🌺بعثت
🔸نماد"انگیزه" انسان برای
"تغيير اخلاق‌مدارانه جهان"
🔸و تبلور اراده غلبه بر وضع موجود و
"رهائی" برای استمرار حركت جامعه به سوی
"تكامل" است.
https://t.me/DrAnsari_official/4927

خیزش حوزه سنتی؟

مرجعیت و حوزه‌های علمیه نظام سیاسی را تایید نمی کنند ...

▪️در حاشیه درگذشت سیدحسن افتخارزاده

👈 رضا تاران، جامعه‌شناس و پژوهشگر نهاد دین، در یادداشتی تلگرامی نوشت:

✍ صدور پیام‌های تسلیت به مناسبت درگذشت سیدحسن #افتخارزاده از سوی حضرات آیات: جعفر سبحانی، علی کریمی جهرمی، سیدصادق شیرازی، یدالله دوزدوزانی، سیدجعفر سیدان، سیدمحمدجواد علوی بروجردی، محمد سند بحرانی و سیدمحمد حسینی زنجانی را نه در جهت گسترش انجمن حجتیه بلکه باید در جهت گسترش و تقویت اندیشه «حوزه سنتی» تحلیل کرد.

✍ دال مرکزی اندیشه «حوزه سنتی» حفظ و اولویت «تشیع» در دوره غیبت است؛ در دوره غیبت امام(عج) شیعیان سوار بر قایقی کوچک در اقیانوس بزرگ و پرتلاطم و پرخطر هستند؛ اولویت در این دوره حفظ و بقاء تشیع و شیعیان است. حوزه علمیه به عنوان کانون حفظ فرهنگ شیعی باید راه امام صادق (ع) و امام باقر (ع) را در پیش گیرد و از درگیری‌ها پرهیز کند که اقلیت در درگیری‌ها پیروز نخواهد بود.

✍ به باور آنها، حفظ نظامات اجتماعی(زندگی و معیشت مردم نباید آسیب ببیند) در درون و حفظ کیان اسلامی و جلوگیری از تجاوز فرهنگی و نظامی اولویت حاکمان است.

✍ با توجه به غیبت امام، علما و مراجع تقلید مسئولیتی در انجام همه فرامین اسلامی ندارند و به قدر مقدور باید اکتفا کنند. قدر مقدور نه اجرای خط به خط شریعت اسلامی بلکه حفظ هویت شیعی است(غدیر، عاشورا و زمینه‌سازی برای ظهور امام دوازدهم)، حفظ تشیع نه بر پایه زور بلکه باید مبتنی بر تبلیغ، کار فرهنگی و تربیت اخلاقی باشد؛ آمادگی برای ظهور نیز چنین معنایی دارد.

✍ به نظر می‌رسد این قرائت از اسلام تا اواخر دهه سی شمسی نگرش قالب علمای شیعی بوده است، با شکل‌گیری اسلام سیاسی در دهه چهل و پنجاه و پیروزی انقلاب، اسلام سیاسی با داشتن ذیل اجتماعی و با استفاده از قدرت سیاسی، حوزه سنتی را به حاشیه راند.

✍ بسیاری از علمای معتقد به اسلام سیاسی مناصب سیاسی را بر تدریس و تربیت شاگرد ترجیح دادند. در غیاب نمایندگان اسلام سیاسی در حوزه علمیه قم مهم‌ترین کرسی‌ها تدریس فقه و اصول چهار دهه در دست حضرات آیات وحید خراسانی و میرزا جواد تبریزی و... بود، نمایندگان اسلام سیاسی تا به خود آمدند متوجه شدند بسیاری از اساتید سطوح و خارج حوزه علمیه تربیت شده اساتید حوزه علمیه سنتی هستند و طلبه‌های جوان‌تر هر قدر به دانش خود اضافه می‌کنند و با تحولات اجتماعی مواجه می‌شوند، از اسلام سیاسی فاصله می‌گیرند.

✍ فروپاشی رژیم بعث در عراق و عملکرد آیت‌الله #سیستانی نیز موجب تقویت سنتی‌ها در حوزه علمیه شد؛ چه آنکه تجربه‌ای از عدم دخالت مستقیم علما در سیاست را مشاهده کردند.

✍ در دوره جمهوری اسلامی دو جریان اصلی از سنتی‌ها قابل مشاهده است؛ بخش از سنتی‌هایی که تداوم خط تاریخی این جریان است و با اهل‌سنت غیریت‌سازی می‌کنند و مساله‌های جهان جدید مورد توجه آنها نیست، گروه دوم که از دهه هشتاد رشد کرده‌اند مساله‌های کلامی یا شبهات جهان جدید را نیز مطالعه می‌کنند و خود را موظف می‌دانند در مقابل کلام جدید از تشیع دفاع کنند.

✍ حوزه سنتی در درون خود طیف‌های مختلفی دارد و نمی‌توان همه آنها را طیف واحدی در نظر گرفت؛ از کسانی که برای پیشبرد برنامه‌های خود از منابع جمهوری اسلامی استفاده می‌کنند تا کسانی که ساکت هستند و برخی هم نظام جمهوری اسلامی را مشروع نمی‌دانند و گاه انتقادی مطرح می‌کنند.

✍ حامیان حوزه سنتی درباره امر سیاسی در دهه۶۰و۷۰ همواره ساکت بوده‌اند. از سال۸۴ و با موضع‌گیری برخی دولتمردان علیه روحانیت و مشاهده تحولات ۸۸، ۹۶، ۹۸ و ۱۴۰۱ و شعارها و اقدامات علیه روحانیت و حوزه‌های علمیه و اوضاع نابسامان اقتصادی کشور، نمایندگان حوزه سنتی را به این نتیجه رساند که اسلام سیاسی در عمل کارآمد نبوده است و موجب بدبینی مردم به مراجع تقلید و حوزه‌های علمیه شده است، و تداوم چنین رویکردی می‌تواند تشیع را با خطر مواجه کند، به همین جهت باید این پیام را به مردم منتقل کرد که مرجعیت و حوزه‌های علمیه موید نظام سیاسی نیستند.

✍ در حوزه نظر نیز برخی معتقدند سیاست امری تخصصی است و باید به اهلش سپرده شود و مراجع تقلید و روحانیت فقط زمانی باید دخالت کنند که کیان اسلامی به خطر بیفتند یا منفعت بزرگی از شیعیان ضایع شود.

✍ مرور یافته‌های موج چهارم پیمایش ملی ارزش‌ها و نگرش‌های ایرانیان نشان می‌دهد علی‌رغم گرایش بسیاری از مردم به جدایی نهاد دین از نهاد سیاست، علاقه و حضور مردم در عزاداری عاشورا در دهه۷۰ و اواخر دهه۹۰ تغییری نکرده است و شاید این یافته نشان‌دهنده همراهی بخش مهمی از جامعه با نگرش حوزه سنتی باشد.

https://t.me/DrAnsari_official

❤️۲۰ نشانه یک رئیس بد و راه‌های مقابله با آن

محیط کاری سالم و حمایتگر می‌تواند به شکوفایی استعدادها و رشد حرفه‌ای کمک کند. اما وقتی کارکنان درگیر کار با رئیسی بد یا سمی می‌شوند، کار تبدیل به شکنجه و محیط کاری تبدیل به جهنم می‌شود. این مدیران نه تنها می‌توانند بهره‌وری و انگیزه کارکنان را کاهش دهند، بلکه حتی بر سلامت روانی و جسمی آن‌ها نیز تاثیر منفی می‌گذارند. در اینجا، به بررسی ۲۰ نشانه از یک رئیس بد می‌پردازیم.

❤️تبعیض قائل شدن

برخی از روسا ممکن است بعضی نیروهای را به بعضی دیگر ترجیح دهند. این مسئله گریزناپذیر است، اما اگر به تبعیض در کار یا مزایای منجر شود مشکل آفرین خواهد بود.

❤️عدم انعطاف‌پذیری

اگر سخت کار می‌کنید و رئیس‌تان به شما آزادی عمل نمی‌دهد، با هر مرخصی شما مخالفت و محل کار را تبدیل به پادگان می‌کند، مراقب باشید. این یک زنگ خطر است. این محیط کار شما را نابود می‌کند.

❤️مدیریت ذره بینی

مدیریت ذره‌بینی به شیوه مدیریتی اشاره دارد که در جزئی‌ترین امور دخالت می‌کند. چنین مدیری مانند مگسی مزاحم است.

❤️آزار کلامی

مهم نیست چه خطایی کرده‌اید. فریاد زدن سر شما یا هر نوع توهین دیگری به هیچ وجه قابل قبول نیست. به سرعت از چنین محیط کاری خارج شوید.

❤️انتقاد در ملاء عام

انتقاد سازنده و مفید است و هر کسی قابل انتقاد است. اما باید به جرات گفت که انتقاد عمومی و در بین همکاران نه تنها سازنده نیست، بلکه مخرب است. این رفتار قطعا مناسب یک رئیس بد است.

❤️عدم وجود بازخورد مثبت و تشویق

حتی ضعیف‌ترین نیروهای کار هم روزها خوبی دارند. کارمند بد مستحق جریمه و کارمند خوب مستحق تشویق است. اگر هیچ وقت از سوی مدیر خود تشویق نشدید حتما دقت بیشتری بکنید. این رفتار عادی یا مناسب نیست.

❤️تهدید ادامه‌دار موقعیت شغلی شما

اگر رئیس شما به طور پیوسته موقعیت و امنیت شغلی شما را تهدید می‌کند حتما در شیوه کار خود تجدیدنظر کنید. این که یک کارمند در شرایط بحرانی موقعیت شغلی خود را امن و پایدار نبیند طبیعی است. با این همه این عدم امنیت نباید همیشگی باشد.

❤️عصبانیت شدید و از کوره در رفتن

یک رئیس بد با اولین انتقاد یا مشکل از کوره در می‌رود و انگشت اتهام را به سوی دیگران می‌گیرد.

❤️قهرمان بی‌چون و چرای تمام کارها

حتما مدیران دیده‌اید که قهرمان همیشگی شرکت خود هستند و تمام کارهای مثبت را به نام خود تمام می‌کنند. این مدیر، مدیری سمی است.

❤️نداشتن مرزهای حرفه‌ای

بعضی رفتارها در ظاهر بد نیستند، اما واقعا بد و آسیب‌رسانند. رئیسی که تعادل زندگی عادی و حرفه‌ای شما را به هم می‌ریزد حتما رئیس بدی است.

❤️سیاسی بازی

یک رئیس بد با ورود به مسائل بین کارمندها نه تنها آن‌ها را حل نمی‌کند بلکه با سیاست‌هایی مثل «تقرقه بنداز و حکومت کن» انسجام نیروها را تحت تاثیر قرار می‌دهد.

❤️منفی نگری مطلق

رهبران ضعیف و بد به علت ناکارآمدی بیشتر وقت خود را صرف بحث در مورد اشتباهات دیگران می‌کنند تا پیدا کردن راه حل. چنین رهبران عاشق مچ‌گیری و مقصریابی هستند، نه خلق راه حل.

❤️بحران برقراری ارتباط

یک رئیس بد اغلب نمی‌تواند به درستی با اعضای تیم خود ارتباط برقرار کند. این چنین مدیرانی ناخواسته با تیم خود فاصله می‌گیرند.

❤️انتظارات غیرواقعی

رئیسی که از شما انتظارات غیرواقعی داشته باشد، حتما رئیس خوبی نیست. کسی که از شما انتظار کارهای بیش از حد توان یا زودتر از موعد را دارد به هیچ وجه رئیس خوبی نیست.

❤️گوش ندادن

رئیس بد آن قدر به خودش مطمئن است که هیچ وقت به شما گوش نمی‌دهد. چنین مدیری ارزشی برای داده‌های ورودی از سوی تیم خود قائل نیست و پیشنهادهای آن‌ها را نادیده می‌گیرد.

❤️مشخص کردن اهداف نامشخص!

مدیر ناکارآمد نمی‌تواند اهداف واضح، روشن و قابل اندازه‌گیری برای تیمش مشخص کند. در چنین شرایطی تیم همیشه سردرگم است.

❤️عدم اعتماد به کارکنان

مدیر ناکارآمد اغلب به توانایی‌های تیم خود شک اعتماد ندارد و فکر می‌کند تیمش آن قدر که باید خوب نیست. این ویژگی جلوی رشد نیروها را می‌گیرد.

❤️اضافه کاری همیشگی

یک مدیر بد انتظار دارد کارکنانش همیشه در دسترس باشند و اضافه کاری کنند، آن هم بدون پرداخت اضافه‌کاری.

❤️ندادن بازخورد سازنده

روسای بد استاد انتقاد غیرسازنده و ایراد گرفتن هستند. آن‌ها هیچ وقت راه حل ندارند، بلکه به سادگی ایراد می‌گیرند.

❤️حمایت نکردن از پیشرفت شغلی نیروها

یک مدیر بد هیچ وقت روی رشد، توسعه و پیشرفت نیروهای خود سرمایه‌گذاری نمی‌کند چون امکان آینده‌نگری ندارد.
منبع :فصلنامه journal of management
شماره تماس جهت مشاوره و آموزش کوچ منتور ومانیز صاحبان کسب و کار:
۰۹۱۲۲۱۵۳۷۴۱
( کانال تمام صوتی مدیریتی در ایران)
https://telegram.me/alireza_yousefi_management

✅دغدغه‌های یک محصور

مهدی کروبی

✍️ رحیم قمیشی
امیدوارم یادداشت امروزم برای محصوران مشکل ایجاد نکند.

تلفنم زنگ می‌خورَد.
چون ناشناس است پاسخ نمی‌دهم.
دوباره زنگ می‌خورَد. و یک پیامک همراهش، حسین کروبی هستم!
بار سوم جواب می‌دهم.
درست نوشته حسین کروبی است پسر آقای مهدی کروبی.
بی‌مقدمه می‌گوید، حاج آقا کروبی با شما کار دارند. می‌گوید من ملاقاتشان آمده‌ام و با تلفن من امکان مکالمه دارند.
می‌خواهند با شما صحبت کنند.
دست و پایم را گم می‌کنم.
آقای کروبی با من چه کار دارند!؟
نکند مربوط باشد به جمع‌آوری امضا برای رفع حصر!

هنوز تلفن به دست آقای کروبی نرسیده، می‌گویم؛ آقا حسین! اگر حاج آقا می‌خواهد مرا از ادامه مسیر منصرف کند، لطفاً گوشی را به ایشان ندهید!
فقط می‌خندد.

صدای آقای کروبی اصلا تغییر نکرده. هنوز همان لهجه لری‌اش را هم دارد. مثل قدیم‌ها بعضی وقت‌ها جملاتش را ناتمام می‌گذارد، تا به جمله مهم بعدی برسد. چقدر خوشحالم بعد از ۱۵ سال صدایش را می‌شنوم.

- من زنگ زدم از اقدامات شما تشکر کنم.
قند توی دلم آب می‌شود، می‌گویم آقای کروبی، ما ۱۵ سال شما را تنها گذاشتیم، شرمنده‌ایم.
می‌گوید آخر مردم چکار می‌توانستند بکنند که نکردند.
او هنوز خود را وامدار و بدهکار مردم می‌داند. هنوز می‌گوید همین مردم چهار دوره مرا با رای بالا فرستادند مجلس، ولی ما نتوانستیم آنچه استحقاقش را داشتند، برایشان فراهم کنیم.
می‌گویم آقای کروبی این ۱۵ سال در قلب مردم بیشتر جا باز کردید، مظلومیت شما عزت‌تان را بیشتر کرده.
آقای کروبی یاد ابوذر و تبعید ظالمانه‌اش به ربذه افتاده. ابوذری که آن‌همه نزد پیامبر عزیز بود، ولی پس از پیامبر شد یاغی، شد طاغی. می‌گوید من هم می‌دانم خدا را باید راضی نگه داشت نه حاکمان را. می‌گوید مگر ابوذر در تبعید و تنهایی نمُرد. ما که عددی نیستیم برابر او. او خودش و همسرش در تبعید و تنهایی مُردند.

دلم می‌گیرد. ناخودآگاه بغض می‌کنم؛
- خدا نکند آقای کروبی.
من و دوستانم نمی‌خواهیم بگذاریم تاریخ همانطوری که ظالمان می‌خواهند رقم بخورد.
می‌خواهد از همه آنهایی که در این راه کمک کرده‌اند، از قول ایشان تشکر کنم.
قول می‌دهم.
یادآوری می‌کند پسرش تقی وقتی او در زندان بوده به دنیا آمده. می‌گوید او هم از رفقای شماست، پایش را در جبهه جا گذاشته.
نمی‌دانستم و وقتی می‌شنوم خوشحال می‌شوم که او هم برای نجات کشور هزینه‌های واقعی داده.
می‌گوید او الان مسافرت است، اگر برگردد و من زنده باشم، حتما توصیه می‌کنم بیاید و از نزدیک به شما سر بزند و ازتان تشکر کند.
هم خجالت می‌کشم و هم از اینکه آقای کروبی همه‌اش فکر مرگ می‌کند، دلم می‌شکند.
می‌دانم تنهایی چه به سر آدم‌ها می‌آورد. من چهار سال اسارت ۱۰ سال پیرم کرد، او چهارده سال است تنهاست، بی هیچ جرمی، هیچ دادگاهی، هیچ محکومیتی.

وقتی می‌بینم نمی‌خواهد مرا از ادامه این راه منصرف کند با اشتیاق می‌پرسم، حاج آقا، اگر توصیه‌ای دارید سراپا گوشم.
او یک توصیه مهم دارد!
نمی‌خواهد برای مطالبه رفع حصر کسی آسیبی ببیند.
می‌گوید مواظب باشید کسی به دردسری نیفتد.
می‌گوید متاسفانه خیلی شرایط بد شده.
می‌گویم آقای کروبی عزیز، نگران نباشید، ما همه راه‌های قانونی را طی می‌کنیم. شما سزاوار آزادی هستید، همانطور که همه زندانیان بیگناه، همه مردم ایران سزاروارش هستند.

خداحافظی می‌کنیم.
می‌دانم بگویم او در حصر توانسته با بیرون صحبت کند، ممکن است برایش دردسر شود، برای حسین پسرش، برای محمد تقی پسر دیگر جانبازش.
او با همه دوران اسارتش هنوز دلش برای مردم می‌تپد.
هنوز مردم را دوست دارد.
می‌گوید مواظب باشید کسی آسیب نبیند.
می‌گوید الان نمی‌توانم خیلی چیزها را بگویم...
خدایا این چه ظلم و کینه‌ای است که تمام نمی‌شود.
یک پیرمرد چکار می‌تواند بکند.
شما که برای دنیا شاخ و شانه می‌کشید، چرا از یک مردی که معلوم نیست چند ماه دیگر زنده باشد اینهمه می‌ترسید.
او نه اسلحه دارد، نه معاند است، نه دشمن است، نه تهدید می‌کند، ولی شما می‌ترسید.
می‌دانید بیان برخی حقایق چه به سرتان می‌آورد.
می‌دانید صادقانه بیان کردن‌ واقعیات چه بلایی به سرتان می‌آورد
می‌دانید پشت دروغ‌هایی سنگر گرفته‌اید، که اگر راستش به مردم گفته شود، خانه‌های پوشالی به سرتان تخریب خواهد شد...

تلفن را قطع کرده‌ام.
و فکر می‌کنم به انسان‌هایی که سال‌هاست در حصرند
انسان‌هایی که سال‌هاست پشت میله‌های زندانند
و همچنان به فکر مردمند
همچنان به فکر ایرانند
همچنان به فکر آینده کشورند

ما تنهایشان نمی‌گذاریم
ما نخواهیم گذاشت در حصر و حبس بیشتر سختی بکشند
ما همراهشان هستیم
ما زندگی‌مان را در گرفتن حق خود و مردم کشورمان تعریف کرده‌ایم.
محصوران نباید احساس کنند فراموش شده‌اند...
آنها فراموش شوند
ما هم فراموش شده‌ایم
@Sahamnewsorg

تمدید انتخابات شوراها؛
بد اخلاقی سیاسی در مسیر انحراف از قانون  

✍ وهاب عزیزی

طرح تأخیر در برگزاری انتخابات شوراها و تمدید دوره ششم، صحنه‌ای دیگر از بد اخلاقی‌های سیاسی است که این روزها در مجلس دوازدهم در حال شکل‌گیری است.
بهانه‌های ارائه‌شده برای چنین تصمیمی نه‌تنها از منطق بی‌بهره‌اند، بلکه پرده از ناتوانی و سرگشتگی جریانی برمی‌دارد که بیم از دست دادن قدرت، آن را به تصمیمات عجولانه و بی‌پشتوانه سوق داده است.  

❓آیا منطقی است که انتخابات شوراها در ۱۴۳۱ شهر و ۳۸ هزار روستا به مدت یک تا سه سال به تأخیر بیفتد، صرفاً به بهانه برگزاری انتخابات میان‌دوره‌ای برای پنج کرسی خالی مجلس؟ هر ذهن آگاه و صاحب درکی درمی‌یابد که چنین توجیهی بیش از آن‌که حاصل دغدغه‌ای قانونی یا ملی باشد، از استیصال سیاسی و ترس از واگذاری قدرت سرچشمه می‌گیرد.  

? حقیقت این است که جریان اصولگرا پس از انتخابات ریاست‌جمهوری دچار تزلزل عمیقی شده است. ترس از بازگشت قدرت به جریان مقابل، این طیف را وادار کرده تا حتی از طرح‌هایی که پایه‌های مردمسالاری و قانون را متزلزل می‌کند، استقبال کند. هرچند تلاش‌هایی نظیر طرح وفاق ملی، برخی اصولگرایان را در قدرت سهیم کرد، اما این جریان همچنان به دنبال تثبیت جایگاه خود با هر ابزاری است.  

? مجلس دوازدهم به‌جای روی آوردن به راه‌حل‌های منطقی و قانونی، به مسیری پرهزینه و انحرافی روی آورده است. راه‌حل روشن و ساده‌ای وجود دارد: می‌توان با افزودن تبصره‌ای به قانون انتخابات مجلس، زمان شش‌ماهه مهلت استعفای نامزدها را برای این دوره خاص کاهش داد و مشکل انتخابات میان‌دوره‌ای را در چند حوزه محدود به‌سادگی حل کرد. حتی امکان برگزاری انتخابات میان‌دوره‌ای مجلس به‌صورت جداگانه برای حوزه‌های فاقد نماینده نیز وجود دارد.  

❗️تمدید دوره ششم شوراها، فراتر از بد اخلاقی سیاسی، اقدامی است که با اصول قانون اساسی و اعتماد عمومی در تعارض آشکار است. این تصمیم نشانه‌ای است از یک کج‌سلیقگی سیاسی که مسیر مجلس را از خواست مردم و رعایت قانون منحرف کرده است.  

? در چنین شرایطی، لازم است تصمیم‌گیران به جای پناه بردن به طرح‌هایی که بوی استیصال و نگرانی از دست دادن قدرت می‌دهند، به اصول و مصالح ملی بازگردند. باید این حقیقت را بپذیریم که قانون و مردم، زیربنای هر نظام سیاسی مشروعی هستند. تنها با احترام به این دو رکن اساسی است که می‌توان مسیر آینده را از پرتگاه به سمت روشنایی تغییر داد.  

✍ وهاب عزیزی
??

کاش می ماند ومی نوشت:
سحرگهان که چشم گشودم ووارد دنیای مجازی شدم باخبری تلخ شوکه شدم.پایان یک زندگی !!پایانی خود خواسته ودور از وطن ،
بارها نوشته ام بسیاری از آنها که می روند چیزی را جای می گذارند که درهیچ جای دنیا دست یافتنی نیست ،وطن .آنها دل ودلبستگیشان به وطن را هم جای می گذارند .ودرحسرت بازگشت لحظه می شمارند . وبرای برخی لحظه بازگشت هرگز فرا نمی رسد،.رنج رخت افکندگان دردیار غربت واندوه به جا مانده از آوارگی های خواسته وناخواسته گاه چنان بر روح وجان پنجه می افکند وآرام وقرار می گیرد که قلم نا توان آزنوشتن وزبان ناتوان آزبیان می شود.روح های سرکشی بی قرار ،گاه تاب ازدست داده وفرصت زندگی را ازخویش می گیرند.
ابراهیم نبوی که خنده‌ به لب می نشانید وبا طنز وطنازی رنگ دیگری به دنیای سیاست می زد،می خنداند ونمی خندید.ازدست خود وزمانه وزندگی ودربدری خسته شد.تاب ماندن ازدست داد.ونقطه پایانی برزندگی خود گذاشت .که کاش چنین نمی کرد وچنین نمی شد.کاش برای رفتن شتاب نمی کرد کاش می ماند ومی نوشت ومی گفت.افسردگی ها گاه عنان می ربایدولحظه ای می رسد که استدلال دربرابر هیجان زانو می زند.آهنگ رهایی درگوش طنین می افکند.نا امیدی برهمه جا سایه می افکند وتنها راهی که می ماند رهایی ازقالب تنی است که درتوفان حادثه ها فرسوده شده باروحی دربرابر هجمه ها نابردبار..
لحظه ترک زندگی در غربت باعشق به وطن سخت ترین ودشوارترین لحظه ای است که ما توان درکش را نداریم.ما نمی دانیم برطنز پرداز نام آور میهن چه گذشته است که طنز تلخ پایانیش پایان دادن به زندگی شد..
بارفتن هرکس دنیایی از تجربه وخاطره می رود،وفرصت هایی برای ساختن نیز می میرند.وما می خوانیم “آه از آن رفتگان بی برگشت “
او رفت ولی بسیاری مانده اند وآواره درجای جای دنیا. کاش راهی برای بازگشت رانده شدگان از وطن گشوده شود واندیشه ای برای فراخواندن ایرانیان شکل گیرد وحاکمان با تصمیمات درست وسازنده براندو ه این دلبستگان دور از وطن پایان دهند.
@yadollah_eslami

پاینده ایران
هم میهنان عزیز ! تاریخ سرزمینمان ایران را بخوانید . مصدق که درود خدای بزرگ بر او بادگفت :
«فرزندان عزیز وطن با چشمان باز مراقب آینده میهن کهنسال خود باشید تا مبادا نسل آینده از شما به زشتی یاد کنند» .
بهوش باشید که دزدان دریایی درصدد فتنه اند.
بازنشر حسین شاه اویسی

هماهنگی بزرگ علیه حاکمیت ملّی ایران؛
احتمال تکرار تجربه جنگ کانال سوئز در ۱۹۵۶

حمید احمدی٭

در حالی‌که جمهوری اسلامی درگیر بحران‌های منطقه‌ای مربوط به جهان عرب شده و در نتیجه آن جهان در انتظار کشمکش بزرگ میان جمهوری اسلامی و اسراییل است، برخی همسایگان جنوبی ما که سال‌هاست مدعی حاکمیت بر جزایر تاریخی ایران در خلیج فارس هستند از فرصت استفاده کرده و علاوه بر چین و روسیه اینک به گونه‌ای بی‌سابقه حمایت اتحادیه اروپا را در تایید ادعای خود درباره جزایر ابوموسی، تنب بزرگ و کوچک را به‌ دست آورده‌اند.

بی‌گمان این یک اقدام حساب‌شده و تلاش برای مشروع جلوه دادن ادعای امارات عربی متحده پیش از هرگونه اقدام نظامی برای اشغال جزایر ایران یا در گرماگرم درگیری نظامی میان اسراییل و جمهوری اسلامی و یا در پی تضعیف توان نظامی ایران به دنبال تهاجم نظامی اسراییل به ایران است.

این امر مرا به یاد ماجرای جنگ کانال سوئز در اکتبر ۱۹۵۶ می‌اندازد که در گرماگرم تهاجم فرانسه و انگلستان به مصر، اسراییل در یک حمله‌ی غافلگیرکننده از شرق به مواضع مصر در کانال سوئز حمله برد تا به اهداف از پیش طراحی شده خود دست یابد.

امیدواریم امارات عربی متحده و کشورهای حامی آن مرتکب چنین اشتباهی نشوند، چون بدون شک در این پروژه خود شکست خواهند خورد و روزگار ایران همیشه چنان نخواهد بود که آن‌ها آرزویش را دارند.

تجربه تاریخی نشان داده است که ایران همیشه قفنوس‌وار از دل خاکسترهای ناشی از ویرانی‌های گوناگون دوباره سر بر آورده و در رستاخیزی دوباره توان ملی خود را زنده خواهد کرد.

نیروهای جان بر کف مسلح ایران باید با هوشیاری تمام مواظب حركت‌های ایذایی همسایگان پرادعای جنوبی‌مان باشند و به دیپلماسی و سفرهای خوش‌بینانه و گاه توهمی دولتمردان ما در جلب دوستی آن‌ها، دل نبندند.

اجلاس مشترک شورای همکاری خلیج فارس و اتحادیه اروپا و حمایت اتحادیه از ادعاهای امارات بر جزایر ما، آشکارترین نشان نابهنگام بودن دیپلماسی دیرهنگام دولتمردان و دست‌اندرکاران سیاست خارجی است.

٭استاد علوم سیاسی دانشگاه تهران