تا حالا اینقدر احساس خنگ بودن و عقب بودن نکرده بودم!

تنها نیستم اما احساس تنهایی می‌کنم؛ ناامید نیستم اما احساس امیدواری هم ندارم؛ دلم می‌خواد محبوب و معروف و موفق باشم اما از هر فعالیتی که باعث شه توی دید آدم‌ها باشم فرار می‌کنم. نمی‌دونم با خودم چند چندم!

نمی‌دونم چیکار کنم که این روزها کمتر سخت بگذرن. مسئله فقط درس خوندن نیست، استرس زیادی رو دارم تحمل می‌کنم، کارهای نیمه تموم زیادی دارم که باید انجام بدم، همه چیز برام گنگه و نمی‌دونم باید با زندگیم چیکار کنم. شاید لازم باشه بعضی چیزها رو موقتاً رها کنم.

کاش لازم نبود تصمیم بگیرم! تصمیم‌گیری بین چندتا راه، چندتا گزینه، برام سخت‌ترین کاره.

ترکیب غروب و بارون و جاده.

امروز برای اولین بار راند روانپزشکی رفتیم و کیس‌های مانیا و سایکوز و ... دیدیم. تجربه‌ی جدید و جذابی بود. مثل این بود که نشسته باشی و یه فیلم سینمایی تماشا کنی!

#استاجری | بخش روان

اسمش "گروه استاژری" عه ولی هرکی به فکر اینه که اون یکی نمرش بهتر نشه یا فلان ویس کلاس و نوت و اینا رو چون "خودم" گرفتم به تو نمیدم! پیش دبستانی های ۲۲ ۲۳ ساله!

اسمش "گروه استاژری" عه ولی هرکی به فکر اینه که اون یکی نمرش بهتر نشه یا فلان ویس کلاس و نوت و اینا رو چون "خودم" گرفتم به تو نمیدم!
پیش دبستانی های ۲۲ ۲۳ ساله!

اونقدر زندگی رو دور تند می‌گذره و با درگیری‌های بسیار، که گاهی یادم میره اصلاً جایی برای نوشتن دارم. اصلاً فرصت نمی‌کنم از اتفاقاتی که داره می‌گذره چیزی بنویسم. فقط می‌خوام به خوشی بگذره و بالاخره به راحتی و آرامش نسبی برسم.

احساس تنهایی می‌کنم اینجا.