.
آسمان، آیینه‌دار آهِ سردی دیگر است
هر که را دیدیم با وی شرحِ دردی دیگر است

آه ازین میدان، که در وی کُشته بسیار است و باز،
هر جوانی، جوشِ خونی در نبردی دیگر است

آه ازین تقویمِ خونباری که در هر صفحه‌اش
نام رمزی، یادِ یاری، سالگردی دیگر است

آه ازین اقلیمِ اندوهی که در بیگاهِ کوچ
پشتِ پای هر مسافر "برنگرد"ی دیگر است

پیشِ چشمم لوحِ تاریخ است و می‌بینم که باز
هر زنی آموزگارِ رادمردی دیگر است

باغ‌، باغ آرزوها، میوه‌‌اش داغ و دریغ
دفتر ایّامِ ما را برگِ زردی‌ دیگر است

#مرتضی_لطفی
#مهسا_امینی
@mortezalotfi65

سلم و تور از جهتی با هم مشابه و از جهت دیگر با هم متفاوت اند. هردو از اعتدال و سلامت روح، که خصیصه #ایرج است بی‌بهره اند. هردو فزون طلب و سنگ‌دل و بدسرشتند. با این تفاوت که تور بدخویی را با جسارت و صراحت همراه دارد و و سلم آن را با تلبیس و حسابگری... سلم و…

سلم و تور از جهتی با هم مشابه و از جهت دیگر با هم متفاوت اند. هردو از اعتدال و سلامت روح، که خصیصه #ایرج است بی‌بهره اند. هردو فزون طلب و سنگ‌دل و بدسرشتند. با این تفاوت که تور بدخویی را با جسارت و صراحت همراه دارد و و سلم آن را با تلبیس و حسابگری...
سلم و تور گرچه با ایرج از یک خون اند، طبعی درست مخالف طبع او دارند.
سلم و تور و ایرج، نظیر آنگونه برادران و خواهرانی هستند که کنت در تراژدی #شاه_لیر در حق آنان می‌گوید: «ستارگان، ستارگان آسمانند که سیر زندگی ما را تعیین می‌کنند. وگرنه چگونه ممکن بود که از یک پدر و مادر، فرزندانی تا بدین پایه ناهمانند به‌وجود آیند...(شاه لیر، صحنه سه در پرده چهارم)
#زندگی_و_مرگ_پهلوانان
#در_شاهنامه
#محمدعلی_اسلامی_ندوشن
https://t.me/iranianpoetsocity

اگر از تو بپرسم جنوب را به چه‌ می‌شناسی؟!
شاید گزینه‌های متعددی برای پاسخ در چنته داشته باشی. مثلا بگویی دریایش زیباست، نخلستانش دل‌نواز است، موسیقی‌اش چنگ به دل می‌زند و ...
اینها همه هست اما فقط اینها نیست.
امروز دوستی یک قطعه فیلم سینه‌زنی و مداحی بوشهری را منتشر کرده بود. در نظرات نوشتم:
تلفیقی از سنت، مذهب،حماسه، شعر، موسیقی و جنونِ جنوب.
بعد یادم آمد که عنصر اندوه را فراموش کرده ام.
بیشتر که فکر کردم‌ دیدم رگه‌هایی از سرمستی هم در آن یافت می‌شود.یک‌جور رها شدگی و آزادی. یک‌جور دل به دریا زدن و موج شدن. حالا که درست‌تر می‌نگرم می‌بینم این هنرِ سابقه‌دار، در خاکِ غنی فرهنگ ایرانی ریشه دوانده، شاخه کشیده و گردن، کلفت کرده است.
بچه‌سال که بودم، شب‌های محرم، وقتی صدای نوحه‌ی عزاداران از لای نخل‌ها می‌گذشت و به گوش من می رسید، بی اختیار از جا کنده می‌شدم و به‌جمعشان می‌پیوستم.
من خردسال که درکی از موضوع نداشتم و چیزی از سوگ حالی‌ام نبود را چه چیزی کشان کشان تا دایره‌ی سینه‌زنی می‌برد؟ بله، موسیقی بود، نوای جان‌دار و جاذبه‌دار، نوای آب‌دیده و ورزیده.
من چه می‌دانستم که موسیقی چه قوًتی دارد؛ چه می‌دانستم یک نوای ساده چه بلایی بر سرِ دل آدمی می‌آورد؛ و بیچاره من که شیفته و دلباخته‌ی موسیقی‌ام.
حالا که دارم رو به‌سوی میانسالی می‌روم، این آلبوم هزارصفحه را ورق می‌زنم می‌بینم که نوحه‌های واحد و دوضرب و بحرطویل و حتی نوحه‌هایی که پیرغلامان بر منبر می‌‌خواندند یا آنچه پیش‌خوانی نام داشت و قبل از سخنرانی واعظان خوانده می‌شد همه معجزه‌ی دو عنصر کلام و نوا بودند. چه بسا در جایی کیفیت کلام از نوا باز می‌ماند.
وقتی مداح حسین فخری می‌خواند: بنشین تا به تو گویم زینب، غم دل با تو بگویم زینب خواهر من!

یا وقتی جهانبخش کردی‌زاده (بخشو) در آن گرماگرم عزا، واحد می‌خواند که: گفت برخیز ز جا ای مهِ رخشنده‌ی مادر/قد شمشاد علم کن و بکش تیغ دو پیکر...
یا شور نوحه‌ی بحر طویل، یا آیین هیا مظلوم، یا مراسم دمام‌زنی و ...
در تمامی این نواها، حماسه از حُزن افزون بود.
امید که شعر و موسیقی همواره در بستر درست فرهنگ، ساری و جاری باشند.
#مرتضی_لطفی