نشانه‌ی اوج تسلیم و بندگی این است در حالی‌ که از شدت درد اشک می‌ریزی «الحمدلله» بر زبانت جاری باشد؛ و الّا در فراخ حالی شخص ضعیف‌الایمان هم بنده‌ای شاکر است!

#تلنگر

کاش می‌توانستم هر روز دستت را بگیرم و در کوچه پس‌کوچه‌های رنجِ آدم‌های دنیا بگردانمت تا ببینی خداوند زندگی بر روی این کره‌ی خاکی را برای هیچ‌ انسانی بدون رنج مقدر نکرده است. دوست دارم باور کنی که در انتهای خیابان‌های چراغانی و آذین‌بندی شده‌یِ دلِ آدم‌ها،…

به جای عصر تا غروبی که دیگه نمیرسم برای خلوت کردن برم اون فضای سبز همیشگی، دیشب هم مثل این اواخر بعد نماز عشاء کمی در نمازخونه موندم (میگم نمازخونه چون جز یه مسجد جامع که از قدیم در شهر بوده، دیگه متاسفانه اجازه ساخت مسجد نداریم...)

اما دیشب همش این شعر از مولانا، مخصوصا این بیتش، توی ذهنم مرور می‌شد:

مروح کن دل و جان را، دل تنگ پریشان را
گلستان ساز زندان را، برین ارواح زندانی

أَلَاۤ إِنَّ أَوۡلِیَاۤءَ ٱللَّهِ لَا خَوۡفٌ عَلَیۡهِمۡ وَلَا هُمۡ یَحۡزَنُونَ (62) ٱلَّذِینَ ءَامَنُوا۟ وَكَانُوا۟ یَتَّقُونَ (63) لَهُمُ ٱلۡبُشۡرَىٰ فِی ٱلۡحَیَوٰةِ ٱلدُّنۡیَا وَفِی ٱلۡـَٔاخِرَةِۚ لَا تَبۡدِیلَ لِكَلِمَـٰتِ ٱللَّهِۚ ذَ ٰ⁠لِكَ هُوَ ٱلۡفَوۡزُ ٱلۡعَظِیمُ (64)
[یونس: ۶۲-۶۴]

روزی ایشون (استاد تجویدم) در بین خوش‌وبش‌ و درد‌دل‌های میونِ درس خطاب به بنده فرمودند: "آقا سید، هر وقت با پسرم تلفنی صحبت می‌کنم میگم بابا جان هر وقت دلتنگ بودی... هر وقت دلت از هر چیزی گرفته بود بی معطلی بزن بیرون...
برو سر کوهی، تپه‌ای... خلاصه یه جا که هیچ‌کس نیست، اونجا تا میتونی با صدای بلند و از ته دل قرآن تلاوت کن..." (پسر ایشون حافظ قرآن و از من کم سن و سال‌تر بود. دور از خانواده و نامزدش، در حوزه‌ای در جنوب مشغول تحصیل علوم تخصصی قرائت بود و همچنان هست)

من اون حرف رو تا امروز آویزه گوشم کردم، ولی میدونم گاهی انقدر از پا میفتی که نای تلاوت با صدای بلند رو نداری....

اما شاید فقط یه زمزمه‌ی کوچیک ته‌دلت و یکی دو آیه برای دوباره جون گرفتن و آروم شدنت کافی باشه....

ویس پایین رو بین ویس‌های ضبط شدم پیدا کردم؛ صدا و تجوید شاید چندان مناسب نباشه، اما میدونم حاصل یه خستگی و دلگیریِ شدید از خودم و حالم به درگاه الله‌ِ مهربان‌ بوده....

یه هم اتاقی تو دوره کارشناسی داشتم که خیلی به شکمش اهمیت می‌داد. روزای تعطیل کلی برای غذا درست کردن وقت میذاشت یا مثلا نیم ساعت دیرتر به ناهار می‌رسیدیم اعصابش کلاً به هم می‌ریخت...

من همیشه از اینکه انقدر اعصابش تابع شکمشه شاکی بودم و می‌گفتم چه معنی داره اخلاق و اعصاب آدم تا این حد تحت تأثیر و بنده‌ی شکمش باشه...

امروز از صبح که رفتم مدرسه تا قبل نماز عشاء وقت نکردم ناهار بخورم، الان که لحن دو سه پست بالا رو نگاه می‌کنم میبینم بی‌اعصابی بنده‌ خدا تا حدی قابل توجیه بوده...?