**دنیا اسیرِ فتنه و آشوب و جنگ بود
ما بی‌ خیالِ معرکه، شطرنج می‌ زدیم

عقل کسی به منطقِ ما قد نمی‌ دهد
باشد قبول، اهلِ‌ جهان‌ خوب‌ و‌ ما بدیم**

#نفیسه_موسوی

مباد کَس چو منِ خسته، مبتلایِ فراق...

#بیوی_شما

آن‌ ها تمامِ ساده لوحیِ یک قلب
را با خود به قصرِ قصه ها بردند
و اکنون دیگر، دیگر چگونه یک نفر
به رقص بر خواهد خاست و گیسوانِ
کودکی اش را در آب های جاری خواهد ریخت...

#فروغ_فرخزاد
#زاد_روز

`تو نشسته در مقابل، من و صد خیالِ باطل

که به عالم تخیل به که اتصال داری`

#وحشی_بافقی

`امشب از خواب خوش گریزانم

که خیالِ تو خوش تر از خواب‌ ست`

#فروغ_فرخزاد

*شب اورمزد آمد و ماهِ دی
ز گفتن بیاسای و بردار مِی‌

کنون کار دیهیمِ بهرام ساز
که در پادشاهی نماند دراز*
#فردوسی

`ورای طاعتِ دیوانگان ز ما مطلب

که شیخِ مذهبِ ما، عاقلی گنه دانست`
#حافظ

*جانا، مِی ده که با دلی غمناکم
تا مِی ز غمِ جهان بشوید پاکم

هین باده، که سبزه آمد از خاک پدید
زان ‌پیش که ناپدید گردد خاکم*

#عطار

*پدرم را خدا بیامرزد
مردِ سنگ و زغال و آهن بود
سال‌ های دراز عمرش را
کارگر بود ، اهل معدن بود

از میان زغال ها در کوه
عصر ها رو سفید بر می گشت
سربلند از نبرد با صخره
او که خود قله ای فروتن بود

پا به پای زغال ها می‌ سوخت
سرخ می شد، دوباره کُک می‌ شد
کوره‌ ای بود شعله‌ ور در خود‌
کوره‌ ای که همیشه روشن بود

بارهایی که نانش آجر شد
از زمین و زمان گلایه نکرد
دردهایش،یکی دو تا که نبود!
دردهایش هزار خرمن بود

از دل کوه های پابرجا
از درون مخوفِ تونل ها
هفت خوان را گذشت و نان آورد
پدرم که خودش تهمتن بود

پدرم مثل واگنی خسته
از سرازیر ریل خارج شد
بی خبر رفت او که چندی بود
در هوایِ غریب رفتن بود

مردِ دشت و پرنده و باران
مردِ آوازهای کوهستان
پدرم را خدا بیامرزد
کارگر بود ، اهل معدن بود*

#موسی_عصمتی
#طبس
#معدن

زندگی ذره ی کاهی ست، که کوهش کردیم...

#بیوی_شما