صدای آژیر آمبولانس تو اتوبان پیچیده بود. هی صداش بالاتر می‌رفت ولی راهی باز نمی‌شد. چرا؟ چون هنوز اکثریت نمی‌دونن که تمامِ لاین‌ها باید برن سمت راست، نه فقط یک لاین.
داشتم به بال‌بال زدن خانوادهٔ بیمار فکر می‌کردم، به شمرده‌شمرده شدنِ قلب و نفسِ بیمار، به اضطراب و نگرانی تیم درمانی، تو همین فکرا چشمم فواره زد و سیلاب اشک کل صورتم رو شست.
بالاخره راه باز شد و رفت؛ نمی‌دونم چه سرنوشتی براش رقم خورد ولی امیدوارم اشکای منِ غریبه، براش انرژی/دعا شده باشه و به خانواده و عزیزانش، برگشته باشه و بعد از شنیدن خبر سلامتیش، لبخند زده باشن.

(هنوزم قرمزی چشمام نرفته)

(@mahdiyartian)

گفت: شاید دنیا با تو یه طور دیگه تا کنه.
گفتم: همین که دنیا، تام نکنه من راضی‌ام! 😁

#گفتگو #نمکدون

(@mahdiyartian)

با بغض می‌گفت:
بینِ همهٔ دوستای اون‌جامون، حتی یک نفر رو هم ندیدم از «مهاجر» بودن و «ایران» نبودنش، خوشحال باشه...
با چشم خیس، چمدون برداشت و رفت فرودگاه...

(صدای شکستن قلبش رو شما هم شنیدید؟)

(@mahdiyartian)

چند روز پیش صحبتِ هوش مصنوعی بود که خیلی زود و به راحتی، می‌تونه جای صنعت دوبله رو بگیره. با صدای خود بازیگر اصلی، دیالوگا رو بگه و تمام.
ولی هنرِ امثال منوچهر والی‌زاده و حسین عرفانی و چنگیز جلیلوند و... چی؟ ذوق و خلاقیتشون چی؟ هوش مصنوعی که هیچ، حتی هوشِ طبیعیِ دیگه‌ای هم مثل اونا نه داریم و نه خواهیم داشت...

(زمانهٔ غم‌بار و تلخ‌باری رو نسل ما داره تجربه می‌کنه؛ یا بهتره بگم: غروب روزهای خوشی رو شاهدیم...)

#تکنولوژی

(@mahdiyartian)

آخرین باری که خیابونای شهر رو دوست داشتم، تو کنارم قدم می‌زدی...

(@mahdiyartian)

#نیازمندی‌ها:
یک Ctrl+Z برای زندگی
یک Shift+Delete برای خاطرات
و یک پیش‌نمایش برای بررسی و تصمیم‌گیری راجع به اتفاقاتِ پیشِ رو.

(@mahdiyartian)

ولی اصلِ زندگی برای خرس‌هاست و ما همه ول معطلیم!
۶ ماه خوابن و ۶ ماه هم میرن ماهی گیری!

#نمکدون

(@mahdiyartian)

همیشه گفتم که «زندگی بدون #موسیقی روح نداره» ولی واقعاً این روزا دنیامون زیادی پر صدا نشده؟
اینستاگرام؟ صداهای ترند!
فروشگاه؟ صدای دوبس‌دوبسی
رستوران؟ صداهای اشتهاآور
آسانسور
خیابون
ماشین
همه جا...
سکوت و صدای طبیعت هم برای آدمیزاد لازمه بالاخره...

(@mahdiyartian)