тастың алдына шық.
таңның алдына шық.

таулардың бұғанасын жылытып
атқан күн –
табиғатыңды емес, тынысыңды сұрайды.

оянбай қалып кеткенде,
сен өзіңді күтіп қалар едің.
оянсаң да күтесің.

таң – қарғыстарды ерітеді.
тарихыңды, сосын
тағы не болса да,
мәртебелі үнсіздігіне бағындырады.

құдды бір құбыжық түннен,
оятып әкеліп жанымды,
алагеуім патшалықтың
босағасына тастағандай.

жастық шағым ба –
өмірдің
қарсаңындағы жылдарым?
жұбатып билеп,
қоңырқай тартып тұратын.

жастық шағымда,
жел соғып тұрсын,
қайғыны қанып 
жұтпағанымды ұғатын.

ендігі күні
қасыңда қалсам,
қолыңа ұстап,
суып қалмаса көрші енді.

байқатпай ұш та,
жағалай барып 
басқаға қонғын

қош енді.

2023

бұл басып қалған,
соңғы қар сынды, сағынам.
жауып тұрса да,
тоқтамай тұрып, тағатым.
ұстай тұршы деп жалынам.

жетіп ал қәне,
жүргелі жатыр – бейсенбі.
сұп-суық әлі жып-жылы,
тып-тыныш мылқау, ақ күндер.

шуағын әлі шығармай,
көріп ал дейтін,
көріп ал дейтін өзіңді
жалғыз-ақ күндер.
жалғыз ақ күндер.

ең бірінші болып біздің жүрегімізді
әке шешеміз жаралайды.

байқамай жаралайды әрине.
бірақ жаралайды.
біз де,
оларға байқатпай жылаймыз.

кейін де жылаймыз…

оларды жек көргеннен емес,
оларды жақсы көргеннен емес,
оларға қайтар жолды
тауып ала беретініміз үшін.

сосын біз олардың,
уақыт сорған қолдарын ұстап тұрып,
махаббаттарын өзіне қайтып алуын сұраймыз.
өз қолымызды өзіміз қысып,
өз иықтарымызды өзіміз құшып,
жылынғымыз келді.
олар да жылынғысы келді.
бірақ жылына алмаймыз.
біз тек аяп тұрып, жүрегімізден,
талқан жасап жейміз.
жылап тұрып жейміз.
сағынып тұрып жейміз.

p.s.
сен мені сондай ұзақ жақсы көрдің.
ал мен сені қайтар жолда ғана кешірдім.

Сен қайдан жүрсің деп,
айтпайды маған күз бұтақ.
Қиылып түскен,
алақанымда
жапырағы оның мызғымақ.
Қош көңіл дендеп, бақтарда демаламыз да,
Күз екен ғой деп,
өле қалмаймыз біз бірақ…

Күз өткен күндер, күңіренбе қарғам қашықтан.
Жүректі күзеткен түндер,
жағы да жоқ-ау асыққан.
Саябырсиды, саябырсиды ырғағың.
Сезімге емес, себепке ол да ашыққан.

Біз ойнамаймыз, ойынға дәстүр тым ескі.
Ауладан ары, бақтарға таман,
дауысың шықса көмескі.
Күресті қойма, күресті қойма деуші еді.
Жаттықтырушым, кездерден сонау бір ескі.

дәл осылай.
дала кенет күзге енді.
қыркүйектің жақтауына сүйеніп,
үйренеміз оңай үміт үзгенді.

дәл осылай.
күн сынады түс ауа.
күміс қасық көлеңкесін қысқартып,
күздік аспан, күз ауа.
және біз де..
сынықпыз.

қыркүйектің даңғылы.
баққа барсаң, жаяу бар.
ағаштардың арасына
баяу бар да, сырыңды айт.
келгің келмегендігін,
көргің келмегендігін,
жасырмағын.

жасыл бағым.
күреңің бе жұқпалы.
асыл бағым, бұтағыңа сұқтанып,
үміт берем.
үміт берем өзіме.
өзім көрген көркіңді,
текке қиып жарық күн.

маған мән де, бақыт та.
болашақ пен, жырақ өлген өткен де.
дәл осы бір алагеуім уақытта,
жолай алмас...

дәл осылай,
алыс тұрып, дүрбелеңнің кәрінен,
тәспідейін тағатымды үйретем.
қайталауға, қайталауға серттенген
мезгілдердің бәрінен,
бір үй табам.

қыркүйектің салқын таңында
атасы, немересін мектепке велосипедпен апара жатты.

биік велосипедке мінгесіп,
тұтас бір сабырлықпен олар,
жол жиегін қос дөңгелектің ізімен сызып барады.

оларға қарап,
мен де, өздігімнен басыламын.
өздігімнен сабырланамын.
ол екеуін көрмеген болсам,
көріп тұрып, сүйсіне алмаған болсам.
бүгінгі күннің жауабын таба алар ма едім?

ол сондай, сұрағы жоқ жауап қой.

кішкене қолдарымен, атасын құшақтап бала мектебіне барады.
мектепте оны күлкісі күтіп тұрады.
сол кезде ол атасын ұмытады,
оның бейкүнә жады өйткені, ертең де
атасымен мектепке келе жататынын біледі.

бұл әлемнен кегіңді тек,
махаббатпен ғана ала аласың.

әйтпесе көңіл айдыныңа түскен әр реніш,
кеудеңе тас болып бата береді.

өзіңді өз дұрыстығыңа байлама.
сенің шындығың жоқ,
сенің арнаң ғана бар.

ағаштан арыққа құлап түскен жапырақ
ағынға сенетіні секілді,
сенің де себептерің өзіңде емес.