"تو در زمان وجود داری ، اما به ابدیت تعلق داری" ... تو حلولی از ابدیت در این جهان و زمان هستی ... "تو آن نمردنی هستی که در این جسم مردنی زندگی می‌کنی" ... آگاهی تو ، هیچ مرگی ، هیچ زایشی نمیشناسد این فقط جسم تو است که زاده شده و میمیرد ، اما تو از آگاهی‌ات هوشیار نیستی ، تو از آگاهی‌ات آگاه نیستی ... و این تمامی هنر مدیتیشن است

?"آگاه گشتن از خود‌‌آگاهی"? ... اشو

@sedaye_daron

"کمی به خودتان وقت بدهید" ! ... و در پایان خواهید فهمید که این تنها زمانی است که واقعاً زندگی کرده‌اید ... حتی اگر بتوانید "یک ساعت" از بیست و چهار ساعت را به خودتان اختصاص دهید : "به مراقبه‌‌تان ، به سکوت‌‌تان ، فقط بودن ، بدون انجام هیچ‌کاری ، و آموختن صبر" ... در پایان زندگی تعجب خواهید کرد که بیست و سه ساعت دیگر کاملاً به هدر رفته است ... اشو

@sedaye_daron

یادمان باشد که تغییرات از درون شروع می‌شوند نه از بیرون. مثلاً اگر کسی گفت: شاید اگر به شهر دیگری بروم بتوانم از نو شروع کنم، این تعبیر، تعبیر غلطی است. تا مادامی که ما تغییرات را از بیرون شروع می‌کنیم نه از خودمان و درون خودمان، هرگز تغییر نخواهیم کرد. معمولاً بهترین جا برای شروع، همان جایی است که در آن قرار داریم.

اندرو_متیوس

@sedaye_daron

یک نکته را به خاطر بسپار : هرگز زمانی که حال و هوای مسموم بر تو غلبه کرده ، کاری انجام نده ... فقط صبر کن و بگذار آن سم به غیر خود تبدیل شود ... این یکی از قوانین و اصول پایه ی زندگی است که همه چیزها در حال تغییر به غیر خود است ...

اشو

@sedaye_daron

وقتی انسان از طریق بالا بردن آگاهی و ادرک ، نسبت به گذشته‌ها دلتنگی نکند ، و میل به خیال‌بافی در مورد آینده را نیز رها کند ، زمان محو می‌شود ... با از بین رفتن زمان ، ناگهان ذهن ناپدید می‌شود و وقتی که ذهن نباشد ، سکوت تجربه می‌شود و در آن سکوت ، ماوراء ناشناخته در شما نفوذ می‌کند ... در آن سکوت است که ملاقات با خدا رخ می‌دهد ، و شادی و سرور و برکت نصیبتان می‌شود ... قلمرو خداوند در سکوت نهفته است ... اشو

@sedaye_daron

اغلب به نام عشق می خواهیم دیگران را خرد و خمیر کنیم و به شکل دلخواه خود در آوریم اما این عشق نیست،
تملکی خودخواهانه است که به جای رهایی و آزادی، اسارت می آورد.

کاترین_پاندر

@sedaye_daron

هیچوقت نباید به دنبال خوشبختی کامل بود ... غیر ممکن است بتوان کسی را در این دنیا پیدا کرد که صد در صد خوشبخت باشد ... باید به زیبایی‌های کوچک زندگی بسنده کرده و آنها را در کنار هم چید ، درست مثل یک جاده ... در آن‌ صورت است که وقتی برگردی و پشت سرت را نگاه کنی ، میبینی چه مسیر طولانی‌ای را به سمت خوشبختی طی کرده‌ای ...

? کمی قبل از خوشبختی ، ✍? انیس لودیگ

@sedaye_daron

ریشه تمام رنج‌ها و آشفتگی‌های ذهنی در چسبیدن ما به تصوری است که از خود داریم؛ به آن "من"ی که مدام در حال قضاوت، مقایسه و تحلیل است. این "من ذهنی" که خود از جنس افکار و فقط در ذهن ماست خودش نیز تولید کننده افکار و نقش اول این دنیای فکری ماتریکسی است

اما چگونه می‌توان این "من فکری" را رها کرد؟
با بی‌میلی و عدم وابستگی به دنیای ذهنی ، با تمرین مداوم حضور آگاهانه. با هوشیاری شاهد و توجه به هر لحظه، می‌توانیم لحظه به لحظه ناظر و شاهد ظهور و زوال افکار باشیم و به تدریج از آن‌ها فاصله بگیریم.

این فرایند، همانند تماشای ابرها در آسمان است. ابرها می‌آیند و می‌روند، اما آسمان همیشه آبی و آرام است. ما نیز می‌توانیم شاهد گذر افکار باشیم، بدون اینکه درگیر آن‌ها شویم. با این تمرین مداوم، به تدریج از من فکری ذهنی رها شده و به آگاهی خالص غیرشخصی که حقیقت وجودی ماست بیدار می‌شویم و درمی‌یابیم که فراتر از افکارمان هستیم.

البته رها کردنِ "من" به معنای انکار وجود خود نیست، بلکه به معنای رها کردنِ تصور اشتباهی است که از خود ساخته‌ایم. این فرایند، ما را به هسته‌ی اصلی وجودمان متصل می‌کند و آرامش و آزادی واقعی را برای ما به ارمغان می آورد.

انسانی که در مسیر رشد و تعالی است، انسانی است که جانانه و با شدت زندگی می‌کند.

زندگی را در هر لحظه‌ اش به تمامی زندگی کنید.
کارهای جزئی را با چنان شدتی و عشق و تمامیتی انجام دهید که هیچ چیز پشت سر باقی نماند.

اگر می‌خندی،
بگذار آن خنده تمام پایه‌های وجودت را بلرزاند.

اگر گریه میکنی،
تبدیل به اشک بشو،
بگذار قلبت از طریق اشک‌ها بیرون بریزد.

اگر کسی را در آغوش می‌گیری،
آن ‌وقت همان آغوش بشو.

اگر کسی را می‌بوسی،
فقط لب باش و بوسه باش.

و آنگاه تعجب خواهی کرد که تاکنون چه چیزهای زیبایی را از کف داده‌ای و چگونه تاکنون زندگی ‌ات را به شیوه‌ای ولرم و نیمه مرده زندگی کرده‌ای.

#اوشو

زندگی ورای کنترل توست ! ...

می‌توانی از آن لذت ببری ، اما نمی‌توانی کنترلش کنی ... می‌توانی آن را زندگی کنی ، اما نمی‌توانی کنترلش کنی ... می‌توانی آن را برقصی ، اما نمی‌توانی کنترلش کنی ؛ آن تو را کنترل می‌کند ... معمولا می‌گوییم من نفَس می‌کشم ، این درست نیست ؛ زندگی ما را نفس می‌کشد ... ما همواره خود را کنشگر می‌انگاریم و این باعث رنج و آشفتگی ما می‌شود ... اشو

@sedaye_daron