آشفته‌سریم، شانه‌ی دوست کجاست!؟

و چقدر تلخ که باید احوالپرسی دوستانی
که یه روزایی به هم نزدیک‌ترین بودیم رو
از مسئول کتاب‌خونه بکنم...

[یا مَن یُعْطی مَن لَم یَسئَلهُ]
ای خدایی که حالِ دلِ اونایی
که حتی ازت نخواستن هم
خوب میکنی... :)

دیگر از هیچکس از تو نمیپرسم، که شاید
هرچند کم امید رفته را در دلم روشن نگه
دارم، آدم ها دوست دارند مرا ناامید کنند.
میدانی؛ اگر این شمعم خاموش شود دیگر
هیچکس نمی‌تواند آن را روشن کند، حتی
تو! اصلاً چه کارم داری؟ بگذار با این خیال
بیهوده خوش باشم، به رویم نیاور چقدر
تهی میخندم.
فکر میکنم اینگونه زندگی راحت تر باشد.
بعضی وقت‌ها هم نباید حقیقت را بدانی.
ولی خوب، تو هم بی رحم نباش. :)
#آبان_نوشت ✍?

تبدیل به اشک می‌شود آنچه نگفتنی‌ست.

بعضی شبا هم انقدر سخت تموم
میشه که باید تاریخش رو بنویسی
رو نوت برگ بزنی جلوت یادت نره
چقدر محکم دووم آوردی :)

غزل ۴۴:
«من صبورم اما؛
این بغض گران صبر چه میداند چیست!»

°فصل تنهایی مولایم علی آغاز شد...?°

قطعاً هر کدوم از ما یه سری
جنجال ها و دادگاه ها رو تو
ذهنمون پشت سر گذاشتیم.

غزل ۳۶:
«تا کی باید از روی احتیاط جلوی
غلیظ شدن احساساتم را بگیرم؟»