سنگسار
شعر: جلال ملکشاه
ترنم: یدالله شامری

گناهکارم، سنگسارم کنید
سرم را روی رٲس مناره‌هایتان قرار دهید
بیایید حلاجی‌ام کنید
برای شادی و خوشی
تک بیتی هستم که نمی توانید اهلی‌ام کنید
در گردباد احساس خودم گم شده‌ام
اگر خدا شوید شما را نابود می‌کنم
هرگز خدایی مثل شما را نمی‌پرستم ...

شعر جلال ملکشاه نگاره‌ای از دردهایی مألوف، اما تسکین نیافته است و برای همین، مخاطب در بدو امر برای شاعر آن دل می سوزاند؛ اما چون سر رشته‌ی دراز و ریشه‌ی بی-آغاز آرزوهای محقق نشده او را پی می‌گیرد؛ آنچه را می‌خواند، لاجرم فراشخصی و اجتماعی تفسیر می‌کند و چون نیک می‌نگرد جان کلام شاعر را در پستوهای بعضاً فراموش شده‌ی درون خویش می‌یابد..

دلدارِ دورم!
من عقابِ یاغی کوهستانم
چیزی نماندە
کە همین روزها،
گلولە‌ای
دلِ پُر دردم را
ویران کند

می‌دانم
بەجای سینە‌ی نرمِ تو،
با گلوله‌ی تفنگِ هراس‌افکن
سیمانِ خیابان‌های این شهر،
بالشِ سرم می‌شود.

تو را بە خدا
پیش از آن‌کە
خاکِ این سرزمینِ غمبار
مرا ببلعد
فقط یک‌بار
بە یکی از خواب‌های پریشانم بیا.

«جلال ملکشاه»
برگردان: پویا حاتم زاده

@khialatesarzadeh

‍ ‍

از گُل‌های پنجشنبه‌ها

چقدر مرگ
به این اعلامیه‌ها چسبیده است
و چه خاطراتی که جا نمی‌مانَد
بی‌حضور شماها از گل‌های نبوییده
و «تاب بنفشه» که می‌توانست
در وزش آن طره ی به‌تنگ‌آمده
در خیرگی خیره بمانَد
و چقدر می‌توانست
این ماهِ ِلج‌کرده
در نیلوفرِ آب‌ها
بی یک مشام ِ معطل
گونه ی خیس گل‌ها را ببوید وُ ببوسد
یا ببوسد وُ ببوید
آخ که چنان چسبیده‌اید به دیوار وُ
زل زده‌اید به هیچ
که انگار تا آن‌سوی هرگز
هیچ برقِ چشم وُ لبی
درون رگ‌هاتان
یک لحظه آتش‌بازی نکرده است
و درگیجگاه تان تندی ِ نبض
نایستاده بر پنجه ی پا
تا ماه را ببوسد.
از الفبای آن‌همه نامه ی مفقود
در شب صورت‌های فرورفته
در بالشِ اشک
چه کسی حتی یک بغض را
به یادگار به سیبک ِگلو آویخته؟!
گمان من
روی دستم مانده است وُ
دروازه ی آن را سخت تر از سخت
تخته کرده‌ام
چه پاهای گیجی دارد آن مرد
که با اعلامیه‌های بیخ ِ گوش مرگ
با سنگی خُرد بین دو انگشت
به قبرهای فراموشی
ضربه می‌زند
و چه بی‌جواب
به خاک رسیده است
دست‌های زنی
که در تأییدِ تمنایش
هرگز خطی صادر نشد
مدرسه را کجا قایم کرده‌اند
که جابندِ روی گردن آن کودک
خط صلیبِ عیساست
بر جلجتای آسفالت داغ مردادوُ
آدامس‌وُ دهان‌وُ چشم التماس
راستی، من در این خیابان سر نهاده‌ به بیابان
دنبال چه می‌گردم
و تو که پیش از شروع بازی
همۀ مسابقه‌ها را باخته‌ای
دنبال چه می‌گردی؟!
هی!
بهتر نگاه کن که مرگ
به‌اندازۀ ده محاق
از اعلامیه‌ها بیرون زده است
قسم به لب‌وُ جانت
که به‌هم لب‌پر می‌زنند
بهتر است که بی تیتر وُ
عکس‌وُ تاریخ
نفس‌های آخر را
زیر اینِ آسمانِ سنگ‌شده
به همین دیوار روبه‌رو بکوبیم
شاید، شاید که ترک بردارد!

دکتر #نصرت_الله_مسعودی

@khialatesarzadeh

بگذار
پیش از آنکه
زندگی را از یاد ببرم
بمیرم...
و پیش از آنکه عشق را ...
بروم...

#افسانه_نجاتی

@khialatesarzadeh

بگذر ز من ای آشنا
همخوانی فیلم: #میم_مثل_مادر

@khialatesarzadeh

به ایرانم....به ایرانِ جوان بختِ بلند آوازه پیرم

چامه "فلات آریان" با اوای سراینده " هما ارژنگی" پیش کش به ایرانشهر و ایران شهریان

@khialatesarzadeh

هم‌سرایی:
آزادی، برابری، برادری
به عنوان شعار
تا چیزی ما را جدا نکند
آزادی، برابری، برادری
سه کلمه که معنایی خوب به فرانسه می‌دهند

بیت اول:
برای همه آزادی
که زندگی کنند آنگونه که می‌خواهند
همچنین برابری
نه، این یک آرمان‌شهر نیست
برادری، ایده زیبایی که ما را گرد هم می‌آورد
کافی است که با هم صحبت کنیم، به یکدیگر گوش دهیم

بیت دوم:
همیشه آزادی
که باید مانند گنجینه‌ای محافظت شود
باز هم برابری
باید تلاش‌های بیشتری کنیم
این برادری است
که ما را متحد می‌کند و قوی‌تر می‌سازد
تا آینده‌ای خلق کنیم و آواز بخوانیم

@khialatesarzadeh

‌‌باران، بر جسم می‌بارد؛ اما روح را می‌شوید ...
غریب است واقعا ...! باران چیزی جز قطره‌های آب نیست؛ اما باریدن آن بر سر انسانِ اهل عشق، کم از بارش شیرین‌ترین رویا و خواب نیست ...

#نادر_ابراهیمی

@khialatesarzadeh

#انتظارت
شعر و دکلمه از: #احمد_شاملو و #سجاد_افشاریان

@khialatesarzadeh

امروز آفتاب را ببوی
و یک قاشق عشق
چاشنیِ تمام فنجان هایت کن ...!
امروز رها باش
چون بارانِ بی هوا
چون آوازِ پرنده ها
چون خیالِ آنکه دوستش داری ...

#معصومه_صابر

@khialatesarzadeh