به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) نخستین کارگاه شاهنامه‌خوانی در سالن اجتماعات مجتمع مسکونی ستارخان با بررسی عوامل دیرپایی شاهنامه برگزار شد.

برای خواندن متن کامل خبر کلیک کنید:
ibna.ir/x6vYN

#وطن

باید عشقی باشد
عشقی بزرگ
که قامتِ ما را
در برابر طوفانِ نومیدی
استوار نگه دارد.

عشقی که
چون خورشید
بر سیاهی‌های جانمان
بتابد.

و چه عشقی
بزرگ‌تر از وطن؟
زیباتر از ایران
که خاکش جانِ ماست
و نامش
در رگ‌های ما می‌دود.

ای عشقِ بی‌پایان
ای بهانه‌‌ی زیستن!
برای عبور
از دل تاریکی‌ها.

https://t.me/mjmohammadzadeh

#وحدت_ملی
#زبان_فارسی

@mjmohammadzadeh

?زبان فارسی و تجربه جهانی تضعیف زبان ملی

?یادداشت دکتر محمدجعفر محمدزاده پژوهشگر تاریخ زبان و فرهنگ ایران دراین باره را اینجا بخوانید:?

https://jomhouriat.ir/255242

@jomhouriat

یادداشت روزنامه جام جم | زبان ملی، میثاق ملی
به فلم: محمدجعفر محمدزاده پژوهشگر تاریخ زبان و فرهنگ ایران

https://jamejamdaily.ir/Newspaper/item/252695

@mjmohammadzadeh

آغاز کارگاه شاهنامه‌خوانی و شاهنامه‌پژوهی

@mjmohammadzadeh

"زندگی"*

درست همانجا که
تاریکی،
آخرین پرچمش را
بر افقِ سرنوشت می‌کوبد،
باید برخاست.

باید رقصید؛
نه از سرِ شوق،
بل از جنسِ نبرد.

پنجه در پنجهٔ زندگی،
با هر ضربه،
با هر چرخش،
زمین را خنداند،
و آسمان را فریاد کشید.

رقصیدن،
تنها پاسخِ ماست
به سایه‌های بی‌پایان.

*برداشتی آزاد از جمله‌ای از  نیکوس‌کازانتزاکیس  در کتاب "زوربای یونانی".

https://t.me/mjmohammadzadeh

.
✅"من چه منم؟"

▫️استادم دکتر دینانی سخنی دارندو «من حقیقی» انسان را در برابر«من انضمامی»قرار می‌دهند و می‌گویند من‌های انضمامی انسان برای من حقیقی مزاحمت و مانع ایجاد می‌کنند.

▫️در توصیح این نکته ظریف: انسان در وجود خود بی‌نهایت «من» دارد؛ از «من»‌های محدود و انضمامی که به هویت فردی، اجتماعی، و جسمانی او وابسته‌اند، تا «من مطلق» که تنها یکی است و به حقیقت و اصل وجود انسان اشاره دارد. این «من مطلق» همان جوهر الهی در انسان است که فارغ از هر تعلق و محدودیتی، به بی‌کرانگی و وحدت با خداوند می‌پیوندد.

▫️این ایده، در آثار مولانا و حافظ، با هنرمندی و و ژرفایی کم‌نظیر بازتاب یافته است. مولانا در غزلیات شمس می‌گوید:
زین دو هزاران من و ما ای عجبا من چه منم!
گوش بده عربده را، دست منه بر دهنم

مولانا به این حقیقت اشاره می‌کند که هزاران «من» در درون ما وجود دارد که در تضاد و آشوب‌اند، اما در پس این هیاهو، «من مطلق» انسان را به آرامش فرا می‌خواند.

در مثنوی معنوی نیز می‌گوید:
چونکه من، من نیستم، این دم ز هوست
پیش این دم، هر که دم زد، کافر اوست

▫️این «من مطلق» به زمانی تعلق دارد که انسان از خودانگاری‌ها و خودبینی‌ها رها شده و به حقیقت الهی که حقیقت خود است نزدیک شده باشد. مولانا از ما می‌خواهد که فریب این «من‌های انضمامی» را نخوریم و آنها را کنار بگذاریم تا بتوانیم به «من حقیقی» که از دم الهی برآمده است، دست یابیم.

▫️حافظ نیز در اشعارش از همین مفهوم سخن می‌گوید:
میان عاشق و معشوق هیچ حائل نیست
تو خود حجاب خودی، حافظ از میان برخیز

حافظ می‌گوید: آنچه ما را از حقیقت بازمی‌دارد، همان «من»‌های انضمامی ماست؛ هویت‌هایی که برساخته‌ی از سراب تعلقات دنیوی و خودخواهی‌های ما هستند و برای رسیدن به «من مطلق» یا من حقیقی، باید این حجاب‌ها کنار زده شوند.

▫️نکته‌ی قابل توجه این است که «من مطلق» در حقیقت یکی است و همه‌ی انسان‌ها در این «من» با یکدیگر یگانه‌اند. این «من» همان اصل واحد الهی است که همه‌ی کثرات از آن ناشی می‌شوند و به آن بازمی‌گردند. به تعبیر مولانا:
بشنو از نی چون حکایت می‌کند
از جدایی‌ها شکایت می‌کند
و نی، همان انسان است که از اصل خود جدا شده و با «من‌های انضمامی» درگیر شده است. داستان عرفان، بازگشت انسان به آن من حقیقی و مطلق است.

#محمد‌جعفر_محمدزاده
#هستی_و_زبان

https://t.me/mjmohammadzadeh

زبان ملی زبان همدلی
یادداشت سه‌شنبه ۱۸ دی روزنامه جام جم به قلم:
محمدجعفر محمدزاده
https://jamejamdaily.ir/Newspaper/item/251446

ترسوها به بهشت نمی‌روند!

@mjmohammadzadeh