت #همخوانی
#genuineness
#Congruence
منبع:
Miller, W. R., & Moyers, T. B. (2021). Effective psychotherapists: Clinical skills that improve client outcomes. Guilford Press.
https://t.me/AcademyofPsychotherapy

اصالت در رواندرمانی: تعادل ظریف میان حرفه‌ای بودن و انسان بودن

اصالت در رواندرمانی مفهومی است که اهمیت آن را نمی‌توان نادیده گرفت. برخلاف برخی حرفه‌ها که در آنها فاصله و عینیت ضروری است، در رواندرمانی، درمانگرانی که گرم و صادق هستند، معمولاً نتایج بهتری برای مراجعان خود به دست می‌آورند.

اصالت را می‌توان به دو بخش درونی و بیرونی تقسیم کرد. بخش درونی، که "همخوانی" نامیده می‌شود، به معنای آگاهی و پذیرش تجربیات درونی خود است. بخش بیرونی، یا "اصالت"، به نحوه بیان این تجربیات به شیوه‌ای سازنده برای مراجع اشاره دارد.

نکته مهم این است که اصالت باید همیشه در بستر بزرگتر پذیرش، همدلی و توجه مثبت رخ دهد. اصالت بدون همدلی می‌تواند آسیب‌زا باشد. درمانگران باید بتوانند واکنش‌های خود را از طریق یک فیلتر همدلانه منتقل کنند تا به بهترین نحو به منافع مراجعان خدمت کنند.

از نظر کاربردی، درمانگران می‌توانند اصالت را به روش‌های زیر در کار خود بگنجانند:

1. خودآگاهی: به طور مداوم از احساسات و افکار خود در جلسات درمان آگاه باشید.
2. پذیرش خود: احساسات و تجربیات خود را، حتی اگر منفی باشند، بپذیرید.
3. خودافشایی هدفمند: اطلاعات شخصی را تنها زمانی که به نفع مراجع است، به اشتراک بگذارید.
4. صداقت: از انکار یا پنهان کردن احساسات واقعی خود خودداری کنید.
5. انعطاف‌پذیری: آماده باشید تا در صورت لزوم از نقش "متخصص" خارج شوید و انسانیت خود را نشان دهید.

علی‌رغم سودمندی اصالت مهم است که درمانگران تعادل ظریفی را دربارۀ ارائۀ رفتار اصیل حفظ کنند. افشای بیش از حد یا نامناسب می‌تواند مضر باشد. هدف این نیست که درمانگر هر فکر یا احساسی را بیان کند، بلکه باید از عدم صداقت و تظاهر اجتناب کند.
در نهایت، اصالت یک مهارت قابل یادگیری و بهبود است. درمانگران می‌توانند با تمرین مداوم خودآگاهی، پذیرش خود و ارتباط صادقانه، این مهارت را در خود تقویت کنند. این نه تنها به بهبود نتایج درمان کمک می‌کند، بلکه می‌تواند رضایت شغلی درمانگر را نیز افزایش دهد.
#رواندرمانی_اثربخش #تبحر_در_رواندرمانی #اصالت #همخوانی
#genuineness
#Congruence
منبع:
Miller, W. R., & Moyers, T. B. (2021). Effective psychotherapists: Clinical skills that improve client outcomes. Guilford Press.
https://t.me/AcademyofPsychotherapy

توجه مثبت ضمنی*: اقدامی فراتر از کلمات در رواندرمانی
توجه مثبت بی‌قید و شرط، مفهومی که توسط کارل راجرز معرفی شد، فراتر از بیان کلامی مستقیم است. این مفهوم می‌تواند به طور ضمنی و غیرمستقیم در تمام جنبه‌های تعامل درمانی درونی شود. این نوع "توجه مثبت ضمنی" می‌تواند حتی قدرتمندتر از جملات مستقیم باشد.

توجه مثبت ضمنی می‌تواند از طریق اعمال درمانگر منتقل شود. مراجعان ممکن است آنچه درمانگر انجام می‌دهد را حتی بیشتر از آنچه می‌گوید ارزشمند بدانند. به عنوان مثال، گوش دادن دقیق یا انعطاف‌پذیری در زمان‌بندی جلسات می‌تواند احساس ارزشمند بودن را در مراجع ایجاد کند.
همدلی دقیق (که قبلا به آن پرداختیم) نیز شکلی از توجه مثبت ضمنی است. وقتی درمانگر وقت می‌گذارد تا معنای گفته‌های مراجع را عمیقاً درک کند، به طور ضمنی این پیام را به او منتقل می‌کند که «شما فردی هستید که ارزش گوش دادن دارید و حرف‌هایتان مهم است.»

نکات کاربردی برای استفاده از توجه مثبت ضمنی:
1. در تمام تعاملات با مراجع، نگرشی مثبت، پذیرا و خوش‌بینانه داشته باشید. این نگرش به طور طبیعی در رفتار شما منعکس خواهد شد.
2. به جزئیات توجه کنید. حفظ تماس چشمی مناسب، زبان بدن باز و گرم و لحن صدای مشفقانه می‌تواند توجه مثبت را منتقل کند.
3. به تلاش‌ها و پیشرفت‌های کوچک مراجع توجه کنید و آنها را تصدیق کنید.
4. از مراجعان خود یاد بگیرید. همراهی با مراجعان در سفرهای دشوار زندگی‌شان می‌تواند درک شما را از انعطاف‌پذیری انسان افزایش دهد و ظرفیت شما را برای توجه مثبت به دیگران بالا ببرد.
5. به یاد داشته باشید که توجه مثبت لزوماً به معنای تأیید تمام رفتارهای مراجع نیست. هدف ایجاد فضایی امن برای خودکاوشی است.

تحقیقات نشان می‌دهد که توجه مثبت ضمنی می‌تواند حتی در قالب‌های درمانی آنلاین نیز موثر باشد. به عنوان مثال رفتارهای تأییدی و تشویق‌گرانۀ درمانگر با بهبود مراجع در طول یک مداخله شناختی-رفتاری اینترنتی برای افسردگی ارتباط معناداری داشت.

نکتۀ آخر این که توجه مثبت ضمنی یک مهارت است که می‌تواند با تمرین و تجربه بهبود یابد. درمانگران می‌توانند با تمرکز مداوم بر نقاط قوت و تلاش‌های مراجعان، حتی در میان مشکلاتی که تجربه می‌کنند، این مهارت را در خود پرورش دهند. این نوع توجه مثبت، که در تمام جنبه‌های ارتباط درمانی جاری است، می‌تواند عمیقاً بر تجربه مراجع از فرآیند درمان تأثیر بگذارد و به ایجاد یک رابطه درمانی قوی و موثر کمک کند.
*Embedded Positive Regard

#Positive_Regard
#توجه_مثبت_بی‌قید_و_شرط #رواندرمانی_اثربخش #تبحر_در_رواندرمانی
منبع:
Miller, W. R., & Moyers, T. B. (2021). Effective psychotherapists: Clinical skills that improve client outcomes. Guilford Press.

https://t.me/AcademyofPsychotherapy

توجه مثبت بی‌قید و شرط

کارل راجرز، پیشگام روانشناسی انسان‌گرا، مفهوم "توجه مثبت بی‌قید و شرط" را به عنوان یکی از سه شرط لازم برای بهبود یافتن در رواندرمانی معرفی کرد. این مفهوم به معنای احترام و ارزش قائل شدن برای مراجع، بدون نیاز به اثبات شایستگی است. (راجرز معتقد بود همدلی، اصالت و توجه مثبت نه تنها شروط لازم، بلکه شرایط کافی برای بهبود یافتن در مشاوره و روان درمانی‌اند. میلر و مویرز معتقدند که اینها تنها جنبه‌های مهم درمان مهم نیستند، اگرچه نکتۀ شگفت‌انگیز برای آنها این پدیده است که در بسیاری از موارد این مهارت‌های درمانی برای کمک به تغییر مراجعان کافی است.)

توجه مثبت دو جنبه دارد: تجربۀ درونی درمانگر و نحوه انتقال آن به مراجع. از نظر درونی، درمانگر باید نگرشی از احترام و خیرخواهی نسبت به مراجعان داشته باشد. این نگرش بر این باور استوار است که انسان‌ها ذاتاً به سمت رشد و سازندگی گرایش دارند.

برای انتقال توجه مثبت، درمانگران می‌توانند از تکنیک «تأیید» استفاده کنند. تأیید شامل توجه و اظهارنظر درباره نقاط قوت، اقدامات مثبت و ویژگی‌های مراجع است. تأییدهای ساده می‌توانند به راحتی ارائه شوند، مانند تشکر از مراجع برای حضور در جلسه. تأییدهای پیچیده‌تر نیاز به تلاش بیشتری دارند و به ویژگی‌های پایدار و مثبت شخصیت مراجع اشاره می‌کنند.

نکات کاربردی برای استفاده از توجه مثبت در درمان:
1. به دنبال نقاط قوت مراجع باشید، حتی در میان مشکلاتی که دارد.
2. از جملاتی که با "تو/شما" استفاده کنید، نه "من". مثلا به جای "من فکر می‌کنم شما خوب عمل می‌کنید"، بگویید "شما خوب عمل می‌کنید".
3. تأییدها را با توجه به واکنش مراجع تنظیم کنید. برخی مراجعان ممکن است در ابتدا نسبت به تأیید مستقیم بی‌اعتماد باشند.
4. توجه مثبت را نه تنها با کلمات، بلکه با اعمال نیز نشان دهید. گوش دادن دقیق و انعطاف‌پذیری در قرار ملاقات‌ها می‌تواند توجه مثبت را منتقل کند.

تحقیقات نشان می‌دهد که توجه مثبت با نتایج بهتر درمان ارتباط دارد، هرچند اندازۀ اثر آن متوسط است. تأیید می‌تواند دفاعی بودن را کاهش داده و تغییر رفتار را تسهیل کند. با این حال، مهم است که درمانگران مراقب باشند چه چیزی را تأیید می‌کنند، زیرا تأیید محتوای ناسازگارانه می‌تواند با نتایج ضعیف‌تر درمان همراه باشد.

#Positive_Regard
#توجه_مثبت_بی‌قید_و_شرط #رواندرمانی_اثربخش #تبحر_در_رواندرمانی
منبع:
Miller, W. R., & Moyers, T. B. (2021). Effective psychotherapists: Clinical skills that improve client outcomes. Guilford Press.

https://t.me/AcademyofPsychotherapy

پذیرش در عمل: راهکارهایی برای رواندرمانگران
پذیرش بدون قضاوت یکی از مهم‌ترین مهارت‌های درمانی است، اما چگونه می‌توان آن را در عمل نشان داد؟ یک راه، پرهیز از پاسخ‌های قضاوت‌کننده مانند عدم تأیید، انتقاد، مخالفت، برچسب زدن، هشدار دادن یا شرمنده کردن است. بسیاری از «موانع ارتباطی/گوش دادن» که قبلاً به آنها پرداختیم مراجع را در موضعی فرودست قرار می‌دهند.

«رویارویی» یکی از پاسخ‌های درمانگر است که به‌ویژه می‌تواند حامل قضاوت باشد و واکنش دفاعی یا مقاومت مراجع را برانگیزد. حتی تعداد کمی پاسخ رویارویی‌جویانه می‌تواند یک جلسه مشاوره را که در نبود آنها مولد است، تضعیف کند.

پس چگونه می‌توان به‌جای قضاوت، پذیرش را نشان داد؟ یکی از بهترین راه‌ها، مهارت «همدلی دقیق» است که قبلاً در چند مطلب شرح داده شد. تلاش برای درک دقیق معنای گفته‌های مراجع، نشانه احترام است و با شیوه رایج گفتگو که در آن افراد فقط منتظرند نوبت خود برای صحبت کردن برسد، متفاوت است.

در اینجا، نگرش زیربنایی پذیرش اهمیت دارد، زیرا عدم تأیید می‌تواند حتی از طریق لحن صدا به انعکاس‌ها راه بیابد. بهره بردن از نگرش بهوش در کنجکاوی بدون قضاوت، موسیقی پشت گوش دادن انعکاسی را تنظیم می‌کند. پذیرش زمینه‌ای برای انتقال دادن همدلانه است.

یک راه عینی دیگر برای انتقال پذیرش، تأیید (Affirmation) است، یعنی جملاتی واضح و مبنی بر توجه و قدردانی از ویژگی‌ها و اقدامات مثبت مراجع. هرچند در آینده به تأیید به شیوه‌ای اختصاصی می‌پردازیم، اما در اینجا بر حالت درمانی کلی‌تر پذیرش بدون قضاوت متمرکز هستیم.

به یاد داشته باشید پذیرش مستلزم تأیید هر آنچه مراجع می‌گوید یا انجام می‌دهد نیست. بلکه هدف، ایجاد فضایی امن برای کاوش است تا مراجع بتواند با پیامدهای رفتار خود، حتی وقتی مخرب یا غیراخلاقی است، مواجه شود. درمانگر بایستی از موضعی پذیرا و در عین حال صادقانه و شفاف، به مراجع در این فرآیند کمک کند.

#پذیرش_بین‌فردی #رواندرمانی_اثربخش #مقاومت_در_رواندرمانی #باورهای_بنیادین_رواندرمانگر
https://t.me/AcademyofPsychotherapy