این عکس یکی از برندگان تصاویر فکاهی است با نام: «تو که مادر من نیستی.» در مسابقه عکاسی:
The Nikon Comedy Wildlife Photography Awards.
You’re Not My Mother’ – Highly Commended Winner, The Comedy Wildlife Photography Awards 2024 / ©Randy Herman – (Red-bellied Woodpecker investigating Screech Owl nest)
https://t.me/negahideegar

خرس قطبی در یکی از جزیره های شمالی روسیه. عکس کار آقای Dmitry Kokh. از مجله Smithsonian.
https://t.me/negahideegar

United States Senator
from Vermont

" پس حالا"—نقاش ED RUSCHA هنرمند "پاپ" آمریکایی متولد 1937. توجه کنید که گویا تماشاچی از پنجره ای به بی نهایت می نگرد. ولی دنیای محدود و شکنندۀ ما، با چند لولۀ ضعیف باز و مستقر نگه داشته شده است. https://t.me/negahideegar

قسمتی از شعر و نقد فرهنگی "یک روز نیمه ابری در تاریخ":

ما در افسون زيستيم
خطر نكرديم
فاتح هيچ قله‌‌ای نبوده‌ايم
كه به وحشت
در اعماق سقوط نظر اندازيم
تاريخ ما
پا نوشت مستكبران زمين و زمان شد
شعر ما
هذيان سياه عشق بود و اميد
عشق ما
درنگى كوتاه در رؤياى پوك گذشته بود
و اميد ما
دخيلِ قمارى بزرگ شد
...و در انجام
به وعده فرزندان بيگانة خود بسنده كرد
افسوس افسوس
در قلب‌های بی‌رمق ما تا دم مرگ طنين انداخت
...
قسمتی از شعر "یک روز نیمه ابری در تاریخ". برای خواندن شعر در سایت ما، اینجا کلیک کنید.
با نگاهی دیگر همراه شوید:
...... https://t.me/negahideegar

Fire and Ice
Some say the world will end in fire,
Some say in ice.
From what I’ve tasted of desire
I hold with those who favor fire.
But if it had to perish twice,
I think I know enough of hate
To say that for destruction ice
Is also great
And would suffice.
– Robert Frost

آتش و یخ
گروهی میگویند دنیا در آتش نابود خواهد شد،
گروهی می گویند در یخ.
آنچه که من از طلب مزه کرده ام
با آنان که موافق آتش اند هم رأی ام.
اما اگر می بایست دنیا دو بار به هلاکت رسد،
من فکر می کنم به اندازه ای از نفرت می دانم
که بگویم برای نابودی
یخ هم خیلی خوب است
و کافی.
از: رابرت فراست
ترجمۀ #بهروز_قربانیان

با ما باشید:
https://t.me/negahideegar

Telegram

نگاهی دیگر

نگاهی دیگر به هنر، نگاهی دیگر به فرهنگ و تاریخ، نگاهی دیگر به خود.....به ما بپیوندید.

قسمت دوم از سه قسمت مقالۀ کوتاه "هنرمند دلتنگ، هنر نوستالجیک" برای دوستانی که دسترسی به سایت ما را ندارند. ...و سختی کار اینجاست. این هنرمندان که تا کنون از کل فرهنگ و حکومت خود نقد می کردند و تقاضای تغییر بنیادین در روابط اجتماعی میهنشان را داشتند اکنون بر سر دو راهی قرار می گیرند. که آیا خود تغییر بکنند یا خیر. آیا اکنون که در فرهنگی جدید و شاید بسیار بغرنج تر قرار دارند، می باید به خود زحمت داده با هنر و میعارهای زیباشناسانۀ جدید خود را آشنا بکنند یا خیر. یا همان را که در ایران آموخته اند را با کمی بسته بندی متفاوت تر مرتب تحویل خود و مردم خود بدهند. البته راه دوم بسیار ساده تر است. و اکثر این هنرمندان که در سنین بالا به کشورهای دیگر مهاجرت کرده اند، یعنی زمانی که یاد گیری و تغییر مشکل تر است، آنرا انتخاب می کنند. اینان بدون هیچ زحمتی به خویش، خود را در محیطی آشنا و جمع کوچکی از ایرانیان دیگر، بین چند دوست و نا دوست با همان گفتمان ها و نفرت ها و متلک ها و غذا ها غرق می کنند. و همانطور که گفته شد، بدون راه یابی و درکِ فرهنگ میزبان خود، پس از مدتی جدا بودن از ایران و صد ها صدای متنوع و متناقض و معیوب آن، که می تواند سرچشمۀ هنر باشد ، خود را تنها یافته، هنر خود را عقیم و بی هدف می بینند. پس دلتنگ خانه و آن همه شورِ خلاقیت می شوند. اما از قعر قبر ها، در پس قرن ها، همیشه مردانی متدینی هستند که هنوز می خواهند امروز و فردای ما را تحت ارادۀ خود در آورند. پس این هنرمندان تبعیدی اسیر در آمریکا، آلمان، یا استرالیا و غیره، به ناگاه جلال الدین رومی یا سعدی و حافظ را کشف می کنند. و با ولع آنها را در بسته هایی کمی مدرن تر تحویل اجتماع می دهند. غافل از اینکه در بطن این تفکر چیزی نیست جز خشونت خرافی و مذهبی افراطی که ناستالجیای آن-جهانی دارد:
گر خری دیوانه شد نک کیر گاو
بر سرش چندان بزن کاید لباب
گر دلش جویم خسیش افزون شود
کافران را گفت حق «ضَرْبَ الرَّقابْ» دیوان شمس تبریزی غزل 304

و اگر قرار می بود که این دوستان پس از این سفر طولانی، از سرزمین هگل ها و جیمز جویس ها و دالی ها و شاستاکوویچ ها، این پیام را به ما به ارمغان آورند، همان به که خطر نمی کردند و افکار این هنرمندان عهد عتیق و انواع جدید فکری آنان را در ایران تحویل ما می دادند. چه در غالب شعر در شب شعری، چه با فریاد در موسیقی راک، چه با نقاشی دختری عاطل و مرده روح که بر سر سفره هفت سین، مسخ با فنجانی چای در دست به ما می نگرد. البته ما شکل سیاسی و روانی تر این دلتنگی کشنده را که افراد و هنرمندان دیگر، در قلب بزرگترین دمکراسی ها وجمهوری های کار آمد، ناستالجیای حکومت سیستم های تولیدی فئودال را برای ایران تبلیغ می کنند را به عهدۀ روان شناسان حرفه ای می گذاریم.

راه دیگر آن است که هنرمند تازه به محیط جدید رسیده، خود را غرق محیط نو کند. یعنی همت به برقراری ارتباط فکری و هنری با هنرمندان و متفکرین محلی ورزد. از آنجایی که اکثر ایرانیان بخصوص هنرمندان، به کشور های مدرن و مراکز تولید فرهنگ های بغرنج مهاجرت کرده اند، این ارتباط با هنرمندان و کشف مناسبات هنری آنان با اجتماع خود، یعنی کشف هنر مدرن و عملکرد آن در جامعۀ پیشرفته...لطفا ادامه و قسمت پایانی این نوشته را در پست بعدی ملاحظه فرمایید.